Կասեմ, որ հուրախություն մեզ, մեր բժշկությունը   վստահելի ձեռքերում է

Կոչումով բժշկին բոլոր ժամանակներում էլ բնորոշ են եղել անկեղծ կարեկցանքը, ինքնազոհողությունը, սրտացավությունը, պատասխանատվության բարձր զգացումը, հիվանդի ցավը խորապես վերապրելով` նրան մասնագիտական բարձր պատրաստվածությամբ ապաքինելը:

Այսօր բժիշկը ոչ միայն որակավորված մասնագետ է, այլ նաև  ճակատային պայքարող զինվոր` հանուն առողջության, երկարակեցության, ստեղծագործական կյանքի, հանուն խաղաղության: 

Մեր զրուցակիցն է Բժշկական գիտությունների դոկտոր, Հայաստանի Հանրապետության վաստակավոր բժիշկ, Հայաստանի վիրաբույժների հայկական ասոցացիայի նախագահ, Ռուսաստանի Դաշնության Գիտությունների ակադեմիայի արտասահմանյան անդամ, Երևանի պետական բժշկական համալսարանի վիրաբուժության ամբիոնի պրոֆեսոր Մուշեղ Միրիջանյանը: Վիրաբուժության մեջ ներդրած  մեծ ավանդի համար բժշկական երկարամյա դարբնոցում մշտապես արծարծվում է մեծանուն վիրաբույժի անունը, ով բժշկագիտության մեջ յուրահատուկ անհատականություն է՝ իր տարբերվող  մտածողությամբ ու հույզերով, իր գործի արժեքով ու ճշտությամբ: Լինելով ճանաչված բժիշկ ու իր ժողովրդի նվիրյալ զավակ՝ նա արդեն երկար տարիների դժվարին աշխատանքային գործունեությամբ, հարուստ կենսագրությամբ մեծապես նպաստել է Հայաստանի առողջապահական համակարգի կայացմանն ու զարգացմանը:  Մեր զրուցակցի համար բժիշկ լինելը վեհ կոչում է, իսկ կատարած մեծածավալ աշխատանքը` իր առջև դրված նպատակի իրականացում:

Բազում պարգևներից և կոչումներից, իր բարձր հեղինակությունից նա երբեք չի մեծամտացել, բժշկությանը սիրահարված  մարդ է՝ միշտ զգոն և աչալուրջ, միշտ աշխատասեր ու պահանջկոտ: Նա ողջ էությամբ տարված է իր աշխատանքով և հավակնություններ չունի` իր անձի շուրջ հերոսական պատմություներ լսելու: Մարդ, որն իր կյանքը նվիրել է մարդկային  կյանքեր փրկելու, նոր կյանք պարգևելու մեծ ու սուրբ առաքելությանը:

-Պարոն Միրիջանյան, խոսենք ձեր կլինիկայի՝ վիրաբուժության դարբնոցի մասին, որը ղեկավարելու մեծագույն և պատասխանատու բեռը երկար տարիներ դրված էր Ձեր ուսերին։

-Ասեմ, որ մեր բաժանմունքը սկսել եմ ղեկավարել 1996 թվականից, երբ պաշտպանեցի դոկտորական թեզ «Էրեբունի» բժշկական կենտրոնում որպես ամբիոնի աշխատակից, Հովհաննես Վազգենիչի հանձնարարականով տեղափոխվեցի այստեղ`  որպես Հերացի թիվ 1 հիվանդանոցային համալիրի վիրաբուժության կլինիկայի ղեկավար։ Չեմ ցանկանա խոսել մինչ իմ ղեկավարելը կլինիկայի վիճակի մասին. միայն  մի բան կասեմ` այդ տարիներին կլինիկայի վիրասրահը ջեռուցվում էր փայտի վառարանով։ Եվ ստանձնելով մեծ պատասխանատվություն` փորձեցի հունի մեջ դնել առկա իրավիճակը: Այդ տարիներին մեր կլինիկայում աշխատում էին եթե ոչ Հայաստանի, ապա Երևանի լավագույն վիրաբույժները։ Բայց արդեն նրանք մեծահասակ տարիքային շեմին էին, և իհարկե արդեն նկատելի էին որոշ դժվարություններ, քանզի հայկական մտածելակերպում կա այն կարծրատիպը, որ սկսում են արդեն չվստահել տարիքն առած մասնագետներին, որը նկատելի է նաև այսօր: Եթե նախկինում 1 ամսում 80-100 վիրահատություն էին իրականացնում, ապա այսօր երևի թե` 8-10, և այդ կարծրատիպը հաշվի առնելով` ցանկացա իմ ձեռք բերած փորձը փոխանցել իմ ավանդը շարունակողներին` կրթելով ապագա բժիշկների։ Մեր կլինիկայի անունը բարձր էր հնչում շնորհիվ այդ տարիներին մեծ ճանաչում ունեցող վիրաբույժների թիմի՝ Կամիս Մարտիրոսյան, Զարե Աբրահամյան, Պավել Սիմոնյան, Յուրա Կարապետյան և պրոֆեսոր Սուրեն Զախարի Հովհաննիսյան, ով Հայաստանի այդ տարիների լավագույն վիրաբույժներից մեկն էր, պատկառելի հզոր թիմ` Հովհաննես Վազգենիչի ղեկավարությամբ: Այնուհետև իմ ղեկավարման տարիներին փորձեցի նորամուծություններ ներառել մեր կլինիկայում: Իրականում ունեինք լավագույն աշխատանքային թիմ, չէի ասի` շատ երիտասարդ էինք, երիտասարդների շարքերում ես էի, Հրաչյա Բաղդասարյանը և մի շարք լավագույն մասնագետներ: Թող ամպագոռգոռ չթվա, բայց սկսեցինք աշխատել մեծ նվիրվածությամբ` աշխատելով լավագույն արդյունքներ ապահովել, կատարելով ամեն տեսակի վիրահատություններ` որովայնի խոռոչի, ինչու չէ, նաև կրծքավանդակի անհետաձգելի դեպքերի հետ կապված։ Եղել են նաև դեպքեր, որ կատարել ենք սրտի և թոքի դանակահարության և հրազենային վնասվածքներով անհետաձգելի վիրահատություններ։ Ցավոք, այդ տարիներին նման դեպքերը շատ էին, բայց փառք Աստծո, մեր երիտասարդ, բայց հմուտ մասնագետների ներուժի և նվիրումի շնորհիվ հասնում էինք հիանալի արդյունքների։ Կրթվելով և մեծ փորձ ձեռք բերելով իրենց ոլորտում` մեր երիտասարդ կադրերն առաջ շարժվեցին, ցավոք, մի քանիսը գնացին արտերկիր աշխատելու, մնացին նաև այդ լավագույն կադրերից Հովհաննես Հովհաննիսյանը, Կարեն Գրիգորյանը, ով այսօր փոխարինում է ինձ ամբիոնի վարիչի և կլինիկայի ղեկավարի պաշտոններում։ Ես մեծ ուրախությամբ, առանց մեկ վայրկյան կասկածելու, վստահեցի նրան այդ պատասխանատու գործը: Ցանկանում եմ նշել  նաև Արման Կիրակոսյանի, Արամայիս Յուրևիչի, իմ եղբոր տղայի` Արամ Միրիջանյանի անունները, լավագույն աշխատանքային թիմ ունենք` նաև  բուժքույրերի և մայրապետների առումով:  Երախտապարտ եմ բոլորին, որ կարողացել ենք  շուրջ  30 տարիների ընթացքում լավ աշխատանքային թիմ ձևավորելով` հասնել բավականին լավ արդյունքների։ Մեր երիտասարդ վիրաբույժներն այսօր կիրառության մեջ ներդրել են նորագույն մեթոդներով վիրահատական միջամտություններ: Մեր թիմում է  նաև օնկոլոգիական հմուտ վիրաբույժ Գագիկ Աշոտի Համբարձումյանը, ինչպես նաև իր տղան, ովքեր կատարում են լապարոսկոպիկ օնկոլոգիական, օրինակ` հաստաղիքի, հետորովայնային տարածության գոյացությունների, թափածակված խոցի, ճողվածքների, կույր աղիքի վիրահատություններ։ Աշխատում ենք մշտապես լինել վիրաբուժության նորարարությունների զարկերակին: Մեր վիրաբույժերին միշտ հորդորում եմ կլինիկայում ներդնել բոլոր նորարարական մեթոդները, իսկ խոչընդոտների դեպքում դիմել ղեկավարությանը` նոր անհրաժեշտ սարքավորումների ձեռքբերման համար։

-Ըստ Ձեզ` ո՞րն է ձեր բաժանմունքի հաջողության գրավականը։                                                            

-Մեր հաջողության գրավականը աշխատանքային թիմի անվերապահ նվիրումն է, որևէ մեկի մոտ չեմ տեսել թերացում իր աշխատանքի մեջ` սկսած մայրապետներից, քույրերից և բժիշկներից, բոլորը կատարում են անհնարն և հնարավորը իրենց ուսերին դրված գործը պատվով կատարելու համար:

-Ի՞նչ նոր ասելիք ունի այսօր Ձեր բաժանմունքը, և որն է, ըստ Ձեզ, Ձեր ղեկավարած բաժանմունքի առաքելությունը մինչ օրս:

 -Մեր առաքելությունը մարդկանց առողջությունը վերականգնելն է։ Այսօր այդ առաքելությունը պետք է միանա գիտության և արդի նոր տեխնոլոգիաների  ներդրումը. չէ՞ որ մենք նաև բժշկական կարևորագույն ամբիոն ենք ներկայացնում:

-Հաճախ ենք Ձեր մասին լսել հետևյալ արտահայտությունը` պարոն Միրիջանյանը վիրտուոզ վիրաբույժ է և հոգատար ուսուցիչ։

-Շնորհակալ եմ նման գնահատանքի համար, հուսամ, որ իմ անցած ուղին ներդրում է մեր ոլորտում, ուղղակի ես չեմ սիրում իմ մասին ամպագոռգոռ խոսքեր լսել։ Աշխատանքս մինչ օրս մեծ նվիրումով եմ կատարում և  փորձս փոխանցում մեր երիտասարդ կադրերին։

-Ի՞նչ կասեք երիտասարդ կադրերի մասին։ Ապագայում բժշկությունը վստահելի ձեռքերո՞ւմ է:

-Կասեմ, որ հուրախություն մեզ, մեր բժշկությունը  վստահելի ձեռքերում է։ Կարևոր է նաև  կառավարություն աջակցությունը մեր առողջապահական համակարգին, և որ երբեք չմարի հանրության վստահությունը։  Հասարակությունն այսօր ավելի պահանջատեր է դարձել, վստահություն, ցավոք, շատ չեմ տեսնում, պատճառը ես էլ չեմ կարող ասել։ Հավատացեք, մեր բժիշկները մեծ  բուժօգնություն եմ ցուցաբերում`իրականում չունենալով այն տեխնիկական հագեցվածությունը, ինչն առկա է արտերկրում։

-Եթե կրկին մասնագիտություն ընտրելու առջև կանգնած լինեինք, կրկին կընտրեի՞ք վիրաբուժությունը։

-Միանշանակ կրկին ու  կրկին կընտրեի իմ  սիրելի վիրաբուժությունը` բայց առավել կներգրավվեի տեխնիկական հագեցվածության ապահովման գործին` ավելի մեծ արդյունքներ գրանցելու համար։

-Ո՞րն է պարոն Միրիջանյանի համար մասնագիտական դեղատոմսը՝ լավ բժիշկ դառնալու միակ նախապայմանը։

-Հոգատարությունը և գիտելիքների կիրառությունը։

-Ձեր տեսակով պահանջկո՞տ եք Ձեր  և Ձեզ շրջապատող մարդկանց հանդեպ։                   

-Կասեմ, որ բավականին շատ, պաթոլոգիական աստիճանի պահանջկոտ եմ իմ և ինձ շրջապատող մարդկանց հանդեպ:

-Պարոն Միրջանյան, Դուք միշտ հանրության ուշադրության կենտրոնում եք, բազմիցս արժանանում եք մրցանակների, ի՞նչ են տալիս այդ մրցանակները Ձեզ։

-Այդ մրցանակներն ինձ իրականում ոչինչ չեն տալիս, դրանք իմ ժառանգներին և  թոռնիկներին են հպարտանալու առիթ տալու, որ հետագայում ասեն, որ իրենց պապիկը արժանացել է հանրության նման գնահատանքին։

-Ո՞րն է Ձեր ամենակարևոր խորհուրդը, որ տալիս ենք  սկսնակ բժիշկներին։ 

-Առաջինը` լինել  լավ մարդ, մարդասեր ու իրենց աշխատանքի նվիրյալը։

-Ի՞նչ մաղթանք և հորդոր ունենք մեր հասարակությանը, մեր ընթերցողներին:

- Մեր երկրին խաղաղություն եմ մաղթում, մեր հասարակությանը՝ առողջություն, իսկ բժիշկներին` համբերություն, հավատ սեփական ուժերի նկատմամբ և հաստատուն կամք։ Ցանկանում եմ, որ մարդիկ վստահեն բժիշկներին և համբերություն ու լավատեսություն ունենան վաղվա օրվա հանդեպ։ Թող միշտ մեր ավանդական սեղանների շուրջ հնչող առողջության մաղթանքներն իրականանան: Բայց այդ մաղթանքի տակ ամեն ոք իր լուման պետք է ունենա իր առողջության պահպանման համար, առողջ ապրելակերպ սահմանի իր համար: Մաղթում եմ մեր հայ ազգին, որ ոչ ոք  հիվանդ չունենա իր ընտանիքում, իսկ եթե արդեն առկա է խնդիրը, հաղթահարեն առողջ ապաքինման ելքով։

Հարցազրույցը վարեց Լուսինե Գալստյանը