Որքան շատ է լինում տեղեկատվությունն այս կամ այն բանի մասին, այնքան ավելի բարդ է չխճճվելն ինֆորմացիոն հորձանուտում:

Այսպես է նաև վահանաձև գեղձի հետ կապված խնդիրների պարագայում, քանի որ վահանագեղձի հիվանդությունները մեզանում, ցավոք, իսկապես տարածված են, իսկ դրանց մասին տեղեկություններով ողողված է ողջ համացանցը: 

Վստահ ենք, որ կարդալով այս տողերը՝ ինքներդ էլ մտաբերեցիք Ձեր ծանոթներին կամ հարազատներին, որոնք ունեն վահանաձև գեղձի այս կամ այն խնդիրը, իսկ միգուցե հենց Դու՞ք եք տառապում նման խնդրով: Չէ՞ որ վահանագեղձի հիվանդությունների ախտանշաններն այնքան տարբեր են, որ առաջին հայացքից հեշտությամբ կարելի է շփոթել բոլորովին այլ հիվանդությունների հետ:

Այսպես՝ վահանաձև գեղձի պաթոլոգիաների մասին կարող են վկայել այնպիսի նշաններ, ինչպիսիք են գերհոգնածությունը, քնկոտությունը, կոկորդում խեղդոցի կամ օտար մարմնի զգացողությունը, չափից շատ մազաթափությունը, սրտխփոցը, մաշկի չորությունը, եղունգների փխրունությունը, քաշի կորուստը կամ կտրուկ գիրացումը, ձեռքերի դողը, տրամադրության հաճախակի փոփոխությունը և այլն…

Սակայն հարկավոր չէ զբաղվել գուշակությամբ, անհրաժեշտ է դիմել մասնագետի, քանի որ բուժման արդյունավետությունը կախված է առաջին հերթին ճիշտ ախտորոշումից:

Ճառագայթաբան, սոնոգրաֆիստ Մելինե Գևորգի Նավասարդյանը կօգնի Ձեզ հասկանալ անհանգստացնող խնդիրների պատճառները՝ մատուցելով արագ, որակյալ, մատչելի, արդյունավետ, անցավ և ամենակարևորը՝ ճշգրիտ բժշկական օգնություն՝ ուլտրաձայնային հետազոտության միջոցով, որը վահանաձև գեղձի հանգույցների, աուտոիմուն թիրեոիդիտի (հաշիմոտոյի թիրեոիդիտի) և այլ հիվանդությունների հայտնաբերման արդյունավետ մեթոդներից է:

Ուլտրաձայնային հետազոտությունը վահանաձև գեղձի խնդիրը հայտնաբերելու լավագույն մեթոդներից է. գնահատվում են վահանաձև գեղձի կառուցվածքը, դիրքը, չափերը, անոթավորումները և օջախների առկայությունը: Ժամանակին արված ուլտրաձայնային հետազոտությունը թույլ է տալիս կանխարգելել մի շարք հիվանդություններ և իրականացնել ճիշտ բուժում:

Եթե դուք ունեք նմանատիպ խնդիրներ, կարող եք դիմել բազմաթիվ վերապատրաստումներ անցած գրագետ և խելացի բժշկուհի Մելինե Գևորգի Նավասարդյանին՝ զանգահարելով +374 91 00 06 62 համարով, և նախապես գրանցվել:

Ցանկանում եմ, որ շատ առիթներ լինեն՝ միմյանց ասելու՝ «աչքդ լույս լինի». Լուսինե Համլետի Բեկիրսկա-Թամազյան

Նրան անվանում եմ «Հայաստանի աչքի լույս», «Լուսատու», «Լուսավոր», և իսկապես՝ նա մարդկանց աչքի լույս է պարգևում…

Լուսինե Բեկիրսկա-Թամազյան՝ անվանի ծնողների ոչ պակաս անվանի դուստր, Վլադիմիր Ավագյանի անվան բժշկական կենտրոնի աչքի էքսիմեր-լազերային բաժանմունքի վարիչ, Ս. Վ. Մալայանի անվան ակնաբուժական կենտրոնի լազերային և նորագույն տեխնոլոգիաների բաժանմունքի ակնաբույժ, միկրովիրաբույժ, սիրված և ճանաչված բժշկուհի, որն արդեն քանի՜ տարի, աշխատելով թե՛ մեծերի, թե՛ մանուկների հետ, վերադարձնում է նրանց տեսնելու աստվածատուր շնորհը: Պատահական չէ, որ նրա դռան մոտ ամեն օր հսկայական հերթեր են գոյանում, բժշկուհու մոտ հաջողությամբ վիրահատված մարդիկ այսօր արդեն իրենց երեխաներին են բերում, ինչպես նաև մտերիմներին ու ծանոթներին խորհուրդ տալիս դիմել հենց նրա՛ն:

Մենք նույնպես դիմեցինք բժշկուհուն, սակայն ոչ թե բուժվելու, այլ մեր ընթերցողների համար նրա՝ որպես հայ կնոջ, հայ մայրիկի կերպարը փոքրիշատե բացահայտելու նպատակով:

Եվ այսպես՝ Bestgroup.am-ի զրուցակիցն է Լուսինե Բեկիրսկա-Թամազյանը:

-Բժշկուհի, չէինք կարող առաջին հարցը չսկսել Ձեր ծնողներից, որովհետև Դուք ծնվել և մեծացել եք հայտնի բժիշկների ընտանիքում. որքանո՞վ է դա Ձեզ համար պարտավորեցնող:

-Հաճելի է, որ մեր հասարակությունը դա գնահատում է: Բազմաթիվ դրական արձագանքները հաշվի առնելով՝ որքան էլ փորձում ես քո գործում լինել հնարավորինս արհեստավարժ և բարեխիղճ, ամեն դեպքում՝ վերջնական գնահատականը տալիս է քո հիվանդը, և եթե կան մարդիկ, որոնք դա գնահատում են, տեսնում կամ որևէ կերպ արձագանքում, իհարկե, հատուկ շնորհակալություն նրանց:

Նշաձողը, որը ծնողներս են սահմանել, ինձ համար շատ պարտավորեցնող է, և կարող եմ ասել՝ շատ դեպքերում դու չգիտես՝ դա ինչքանով է քեզ օգնում ձգվելու, հասնելու նորանոր բարձունքների… Որոշ դեպքեր են լինում, որ դու, ուզենալով համապատասխանել և բարձր պահել քո ազգանունը, փորձում ես անել անհնարինը, և կարծում եմ՝ դա, իհարկե, դրական և ոգեշնչող պահն է այդ ամեն ինչում: Հետաքրքիր է, սակայն, որ իմ ծնողները, լինելով բժիշկներ, դեմ էին, որ ես նույնպես բժիշկ դառնամ:

Հայրիկս հայտնի գիտնական, պրոֆեսոր, ԱԺ պատգամավոր, վիրաբույժ Համլետ Թամազյանն է: Երկար տարիներ ղեկավարել է Միքայելյանի անվան վիրաբուժության ինստիտուտը, նոր շունչ ու ոգի է տվել այդ կլինիկային և բացել է բազմաթիվ նոր բաժիններ: Հայրիկիս բոլոր սաներն ամենուր բարձր են պահում նրա պատիվը, և նրանց բոլորին էլ շնորհակալություն, որ հիշում են, քանի որ հայրիկս լավ խոսք ուներ՝ պիտի հիշես, որ հիշվես, և, բացելով բազմաթիվ բաժիններ և դրանք անվանակոչելով հայտնի հայ բժիշկների անուններով, հավերժացրեց նրանց հիշատակը հաջորդ սերունդների համար:

Բացի անմիջապես իր հետ աշխատող բժիշկներից՝ նա ունեցել է և վիրաբույժների դպրոց: Հայրս ասում էր, որ վիրաբույժը պիտի կրթվի հիվանդանոցում, քնի այնտեղ, արթնանա, բոլոր վիրաբուժական միջամտություններին մասնակցի, որ դառնա վիրաբույժ:

Մայրիկս «Բեգլարյան» կենտրոնի կոնսերվատիվ բաժնի վարիչ, դոցենտ, վաստակավոր բժիշկ, գինեկոլոգ Անժելա Թամազյանն է: Շատ ավելի բարձր նշաձող էլ նա է սահմանել: Լինելով գինեկոլոգ-մանկաբարձ՝ մայրիկս միշտ ասում էր՝ մենք պատասխանատու ենք երկու կյանքի համար: Եվ եթե վիրաբույժի մոտ գալիս է հիվանդը, որը տկար է, ունի հիվանդություն և պիտի բուժվի, ապա գինեկոլոգ-մանկաբարձի մոտ գալիս է առողջ, ուրախ կինը՝ հույսով, որ պիտի երկուսով վերադառնա տուն: Դրա համար պատասխանատվությունը շատ մեծ է…

Ամեն դեպքում՝ ես դարձա ակնաբույժ, և շատ ուրախ եմ իմ ընտրության համար, որովհետև ակնաբուժության մեջ կա և՛ թերապիա, և՛ վիրաբուժություն, հատկապես աչքի էքսիմեր-լազերային վիրահատությունները, որոնք հիմնականում 18-55 տարեկաններին ենք անում, և նրանք վերագտնում են իրենց տեսողությունը, աչքի լույսը, և մենք իրենց հետ ուրախանում ու ոգեշնչվում ենք:

-Ի՞նչ խորհուրդ է տվել Ձեր հայրիկը, որին մինչ օրս հետևում եք:

Ինքը միշտ ասում էր՝ եղիր խիստ, բայց արդար. համենայն դեպս՝ փորձում եմ: Եվ ընդհանուր մեր բժշկական պոստուլատներից ես, իհարկե, մի քանիսն եմ ինձ համար վերցրել որպես նշանաբան, և դրանք բոլոր բժիշկներին են վերաբերում: Առաջինը՝ մի՛ վնասիր, եթե չես կարող օգնել, աշխատիր չվնասել: Երկրորդը՝ այրվում եմ՝ լուսավորելով. հայրիկս շատ էր ասում՝ այրվում եմ մոմի նման, այդպիսի խոսք կա, որ դու լույս ես տալիս, բայց ինքդ այրվում ես:

-Դուք առաջիններից էիք Հայաստանում, որ 2001-ին կիրառել եք կարճատեսության, հեռատեսության և աստիգմատիզմի լազերային շտկումը: Դժվա՞ր է որևէ հարցում առաջինը լինել:

-Ես դպրոցից սովորել եմ, որ պիտի լինեի գերազանցիկ, ավարտեի ոսկե մեդալով, կարմիր դիպլոմով՝ ինստիտուտը… Մի անգամ մայրիկս տուն եկավ և ինձ տեսավ հայելու դիմաց քայլելիս, ասաց՝ ի՞նչ է պատահել, այդ ի՞նչ ես անում, ասացի՝ ռազմագիտություն եմ պարապում. բոլոր դասերս վերջացրել էի, մնացել էր դա (ծիծաղում է.-խմբ.): Այնպես որ՝ գերազանցիկի սինդրոմն ինձ մի կողմից խանգարել է, մյուս կողմից՝ օգնել, որովհետև ես իրոք սովորել եմ… Միշտ վերցնում եմ պատասխանատվությունն ինձ վրա: Եվ աչքի էքսիմեր-լազերային վիրահատությունները երբ առաջին անգամ 2001-ին՝ 20 տարի առաջ,  սկսեցինք անել Հայաստանում, շատ մեծ պատասխանատվություն էր, քանի որ մենք կարող էինք կայացնել և կարող էինք տապալել այդ գործընթացը: Հայաստանը փոքր երկիր է, Ռուսաստան կամ Ամերիկա չէ, իսկ մենք բոլորս մեկս մյուսիս հարազատներն ենք, բարեկամները… Եթե որևէ բան հաջողվում է, շատ  լավ է, և եթե կան խնդիրներ, դա լավ չէ, և լավ չէ ոչ թե ինձ համար՝ անձնապես վատ զգալու առումով, այլ վատ է ընդհանուր գործի համար, որը կարող էր ունենալ շատ լավ ապագա, բայց դու քո ոչ պրոֆեսիոնալիզմով տապալեցիր, ձախողեցիր այն: Բայց ընդհակառակը, մենք կարողացել ենք կայացնել, և հիմա ես մեծ գոհունակությամբ եմ ընդունում հիվանդներին, որոնք արդեն իրենց երեխաներին են բերում վիրահատութան: Տարիներ առաջ իրենք են վիրահատվել, հետո այդ ընթացքում մենք իրենց հետևել ենք, զննել, բուժել, և հիմա նախկին պացիենտները բերում են իրենց երեխաներին: Ինձ համար դա շատ մեծ վստահության քվե է, որովհետև տարիների ընթացքում իրենք եկել-գնացել են, տեսել են իմ վիրահատած բոլոր հիվանդներին, զրուցել են… Դա մեր հայկական մենթալիտետն է, չէ՞, իմանան, զննեն, ամեն դեպքում՝ դա շատ գնահատելի է ինձ համար, նամանավանդ, երբ քո կոլեգաներն են վստահում իրենց և իրենց հարազատների տեսողությունը…

-Տեղյակ ենք, որ Դուք նաև առաջիններից եք, որ կերատոկոնուսի բուժման մեթոդն եք կիրառել Հայաստանում:

-Այո, 2009 թվականից, արդեն տասներկու տարի է՝ մենք առաջինն էինք, որ սկսեցինք կիրառել նախկինում չբուժվող կերատոկոնուս հիվանդության բուժման մեթոդը: Հիվանդությունը բնորոշ է հայերին, հրեաներին, հին ազգերին, այն ինչ-որ մուտացիայի ենթարկված գեն է, և, մեկից մյուսին փոխանցվելով, այդ հիվանդությունը փոխանցվում է: Մենք ամուսնանում ենք մեր ազգի ներսում, այլ ազգերի հետ չենք խաչասերվում, և այդ հիվանդությունը շատ դեպքերում փոխանցվում է և չի զտվում: Այն նախկինում համարվում էր անբուժելի:

2009 թվականից մենք բուժում ենք այդ հիվանդությունը՝ կատարելով վիրահատություն՝ քրոսլինքինգ, և ունենք շատ փայլուն տվյալներ: Քրոսլինքինգ անում ենք, որպեսզի կանգնեցնենք հիվանդությունը, որը շատ ավելի ագրեսիվ ընթացք է ունենում երիտասարդների մոտ, հղիների, դեռահասների… Որքան շուտ է ախտորոշվում և վիրահատվում, կանգնեցվում այդ պրոցեսը, այնքան տվյալներն ավելի լավն են լինում:  

-Խոսեցինք այն մասին, որ Ձեր պացիենտներն արդեն իրենց երեխաներին են բերում Ձեզ մոտ: Գիտենք, որ Դուք էլ երեխաներ ունեք, մեծ, հայկական ընտանիքի մայրիկ եք: Ինչպե՞ս եք համատեղում աշխատանքն ու ընտանեկան կյանքը:

-Երեխաներս արդեն բավականին մեծ են: Ավագ որդիս՝ Դավիթը, 33 տարեկան է, Էդգարը՝ միջնեկը՝ 30 տարեկան, և դուստրս՝ Միմին, 26 տարեկան: Նրանք մեծացան մեզ հետ, մեր աշխատանքի, իմ սովորելու ընթացքում ծնվեցին, ինձ հետ համարյա ավարտեցին ինստիտուտը… Իրենք չեն խանգարել, շատ դեպքերում օգնել են, բայց ես, թող ամպագոռգոռ չհնչի, փորձել եմ իրենց կյանքում ունենալ մաքսիմալ մասնակցություն: Մենք բաց չենք թողել ոչ մի բան. մասնակցել ենք բոլոր հասարակական միջոցառումներին, ես եղել եմ նաև դպրոցի հոգաբարձուների խորհրդի նախագահ՝ համարյա 17 տարի, իմ երեխաների հետ մասնակցել եմ բոլոր թատերական, երգչախմբային, պարային համերգներին, նրանք հեռուստատեսությունում ունեցել են իրենց ծրագրերն ու մասնակցությունը, և ես ու ամուսինս իրականում  տվել ենք իրենց երջանիկ ու կայացած մանկություն: Իրենք էլ մեզ սևերես չեն արել, դարձել են պարկեշտ և ազնիվ մարդիկ, և կարող եմ ասել, որ դրանով ես, որպես մայրիկ, և ամուսինս՝ որպես հայր, կատարել ենք մեր առաքելությունը և սովորեցրել ենք իրենց՝ ինչպես կուզեք, որ ձեզ վերաբերվեն, նույնպես և դուք վերաբերվեք ձեր կողքինին:

-Ձեր երեխաներից որևէ մեկը բժի՞շկ է:

-Երեխաներիս մեջ բժիշկ չկա, և ես շատ գոհ եմ, հիմա հասկանում եմ իմ ծնողներին՝ ինչու՛ էին իրենք դեմ, որ ես բժիշկ դառնամ, որովհետև դու ամեն հիվանդի հետ մահանում ես և նորից առողջանում, ողջանում, նրանց հետ ցավ քաշում… Չնայած եթե իրենք կատարեին ընտրություն, ես դեմ չէի լինի: Իրենցից ամեն մեկն իր բնագավառում կայացել է. մեծ տղաս՝ Դավիթը, իր կնոջ՝ Արմինեի հետ հիմնել է ժամանցի վայրեր՝ «Կոնգ» և «Մամբա», որոնք բավականին հայտնի դարձան կարճ ժամանակում: Միջնեկ տղաս՝ Էդգարը, աշխատում է արտասահմանյան կազմակերպությունների հետ, հայ-ամերիկյան կազմակերպության անդամ է, իսկ աղջիկս՝ Միմին, լինելով հոգեբան, ընտրեց երաժշտության ոլորտը, և հիմա էլեկտրոնային երաժշտության դիջեյ է, գրում է երաժշտություն, կազմում է երաժշտական սեթեր և երիտասարդների շրջանում բավական ճանաչված է:

-2020-ին Դուք ճանաչվել եք «Տարվա հայուհի». ո՞վ է հայ կինը՝ հայուհին, և ի՞նչ առաքելություն ունի նա:

-Ես չեմ սիրում ոչ մի ամպագոռգոռ բառ, բայց կարծում եմ, որ հայ կինն իրականում տեղ ունի, որ իր առջև խոնարհվենք: Ես ուզում եմ իմ խոնարհումն ու շնորհակալությունը հայտնել պատերազմում զոհված մեր տղաների մայրիկներին, մենք միշտ էլ կարմիր գորգեր պիտի փռենք նրանց ոտքերի տակ՝ անկախ ամեն ինչից և երբ էլ լինի:

Ես հիշում եմ մեր ցուրտ ու մութ տարիները, երբ հայ կինը վերցրեց իր ուսերին և տարավ ամենամեծ ծանրությունն ու բարդությունը, երբ տղամարդիկ առանց աշխատանքի էին, չկային լույս, ջուր, մութ էր … Կանայք գնացին այնպիսի աշխատանքների, որ չէր անի ոչ մի ուրիշ ազգության կին. մեկնեցին արտասահման՝ այնտեղ աշխատելով որպես դայակ, մեկ ուրիշի տանն անելով գործեր, որոնք ամուսիններն իրենց տանն էլ թույլ չէին տալիս անել… Պահեցին… Հայ կինը և՛ մարտնչող է, և՛ ստեղծող, և՛ հոգատար… Եվ բարի են հայերը, ոչ միայն հայ մայրերը… Գիտեք, մեր վիրահատությունների 90 տոկոսը կատարվում է մեր հիվանդների՝ մեկը մյուսին տեղեկացնելու միջոցով: Մենք չենք սիրում, երբ մեկը մյուսի կյանքին խառնվում է, բայց, լավն ու բարին ցանկանալով, միմյանց ասում են՝ ինչու՞ ես ակնոց կրում, արի տանեմ իմ բժշկի մոտ, թող վիրահատի: Արտասահմանում նման բան չկա, դու իրավունք չունես խառնվելու դիմացինի կյանքին: Երբեմն մենք նեղվում ենք, որ մեր կյանքին խառնվում են, բայց դա գալիս է նաև բարին կամենալուց, մարդկային լինելուց, այս մեր բոլոր որակները ուրիշ ազգ լիներ՝ ամեն տեղ կասեր, դրոշակ կսարքեր, իսկ մենք ասում ենք՝ մեջընկան ենք. եկեք մյուս կողմն էլ տեսնենք…    

-Ձեր տեսակը հուշում է, որ Դուք հայրենասեր եք. ի՞նչ է հայրենիքը Ձեզ համար:

-Երբեմն թևաթափ եմ լինում (ծանր հոգոց է հանում.-խմբ.)… Հայրենիքն ինձ համար այն է, որ ես հանգիստ սրտով ու հոգով ապրեմ, այն է, որ ես, հետ կանչելով իմ հարազատներին, բարեկամներին, ընկերներին, որոնք լքել են երկիրը, չմտածեմ՝ արդյոք ճի՞շտ եմ անում… Նախկինում շատ եմ նեղվել այն բանից, որ շատ են մեկնում, էմիգրացիան իրոք շատ է… Հայրենասիրական ոգով իմ գրած բանաստեղծություններով էլ նրանց հետ եմ կանչել, բայց հիմա՝ չգիտեմ… Ամեն դեպքում՝ մեր հայրենիքը շատ լավն է, մենք այնպե՛ս կարող ենք այն ծաղկեցնել, ոտքի կանգնեցնել, մեր հայրենիքի մեջ այդ ուժը կա, այնքա՜ն լավ երիտասարդություն ունենք՝ պայծառ աչքերով, պայծառ ուղեղներով, իրենք պիտի չգնան այստեղից, իրեք պիտի մնան այստեղ: Դրա համար ես ցանկանում եմ, որ մեր հայրենիքն այնքա՛ն ամուր լինի, որ բոլորը, որ դրսում ապրում են, ասում են, չէ՞, տասը միլիոն ենք, հետ գան, որ այստեղ էլ տեղ չլինի, մենք բարձրահարկ շենքեր կառուցենք, որ տասը միլիոն մարդու տեղավորենք:

-Բժշկուհի՛, ի՞նչն է պետք աչքի լույսի պես պահել-պահպանել կյանքում:

-Հոգու լույսը. չէ՞ որ աչքերը հոգու հայելին են, երբ աչքերը պայծառ են, հոգին մաքուր է, իսկ եթե հոգին մաքուր չէ, դա արտահայտվում է աչքերում:

-Նշեցիք, որ բանաստեղծություններ եք գրում, Ձեր ցանկացած բանաստեղծությունից մի փոքրիկ հատված կներկայացնե՞ք մեր ընթերցողների համար:

-Իմ հին ու նոր հայրենիք

Մութ, աշուն, մի օր անձրևոտ,

Քո աչքերն են, որ երազկոտ

Նայում են ու չեն հասկանում,

Որտեղից է ջուրն այս հոսում…

                 * * *

Գուցե Աստվածն է արտասուք թափում

Նորից ու նորից նա չի հանդուրժում՝

Պաշտոնյաները մեկ-մեկ են գալիս,

Թալանում երկիրն ու հայդա՝ Փարիզ:

Մարդ չմնաց մեր քարոտ երկրում,

Չվում են, գնում, անհետք կործանվում…

Կործանվու՞մ, ինչու՞, լավ կյանք են անում,

Ապրում, աշխատում, թոռներ մեծացնում,

Հետո էլ գալիս ու այստեղ թաղվում:

Դրա համար չէր Մեծ Տիգրան պայքարել,

Մեծացրել երկիրը, բարիքով լցրել:

Արշակունյաց տոհմի որդիները բոլոր

Կյանք տվեցին, ինչու՞, որ այսօր…

Չկարողանանք գոյություն պահպանել,

Մի փոքրիկ ազգի քանակը պահել:

Չենք ուզում երկիր ծովերից մինչ ծով,

Մի փոքրիկ Սևան քաղցրահամ ջրով:

Ուրիշ երկիր էլ չենք ուզում իսկի,

Զանգեզուր ունենք՝ մեջը լի ոսկի:

Չե՞նք կարող հանել, երկիրը պահել,

Թե՞ չունենք արդեն էլ դյուցազուններ,

Բազուկները պինդ, առնական դեմքով,

Մաքուր հայացքով, պայծառ ուղեղով:

Այստեղ են նրանք, ձեր շուրջը նայեք,

Հայկ Նահապետի ծոռները ահեղ:

Նա, ով չգնաց, հողը չլքեց,

Ով որ մութ օրով գիր ու գիրք արեց,

Մի բուռ չոր փայտով օջախը վառեց,

Տունը տաքացրեց, զավակներ ծնեց:

Տառերը մեր հին ու կախարդական

Չեն կորցրել ուժը: Դեպի ապագան

Ճանապարհ հարթենք մենք մեր ուժերով՝

Մեր հին գեներով, ծանր անցյալով,

Մռայլ ներկայով, հույս ապագայով՝

Այս նոր ու բարի հազարամյակով:

-Շնորհակալություն…  Իսկ ի՞նչ կմաղթեք մեր ընթերցողներին:

-Ես եկել եմ մի եզրակացության, որ մեր հայկական, տրադիցիոն «աչքդ լույս լինի» արտահայտությունը շատ կարևոր է, մանավանդ՝ ակնաբույժի կողմից, որի անունն է Լուսինե (ժպտում է.-խմբ.): Հիվադներիցս մեկն ասաց՝ ես գիտեմ, թե Ձեր անունն ինչու՛ է Լուսինե: Իրականում հայրիկս է դրել՝ Լուսինե Զաքարյանի անունով: Հիվանդիս հարցրեցի՝ և ինչու՞, ասաց՝ Դուք լույս եք տալիս…

Ես ցանկանում եմ, որ շատ առիթներ լինեն՝ միմյանց ասելու՝ «աչքդ լույս լինի»…

Ականջի բարդ վիրահատություններ կատարելու առումով Անդրկովկասում առաջատարը Հայաստանն է. Աշխեն Բալբաբյան

 Երեք տարբեր օրգաններ՝ մեկ համակարգում. ճիշտ եք, խոսքը ԼՕՌ համակարգի մասին է՝ քիթ-կոկորդ-ականջ: Թերևս չկա ոչ ոք, ով կյանքում երբևէ առնչված չլինի այս երեք օրգաններից որևէ մեկի հիվանդությանը: Եթե ոչ այլ ինչ, ապա գոնե վիրուսներ բոլորս էլ տանում ենք, իսկ դրանք, այսպես թե այնպես, որևէ կերպ ախտահարում են քիթը, կոկորդը, ականջը, կամ էլ՝ երեքը միասին: Սա էլ երևի թե բախտի բան է. ով վիրուսից ավելի հեշտ է ազատվում, նրա բախտը բերում է: Սակայն հիվանդությունը հաղթահարելու գործում  առավել մեծ հաջողություն է ունենում նա, որին հանդիպում է իսկապես որակյալ մասնագետ:

Աշխեն Բալբաբյանի մասին, անշուշտ, շատերը լսած կլինեն, իսկ շատերն էլ անձամբ պատիվ ունեցած կլինեն իրենց շնորհակալությունը հայտնելու բժշկուհուն՝ այս կամ այն հիվանդությունից բարեհաջող բուժվելու կապակցությամբ: Ի դեպ՝ Աշխեն Բալբաբյանն այս տարի «Որակի նշան» մրցանակաբաշխությանը ճանաչվել է լավագույն բժիշկ, ինչին էլ իրավամբ արժանի է, և սա կփաստեն նրա բազմաթվ հիվանդները:

Մեղմ ժպիտով, հանգիստ բնավորությամբ և յուրաքանչյուր այցելուի նկատմամբ բարեհամբույր բժշկուհին թե՛ իր վերաբերմունքի, թե՛ իր մասնագիտական բարձր որակների շնորհիվ սիրված է շատ-շատերի կողմից, և իսկապես նրա՛նց բախտն է բերում, որոնք դիմում են հենց Աշխեն Բալբաբյանին:

http://bestgroup.am/ կաjքի զրուցակիցն է «Էրեբունի բժշկական կենտրոնի» օտորինոլարինգոլոգիայի բաժանմունքի քիթ-կոկորդ-ականջաբան, աուդիոլոգ, Բժշկական գենետիկայի և առողջության առաջնային պահպանման կենտրոնի կոնսուլտանտ, ծառայության ղեկավար Աշխեն Բալբաբյանը:

-Բժշկուհի՛, երեք տարբեր օրգանների հետ գործ ունեք՝ քիթ, կոկորդ, ականջ: Ձեզ առավելապես ի՞նչ հիվանդությունների դեպքում են դիմում:

-Հիմնականում ականջի խնդրով՝ բորբոքային խնդիրներ և այլն, հետո նոր քիթ և կոկորդ, քանի որ ես ավելի շատ մասնագիտացած եմ լսողության հետազոտությունների և ականջի հիվանդությունների դիագնոստիկայի ուղղությամբ:

-Հետաքրքիր է, երբ այս երեք օրգաններից որևէ մեկն ախտահարվում է, պարտադի՞ր է, որ մյուս երկուսը կամ մեկը նույնպես, այսպես ասած, հիվանդանան:

-Դրանք սովորաբար շաղկապված են, որովհետև, օրինակ, ականջի բորբոքային հիվանդություները, որպես կանոն, հաջորդում են տարած վերին շնչուղիների վիրուսային կամ բակտերիալ հիվանդություններին կամ ախտահարումներին: Ու թեև կարող ենք գործ ունենալ միայն ռինոսինուսիտների, տոնզիլիտների հետ, սակայն սովորաբար դրանք մեկը մյուսով պայմանավորված հիվանդություններ են:

-Իսկ ԼՕՌ համակարգի հիվանդություններն ավելի շատ ձեռքբերովի՞ են լինում, թե՞ բնածին:     

-Բորբոքային հիվանդությունները հիմնականում լինում են ձեռքբերովի՝ պայմանավորված օրգանիզմի իմուն համակարգի վիճակով, իսկ ծանրալսությունները լինում են և՛ ձեռքբերովի, և՛ բնածին՝ պայմանավորված, օրինակ, հղիության հատկապես առաջին եռամսյակում մոր տարած վիրուսով կամ այլ հիվանդություններով, որոնք բերում են պտղի զարգացման խանգարման, ինչն էլ հանգեցնում է ծանրալսության, ինչպես նաև՝ պայմանավորված ժառանգական նախատրամադրվածությամբ:

-Հայաստանում ԼՕՌ համակարգի օրգանների, մասնավորապես՝ ականջի բարդ վիրահատություններ արվու՞մ են:

-Այո, անշուշտ, մեր կլինիկայի համապատասխան բաժանմունքում արվում են լսողութան վերականգնման բոլոր վիրահատությունները, կարող եմ ասել անգամ, որ ամբողջ Անդրկովկասում հենց մեզ մոտ են արվում ականջի տարբեր վիրահատություններ, օրինակ՝ կոխլեար իմպլանտացիա և ներքին ականջի այլ անոմալիաներով պայմանավորված վիրահատություններ, և Հայաստանը հաստատ հետ չի մնում, եթե նույնիսկ առաջ էլ չէ այլ երկրներից:

-Իսկ տեխնիկապես հագեցա՞ծ են մեր բժշկական կենտրոնները:

-Այո, Երևանում հիմնականում տեխնիկապես ամբողջովին հագեցած են, ինչն էլ թույլ է տալիս կատարել քթի, կոկորդի, ականջի հիվանդությունների վիրաբուժական միջամտություններ: Իսկ մարզերում կան հիվանդանոցներ, որոնք չունեն համապատասխան հագեցվածություն և ունեն մասնագետների կարիք: Դա է պատճառը, որ հիվանդները ստիպված են լինում երկար ճանապարհ կտրել և հասնել Երևան:

-Իհարկե, շատ լավ է, երբ և՛ մասնագետներն են փայլուն, և՛ տեխնիկան է գերժամանակակից, սակայն երևի թե կան հիվանդություններ, որոնք չեն բուժվում…

-ԼՕՌ համակարգում անբուժելի հիվանդությունները վերաբերում են ուռուցքներին, քրոնիկ սենսոնևրալ ծանրալսություններին, հանդիպում են նաև քիթըմպանի ուռուցքով հիվանդներ: Մեզ դիմել են էքսուդատիվ օտիտի կապակցությամբ, և ԿՏ, ՄՌՏ հետազոտությունների արդյունքում հայտնաբերվել է քիթըմպանի ուռուցք: Նաև մեծ խնդիր է համարվում քրոնիկ  սենսոնևրալ ծանրալսությամբ հիվանդների վարումը: Տվյալ դեպքում հիվանդներին ցուցված է ադեկվատ լսապրոթեզավորում (լսողական սարքերի կրում), որն ինչ-ինչ պատճառներով անընդունելի է հիվանդների կողմից: Դրա համար շատ կարևոր է ճիշտ ժամանակին դիմելը, քանի որ երբ հիվանդի մոտ լսողության վատացումը նոր է սկսվում, սկզբնական փուլում բուժելու դեպքում դրական արդյունք ենք գրանցում, և հիվանդները չեն ունենում քրոնիկ ծանրալսություն:

-Կա՞ն հիվանդություններ, որոնցով դիմելիությունը տարիների ընթացքում ավելի հաճախակի է դարձել:

-Բավականին հաճախացել է աուտիզմով տառապող հիվանդների քանակը: Հիմնականում դա բացատրվում է միջավայրի ախտոտվածությամբ՝ հատկապես ծանր մետաղներով, որը, իր հերթին, հանգեցնում է գենետիկ մուտացիաների: Հիմնականում մեզ դիմում են այն ծնողները, որոնց երեխաները, օրինակ, չեն արձագանքում հարցերին, և նրանք կարծում են, թե երեխաները խնդիր ունեն լսողության հետ, սակայն հետազոտությունը պարզում է, որ երեխան տառապում է աուտիզմով: Շատացել են նաև ալերգիաները՝ համեմատած մոտ երեսուն տարի առաջվա հետ. սա դարձյալ միջավայրի աղտոտվածությամբ են պայմանավորում…

-Իսկ աուտիզմ ունեցող երեխաները պարտադիր ունենու՞մ են ծանրալսություն:

-Հիմնականում ոչ, այն կարող է զուգորդվել, ուղղակի պատահականություն լինել, հիվանդները կարող են դիմել զուտ ականջի բորբոքման պատճառով:

-Փաստորեն՝ Դուք երեխաների հետ էլ եք աշխատում:

-Այո:

-Իսկ ո՞ր տարիքից սկսած:

-Զրո…

-Բժշկուհի՛, հայտնի է, որ գոյություն ունի տեսողության հիգիենա: ԼՕՌ համակարգում նման հասկացություն կա՞, ինչպե՞ս է այն արտահայտվում:

-Հիմնականում դա վերաբերում է այն մարդկանց, որոնք աշխատում են աղմկոտ միջավայրում: Ցավոք սրտի, չեմ կարող ասել, որ մեր բոլոր հիմնարկներում հետևում են հիգիենային՝ հատկապես ձայնային, քանի որ երբ մարդիկ երկար ժամանակ աշխատում են աղմուկի մեջ, գալիս է մի պահ, երբ ականջը հոգնում է դրանից, և առաջանում են տարբեր խնդիրներ՝ աղմուկ ականջներում, ծանրալսություն և այլն… Դա շատ մեծ խնդիր է, այն կոչվում է պրոֆեսիոնալ ծանրալսություն: Կան նաև երաժիշտներ, որոնց հիմնական գանգատը նույնպես աղմուկն է ականջներում և ծանրալսությունը: Զինվորների, որսորդների մոտ դա ևս լինում է: Մենք նրանց անպատճառ զգուշացնում ենք, որ եթե իրենք շարունակեն աշխատել նման պայմաններում, շուտով կունենան լսողական սարքի անհրաժեշտություն: Այսինքն՝ պետք է գոնե պահպանենք այն, ինչ այդ պահին ունենք. ուղղակի պետք է խուսափել աղմուկից: Հիգիենան դա է, և, իհարկե, ականջ մաքրելը: Երբ մարդիկ չարաշահում են, առաջանում են բորբոքում, օտիտներ և այլն…

Ականջի ներսում կան գեղձեր, որոնք արտադրում են ծծումբ, դա ունի մեծ նշանակություն, այն փափկացնում է, խոնավություն է ապահովում, պաշտպանում է բակտերիաներից, իսկ երբ մենք անընդհատ մաքրում ենք ականջները, դրանով վնասում ենք մաշկը՝ առաջացնելով բորբոքում, արդյունքում կարող են լինել ֆուրունկուլներ, աբսցեսներ և այլն: Այսինքն՝ հիվանդներն իրենք են առաջացնում խնդիրը: Պետք չէ այդքան հաճախ մաքրել ականջները:

-Այդ դեպքում ինչպե՞ս է պետք հետևել ականջների մաքրությանը:

-Լողանալուց հետո պետք է չորացնել գլուխը, սրբիչով սրբել ականջները՝ ականջմաքրիչները չմտցնելով ականջի մեջ:

-Բժշկուհի, ի՞նչ կմաղթեք մեր ընթերցողներին:

-Կուզենամ, որ բոլորն առողջ լինեն, բոլոր հիվանդությունները լինեն թեթև, հեշտ բուժելի, հիվանդներն էլ չզբաղվեն ինքնաբուժությամբ, չլսեն հարևաններին, դեղատան աշխատողներին, այլ սկզբնական էտապում դիմեն բժշկի, որպեսզի հնարավոր լինի լիարժեք բուժել հիվանդությունը:

Ցանկանում եմ նաև, որ բոլորս ապրենք խաղաղ երկնքի տակ և այսուհետ լսենք միայն ուրախության ճիչեր և հաղթանակի համազարկեր…

Բոլոր հիվանդությունների հիմքում կարելի է ինչ-որ նյարդաբանական խնդիր տեսնել

«Անչափ շնորհակալ եմ բժիշկ Գասպարյանին ինձ նորից կյանքի վերադարձնելու համար»:

Շատ հաճախ առօրյա կյանքում հանդիպում ենք այնպիսի իրավիճակների, որոնք զանազան պատճառների ու տարբեր հանգամանքների հետևանքով կարող են դրսևորվել վախի, տագնապի, ընդհանուր թուլության, դեպրեսիվ վիճակի, տրամադրության անկման, քնի խանգարման ձևով: Այն դեպքում, երբ այս ամենը տևում է մոտ երկու շաբաթ և ավելի, կարելի է դիմել բժշկի օգնության:

Մարդը դիմում է տարբեր բժիշկների, որոնք կա՛մ առանձնապես ոչինչ չեն հայտնաբերում, կա՛մ հայտնաբերածը չի համապատասխանում հիվանդի գանգատներին, ուստի շատ դեպքերում առաջնային օղակի մասնագետները խորհուրդ են տալիս այցելել հոգեբանի կամ հոգեբույժի:                     

Եթե Ձեզ անհանգստացնում են վերոնշյալ խնդիրները, կարող եք դիմել «Magnus» կենտրոն:

Այն հիմնադրվել է 2019 թվականին մի խումբ մասնագետների կողմից՝ բ.գ.թ., դոցենտ Մ. Յ. Թադևոսյանի գլխավորությամբ:

«Magnus» կենտրոնի ստեղծման նպատակն է` մոդելավորել բժշկահոգեբանական համալիր մոտեցում այն մարդկանց նկատմամբ, որոնք օգնության կարիք ունեն, այսինքն` ունեն բուժման և վերականգնման կարիք:

«Magnus»-ը հնարավորություն է ընձեռում բուժական և վերականգնողական ծրագրերն իրականացնելու արտահիվանդանոցային պայմաններում, ինչի շնորհիվ բուժման ընթացքում հիվանդներն ապրում են բնականոն կյանքով:

Ի դեպ՝ «Magnus» կենտրոնում պացիենտները հնարավորություն ունեն ընտրելու բուժման տարբեր մեթոդներ:

Բուժման պրոցեսի արդյունավետությունն ապահովելու նպատակով հաճախ ներգրավվում են նաև պացիենտի ընտանիքի անդամները, քանի որ բուժման ընթացքը և ելքն ուղղակիորեն կախված են ընտանիքում ճիշտ փոխըմբռնումից և հաղորդակցությունից:

Բացի այդ, անհրաժեշտության դեպքում կենտրոնում հնարավորություն կա դիմելու նաև ընտանեկան բժշկի, մանկական հոգեբույժի և դեռահասների հոգեբանի օգնությանը:

Առանձնահատուկ ուշադրություն է դարձվում հիվանդի անձնական տվյալների գաղտնիությանը:

Խնդիրների դեպքում կարող եք զանգահարել  +374 91 28- 44- 14 ,+374 77 -28 -44 -15 հասցե Բայրոնի 6

Սա իմ կոչումն է. բժիշկ-ճառագայթաբանը՝ իր մասնագիտության մասին

Բժշկությունն օրըստօրե զարգանում է՝ մարդկությանը թույլ տալով այլևս չվախենալ այս կամ այն հիվանդությունից, քանի որ հայտնաբերվել է բուժման միջոցը: Գնալով կատարելագործվում են նաև բժշկական տեխնոլոգիաները. մարդն իր ուղեղի անսահման հնարավորությունների գործադրմամբ հորինում ու ստեղծում է այնպիսի սարքավորումներ, որոնք թույլ են տալիս մարդու օրգանիզմն ուսումնասիրել անգամ ներսից: Այսօր այդպիսի զանազան հնարավորություններ կան՝ մագնիսառեզոնանսային տոմոգրաֆիա, կոմպյուտերային տոմոգրաֆիա, սոնոգրաֆիա և այլն: Եվ հիմնականում հենց այս մեթոդներն են, որոնք հստակ ու վերջնականապես կարողանում են ախտորոշել՝ առկա՞ է արդյոք մարդու մոտ այս կամ այն հիվանդությունը, թե՞ ոչ:

Անկախ ախտորոշումից՝ բժիշկը պիտի կարողանա հիվանդությունն այնպե՛ս ներկայացնել պացիենտին, որ նա երբեք չմտածի, թե դա դատավճիռ է: Բժիշկ-ճառագայթաբան և բժիշկ-սոնոգրաֆիստ Եվա Ռևազյանը, որն աշխատում է ոչ միայն մեծերի, այլև երեխաների հետ՝ սկսած նորածնային տարիքից, կարողանում է հիվանդներին այնպիսի մոտեցում ցուցաբերել, որի շնորհիվ բարեհամբույր և սրտացավ բժշկուհու մոտից բոլոր պացիենտները հեռանում են հանգիստ և հույսով ու հավատով առ այն, որ իրենց հիվանդությունը բուժելի է, և իրենք, անշուշտ, կապաքինվեն:

Այսպես՝ Bestgroup.am-ի զրուցակիցն է Վլադիմիր Ավագյանի անվան բժշկական կենտրոնի բժիշկ-սոնոգրաֆիստ, «Էրեբունի» բժշկական կենտրոնի բժիշկ-ճառագայթաբան, «Վալիդուս» բժշկական կենտրոնի բժիշկ-սոնոգրաֆիստ, ՀՀ ԱՆ «Ակադեմիկոս Ս․ Ավդալբեկյանի անվան առողջապահության ազգային ինստիտուտ» ՓԲԸ-ի դասախոս և պարզապես՝ անչափ հմայիչ ու բարի հայուհի Եվա Ռևազյանը:

-Բժշկուհի՛, նշեք, խնդրեմ, թե ինչո՛վ է զբաղվում բժիշկ-ճառագայթաբանը, և ինչով՝ բժիշկ-սոնոգրաֆիստը:

-Ես կատարում եմ բոլոր խոշոր և մանր հոդերի, ինչպես նաև՝ նորածինների և հղիների սիմֆիզների ու նյարդերի սոնոգրաֆիկ հետազոտություններ, իսկ ռադիոլոգիայից կատարում եմ ՄՌՏ հետազոտություն: ՄՌՏ-ով հետազոտում եմ գլուխը, ողնաշարը, բոլոր հոդերը և մկանները:

Սոնոգրաֆիկ հետազոտությունն իր առաձնահատկություններն ունի, ՄՌՏ-ն՝ իր:

-Ո՞րն է ավել արդյունավետ:

-Սոնոգրաֆիկ հետազոտությունն ունի մի շարք առավելություններ: Նախ՝ այն ոչ ինվազիվ հետազոտություն է, կատարվում է ռեալ ժամանակահատվածում, բացարձակ անվնաս է, չի ճառագայթում, հետազոտության ժամանակ կարող ենք կատարել բազմաթիվ պրոբաներ, հետևել ջրի աշխատանքին, համեմատել աջ և ձախ սիմետրիկ հոդերը մեկը մյուսի հետ և այլն:

ՄՌՏ հետազոտությունն այդ առումով մի քիչ զիջում է սոնոգրաֆիկ հետազոտությանը. ՄՌՏ-ով չենք կարող համեմատություն կատարել, ՄՌՏ հետազոտությունը տևում է ավելի երկար, այն ունի որոշ հակացուցումներ, օրինակ՝ նոր վիրահատված, ստենտավորված պացիենտներին մինչև 15-րդ օրը հետազոտելու իրավունք չունենք, նաև պրոթեզավորված պացիենտներին չի կարելի հետազոտել մագնիսի պատճառով… Պրոթեզները, էնդոպրոթեզները, սրտի պեյսմեկերները, ականջի լսողական սարքերը և այլն՝ դրանք արդեն բարդացնում են ՄՌՏ հետազոտության կատարումը: Բացի այդ՝ նորածիններին չենք կարող ՄՌՏ անել, որովհետև երեխան պետք է անշարժ պառկի, ինչը բարդացնում է հետազոտություն կատարելը: Նորածիններին ՄՌՏ անում ենք անզգայացմամբ, իսկ սոնոգրաֆիա հանգիստ կարողանում ենք անել շարժվող, լացող երեխային:

Սոնոգրաֆիայի մյուս առավելությունն այն է, որ այստեղ տարածական խնդիր չկա՝ ի տարբերություն ՄՌՏ-ի, որի ժամանակ պացիենտները նեղ խողովակի մեջ են պառկում, ինչը շատ դժվար է կլաուստրոֆոբիկների համար. նրանք գրեթե չեն դիմանում 10-15 րոպե՝ ՄՌՏ հետազոտություն կատարելիս:

-ՄՌՏ-ի մասին, կարելի է ասել, առասպելներ են տարածված: Կարո՞ղ ենք պնդել, որ այն լիովին անվտանգ է:

-ՄՌՏ հետազոտությունն օֆիցիալ համարվում է անվտանգ, այն կարող ենք կատարել նորածիններին, միջին տարիքի մարդկանց, մեծերին, ծերերին, կարող ենք հստակ կատարել հղիներին՝ առանց կոնտրաստային նյութի ներարկման, այն չի ճառագայթում, ոչ մի կողմնակի էֆեկտ չի առաջացնում, համարվում է բացարձակ անվնաս հետազոտություն՝ ի տարբերություն ԿՏ և ռենտգեն հետազոտությունների, որոնք ճառագայթում են:  ՄՌՏ-ն կարող ենք կրկնել բազմաթիվ անգամեր՝ մեկ օր հետո, մեկ շաբաթ հետո՝ չվախենալով նրա բացասական ազդեցություններից, հետևանքներից: Կարող ենք մի քանի անգամ հետազոտել՝ անգամ կոնտրաստով: Ճիշտ է, տրավմաների դեպքում առաջնային ԿՏ են անում, սակայն հղիության առկայության պարագայում, երբ հակացուցված են ԿՏ-ն ու ռենտգենը, կատարում ենք ՄՌՏ և դարձյալ կարողանում ենք պատասխանել շատ հարցերի:

-Բժշկուհի, Ձեզ համար մարդու կմախքի՞ վիզուալիզացիան է ավելի հետաքրքիր, թե՞ գլխուղեղի, և ինչու՞:

-Սոնոգրաֆիկ հետազոտության ժամանակ մենք կարող ենք ուսումնասիրել հոդերի բոլոր փափուկ կոմպոնենտները՝ ի տաբերություն ռենտգենի և ԿՏ-ի, որոնք կարողանում են վիզուալիզացնել ոսկրային համակարգը՝ պարզելու համար՝ արդյոք կա՞ կոտրվածք և այլն: Մինչդեռ հոդերի սոնոգրաֆիկ հետազոտության միջոցով կարողանում ենք վիզուալիզացնել փափուկ հյուսվածքները, ջլային, կապանային համակարգը, սինովյալ թաղանթները, հոդաշապիկը, այնտեղ առկա օտար ստրուկտուրաները, մենիսկների վիճակը՝ մենիսկալ ապարատները, մկանային համակարգը և այլն:

Բազմաթիվ սպորտսմենների մոտ, օրինակ, մկանային խնդիրներ են լինում, և շատ կարևոր է ճիշտ ժամանակին դիագնոզել, տարբերակել մկանային վնասվածք և մկանային ձգվածություն հասկացությունները, որովհետև դրանք տակտիկական տարբեր բուժումներ են պահանջում, նաև սպորտով զբաղվելու կամ դադարեցնելու հարց պետք է որոշվի, դրա համար այդ դիֆերենցումը շատ կարևոր է: Դա սոնոգրաֆիկ հետազոտությունից բացի՝ ՄՌՏ-ով ևս կարող ենք անել:

Ինչ վերաբերում է հարցին, թե վիզուալիզացիայի ո՛ր տարբերակն է ինձ համար ավելի հետաքրքիր, նշեմ, որ ՄՌՏ-ն այլ աշխարհ է, սոնոգրաֆիան՝ մեկ այլ, յուրաքանչյուրով տարբեր բաներ ենք ակնկալում տեսնել: Դժվարանում եմ առաձնացնել, ուղղակի ՄՌՏ-ում պատրաստի նկարներն ենք ստանում, ապարատը ստանում է նկարները, որոնք մենք պարզապես թերթում ենք և տեսնում խնդիրը, իսկ սոնոգրաֆիկ հետազոտությունն ունիկալ է նրանով, որ մենք ինքներս ենք ստանում մեր պատկերները, ինքներս ենք ստեղծում և դրանով համապատասխան ախտորոշում կատարում:

-Իսկ առհասարակ՝ ի՞նչն է գրավում Ձեզ Ձեր մասնագտության մեջ, ինչու՞ ընտրեցիք այս մասնագիտությունը:

-Մանկուց երազել եմ զբաղվել բժշկությամբ, մեծացել եմ բժիշկների ընտանիքում, հայրս եղել է բժիշկ՝ միշտ նվիրված իր գործին, միշտ տեսել եմ, և ինձ շատ-շատ է դուր եկել մարդկանց օգնելու, միշտ պատրաստ լինելու կարողությունը: Ես ինքս շատ մարդասեր եմ ու նույնիսկ մանկուց, երբ իմ ներկայությամբ որևէ մեկը վատ էր զգում, կամ որևէ միջադեպ էր լինում, ներքուստ ինչ-որ բան ինձ ուղղակի մղում էր այդ ուղղությամբ: Եվ ես հասկացա, որ դա իմ կոչումն է: Մեծ բարդությունների միջով եմ անցել, շատ բաներ եմ հաղթահարել, և, բարեբախտբար, ստացվել է ընդունվել համալսարան… Սիրով անցա այդ բոլոր բարդ տարիները և անցա այս աշխատանքին՝ հասկանալով, որ իմ մասնագիտությունը շատ կարևոր է, որոշիչ, օգնում է շատ կյանքեր փրկել, մարդկանց ճիշտ ուղու վրա կանգնեցնել…

Շատ կարևոր է ճիշտ խոսելը պացիենտի հետ: Անկախ այն բանից, թե ինչ ենք ախտորոշել, շատ կարևոր է դա ճիշտ մատուցելը՝ ինչ է կատարվում, ինչ կարելի է անել, ինչ կլինի հետո, և ում պետք է դիմել, որպեսզի հիվանդը ճիշտ ընկալի, հասկանա, չշփոթվի, գիտակցի, թե ինչ է կատարվում իր հետ և չհուսահատվի; Օրինակ՝ իմ պացիենտները, անկախ դիագնոզից, միշտ հեռանում են բավարարված, հանգիստ և մեծ հույսով ու հավատով լի:

-Սահուն մոտեցանք մեր մյուս հարցին. այսպես ասած՝ վատ ախտորոշումներն ինչպե՞ս եք հայտնում պացիենտին, դժվա՞ր է:

-Նախ՝ շատ ծանր եմ տանում, երբ «վատ» ախտահարումներ եմ տեսնում պացիենտների մոտ, մանավանդ, երբ տարիքային շեմն ավելի ցածր է լինում:  Առաջին հերթին փորձում եմ հաղթահարել իմ էմոցիաները, այնուհետև, ինձ հավաքելով, ասում եմ: Սակայն պացիենտին սովորաբար չենք ասում, շատ հաճախ խոսում ենք հարազատների հետ, և նրանց որոշմամբ է լինում՝ ասե՞լ պացիենտին, թե՞ ոչ: Շատ դեպքերում նրանք չեն ցանկանում, որ պացիենտն իմանա իր ախտորոշման մասին, ասում ենք հարազատներին, բացատրում ենք, տրամադրում և հուշում հետագա քայլերը՝ ուղղորդելով համապատասխան մասնագետի մոտ:

-Իսկ տոկոսային առումով ավելի շատ «լավ»՝ դրակա՞ն ախտորոշումներ են լինում, թե՞ «վատ»՝ բացասական:

-Ավելի շատ դրական ախտորոշումներ են լինում: Քովիդային պայմաններում, երբ բոլորը մի քիչ ահաբեկված և շփոթված են, առավել ևս՝ երբ քովիդ տանելուց հետո բոլորի մոտ անհասկանալի գլխապտույտներ են լինում, գլխացավեր և այլն, շատերն անհանգստացած դիմում են, մենք ժխտում ենք, և մարդիկ հանգիստ գնում են: Նաև երբ պատվաստումներից հետո որոշ շեղումներ են լինում, երբ մարդիկ դարձյալ գլխացավ ու գլխապտույտ են ունենում, շտապում են մեզ մոտ՝ կարծելով, թե որևէ խնդիր ունեն: Մենք դարձյալ ժխտում ենք. բարեբախտաբար, առայժմ նման բաներ չեն եղել:

-Ո՞ր հիվանդությունների ախտորոշումներն են ավելի հաճախակի դարձել:

-Դիագնոստիկ մեթոդների զարգացման ֆոնին սկսել են շատ ախտորոշվել ցրված սկլերոզները: Հետաքրքիր է, որ միջազգային գրականության մեջ էլ է նշված, և իմ դիտարկումները ևս փաստում են, որ դա հայերի մոտ շատ է հանդիպում:

-Ինչո՞վ է դա պայմանավորված:

-Առայժմ դժվարանում ենք ասել, երևի գենետիկան է: Շատ դաժան ախտորոխում է, և, ցավոք, սկսել է շատ հանդիպել…

-Բժշկուհի՛, ի՞նչ կմաղթեք մեր ընթերցողներին:

-Բոլորին կմաղթեմ սիրել իրենց, զբաղվել իրենց առողջությամբ, չվախենալ այցելել բժշկի, հետևել առողջությանը և չգնալ բժշկի միայն այն դեպքում, երբ որևէ խնդիր կա, այլ կատարել պրոֆիլակտիկ այցելություններ, քանի որ վաղ ախտորոշման դեպքում բուժման ելքը միանշանակ ավելի հաջող է լինում:

 Ակնաբույժը հավատացնում է ՝ հիվանդները լիովին կարող են վստահել մեր բժիշկներին

 Երբ որևէ բան մարդու համար շատ թանկ է, նա դա պահում-պահպանում է աչքի լույսի պես: Այս արտահայտությունը պատահական չէ, քանի որ հենց աչքն է, որ թերևս ամենանուրբ օրգանն է, որը միևնույն ժամանակ մեզ թույլ է տալիս ճանաչել շրջապատող աշխարհը, ընդ որում՝ մարդն ինֆորմացիայի մեծ մասը աչքերի միջոցով է ստանում:

Գերզարգացած տեղեկատվական տեխնոլոգաների այս ժամանակաշրջանում գնալով ավելի ու ավելի է դժվարանում հետևել տեսողությանը: Լավ է, թե վատ, սակայն այսօր անգամ փոքր երեխաների ձեռքին կարող ենք հեռախոս տեսնել, իսկ թե դա ի՛նչ վնասներ է հասցնում, ընդ որում՝ ոչ միայն աչքերին, նույնիսկ ավելորդ է ասել, դա բոլորս գիտենք: Եվ, այնուամենայնիվ, իմանալով հանդերձ՝ մեզնից շատերը հաճախ չեն պահպանում տեսողութան հիգիենայի կանոնները, ինչն էլ իր հերթին առաջացնում է բազմաթիվ խնդիրներ:

Սակայն յուրաքանչյուր խնդիր լուծելի է, եթե դուք ճիշտ ժամանակին դիմում եք ճիշտ մասնագետի:

Վիկտորյա Օհանյան՝ անչափ դրական աուրայով և ժպտադեմ այս բժշկուհին պնդում է. «Հիվանդներն աչքերը փակ կարող են վստահել հայ ակնաբույժներին»: Այս պնդումը հենց ի՛ր վերաբերյալ հաստատում են իր իսկ պացիենտները: Բժշկուհի Օհանյանն իր անմիջականության շնորհիվ կարողանում է անհատական մոտեցում ցուցաբերել յուրաքանչուր հիվանդի, և բոլորը նրա մոտից հեռանում են միմիայն գոհունակությամբ:

http://bestgroup.am/ կաjքի զրուցակիցն է Բժշկական գենետիկայի և առողջության առաջնային պահպանման կենտրոնի ակնաբույժ Վիկտորյա Օհանյանը, որի հետ զրուցել ենք աչքի հիվանդությունների, բժշկին դիմելու կուլտուրայի և կյանքում ամենաթանկը աչքի լույսի պես պահել-պահպանելու մասին:

-Բժշկուհի՛, նշեք, խնդրեմ, թե մարդն ինֆորմացիայի քանի՛ տոկոսն է ստանում տեսողության միջոցով:

-Ամբողջ ինֆորմացիայի ծավալի մեծ մասը մարդը ստանում է աչքերի միջոցով: Հիմնվելով տարբեր աղբյուրների վրա՝ դա կազմում է մոտավորապես 70-80 տոկոս, բայց ուզում եմ նաև նշել, որ այդ ինֆորմացիայի միայն 25-30 տոկոսն ենք կարողանում հիշել, իսկ օրինակ՝ լսողության և տեսողության զգայարանների համատեղ աշխատանքի արդյունքում  մենք ընկալում ենք, ֆիքսում և հիշում ինֆորմացիայի մոտավորապես 60 տոկոսը:

-Ի՞նչ է տեսողության հիգիենան:

-Տեսողության հիգիենայի մասին կարելի է շատ երկար խոսել: Այն օգնում է մեզ հնարավորինս երկար պահպանել լավ տեսողությունը…

-Եթե մարդը որևէ խնդիր չունի, սակայն երկար աշխատում է համակարգչով, նա ինչպե՞ս պիտի պահպանի տեսողության հիգիենան:

-Առաջնային, երևի ամենակարևոր կանոնը աշխատատեղի լուսավորությունն է։ Սենյակը պետք է լինի լուսավոր, լույսի աղբյուրը պետք է լինի ճիշտ կողմից՝ աջլիկների համար լույսը պետք է ընկնի ձախ կողմից, իսկ ձախլիկների համար՝ աջից: Ցանկալի է, որ աշխատատեղը մոտ լինի պատուհանին, իսկ երեկոյան ժամերին լույսի աղբյուրի երանգը լինի բնական լույսին մոտ ՝ դեղնավուն։

-LED լույսերի մասին ի՞նչ կասեք:

-LED լամպերը, հատկապես ցածր որակի, այդքան էլ ցանկալի չէ կիրառել, որովհետև  նրանց սպիտակ, շլացնող լույսի տակ աշխատելը շատ արագ հոգնեցնում է։ Այդ լույսը անբնական է աչքի համար, և երկարատև օգտագործման դեպքում կարող է առաջացնել մի շարք խնդիրներ: Ցանկալի է ընդմիջումներով աշխատել: Ամեն տարիք իր համապատասխան ժամանակն ունի, որն ակնաբույժները խորհուրդ են տալիս անցկացնել համակարգչի դիմաց, կամ կարդալ, գրել, նկարել և այլն: Միջինում դա 40-60 րոպե է, որից հետո խորհուրդ է տրվում 5-7 րոպե ընդմիջում անել: Ցանկալի է անել աչքի վարժություններ՝ աչքի մկանների լարվածությունը թուլացնելու, հոգնածությունը մեղմելու նպատակով…

-Իսկ երբ մարդը խնդիր ունի, այդ դեպքում ի՞նչ է պետք անել:

-Խնդիրների առկայության դեպքում մարդը պետք է ավելի խիստ պահպանի այդ կաննոները, պետք է հաշվի առնել նաև մարմնի դիրքը, աշխատել նստած դիրքում, մեջքն ուղիղ պահել, նաև շատ կարևոր է հեռավորությունը: Եթե մենք գիրք ենք կարդում կամ գրում ենք, հեռավորությունը պետք է լինի մոտավորապես 30 սմ, գիրքը դրված լինի 20-30 աստիճան անկյան տակ, իսկ համակարգիչը՝ մոտավորապես 50-60 սմ հեռավորության վրա:

-Դուք երեխաների հետ աշխատու՞մ եք:

-Շատ փոքրիկների հետ՝ ոչ, որովհետև դա ակնաբուժության լրիվ առանձին ուղղություն է, բայց ավելի մեծ հասակի երեխաների հետ աշխատում եմ, կախված է, իհարկե, նաև այն բանից, թե ինչ խնդիր է երեխայի մոտ։

-Իսկ Ձեզ ամենից շատ ի՞նչ խնդիրներով են դիմում:

-Ավելի հաճախ ռեֆրակցիոն խանգարումներ՝ կարճատեսություն, հեռատեսություն, աստիգմատիզմ, պրեսբիոպիա (տարիքային հեռատեսություն) ունեցող պացիենտներ են, նաև շատ են դիմում աչքի ալերգիկ, բորբոքային հիվանդությունների, «չոր աչքի» համախտանիշի դեպքում և այլն:

-Աչքի հիվանդությունների մեջ առավել շատ են ձեռքբերովի՞, թե՞ բնածին պաթոլոգիաները:

-Ներկայումս հայտնի է մոտ 2000 աչքի հիվանդություն, և շատ պաթոլոգիաներ լինում են և՛ բնածին, և՛ ձեռքբերովի։ Ձեռքբերովիները, ըստ իս, ավելի շատ են:

-Դա աշխարհի՞ մասշտաբով:

-Այո, ինչպես ամբողջ աշխարհում, մոտավոր նույն պատկերն է Հայաստանում։ Կան նաև պաթոլոգիաներ, որոնք ավելի բնորոշ են այս կամ այն ազգին, տարածաշրջանին, աշխարհագրական դիրքին, սեռին։ Առանձին խումբ են կազմում աչքի ժառանգական հիվանդությունները։ Օրինակ՝ կերատոկոնուսը բնորոշ է ավելի հարավային ռեգիոնների բնակիչներին, այդ թվում՝ նաև հայերին, կամ դալտոնիզմը (գունային կուրությունը) հիմնականում հանդիպում է տղամարդկանց մոտ և այլն։

-Կերատոկոնուսն ինչպե՞ս է արտահայտվում:

-Եղջերաթաղանթը բարակում է և կոնաձև դառնում։ Այն դեգեներատիվ, պրոգրեսիվող հիվանդություն է, սակայն հիմա տարբեր միջոցներով հնարավոր է կանգնեցնել հիվանդության զարգացումը, իսկ եթե գործ ունենք հիվանդության վերջին ստադիաների հետ, կատարում են կերատոպլաստիկա՝ դոնորական եղջերաթաղանթի փոխպատվաստում:

-Կա՞ն աչքի հիվանդություններ, որոնք չեն բուժվում, սակայն գոնե կարելի է մեղմել հիվանդի վիճակը:

-Իհարկե, կան, կարող եմ օրինակ բերել պիգմենտային ռետինիտները, որոնք նույնպես ժառանգական հիվանդություններ են: Դրանք, ի վերջո, բերում են կուրության, մինչ այժմ բուժում չունեն, բայց հիմա տարբեր երկրներում տարբեր հետազոտություններ են արվում, խորհուրդ է տրվում վիտամինային թերապիան, հատկապես՝ վիտամին A-ի օգտագործումը, որն ինչ-որ չափով դանդաղեցնում է ընթացքը։ Կլինկան կարող է արտահայտվել և՛ փոքր հասակում, և՛ ավելի մեծ հասակում, և ինչքան ավելի ուշ է արտահայտվում, այնքան հիվանդությունն ավելի արագ է զարգանում:

Այն կարող է բավականին ուշ հայտնաբերվել, հետո կամաց-կամաց տեսողությունն է վատանում, հատկապես երեկոյան, գիշերային ժամերին տեսադաշտն է փոփոխությունների ենթարկվում, փոփոխվում է գույների ընկալումը:

-Ժառանգական հիվանդությունների մասին ի՞նչ կասեք:

Գենետիկայի կենտրոնի իմ կոլեգաներին դիմում են տարբեր ժառանգական խնդիրներով։ Այդ պաթոլոգիաները հաճախ արտահայտվում են տարբեր օրգանների ախտահարումներով, այդ թվում և աչքի։ Օրինակ՝ Մարֆանի հիվանդությանը բնորոշ է ոսպնյակի տեղախախտ, կարճատեսություն, որը, բնականաբար, կարող է և առաջինը ակնաբույժը նկատել և ըստ դրա կասկածել տվյալ հիվանդությունը:

-Հնարավո՞ր է, որ աչքի հիվանդություններն այլ հիվանդության առաջացման պատճառ դառնան:

-Ես ուղղակի կապ չեմ կարող նշել, որ հենց աչքի խնդիրը հանդիսանա այլ օրգանների ախտահարման պատճառ, բայց աչքի ախտահարումը կարող է լինել հիվանդության առաջին արտահայտումներից մեկը, որով մենք կարող ենք հետագայում ախտորոշել այս կամ այն հիվանդությունը:

-Իսկ հակառակը կարո՞ղ է լինել, որ այլ հիվանդության պատճառով ախտահարվեն աչքերը:

-Այո, իհարկե, շատ հայտնի շաքարային դիաբետը, որի բարդություններից մեկը ռետինոպաթիան է, եթե չհետևել, չհսկել, կարող է բերել կուրության, արտերիալ հիպերտենզիայի ժամանակ ակնահատակում կարող են լինել բարդություններ, աուտոիմուն հիվանդությունների ժամանակ, նևրոլոգիկ հիվանդությունների, օրինակ՝ ինսուլտի ժամանակ, ինֆեկցիոն և այլն…

-Ձեզ ամենից շատ ո՞ր տարիքի մարդիկ են դիմում, և կանա՞յք են գերակշռում, թե՞ տղամարդիկ:

-Չեմ կարող հստակ առանձնացնել՝ ով է ավելի շատ դիմում: Դեռահասներն են շատ դիմում (ավելի ճիշտ՝ իրենց ծնողները)՝ հիմնականում ռեֆրակցիոն խնդիրներով, նրանց մայրիկները  հաճախ համոզելով են բերում բժշկի մոտ, և շատ կարևոր է այդ հասակի պացիենտների հետ ինչ-որ չափով ընկերական մթնոլորտ ստեղծելը, վստահություն ներշնչելը, որովհետև նրանք տարիքից ելնելով մի քիչ դյուրագրգիռ են, բռնկվող, չեն ուզում, որ իրենց ստուգեն, նկատողություններ անեն, արգելեն իրենց համակարգչի մոտ երկար նստել և այլն։ Այդ պատճառով, եթե կա բժիշկ-պացիենտ կապը, արդյունքը հաստատ լավ կլինի;

Կանայք, ինձ թվում է, մի փոքր ավելի շատ են հաճախում, քանի որ տղամարդիկ մի քիչ վախ ունեն բժիշկների նկատմամբ,  դժվարությամբ են գալիս, իմ կարծիքով այդպես է:

-Իսկ տատիկ-պապիկները շա՞տ են դիմում:

-Այո, լինում են, բայց շատ չէ, որովհետև մեզ մոտ ստացիոնար չէ, իսկ մեծերի մոտ հիմնականում խնդիրներն ավելի լուրջ են լինում, համակցված են լինում ուրիշ պաթոլոգիաների հետ, կամ կարող են ունենալ աչքի մի քանի խնդիր և միանգամից ստացիոնար դիմել:

-Տարիքի գործոնից բացի՝ ծերերի տեսողության խիստ վատթարացման պատճառն ի՞նչն է:

-Բազմաթիվ պատճառներ կարող են լինել: Նախ՝ պետք է գնահատել ընդհանուր առողջական վիճակը։ Իհարկե, այս մոտեցումը բոլոր հիվանդներին է վերաբերում, բայց մեծահասակներին՝ հատկապես։ Հնարավոր է՝ կատարակտա լինի, գլաուկոմա, տարիքային մակուլոդիստրոֆիաներ և այլ շատ խնդիրներ, կամ միաժամանակ մի քանի խնդիր։ Սակայն նույնիսկ եթե չես կարող զգալիորեն լավացնել հիվանդի վիճակը, միայն հանգիստ ու համբերատար լսելն ու բարի խոսքեր ասելն էլ է օգնում։

-Հայաստանյան կլինկաները սարքավորումների առումով ի՞նչ վիճակում են:

-Մեր կլինիկաները բավականին հագեցած են սարքավորումներով, և մեր մասնագետներն էլ լավ պատրաստված են, հստակ կարող եմ ասել, որ մասնագետներն անպայման վերապատրաստվում են և սովորում այդ սարքերի հետ աշխատել: Ակնաբուժությունն աշխարհում բժշկության ամենաարագ զարգացող ոլորտներից մեկն է թե՛ սարքավորումների առումով, թե՛ վիրաբուժական ասպարեզում։  Մեր կլինիկաները ևս աշխատում են հետ չմնալ և ապահովել համապատասխան որակ:

-Բժշկուհի՛, ի՞նչն է պետք աչքի լույսի պես պահել-պահպանել:

-Միանշանակ՝ ընտանիքը: Ընտանիքը, ինձ թվում է, հատկապես կնոջ համար (չնայած չեմ ուզում տղամարդկանց առանձնացնել) այն հիմքն է, որը մեզ թույլ է տալիս ապրել, պայքարել, հավատալ մեր ապագային…

-Ի՞նչ կմաղթեք մեր ընթերցողներին:

-Մեր ընթերցողներին առողջություն կմաղթեմ, դա առաջինն է, ինչ կարող է բժիշկը մաղթել։ Ուզում եմ նաև ասել, որ հիմա շատ բարդ ու տագնապալից ժամանակաշրջանում ենք ապրում, և այն ջերմ, հավատարիմ, անկեղծ հարաբերությունները, որ մարդիկ ունեն, պետք է փորձել չկորցնել, հնարավորինս ամուր պահել՝ լինի դա ընտանիքում, թե ընկերական շրջապատում կամ աշխատավայրում, որովհետև, ցավոք սրտի, հիմա նկատվում է, որ մարդիկ հեռանում են միմյանցից, խնդիրները շատ-շատ են, բայց այդ կապը եթե փորձենք պահել, ինձ թվում է՝ հավատ կա, որ լավ կլինի…

Լեղապարկի հիվանդություններ

Լեղապարկը փոքր, տանձաձև օրգան է, որը տեղակայված է լյարդի տակ, որովայնի վերին աջ կողմում: Այն կուտակում, պահեստավորում է լյարդում արտադրված լեղին, որը մասնակցում է մարսողությանը:

Լեղապարկը կազմված է հատակից, վզիկից և մարմնից: Լյարդի առաջնային եզրի տակից դուրս եկող ծայրը կոչվում է հատակ՝ «fundus»: Նրա հակառակ բարակ ծայրը կոչվում է վզիկ՝ «colum vesicae», իսկ միջին մասը՝ մարմին՝ «corpus vesicae»: Վզիկի շարունակությունը հանդիսանում է պարկային ծորանը՝ «ductus cistikus»՝ մոտ 3,5 սմ:

Պարկային ծորանի և լյարդի ընդհանուր ծորանի միավորումից՝ «միաձուլումից», գոյանում է ընդհանուր լեղածորանը՝ «ductus choledochus»: Լյարդում արտադրվող լեղին արտահոսում է լյարդային ընդհանուր ծորանով: Անհրաժեշտության դեպքում նա լեղածորանի միջոցով լցվում է 12-մատնյա աղիքի մեջ: Եթե դրա կարիքը չկա, ապա ընդհանուր լեղածորանը և նրա Օդիի սեղմանը գտնվում են կծկված վիճակում և կանխում են լեղու հոսքը դեպի աղիք: Երբ կերակուրը մտնում է ստամոքս, և առաջանում է համապատասխան ռեֆլեքս, տեղի է ունենում լեղապարկի մկանային ապարատի կծկում և միաժամանակ լեղածորանի և Օդիի սեղմանի մկանների թուլացում, որի շնորհիվ լեղին մտնում է 12-մատնյա աղիք:

Լեղապարկի բորբոքումը կամ խոլեցիստիտը լեղապարկի բորբոքային հիվանդություն է, որի առաջացման հիմնական պատճառներն են լեղու արտահոսքի խանգարումները, թերշարժուն ապրելակերպը, վարակները, փորկապությունները, որոշակի նշանակություն ունի ժառանգական գործոնը, կազմվածքային նախատրամադրվածությունը:

Հիվանդությունը լինում է սուր և քրոնիկ: Սուր խոլեցիստիտին բնորոշ են նոպայաձև ցավերը աջ թուլակողում, սրտգդալի շրջանում, աջ թիակային հատվածում, որը ուղեկցվում է սրտխառնոցով, փսխումով, ջերմաստիճանի բարձրացումով, Մերֆի համախտանիշի առկայությամբ: Նոպայի առաջացման պատճառ են հանդիսանում յուղոտ, կծու, թթու ուտելիքի օգտագործումը, ալկոհոլի չարաշահումը՝ հատկապես տոներից հետո:

Սուր խոլիցիստիտը ավելի հաճախ հանդիպող ձևն է: Սուր խոլեցիստիտով հիվանդների մոտ 95 տոկոսը քարային խոլեցիստիան է, որը ունենում է խոլելիտիազ, երբ քարը կանգնում է պարկային ծորանում և մշտական աբստրուկցիա է առաջացնում, սկսվում է սուր բորբոքումը: Երբ սուր բորբոքման պրոցեսը մի քանի անգամ կրկնվում է, լեղապարկը ժամանակի ընթացքում ենթարկվում է ֆիբրոզ փոփոխությունների, կնճռոտվում է, այլևս չի կուտակում և դատարկվում լեղին, տվյալ պրոցեսը քրոնիկ խոլեցիստիտի ժամանակ է լինում:

Սուր ոչ քարային խոլեցիստիտ

Ոչ քարային խոլեցիստիտը խոլեցիստիան է, որի ժամանակ լեղապարկում քարեր չեն հայտնաբերվում: Այս դեպքում կատարվում է մոտ 5-10 տոկոս խոլեցիստիտէկտոմիա:

Հիմնական պատճառներն են՝

1- Երբ կատարվել են լուրջ վիրաբուժական միջամտություններ այրվածքների, սեպսիսի կամ տրավմայի ժամանակ:

2- Երկարաժամկետ սովաբուժությունը կամ լրիվ պարիետալ սնուցումը, այն վիճակներն են, որոնք բերում են լեղու կանգի:

3- Շոկը, իմունային դեֆիցիտը, երբեմն այլ պատճառներ:

4- Այն բոլոր պատճառները, որոնք բերել են լեղապարկում լեղու կանգի և լեղապարկում զարգացող ինֆեկցիայի:

Համեմատած՝ քարային խոլեցիստիտի ախտանիշները կարող են լինել քիչ արտահայտված: Հիմնական ախտանիշներից են կտրուկ ցավը որովայնի խոռոչում, հատկապես աջ թուլակողում, էպիգաստրալ շրջանում, աջ թիակի հատվածում, ջերմաստիճանի բարձրացումը, սրտխառնոցը, հաճախակի փսխումները, թուլությունը, լեկոցիտոզը ձախ թեքումով, բակտերմիան, հիմնային ֆոսֆատազայի բարձրացումը, էրիթրոցիտների նստեցման արագության բարձրացումը:

Սոնոգրաֆիկ հետազոտությունը պարտադիր է, սոնոգրաֆիկ տվյալներն են լեղապարկի պատերի հաստացումը, այտուցը, հեղուկի կուտակումը լեղապարկի շրջակա հյուսվածքներում, ձգված, մեծացած լեղապարկը, մածուցիկ, պնդացած լեղու առկայությունը: Սոնոգրաֆիկ հետազոտությունը պարտադիր է, որի օգնությամբ կատարվում է նաև լեղապարկի պարունակության պունկցիա, սոնոգրաֆիկ կոնտրոլի տակ, եթե լեղին ինֆեկցված է, ապա կաթետերը մնում է լեղապարկի դրենավորման համար: Բարդություններից են լեղապարկի գանգրենան, պերֆորցիան, ափսցեսը:

Բուժումը կատարվում է նույն ձևով, ինչպես քարային սուր խոլեցիստիտինը՝ լայն սպեկտրի հակաբիոտիկներ, քաղցած սննդակարգ, որովայնին սառը, ցավազրկողներ, սպազմոլիտներ, դեզինտոքսիկացիոն բուժում: Հիմնական, կարևոր բուժումը լեղապարկի հեռացումն է:

Բժիշկ-ռադիոլոգ