Եթե հավատացիք, որ բուժվելու եք, ուրեմն՝ կբուժվեք. ուռուցքաբան

Տարիներ շարունակ միայն այս բառը՝ քաղցկեղ, վախ է առաջացրել և այսօր էլ շարունակում է սարսափեցնել շատ-շատերի՝ չնայած այն բանին, որ բժշկությունը երբեք տեղում չի դոփում, բժիշկներն օրըստօրե կատարելագործվում են, տեխնիկական սարքավորումները թարմանում են բավականին հաճախ, և, որ ամենակարևորն է՝ ուռուցքաբանները վստահեցնում են, որ քաղցկեղը դատավճիռ չէ՛: Այս է պնդում նաև Վ. Ա. Ֆանարջյանի անվան ուռուցքաբանության ազգային կենտրոնի ուռուցքաբան, քիմիաթերապևտ Դիանա Ասլանյանը, որի հետ շփումն այնքան թեթև ու հաճելի է, որ նույնիսկ ամենածանր հիվանդների մեջ է հույս արթնանում առ այն, որ իրենք անպատճառ կապաքինվեն:

Երկար տարիների փորձ ունեցող բժշկուհին իր անմիջականության, բարության, հիվանդների հետ գրագետ շփման միջոցով արդեն որքան ժամանակ է՝ հաղթահարելով բազմաթիվ դժվարություններ՝ հույս է ներշնչում իր պացիենտներին և իր կենարար ժպիտով ապրեցնում նրանց՝ վառ պահելով ապագայի նկատմամբ ունեցած հավատի ճրագը:

http://bestgroup.am/ կայքի  զրուցակիցն   է ուռուցքաբան, քիմիաթերապևտ Դիանա Ասլանյանը:

-Բժշկուհի, միանգամից տամ բոլորին թերևս ամենից շատ հետաքրքրող հարցը՝ քաղցկեղը դատավճի՞ռ է:

-Քաղցկեղը մեր օրերում դատավճիռ չէ, որովհետև կան բուժման բազմաթիվ նոր եղանակներ, որոնք կիրառելիս հասնում ենք որոշակի արդյունքի: Բնականաբար, առաջին քայլը, որ պետք է բոլորն իմանան, այն է, որ որևէ ախտանիշ նկատելիս պետք է անմիջապես դիմել բժշկի, չսպասել՝ խորանա, որովհետև երբ հիվանդությունը  առաջին կամ երկրորդ փուլում է հայտնաբերվում, բուժելը բավականին հեշտ է, քան երբ գալիս են երրորդ կամ տարածված փուլերում:

-Քաղցկեղն այնպիսի հիվանդություն է, որի ախտանիշները հեշտությամբ կարելի է շփոթել մեկ այլ հիվանդության հետ: Խնդրում եմ, կնշե՞ք, թե որոնք են խիստ սպեցիֆիկ ախտանշանները, որոնց առկայության դեպքում, թեկուզ և հետագայում չհաստատվի քաղցկեղ, բայց մարդը գոնե ավելի զգոնանա և դիմի բժշկի:

-Ներքին օրգանների հետ կապված միգուցե մի քիչ դժվար է, որ հիվանդն ինքը կողմնորոշվի, չնայած երբ գոյացությունները մի քիչ մեծանում են, հիվանդության ախտանիշները սկսում են ի հայտ գալ, և հիվանդը, այնուամենայնիվ, ինչ-որ փոփոխություններ զգում է իր օրգանիզմում:  Իսկ ինչ վերաբերում է արտաքինին, օրինակ՝ որևէ ուռուցքային գոյացություն նկատելու դեպքում, կամ  հարվածի հետևանքով, երբ առաջանում է որևէ գոյացություն և արդեն  երկար ժամանակ  է՝ չի անցնում, պետք է դիմել բժշկի, կամ երբ կրծքագեղձում ինչ-որ գոյացություն է շոշափվում, որը ցավոտ չէ, պետք է դիմել բժշկի:

-Դա միայն կրծքի՞ դեպքում, թե՞ առհասարակ:

-Կրծքագեղձի դեպքում: Սովորաբար ուռուցքը ցավոտ չի լինում, բայց կան հատվածներ, երբ այն նյարդերին մոտ է լինում, բնականաբար, ցավ է առաջացնում, կարմրածություն կարող է լինել, պտուկի ներքաշում… Ինչ վերաբերում է այլ օրգանների, մի քիչ դժվար է հասկանալ՝ ինչ խնդիր ունես, մանավանդ թոքերի դեպքում, որովհետև դա այնպիսի տեղակայումներ է ունենում, որ անգամ արյունախխում կարող է չառաջացնել:

-Գլխուղեղի դեպքում ի՞նչ նշաններ են լինում:

-Կարող են լինել գլխապտույտներ, գլխացավեր, կարող է շլություն առաջանալ, ինչ-որ սիմպտոմներ, որոնք կարող են լինել նաև ինսուլտի ժամանակ, բայց, ամեն դեպքում, դա արդեն պատճառ է, որ հիվանդը դիմի բժշկի: Եթե պարբերաբար գլխապտույտներ են լինում, որոնք ոչ մի կերպ չեն անցնում, դրանք կարող են կապված լինել ուղեղի որևէ հիվանդության հետ, և դա արդեն նշանակում է, որ պետք է բժշկի դիմել, թեկուզ՝ թերապևտի, որ ուղղություն տա:

-Իսկ վերջնական ախտորոշումը միայն վիուալիզացիայի՞ միջոցով է լինում:

-Բնականաբար՝ ոչ: Եթե կասկածը հաստատվեց, արվում է ԿՏ կամ ՄՌՏ հետազոտություն, եթե որևէ բան հայտնաբերվեց, պետք է արվի բիոպսիա: Մինչև հյուսվածքաբանորեն հաստատված ուռուցքային հիվանդության պատասխան  չունենանք, երբեք չենք կարող պնդել ուռուցքային հիվանդության առկայության մասին: ՄՌՏ-ն կարող է ցույց տալ, որ ուռուցքային գոյացություն կա, բայց հյուսվածքը կարող է ուռուցքային չլինել:

-Չարորակ ու բարորակ՝ այդ տարբերակումների համար նաև, այո՞:

-Այո, իհարկե, օրինակ՝ կան դեպքեր, երբ նույնիսկ մի քանի անգամ է բիոպսիա պահանջվում, որպեսզի հաստատվի, որ դա իսկապես չարորակ ուռուցքային գոյացություն է:

-Քաղցկեղի ո՞ր տեսակներն են մեզանում ամենից տարածված:

-Ինչպես ամբողջ աշխարհում, Հայաստանում էլ տղամարդկանց մոտ ավելի հաճախ հանդիպում է թոքերի քաղցկեղը, կանանց մոտ կրծքագեղձի և կանանց վերարտադրողական օրգանների քաղցկեղը, այնուհետև՝ ստամոքսաղիքային տրակտի, լիմֆատիկ համակարգի, փափուկ հյուսվածքների և այլն:

-Ճի՞շտ է այն պնդումը, որ սթրեսը կարող է հանգեցնել սոմատիկ հիվանդության:

-Այո, սթրեսը կարող է դառնալ թաքնված խնդրի արտահայտման պատճար: Խոսքն առօրյա թեթև սթրեսային իրավիճակների մասին չէ:

-Բժշկուհի՛, Դուք երեխաների հետ աշխատու՞մ եք:

-Հիմա չեմ աշխատում՝ արդեն մի քանի տարի: Ժամանակին աշխատել եմ: Շատ դժվար է աշխատել երեխաների հետ, մանավանդ երբ գիտես, որ կարող է՝ չկարողանաս իրենց օգնել…

-Ամեն օր շփվում եք ծանր հիվանդների հետ. ինչպե՞ս եք կարողանում հաղթահարել այդ դժվարությունները:

-Երևի իմ ներքին հոգեբանն է ինձ օգնում, բժիշկը պետք է կարողանա ինքն իր մեջ մշակել որոշակի պատնեշ բացասական էմոցիաների նկատմամբ:

-Իսկ երեխաների մոտ հիմնականում ի՞նչ հիվանդություններ են լինում:

-Հիմնականում բնածին հիվանդություններ են լինում, այսինքն՝ հղիության ժամանակ ինչ-որ բան ճիշտ չէ գնացել, չի արտահայտվել և սկսում է 4-5 տարեկանից արտահայտվել, չնայած կարող է և հենց նորածնային տարիքում արտահայտվել: Կամ դարձյալ սթրեսը կարող է լինել հիվանդության առաջացման պատճառ, որովհետև երեխաներն էլ են սթրեսի ենթարվում: Օրինակ՝ ունեցել ենք դեպք, որ ծնողի կարոտից երեխայի մոտ հիվանդություն է առաջացել:

-Տիկին Ասլանյան, քաղցկեղի դեպքում առկա՞ է ժառանգական գործոնը:

- Կան քաղցկեղի որոշ տեսակներ, որոնք կարող են փոխանցվել ծնողից երեխային, օրինակ՝ կրծքագեղձի կամ կանանց վերարտադրողական օրգանների քաղցկեղը կամ աղիքների քաղցկեղը:

-Իսկ կա՞ն ոչ քաղցկեղային հիվանդություններ, որոնք պատշաճ չբուժելու կամ ժամանակին չբուժելու դեպքում դառնան քաղցկեղ:

-Կան որոշակի հիվանդություններ, որոնք վերածվում են քաղցկեղի, օրինակ՝ արգանդի պարանոցի դեպքում, հիվանդը կարող է ունենալ  արգանդի պարանոցի էրոզիա, որին կարող է միանալ որևէ ինֆեկցիա, և այդ էրոզիան խորանա, չբուժելու դեպքում վերածվի քաղցկեղի, այս պատճառով գոնե վեց ամիսը մեկ յուրաքանչյուր ծննդաբերած կին, նաև՝ չծննդաբերած, սակայն սեռական կյանքով ապրող կին պետք է գնա գինեկոլոգի մոտ՝ զննման նպատակով:

-Եթե ճիշտ հասկացա՝ քաղցկեղը լինում է բնածին և ձեռքբերովի:

-Այո:

-Բացի հիվանդություններից, որ կարող են առաջանալ, որևէ այլ պատճառով, օրինակ՝ հարված և այլն, հնարավո՞ր է քաղցկեղ առաջանալ:

-Իհարկե, ոսկրային համակարգի հիվանդությունները, փափուկ հյուսվածքների գոյացությունները կարող են հարվածի հետևանքով լինել, նաև պարտադիր չէ, որ հարվածի հետևանքով լինի, սակայն, հնարավոր է, որ հարվածը պատճառ լինի, որ հիվանդությունն արթնանա:

-Բժշկուհի, խոսենք Ձեր պացիենտների մասին. ճի՞շտ է, որ քաղցկեղով հիվանդ մարդիկ բնավորությամբ փոխվում են:

-Բնականաբար, բուժումներն իրենց վրա ազդում են, բնավորությունը փոխվում է, ավելի նյարդային են դառնում, ինքնամփոփ, իհարկե, դա կախված է նաև մարդու տեսակից: Օրինակ՝ կան մարդիկ, որ գալիս են, գիտակցաբար իրենց բուժումները ստանում են և շատ առողջ գնում տուն: Կան մարդիկ, որոնք չեն հավատում բուժման բարենպաստ ելքին, ընկճվում են, դառնում ինքնամփոփ, այս տեսակի մարդկանց հետ շատ դժվար է աշխատել:

-Այսինքն՝ ներքին տրամադրվածությունն այդքան մեծ նշանակությու՞ն ունի:

-Ես միշտ ասում եմ հիվանդներին՝ առաջին հերթին դու՛ք եք ձեզ օգնելու, եթե դուք մտածեցիք, որ չեք բուժվելու, ուրեմն՝ չեք բուժվի, եթե հավատացիք, որ բուժվելու եք, ուրեմն՝ կբուժվեք:

-Իսկ կա՞ն դեպքեր, երբ պացիենտները չեն հասկանում, թե ինչի համար են եկել, կարծում են, թե սովորական բուժում է:

-Սովորաբար, երբ այս դուռը բացվում է, մինչև հիվանդի ներս մտնելը հարազատներն ասում են՝ ոչ մի բան չգիտի: Ես ասում եմ՝ գիտեմ, որ ինքը ոչ մի բան չգիտի, բայց հիվնդների մի մասը շատ էլ լավ իմանում է ամեն ինչ, ուղղակի խնայում են հարազատներին կան չեն ուզում հավատալ:

Կան մարդիկ, որ իրոք չեն հասկանում՝ ինչ է իրենց հետ կատարվում, և նման մարդկանց հետ մեզ ավելի հեշտ է աշխատել: Բայց կան նաև մարդիկ, որ բազմաթիվ հարցեր են տալիս, համացանցում փորփրում են, տեղեկություններ գտնում, այնքան հարցեր ուղղում, որ արդեն քեզ խանգարում են, որովհետև երբեմն նաև սխալ բաներ են կարդում:

-Տիկին Ասլանյան, ու՞մ մոտ է առաջանում կարցերոֆոբիա:

-Ես միշտ հիվանդներին ասում եմ՝ մենք երբեք չգիտենք, թե վաղը մեզ հետ  ինչ կարող է պատահել, սրանից ոչ մեկն ապահովագրված չէ, կարող է լիովին առողջ մարդու մոտ հայտնաբերվել այսպիսի հիվանդություն: Ավելի հաճախ այս հիվանդության նկատմամբ վախ առաջանում է այն մարդկանց մոտ, ովքեր կամ շատ լավ են տեղեկացված հիվանդության մասին, կամ հակառակը՝ շատ թերի գիտելիքներ ունեն:

-Բժշկուհի՛, աշխատանքում ամենաբարդն ի՞նչն է Ձեզ համար:

-Աշխատանքն ամեն ինչով է բարդ, դու պետք է ճիշտ հետազոտես հիվանդին, նրա ուղեկցող  հիվանդություններն իմանաս, որ հանկարծ սխալ դեղորայք չնշանակես, չվնասես դրանով մյուս օրգան համակարգերին, երբ մի արտառոց բան նկատեցիր, պիտի անպայման ուղղորդես հետազոտման համապատասխան մասնագետի մոտ…

Հիվանդների հետ շփումը, բնականաբար, դժվար է, որովհետև իրենց մեծ մասը չի հասկանում՝ ինչ է իրենց հետ կատարվում, որովհետև երբ  բուժման կողմնակի բարդություններն ի հայտ են գալիս, պացիենտը կարող է հիասթափվել կամ կարող է քեզ չլսել, ինչ-որ մի բան ուտել, որը կգրգռի ստամոքս-աղիքային տրակտը, և բացասական էֆեկտները կխորանան… Բժշկության մեջ չկա մի ոլորտ, որն ուշադրություն չպահանջի, դու անընդհատ պետք է ինքնազարգացմամբ զբաղվես, անընդհատ կարդաս, ուշադիր լինես յուրաքանչյուր հիվանդի նկատմամբ:

-Իսկ Ձեր կենտրոնում համապատասխան բոլոր բժիշկներն աշխատու՞մ են, համագործակցու՞մ եք:

-Մեզ մոտ հիմնականում բոլոր մասնագետներն էլ աշխատում են՝ վիրաբույժներ, սրտաբան, անոթաբան, նյարդաբան… Երբ որևէ խնդիր է լինում, հիվանդին չենք ուղարկում ուրիշ հիվանդանոց, համարյա բոլոր մասնագետներն էլ մեզ մոտ կան, հոգեբան էլ ունենք:

-Ի՞նչ խորհուրդ կտաք մեր ընթերցողներին:

-Խորհուրդ կտամ գոնե տարին երկու անգամ հետազոտվել: Խնդիր առաջանալու դեպթում պետք չէ հիասթափվել, վախենալ, մտածել, թե դա լուծվող խնդիր չէ, ուղղակի պետք է ժամանակին դիմել համապատասխան մասնագետի: Մարդ պետք է իր օրգանիզմի նկատմամբ ուշադիր լինի:

Այսօր ունենք անոթային համակարգի հիվանդություններով տառապող մարդկանց զննման, ախտորոշման, բուժման չափորոշիչներ, այլընտրանքային մեթոդներ

Վերջին տարիներին անոթային հիվանդությունների թիվը գնալով ավելացել է, եւ սա լուրջ մարտահրավեր է ոչ միայն Հայաստանի, այլ նաեւ ամբողջ աշխարհի առողջապահական համակարգի համար: Մեր բժիշկների ջանքերի շնորհիվ անոթային վիրաբուժությունը, որը բժշկության ամենապահանջված ուղղություններից մեկն է, Հայաստանում զարգացում է ապրել, մոտեցել միջազգային մակարդակի:http://bestgroup.am/ կայքի զրուցակիցն է «Նորք-Մարաշ» բժշկական կենտրոնի անոթային վիրաբույժ, «Քանաքեռ-Զեյթուն» բժշկական կենտրոնի վիրաբուժության կլինիկայի անոթային վիրաբուժության ծառայության ղեկավար ԱՐԳԻՇՏԻ ԱՐՈՅԱՆՆ է, ով ունի ոչ միայն մասնագիտական գերազանց գիտելիքներ, այլեւ արժանի է իսկական բժիշկ կոչվելուն ու բազմաթիվ մարդկային կյանքեր է փրկել: Առողջապահության համակարգում անմնացորդ աշխատանքի, ինչպես նաեւ բժշկագիտության զարգացման գործում ներդրած զգալի ավանդի համար նա միշտ գնահատվել է եւ գնահատվելու է հանրության կողմից, բայց նրա համար պարգեւներից լավագույնը ապաքինված, երջանկացած հիվանդի շնորհակալությունն է:  

-Պարո՛ն Արոյան, 44-օրյա պատերազմի ընթացքում ինչի՞ ականատես եղաք:

-Այդ դաժան իրականության մեջ իրականում բավականին մեծ սեր կար, քանի որ մեզ շրջապատող ամեն ոք իր տեսակով յուրօրինակ էր: Անկեղծ կլինեմ՝ ասելով, որ շրջապատված էինք լավագույն մարդկանցով, ում նկարագրելու համար բառերը չեն բավականացնի: Այդ օրերին վիրավորներին, բժիշկներին, բուժքույրերին, մայրապետերին անբացատրելի համախմբվածությունն ու ներքին ուժն էր պատել: Ես պատերազմի 9-րդ օրվանից այնտեղ էի, նախապես 5 օր էլ եղել էինք Արցախում՝ այլ մեկուսացված վայրում: Պետք է արձանագրենք, որ մեր ազգը ենթարկվել է ցեղասպանության, ու, նույնիսկ, եթե պարտություն ենք կրել, մեծ դասեր ենք քաղել դրանից ու հասկացել, թե ինչպես պետք է հաղթանակը պահպանել: Մենք պետք է հպարտանանք մեր զինվորների գործած սխրանքներով: Այս պատերազմը ցույց տվեց, որ թերացել ենք  կազմակերպվածության առումով, բայց ես նաեւ վստահ եմ, որ մեր ուժերը շատ արագ վերականգնելու ենք ռեւանշի գնալու, կորցրածը ետ բերելու ակնկալիքով:  

-Բժշկի մասնագիտություն ընտրելը բավականին համարձակ եւ ռիսկային քայլ է: Ինչպե՞ս եւ ե՞րբ որոշեցիք գնալ այդ պատասխանատու քայլին: 

-Այս հարցում նշանակություն է ունեցել նաեւ ծնողներիս ցանկությունը: Հայրիկս ինձ հորդորում էր ընտրել հեպատոլոգի, մայրիկս` գինեկոլոգի մասնագիտությունը, երկուսին էլ առանձին ասել եմ, որ իրենց ցանկությամբ կլինի, բայց ես հակված եմ ընտրելու թոքային կամ անոթային վիրաբուժությունը: Եվ, ի վերջո, ընտրեցի վերջինը:  

-Ո՞ւմ եք համարում Ձեր ուսուցիչը:

-Իմ մասնագիտացման ճանապարհին ես բավականին ուսուցիչներ եմ ունեցել, որոնց փոխանցածն ինձ ահռելի մեծ է ու նվիրական: Ամեն շրջան ունեցել է իր ուսուցիչը, ով իմ կյանքում շրջադարձային դերակատարում է ունեցել: Առաջին ուսուցիչս եղել է Արա Ֆիլիպի Ավետիսյանը, ում հետ մինչ օրս լավ հարաբերություններ ունեմ, իսկ երկրորդը, ով ինձ մեծ փորձ է փոխանցել, ավստրալահայ բժիշկ Րաֆֆի Կասաբյանն է: Թող տարօրինակ չհնչի, եթե ասեմ, որ պատերազմի ընթացքում թոքային վիրաբույժներ Շահեն Դանիելյանից, Արմեն Խանոյանից,  վնասվածքաբաններ Նորիկ Զախարյանից, Ատոմ Տեր-Գրիգորյանից ահռելի հմտություններ եւ ներուժ, փորձ ձեռք բերեցի, որը, երեւի թե, ինձ բավական կլինի իմ ամբողջ հետագա մասնագիտական գործունեության ընթացքում, եւ, թող մեծամիտ չհնչի, ինձ թույլ կտա տարբերվել մնացած մասնագետներից:

-Կվերհիշե՞ք ձեր առաջին պացինետին եւ առաջին վիրահատությունը:

-Անկեղծորեն նշեմ, որ շատ մտահոգված էի այդ վիրահատության ելքով, քանի որ դա մեծ պատասխանատվություն է, որն առաջին անգամ էի վերցրել ուսերիս: Ավելի շատ մտածում էի, թե հայրիկիս ինչ եմ ասելու, քանի որ նա դեմ էր իմ՝ անոթային վիրաբույժ դառնալուն: Ամեն ինչ բարեհաջող ավարտվեց, ես հիվանդին բավականին վառ եմ հիշում, ու մինչ օրս մենք շատ լավ հարաբերություններ ունենք:

-Երիտասարդ կադրերի հետ շփվելով՝ ի՞նչ պատկերացում եք կազմել մեր առողջապահական համակարգի ապագայի մասին:

-Ուրախությամբ նշեմ, որ այսօր բավականին լավ երիտասարդ կադրեր ունենք, ովքեր հիմնականում  արեւմտյան սկզբունքներ են դավանում, որոնք հիմնված են հետազոտությունների, վիճակագրական տվյալների վրա, եւ շատ կարեւորվում է ճիշտ սպասարկումը:

-Ձեր երեխաներին կուղորդե՞ք Ձեր ուղիով:

-Երբ վիրահատարանում ծանր պահեր են լինում, բուժքույրերը լավ գիտեն, որ ես կատակով ասում եմ. «Հայրիկս ինձ, երեւի թե, շատ չէր սիրում, որ ուղղորդեց դեպի բժշկությունը»: Բայց արդյունքում, երբ արդեն վայելում ես քո հաջողությունների եւ փառքի բաժինը, քեզ այլ զգացում է պատում: Իրականում իմ ընտանիքի անդամներն են շատ տուժում, քանի որ գրաֆիկս բավականին ծանրաբեռնված է, եւ երեխաներիս հետ շատ քիչ եմ շփվում: Բայց, փառք Աստծո, շատ ուրախ եմ, որ կողքիս ունեմ գիտակից կին, լավ ընկեր, ով հոգեբան է, դասավանդում է Երեւանի պետական համալսարանում, լավ գիտի իմ աշխատանքի ուժը ու երեխաների հետ միշտ հպարտանում է իմ հաջողություններով: Ընդհանրապես կարեւոր չէ, թե ինչ մասնագիտություն ես ընտրել, կարեւորը մասնագիտության մեջ պրոֆեսիոնալ լինելը, այն շատ սիրելն է:

-Անոթային ո՞ր հիվանդություններն են երիտասարդացում ապրել:

-Իմ կարծիքով, ուրբանիզացիայի հետեւանքով վարիկոզ հիվանդությունը ավելի շատ է հանդիպում մեր պրակտիկայում: Բանն այն է, որ այսօր շատ են նստակյաց, քիչ շարժունակություն պարունակող աշխատանքները, որոնք գտնվում են ռիսկի խմբում, դրան գումարվում են ծանր քաշը, կյանքի միջին տեւողության երկարելը, որոնց արդյունքում ի հայտ են գալիս զարկերակային հիվանդություններ: Եթե նախկինում գլխի կաթվածի կամ սրտի ինֆարկտի պատճառով մահացության թիվը բարձր էր, ապա այսօր արդի բժշկությունը թույլ է տալիս կրճատել մահացության թիվը, եւ երկարակեցության արդյունքում պերիֆերիկ զարկերակները սկսում են ախտահարվել:

-Ելնելով Ձեր մասնագիտական փորձից՝ կարո՞ղ եք ասել, որ Հայաստանում ձեւավորվել է բժշկին դիմելու մշակույթ:

-Ես մինչ օրս այդ առումով որեւէ խնդիր չեմ ունեցել. կոնկրետ ինձ դիմելու մշակույթը միշտ բարձր մակարդակի վրա է եղել: Միգուցե դա իմ նվիրվածության հաշվի՞ն է ձեւավորվել: Ես կարող եմ նաեւ համեմատական անցկացնել Եվրոպայից ժամանած եւ հայաստանյան հիվանդների միջեւ ու հպարտությամբ նշել, որ ես իմ հայաստանցիներին շատ եմ սիրում. նրանց մոտեցումը այլ է, նրանք մեծ հարգանք են տածում իրենց բժշկի նկատմամբ, նրանց կորցնելու, այսպես ասած, վախ ունեն:

-Դուք՝ որպես մասնագետ, ի՞նչ խորհուրդ կտաք ազգաբնակչությանը անոթային հիվանդությունների կանխարգելման, իսկ առկայության դեպքում՝ բուժման ճիշտ մոտեցում ցուցաբերելու հարցում:

- Նախկինում իրավիճակը միանգամայն այլ էր. չկար համակարգված հայեցակարգ, իսկ տիրող պահպանողականությունը զգալի խոչընդոտ էր Հայաստանում նորարարական միջամտական տեխնոլոգիաների զարգացման ճանապարհին: Այսօր, բարեբախտաբար, իրավիճակն այլ է. ունենք անոթային համակարգի հիվանդություններով տառապող մարդկանց զննման, ախտորոշման, բուժման չափորոշիչներ, այլընտրանքային մեթոդներ: Ցուցաբերվում է որոշակի (հնարավորության սահմաններում) պետական աջակցություն թե՛ սոցիալական որոշ խմբերին պատկանող հիվանդներին, թե՛ վերջիններիս մասնագիտական օգնություն ցուցաբերող բուժհիմնարկներին: Երկրում բարեհաջող զարգացումների պարագայում հնարավոր կլինի էական դրական տեղաշարժ արձանագրել մեր քննարկման առարկա հիվանդությունների կանխարգելման եւ բուժման գործում: Դրա մասին է վկայում թեկուզ այն փաստը, որ բնակչության շրջանում վերացել է նախկինում արմատացած սարսափն ու վախը ճակատագրական հիվանդությունների հանդեպ: Իհարկե, առողջապահական համակարգում առաջնահերթությունը հիվանդությունների կանխարգելումն է, սակայն ախտահարման վաղ շրջանում առողջական բազմաթիվ խնդիրներ կարող են գրեթե լիարժեք վերանալ բուժական ճիշտ քայլերի շնորհիվ:

-Որպես վերջաբան ի՞նչ կմաղթեք մեր հասարակությանը առողջ լինելու համար:

-Որպես վերջաբան կոչ եմ անում մեր հայրենակիցներին. «Սիրելինե՛րս, պահպանե՛ք առողջ ապրելակերպի կանոնները, պահպանե՛ք ձեզ տրված թանկագին պարգեւը՝ կյանքը»:

ՈւՁՀ-ն ամենաինֆորմատիվն է՝ ներարգանդային կյանքում պտղի վիճակը գնահատելու համար. բժիշկ-սոնոգրաֆիստ

Բժիշկները պնդում են՝ ներարգանդային կյանքում պտղի վիճակը գնահատելու համար ժամանակակից բժշկության մեջ ամենաինֆորմատիվ հետազոտությունն ուլտրաձայնայինն է: Այսօր դժվար է պատկերացնել հղիություն՝ առանց ՈւՁ հետազոտության. բոլոր հղիները երեք անգամ պարտադիր անցնում են սկրինինգ՝ այս կամ այն խնդիրը հնարավորինս շուտ հայտնաբերելու նպատակով: Դրանից բացի՝ թերևս բոլոր ծնողներին էլ հետաքրքրում է երեխայի սեռը, ինչը նրանք օր առաջ ցանկանում են իմանալ, իսկ դա ևս հնարավոր է լինում դարձյալ ՈւՁՀ-ի միջոցով:

Հատկապես հղի կանանց համար մեծ նշանակություն ունի բժշկի ճիշտ ընտրությունը. վստահաբար՝ բոլորը կնշեն, որ պարտադիր պայմաններից է ոչ միայն բժշկի գրագետ լինելն ու հղիության ընթացքը ճիշտ վարելը, այլև՝ իրենց հանդեպ բարեհամբույր վերաբերմունքն ու անհատական մոտեցում ցուցաբերելը: Հենց այդպիսին է Մոր և մանկան առողջության պահպանման գիտահետազոտական կենտրոնի գինեկոլոգ, ՈւՁՀ մասնագետ գինեկոլոգիայում և մանկաբարձությունում՝ Վարդուհի Հովհաննիսյանը: Երիտասարդ, սակայն արդեն բավականին փորձառու և անչափ հմայիչ բժշկուհին թե՛ իր մասնագիտական կարողությունների, թե՛ մարդկային բարձր որակների շնորհիվ արդեն իսկ սիրված ու գնահատված է բազմաթիվ կանանց կողմից, որոնք նրան միանշանակ վստահում են իրենց առողջությունը:

http://bestgroup.am/ կաjքի զրուցակիցն է բժիշկ-սոնոգրաֆիստ Վարդուհի Հովհաննիսյանը:

-Բժշկուհի՛, երբ կինը հղիության թեստի վրա տեսնում է երկու բաղձալի գծիկները՝ հղիության նշանը, դրանից հետո նա ե՞րբ պետք է դիմի բժշկի՝ ուլտրաձայնային հետազոտություն անցնելու նպատակով:

-Երբ հղին տեսնում է երկու գծիկ հղիության որոշման թեստի վրա, նրա մոտ հարց է առաջանում՝ ե՞րբ դիմել բժշկի: Համապատասխան թեստի միջոցով միայն հաստատվում է հղիությունը, իսկ անմիջապես հետո պետք է դիմել բժշկի՝ պտղաձվի ճիշտ տեղակայումը, զարգացումը, սրտի բաբախը հաստատելու, ինչպես նաև՝ հղիության ընթացքի վերահսկումն ամրագրելու նպատակով: Վաղ շրջանում շատ կարևոր է հաստատել պտղաձվի ճիշտ տեղակայումը՝ արտաարգանդային հղիությունը բացառելու նպատակով, այդ իսկ պատճառով պետք չէ շատ ուշացնել և հիղությունը հաստատելու համար պետք է դիմել ՈւՁՀ-ի:

-Որո՞նք են արտաարգանդային հղիության մասին հուշող առաջին նշանները:

-Եթե հղիության թեստը դրական է, բայց որովայնի ստորին հատվածում ցավեր կան, արյունային արտադրություն կա, կինն ունի թուլություն, գլխապտույտ, ձվաբջիջը գտնվում է արգանդի խոռոչից դուրս: Ամենատարածված ձևը փողայինն է, սակայն պտղի հետագա զարգացումը հնարավոր չէ, որովհետև արգանդափողը չենք կարող փոխարինել արգանդով, պետք է հեռացվի:

-Նշեք, խնդրեմ, արտաարգանդային հղիության պատճառները:

-Արտաարգանդային հղիության պատճառներն են արգանդափողերի բորբոքային հիվանդությունները, ինֆանտիլիզմը, արհեստական բուժումները, չբուժված էնդոմետրիոզը, էստրոգենի հորմոնի անբավարարությունը, փողային պատճառները… Ամենաինֆորմատիվ ախտորոշումը կատարվում է ՈւՁՀ-ի միջոցով՝ 4-5 շաբաթից սկսած:

Ինչպես նշեցի՝ ՈւՁՀ-ն ամենաինֆորմատիվն է ներարգանդային կյանքում պտղի վիճակը գնահատելու համար, և դրա արդյունավետությունը էսքպերտ ապարատներով բավականին բարձր է. մինչև 90-95 տոկոսով ախտորոշում ենք արատները:

-Իսկ երեխայի սեռը հստակ ո՞ր ամսում կարելի է պարզել:

-Երեխայի սեռը, իհարկե, որոշվում է բեղմնավորման պահին՝ կախված այն բանից, թե ինչ քրոմոսոմով է բեղմնավորվում՝ x, թե՞ y: Առաջին պահից հստակ գենետիկորեն պարզ է սեռը, բայց մինչև 12 շաբաթականն ընթանում է դիֆերենցումը, այսինքն՝ սոնոգրաֆիկ ուլտրաձայնային հետազոտությամբ մինչև 12 շաբաթ շատ նման են աղջիկն ու տղան, իսկ տարբերակումն ավարտվում է 12 շաբաթականում, այսինքն՝ 12 շաբաթականից սկսած՝ սոնոգրաֆիկ կարելի է հստակ նշել սեռը:

-Բժշկուհի՛, գաղտնիք չէ, որ երեխայի սեռով պայմանավորված հղիության ընդհատումները մեզանում քիչ չեն…

-Այո, չթաքցնեմ, իմ պրակտիկայում նույնպես եղել է, բայց կարծես թե հոսքը գնալով նվազում է…

-Ինչո՞վ է դա պայմանավորված:

-Դա պայմանավորված է երիտասարդների մտածելակերպի փոփոխությամբ. աղջիկ-տղա խտրականությունը նոր սերնդի մոտ հանգչում է…

-Ինչու՞ են մեծերն ասում, որ այսօր առողջ երեխա ունենալը հերոսություն է:

-Այն ժամանակ դեպքերն ավելի քիչ էին հայտնաբերվում, թեկուզ՝ էխոգրաֆիկ, գուցե ապարատների հզորությունը թույլ չէր տալիս, բայց հիմա արատներն ավելի են արտահայտված, դա պայմանավորված է դեղորայքի օգտագործմամբ, ծխելով, ալկոհոլի չարաշահմամբ, թմրանյութերի օգագործմամբ, էկոլոգիայով, սննդում բիոհավելումներով և այլն… Իհարկե, փաստացի որևէ բան չկա, բայց դրանք բոլորը նպաստում են երեխայի մոտ արատների առաջացմանը:

-Ձեր պրակտիկան ի՞նչ է ցույց տալիս, մերօրյա երիտասարդ մայրիկները գրագե՞տ են այդ առումով:

-Ավելի ինֆորմացված են, քանի որ նույն սոցիալական կայքերն էլ ավելի հասանելի են…

-Ի՞նչն է Ձեզ ամենից շատ գրավում Ձեր մասնագիտության մեջ:

-Իհարկե, ինձ գրավում է այն, որ ես տեսնում եմ նոր կյանքը, նոր սկիզբը՝ սրտի առաջին բաբախ, աճ… Նոր կյանք ենք գրանցում…

-Ցավով եմ ասում, սակայն, անշուշտ, լինում են նաև դեպքեր, որ խնդիրներ եք հայտնաբերում. ինչպե՞ս եք հայտնում մայրիկին:

-Իհարկե, լինում են նման դեպքեր, բավականին դժվարությամբ եմ հայտնում… Աշխատանքի սկզբում շատ դժվար էր, ամեն հղիի հետ կարող էի հուզվել, հետո այդ հուզմունքը տուն տանել, իսկ հիմա գնալով ավելի եմ կոփվում, փորձում եմ այնպես նրանց տեղեկացնել, որ մինիմալ տրավմայի ենթարկվեն:

-Իսկ լինու՞մ են դեպքեր, երբ երեխայի մոտ խնդիր եք նկատում, որը հնարավոր է շտկել դեռ ներարգանդային փուլում:

-Եթե կան դոպլերոգրաֆիկ սնուցման խանգարումներ, այո, բայց զարգացման արատների վրա չենք կարող ազդել որևէ կերպ: Արտերկրում կատարում են ներարգանդային վիրահատություններ, բայց Հայաստանում, ցավոք սրտի, այդպիսի բան դեռ չկա:

-ՈւՁՀ սարքավորումները ՀՀ-ում զարգացա՞ծ են, ի՞նչ պատկեր ունենք այդ առումով:

-Միանշանակ կարող եմ ասել, որ ՀՀ-ում այդ ասպարեզը բավականին զարգացած է: Էքսպերտ ապարատները բազմաթիվ հնարավորություններ են ընձեռում, բայց, իհարկե, վերջին խոսքը բժշկինն է:

-Բժիշկներն էլ, անշուշտ, մասնակցում են վերապատրաստումների…

-Այո, իհարկե, վերապատրաստումների, կոնֆերանսների, վերջին շրջանում, քովիդով պայմանավորված, օնլայն են անցկացվում, բայց մշտապես մասնակցում ենք:

-Առողջ կինն արդյոք պիտի՞ հետազոտվի:

-Անկախ այն բանից՝ կինն ունի խնդիր, թե ոչ, տարին մեկ-երկու անգամ հետազոտվելը պարտադիր է: Յուրաքանչյուր հիվանդություն սկզբնական փուլում հայտնաբերելու ժամանակ մենք հետագա շատ բարդություններ կարող ենք կանխարգելել:

-Խոսքս վերաբերում է նաև սեռական կյանքով չապրող կանանց, աղջիկներին. ո՞ր տարիքից սկսած պիտի հետազոտվեն:

-Դաշտանային ցիկլը տեսնելուց սկսած՝ ցանկալի է, որ գոնե տարին մեկ անգամ հետազոտվեն: Իհարկե, հղիները, անկախ այն բանից՝ ունեն խնդիր , թե ոչ, պետք է երեք սկրինինգային  հետազոտություն անցնեն: Դրանք կատարում ենք, որպեսզի վաղ փուլում հայտնաբերենք խնդիրները: Հղիության ժամանակ, բացի այն բանից, որ կինն այցելում է ՈւՁՀ-ի, շատ ինֆորմացիա է ստանում, նաև փորձում ենք նրան դրական էմոցիաներ պարգևել, ինչը մեծապես կարևորում ենք: Այդ նպատակով կատարում ենք 3D, 4D սոնոգրաֆիա. կինը տեսում է իր բալիկի շարժումները, դեմքը, քթի ձևը, շրթունքի ձևը, շատերն արդեն սկսում են նմանեցնել իրենց… Բավականին հաճելի է լինում բոլորիս: Հաճախ պատահում է, որ երեխան դեմքը փակած է լինում, այդ ժամանակ հայրիկը շոյում է, խոսում, երեխան ակտիվանում է, ինչը, իհարկե, զարմացնում ու զվարճացնում է: Երեխաները միանշանակ արձագանքում են ծանոթ ձայներին, միանգամից տարբերակում են ծնողների ձայները:

Հղիության ժամանակ, ինչպես ասացի, կատարում ենք երեք սկրինինգ: Առաջինը քրոմոսոմային արատների կանխարգելման նպատակով է արվում, կատարում ենք 11 շաբաթ մեկ օրականից մինչև 13 շաբաթ վեց օրականում, երկրորդ սկրինինգը կատարում ենք 18-22 շաբաթականում, և երրորդ սկրինինգը՝ 32-34 շաբաթականում: Դա հստակ այն սկրինինգներն են, որ պարտադիր բոլոր հղիները պետք է անցնեն:

-Որքանո՞վ է անվտանգ ուլտրաձայնային հետազոտությունը:

-ՈւՁՀ-ն ճառագայթում չէ, ձայնային ալիք է, և մինչ օրս բժշկությունը որևէ բացասական ազդեցություն չի արձանագրել:

-ՈւՁՀ-ի ժամանակ առավել հաճախ ի՞նչ խնդիրներ են հայտնաբերվում երեխաների մոտ:

-Առավել հաճախ տեսնում ենք սպինա բիֆիդաներ, կիստոս գիգրոմաներ, սրտի տարբեր տեսակի արատներ և այլն:

-Բժշկուհի, կա՞ արդյոք որևէ խնդիր, որևէ հարց՝ թե՛ մոր, թե՛ երեխայի հետ կապված, որը կցանկանաք բարձրաձայնել:

-Կուզենամ խոսել նաբոտյան կիստաների մասին: Դրանք արգանդի վզիկի բարորակ գոյացություններ են, գլանաձև էպիթելի խցիկների խցանված ծորաններ են: Սեկրեցիան կուտակվում է ներսում, մեծանում է ծավալով՝ վերածվելով նաբոտյան կիստաների, որոնք լինում են եզակի ու բազմակի: Ցանկանում եմ ընդգծել, որ նաբոտյան կիստաները չեն առաջացնում քաղցկեղ, բորբոքային պրոցեսներ, կապված չեն անպտղության հետ, վիժում չեն առաջացնում, չեն սպառնում առողջական վիճակին, բայց պացիենտներից շատ անգամ լսում եմ, որ իրենց մոտ նաբոտյան կիստաներ են բուժել, վիրահատել և այլն: Ոչ մեծ չափերի նաբոտյան կիստաները ոչ մի խնդիր չեն առաջացնում, դրանք ուղղակի կուտակումներ են, որոնք ժամանակ առ ժամանակ ինքնամաքրվում են:

-Իսկ նաբոտյան կիստաներն ի՞նչ բուժում են պահանջում:

-Ոչ մեծ չափերի նաբոտյան կիստաները, որոնք չեն դեֆորմացնում ցերվիկալ կանալը, բուժում չեն պահանջում, կնոջը նեղություն չեն պատճառում…

Նաև կցանկանամ խոսել գինեկոլոգիական շրջանում որովայնի ստորին հատվածի ցավերի մասին: Ի՞նչ կարող են դրանք նշանակել՝ արտաարգանդային հղիություն, ձվարանների ապոպլեքսիա, դաշտանի հետ կապված ցավեր, էնդոմետրիոզ, արգանդի միոմա, փոքր կոնքում գոյացություններ, ձվարանների կիստաներ, փոքր կոնքի օրգանների բորբոքային պրոցեսներ, կպումային պրոցեսներ և այլն: Կարող են նաև ոչ գինեկոլոգիական պատճառով առաջացած ցավեր լինել՝ միզուղիների, ստամոքս-աղիքային համակարգի հետ կապված և այլն: Այս բոլոր դեպքերում, իհարկե, պետք է կատարվի ՈւՁՀ:  

-Ի՞նչ խորհուրդ կտաք կանանց ու հատկապես՝ հղիներին:

-Հղի կանանց խորհուրդ կտամ ավելի պատասխանատու լինել իրենց ներարգանդային կյանքում գտնվող նոր կյանքի նկատմամբ, չուշացնել սկրինինգային հետազոտությունները: Իսկ կանանց առհասարակ՝ խորհուրդ կտամ, որ սիրեն իրենց և տարին գոնե մեկ անգամ այցելեն գինեկոլոգի՝ անկախ այն բանից՝ ունե՞ն խնդիր, թե՞ ոչ, քանի որ ոչ բոլոր հիվանդություններն են գանգատով արտահայտվում: Շատ հիվանդություններ, ախտաբանություններ կան, որոնք գանգատներ չեն առաջացնում, բայց սովորական ՈւՁՀ-ի ժամանակ հայտնաբերվում են, իսկ կինն անգամ տեղյակ չի լինում, որ այդպիսի խնդիր ունի: Այնպես որ՝ պետք չէ ուշացնել այցելությունները բժշկին, քանի որ անգամ օնկոլոգիական հիվանդությունները սկզբնական փուլում հայտնաբերվելու դեպքում լիովին բուժվում են:

Եթե օտար մարմին է ընկնում աչքի մեջ, թող այն հեռացնի բժիշկը. ակնաբույժ

Ասում են՝ մասնագիտության ընտրության հարցում պետք չէ ազդել երեխայի նախասիրությունների վրա, անհրաժեշտ է ազատ ընտրելու հնարավորություն ընձեռել: Սակայն լինում են դեպքեր, երբ երեխաները, նույնիսկ չցանկանալով, բայց գնում են ծնողների ճանապարհով, և արդյունքն ավելի քան գերազանց է լինում:

Այդպես է պատահել նաև Ս. Վ. Մալայանի անվան ակնաբուժական կենտրոնի Գլաուկոմայի բաժանմունքի ղեկավար, դոցենտ Լիլիթ Ոսկանյանի գեղեցկուհի դստեր՝ երիտասարդ, բայց արդեն իսկ բավականաչափ փորձառու և գրագետ բժշկուհի Աստղիկ Ղազարյանի դեպքում:

http://bestgroup.am/ կայքի  զրուցակիցն է Ս. Վ. Մալայանի անվան ակնաբուժական կենտրոնի Գլաուկոմայի և Վիտրեոռետինալ բաժանմունքների բժիշկ-ակնաբույժ Աստղիկ Ղազարյանը:

-Բժշկուհի՛, տեղյակ եմ, որ Դուք հայտնի, սիրված ակնաբույժ Լիլիթ Ոսկանյանի դուստրն եք: Ինչպե՞ս եք ընտրել Ձեր մասնագիտությունը, մայրիկի ճանապարհո՞վ եք գնացել, թե՞ ինքներդ էլ ցանկանում էիք ակնաբույժ դառնալ:

-Սկզբնական շրջանում գնացել եմ երևի թե մայրիկիս ճանապարհով, որովհետև այդքան էլ չեմ ցանկացել բժշկություն: Սկզբնական փուլում համոզելով էր, բայց հիմա, իհարկե, ոչ, արդեն ինքս շատ ուրախ եմ, շատ գոհ եմ և վստահ, որ ճիշտ ընտրություն կատարեցի:

-Գլաուկոմայի և վիտրեոռետինալ բաժանմունք. Դրանք տարբե՞ր ուղղություններ են:

-Այո, խոսքը տարբեր բաժանմունքների մասին է՝ աչքի տարբեր հատվածներին վերաբերող, ուղղակի գլաուկոման ավելի շատ զուտ մայրիկիս ուղղությունն է, բայց իմ ավելի սիրելի ու ցանկալի ճյուղը, որ հետագայում փոխեմ, վիտրեոռետինալն է, դա իմ մեծագույն երազանքն է, հուսով եմ՝ կփոխեմ:

-Ինչո՞վ է այդ ուղղությունը Ձեզ համար ավելի հետաքրքիր:

-Վիրահատությունների առումով, քանի որ, գիտեք, բժիշկների մեծամասնության ամենասիրելի կողմը բժշկության մեջ վիրահատությունն է, բազմաթիվ բժիշկների համար վիրահատական պրոցեսը տարերք է, վիտրեոռետինալի դեպքում վիրահատություններն ավելի մասշտաբային են, ավելի հզոր:

-Իսկ կարելի՞ է ասել, որ պատասխանատվությունն այդտեղ ավելի մեծ է:

-Ոչ, յուրաքանչյուր  վիրահատություն՝ ամենափոքրից մինչև ամենամեծ, շատ պատասխանատու գործողություն է, ուղղակի վիտրեոռետինալն ավելի բարդ է, բարդություններն ավելի ծանր են, քան մնացած հատվածներինը, թեև գլաուկոման էլ է մտնում բավականին բարդ վիրահատական պրոցեսների մեջ, ոչ թե բարդ՝ վիրաբույժի համար, այլ ընդհանուր ռիսկերի առումով:

-Ի՞նչ խնդիրներով են դիմում Ձեզ:

-Կատարակտայով, իհարկե, բացի դա՝ ներակնային ճնշման բարձրացում, վատ, մշուշոտ տեսողություն, ցավ, քանի որ գիտեն՝ սա գլաուկոմայի բաժանմունքն է, հիմնականում այս խնդիրներով են դիմում, իսկ վիտրեոռետինալ՝ ավելի շատ շաքարային  դիաբետի, բարձր զարկերակային ճնշման, ուռուցքային հիվանդությունների պարագայում:

-Դրանից կարելի՞ է եզրակացնել, որ ավելի շատ բարձր տարիքի մարդիկ են Ձեզ դիմում:

-Գլաուկոմայի առումով՝ այո, չնայած երկու բաժանմունքներում էլ տարիքային շեմն ավելի բարձր է՝ համեմատած լազերային բաժանմունքի հետ, որտեղ հիմնականում երիտասարդ տարիքային խումբն է, իսկ այստեղ ընդհանուր ավելի ծանր հիվանդություններ ունեցողներն ավելի շատ են:

-Նույն շաքարային դիաբետը նաև երեխաների շրջանում է լինում, Դուք աշխատու՞մ եք երեխաների հետ:

-Այո, ավելի եզակի, ճիշտ է, երեխաների մոտ լինում է, բայց կան նաև բնածին ցանցաթաղանթի հիվանդություններ, ինչպես, օրինակ, պիգմենտային ռետինոպաթիաները: Սկզբում նման երեխաները գտնվում են մանկական բաժանմունքի հսկողության տակ, հետագայում, եթե կարիք է լինում, միանում են այլ բաժանմունքների բժիշկներ, բայց հիմնական նորածնայինն փուլում նրանք գտնվում են մանկական բաժանմունքում:

-Գաղտնիք չէ, որ երբ, օրինակ, 80-ն անց մարդիկ դիմում են՝ զուտ տեսողությունը բարելավելու նպատակով, միշտ չէ, որ արդյունքը գոհացուցիչ է լինում՝ հաշվի առնելով նաև նրանց տարիքը: Այդպիսի դեպքերում արժե՞ վիրահատության դիմել:

-Միանշանակ, եթե, օրինակ, բարձր տարիքային խմբում մարդն ունի սովորական կատարակտա, և հետազոտություններից պարզվում է, որ այդ մարդն այս աստիճան վատ է տեսնում միմիայն կատարակտայի պատճառով, ինչու՞ չվիրահատվի և ավելի լավ տեսնի, տարիքն այդ դեպքում նշանակություն չունի, եթե կարող է տեսնել ավելի լավ, ինչու՞ ոչ: Բայց տարեց հիվանդների մոտ ավելի շատ ցանցաթաղանթում կան հիվանդություններ, ինչպես, օրինակ, տարիքային մակուլոդեգեներացիան, դա բավականին տարածված է 55-60-ից բարձր տարիքային խմբում, երիտասարդների մոտ չի հանդիպում, դա շատ տարածված խնդիր է, այդ հիվանդներն արդեն պիտի գտնվեն ստաբիլ հսկողության տակ: Բայց վիրահատություն՝ միանշանակ, եթե մարդը կարող է թեկուզ մեկ տող ավելի տեսնել, ինչու՞ չէ: Մեզ մոտ մեծամասամբ վիրահատությունները կատարվում են տեղային անզգայացմամբ (ընդհանուր նարկոզ չի տրվում հիվանդներին, եթե ծանր դեպք չէ), շատ երկար չեն տևում, հիվանդները գտնվում են հսկողության տակ… Ինչու՞ ավելի լավ չտեսնեն, եթե կարող են…

-Բժշկին դիմելու կուլտուրայի առումով ի՞նչ կասեք, պացիենտները սպասում են, մինչև «դանակը հասնի ոսկորին», նո՞ր դիմեն:

-Պատկերացրեք՝ տարեցտարի փոխվում է այդ մտածելակերպը, արդեն աչքի մի փոքրիկ դիսկոմֆորտի ժամանակ դիմում են բժշկի, անգամ այնպիսի բաների դեպքում, որ ասում ենք՝ լավ, դրա համար ինչու՞ եք եկել, չնչին խնդիր է: Սակայն, իհարկե, դա շատ ճիշտ է, որովհետև սկզբից հայտնաբերել հիվանդությունը և կանգնեցնել՝ ավելի հեշտ է, քան երբ գալիս են արդեն ծայրահեղ վիճակում, իսկ հատկապես գլաուկոմայի դեպքում, շաքարային դիաբետով հիվանդների պարագայում ինչ էլ անենք՝ վիրահատություն, սրսկումներ, դեղորայք, միևնույն է, արդյունքը լինում է շատ թերի: Արդյունքում՝ պացիենտը գնում է դժգոհ՝ ասելով, որ, միևնույն է, մշուշոտ, ծուռ, անհարթ է տեսնում… Դա անցկացնել չի լինում, դրա համար որքան շուտ դիմեն, այդքան արդյունքը շատ ավելի լավ կլինի: Ե՛վ բուժման գործընթացն է լինում ավելի կարճ, և՛ արդյունքն է լինում ավելի բարձր, և՛ բժշկի, վիրաբույժի համար է հեշտ լինում այդ պրոցեսը կազմակերպել:

-Իսկ նշված ախտանիշները, որոնք, ինչպես ասացիք, վերացնել չի լինում, գոնե կանգնեցնել, թողնել այն մակարդակում, ինչպես կա, հնարավո՞ր է:

Այո, օրինակ՝ վիտրեոռետինալ ծառայության պայմաններում, եթե շաքարային դիաբետ կա, մենք պատճառը չենք վերացնում, որովհետև պատճառը հենց շաքարն է, այն անբուժելի է, չի վերանում: Մենք սրսկումներ ենք անում, վիրահատություն ենք կատարում, լազերային միջամտոթյուններ ենք անում, բայց հիվանդությունը կա, այն անընդհատ պրոգրեսիվում է: Այդ պատճառով ցանկալի է, որ շաքարային դիաբետով հիվանդներն ամիսը մեկ դիմեն վիտրեոռետինոլոգի, որ հսկողությունը ճշգրիտ պահպանվի, եթե միջամտության կարիք կա, արվի, եթե ոչ՝ հնարավորինս ձգեն, պարտադիր չէ ամեն ամիսը մեկ միջամտություն կատարել, բայց հսկողություն պետք է:

Իսկ գլաուկոմայի պայմաններում կանգնեցվում է: Մենք միշտ մեր պացիենտներին ասում ենք, որ չենք վերացնում, հետ չենք բերում եղածը, քանի որ վնասվում է տեսողական նյարդը, իսկ դա չի վերականգնվում, մենք ուղղակի կանգնեցնում ենք պրոցեսը, որ չտանի կուրության, որովհետև այն շատ արագ, անվերադարձ հանգեցնում է կուրության:

Գլաուկոմայի պայմաններում հիվանդներն ավելի շատ նշում են կողքի՝ պերիֆերիկ տեսողության բացակայությունը: Մարդը կարող է ունենալ 100 տոկոս տեսողություն, բայց կարծես տեսնի կլոր անցքի միջով, կողքը ընդհանրապես ոչինչ չի նկատում, իսկ շաքարային դիաբետի դեպքում՝ վիտրեոռետինալ ծառայության ժամանակ, հակառակն է, հիմնականում սկսում է կենտրոնը վնասվել, տարիքային մակուլոդեգեներացիայի դեպքում այդ պրոցեսը սկսվում է կենտրոնից: Գլաուկոմայի պայմաններում կենտրոնական տեսողությունը կարող է մինչև վերջ պահպանվել բարձր, բայց հիվանդը կողքից ուրիշ ոչինչ չտեսնի. դա, ցավոք սրտի, չի էլ վերականգնվելու:  

-Բայց, փաստորեն, եթե ավելի շուտ դիմեին…

-Շատ ուշադիր մարդիկ նշում են, որ մի քիչ մշուշոտ են տեսնում, այդքան էլ հստակ տեսողություն չունեն, շատ պերիֆերիկ հատվածը չեն տեսնում: Դա ոչինչ, մարդիկ դրան հարմարվում են, բայց երբ արդեն հասնում է այն աստիճանի, որ տեսողության միմիայն կենտրոնականն է մնում, միևնույն է, վիրահատությունն անում ենք, ներակնային ճնշումն իջնում է, տեսողությունը լինում է շատ բարձր, բայց կողքի տեսողություն չի լինում…

-Նշեցիք, որ բժշկին դիմելու առումով առաջընթաց է նկատվում, իսկ ավելի շատ կանա՞յք են դիմում, թե՞ տղամարդիկ:

-Երևի թե տղամարդիկ, նրանք շատ ուշադիր են, ամեն ծակոցի համար գալիս են, դա շատ լավ է, երանի կանայք էլ այդպես լինեին, երևի Հայաստանում կանայք հոգսաշատ են, զբաղված են լինում ընտանիքով, երեխաներով, ասում են՝ ոչինչ, հետո կգնանք…

Երբ գալիս են տարեց մարդիկ, որոնք ունենում են ծանր խնդիրներ, ասում ենք՝ գիտեք, վիրահատելու ենք, ոչինչ չի փոխվելու, ուղղակի պետք է վիրահատենք, քանի որ լինում են դեպքեր, երբ վիրահատում ենք զուտ աչքը՝ որպես այդպիսին պահպանելու համար, որովհետև, օրինակ, գլաուկոմայի պայմաններում բարձր ճնշման տակ կարող է հասնել նրան, որ անգամ եղջերաթաղանթը ծակվի, և աչքի միջի պարունակությունը  դուրս գա: Այդ դեպքում աչքի պարունակությունը ստիպված հեռացնում ենք: Տարեց մարդիկ սովորաբար խնդրում են որևէ դեղ նշանակել, ասում են՝ չենք ուզում մտնել վիրահատական ծանր գործընթացի մեջ: Այդ պայմաններում ինչ-որ տեղ ընդառաջում ենք, փորձում ենք դեղով աչքը պահել, բայց եթե սովորական կատարակտա է տարեց մարդու մոտ, կամ որևէ այլ ավելի մեղմ միջամտության կարիք, որից ինքը կարող է ավելի լավ տեսողություն ունենալ, միանշանակ վիրահատում ենք:

-Բժշկուհի՛, տեղյակ եմ, որ Դուք բազմաթիվ տեղերում վերապատրաստումներ եք անցել: Հրաշալի է, իհարկե, երբ բժիշկը գրագետ է ու պատրաստված, իսկ ի՞նչ կասեք սարքավորումների առումով, հագեցա՞ծ է Ձեր բաժանմունքը:

-Ամբողջությամբ. չկա ոչ մի հետազոտություն, որ մենք ցանկանանք անել և չկարողանանք ու հիվանդին ուղարկենք արտերկիր:

-Պարկտիկան ի՞նչ է ցույց տալիս, երբ դիմում են Ձեզ, մեծ մասամբ գործը հասնու՞մ է վիրահատության, թե՞, այնուամենայնիվ, հնարավոր է լինում դեղերով երկարաձգել…

-Գլաուկոմայի պայմաններում, եթե, իհարկե, ներակնային ճնշումը շատ բարձր չէ, երևի թե մի կարճ ժամանակ կարողանում ենք պահել, սակայն երբ տեսնում ենք, որ ներակնային ճնշումը շատ բարձր է, և արդեն տեսողական նյարդն է վնասվել, հիվանդի տեսողության վրա է ազդում, իհարկե, միանգամից պատրաստում ենք վիրահատության: Բայց եթե դիմել են գլաուկոմայի նոր սկսվող փուլում, ճնշումը հնարավոր է դեղերով կարգավորել, մի որոշ ժամանակ պահում ենք: 90 տոկոս դեպքերում, սակայն, միևնույն է, գործը հասնում է վիրահատության, իսկ վիտրեոռետինալ ծառայության մեջ՝ ավելի հաճախ: Վիտրեոռետինալի դեպքում սկսվում է վիրահատությունից, հետո ամբողջ կյանքում՝ հսկողություն: Գլաուկոմայի դեպքում՝ հսկողություն, հետո վիրահատություն, իսկ վիրահատությունից հետո գոնե երեք ամիսը մեկ պետք է ներակնային ճնշումը չափել, տեսանյարդը նայել, կոմպյուտերային պերիմետրիա անել, որպեսզի տեսնենք՝ ինչպիսի՛ փոփոխություններ կան, և այլն:

-Բժշկուհի՛, ի՞նչ է ենթադրում աչքի հիգիենան:

-Հիգիենայի առումով երևի ամենացանկալին սովորական սառը ջրով լվացումներն են, պետք է հետևել կոպերի խնդիրներին, քանի որ կոպերի քրոնիկ չորություն է լինում՝ բլեֆարիտ, այդ ժամանակ շատ կարճ կուրս ենք նշանակում, և դա լինում է մեր պացիենտների ստաբիլ խնամքը: Հատկապես երիտասարդները հաճախ ունենում են աչքի չորություն՝ կապված այփադների կիրառման հետ, դրանք անմիջապես ազդում են աչքերի վրա՝ հանգեցնելով չորության: Այդ դեպքերում ուղղակի արհեստական արցունք ենք նշանակում: Եթե չորությունը հասնում է շատ բարձր մակարդակի, կամ եթե լինում են երիտասարդներ, որոնք նշում են, թե չեն հասցնում կաթեցնել արհեստական արցունքը, մոռանում են և այլն, նման դեպքերում իմպլանտներ ենք տեղադրում արցունքային կետրիկների մեջ, փակում ենք կետիկը, որպեսզի արցունքը մնա աչքի մեջ ամբողջ օրվա ընթացքում:

Նաև ուզում եմ հատկապես շեշտել, որ եթե օտար մարմին է ընկնում աչքի մեջ, շատ եմ խնդրում, թող դա հեռացնի բժիշկը, որովհետև մարդկանց թվում է, որ իրենք դա հեռացնում են, բայց եթե դա հատկապես երկաթային մասնիկ է, հետագայում ժանգի նստվածքներ են լինելու, իսկ դրանց հետքը միշտ մնալու է եղջերաթաղանթի վրա, ու մարդիկ ամբողջ կյանքի ընթացքում այդ կետիկն աչքի առաջ տեսնելու են: Մաքրել հնարավոր է, ամբողջությամբ հեռացվում է, բայց մարդիկ հանում են փայտը, երկաթային մնացորդները, սակայն դա սխալ է, հետագայում չեն իմանում ի՛նչ կաթեցնել, որպեսզի բորբոքումից խուսափեն, բացի այդ՝ եթե մի փոքր մնացորդ էլ մնում է, դա հետագայում խանգարելու է ամբողջ կյանքում:

-Երբ հատկապես երեխաները, օրինակ, համակարգչի առջև երկար նստելուց հետո աչքերի կարմրություն են ունենում, մեծերը խորհուրդ են տալիս աչքերի բորբոքումն անցկացնելու նպատակով թեյով լվացումներ անել. արդյոք դա ճի՞շտ է:

-Թեյով լվացումն ուղղակի մեղմացնում է, բայց այն ամբողջությամբ չի կարող լվանալ աչքը, օրինակ՝ արհեստական արցունքն իր մեջ պարունակում է խտացված այն ամենը, ինչ ունի մեր արցունքը, այն, ինչ աչքին անհրաժեշտ է՝ լվանալու, սնուցելու, փափկացնելու համար, իսկ թեյը չունի: Ինչու՞ է տարածված թեյը, որովհետև այն անվնաս է, լվացումներն անում են, բայց խնդիրը դրանից չի վերանում: Կարելի է լվացում անել, կարելի է և չանել, ամեն դեպքում՝ դա, միանշանակ, հարցի լուծում չէ: Օրինակ՝ երեխաները, որոնք շատ են նստում համակարգչի մոտ, կամ տարեց մարդիկ, որոնք շատ են աշխատում համակարգչով ու խնդիրներ են ունենում, դիսկոմֆորտը մեղմելու նպատակով պիտի միմիայն արհեստական արցունք օգտագործեն: Աչքի չորությունը դարի խնդիրն է, ամենաշատ տարածված սինդրոմն է:

-Բժշկուհի՛, ի՞նչ կմաղթեք մեր ընթերցողներին:

-Ես ցանկանում եմ, որ մեր ազգը տեսնի որքան հնարավոր է սուր, ունենա բարձր տեսողություն, լինի առողջ, և թող դիմեն մեզ, մենք սիրով պատրաստ ենք ընդունել մեր բոլոր պացիենտներին, բոլորին շատ ենք սիրում և փորձում ենք անել ամեն ինչ, որպեսզի իրենց բուժումը լինի հնարավորինս արդյունավետ: