Կինը պիտի գոնե տարին մեկ անգամ հետազոտվի. գինեկոլոգ-էնդոսկոպիստը՝ հիվանդության առաջին ահազանգերի և այլ հարցերի մասին

Առաջին վիրահատություններն արվել են դեռ հազարավոր տարիներ առաջ: Իհարկե, դրանք չեն եղել վիրահատություն՝ այսօրվա դասական իմաստով, սակայն ունեցել են միևնույն նպատակը, ինչ մեր օրերում՝ բուժել մարդուն:

Տարիների ընթացքում ինչպես բոլոր ոլորտները, բժշկությունը, բնականաբար, նույնպես տեղում չի դոփել և օրըստօրե ավելի ու ավելի է կատարելագործվում՝ բացահայտելով մարդու ունակությունների անսահմանությունը:

Այսպես՝ եթե նախկինում վիրահատություն ասելով հասկանում էինք բառի բուն իմաստով հատել՝ կտրել վերքը, ապա այսօր ժամանակակից բժշկությունը թույլ է տալիս պարզապես հրաշքներ գործել՝ կատարել վիրահատություն՝ առանց մեծ կտրվածքի՝ փոքրիկ անցքերի միջոցով: Դա արվում է էնդոսկոպիկ մեթոդով՝ շահեկանորեն տարբերվելով ավանդական եղանակից: Վիրաբուժական այս մեթոդը կիրառվում է բժշկության տարբեր ոլորտներում, որոնցից մեկն էլ գինեկոլոգիան է, ուստի այս անգամ http://bestgroup.am/ կայքի  զրուցակիցն է «Մոր և մանկան առողջության պահպանման գիտահետազոտական կենտրոն» ՓԲԸ-ի Գինեկոլոգիական ծառայության ղեկավար, Վիրաբուժական գինեկոլոգիայի բաժնի վարիչ Արման Կարապետյանի հետ:

Պատահական չէ, որ հենց մեր զրուցակիցը 2014-ին «Տարվա գինեկոլոգ-էնդոսկոպիստ» անվանակարգում համաժողովրդական քվեարկության և փորձագիտական գնահատման արդյունքներով ճանաչվեց լավագույն մանկաբարձ-գինեկոլոգ, իսկ այս տարի «Որակի նշան» մրցանակաբաշխությանը նա արժանացավ «Տարվա բժիշկ» մրցանակի: Շնորհիվ տարիների փորձառության և բազմաթիվ վերապատրաստումների՝ ներկայումս վիրահատությունների 90-95 տոկոսը նա իրականացնում է էնդոսկոպիկ և վագինալ եղանակներով, որոնց առավելություններն անհամեմատելի են ավանդական «բաց» եղանակով արվող վիրահատությունների հետ:

Իր հիվանդների հանդեպ անսահման հոգատար վերաբերմունք ունեցող և իսկապես սրտացավ բժիշկ Արման Կարապետյանի անունը ծանոթ ու հարազատ է բազմաթիվ կանանց, որոնց նա իրավամբ պարգևել է ոչ միայն առողջություն, այլև՝ մայրանալու երջանկություն, իսկ դրանից առավել կնոջ կյանքում թերևս ոչինչ չկա: 

-Պարոն Կարապետյան, ինչո՞վ է զբաղվում գինեկոլոգ-էնդոսկոպիստը:

-Սկսեմ նրանից, թե ինչ է անում վիրաբույժը, քանի որ սա վիրաբուժական գինեկոլոգիայի բաժանմունքն է: Եթե նախկինում վիրահատությունները կատարում էին, օրինակ, որովայնահատման՝ կտրվածքի տարբերակով, էնդոսկոպիան այսօր թույլ է տալիս նույն վիրահատությունները՝ գրեթե նույն ծավալով, կատարել առանց կտրվածքների:

-Ո՞րն է դրա առավելությունը:

-Հիվանդը հետվիրահատական շրջանում ցավային համախտանիշ չի ունենում, իսկ դա նշանակում է, որ կյանքի որակը ցավի առումով չի փոխվում: Նույնիսկ դեպքեր են եղել, երբ մարդիկ զարմացել են՝ իրենք վիրահատվա՞ծ են, թե՞ ոչ, քանի որ հիվանդը չունի վերք, միանգամից ապաքինվում է, գրեթե նույն օրը վերադառնում է կյանքի բնականոն ռեժիմին: Դեպքեր ենք ունենում, որ մի օր էլ չլրացած՝ հիվանդը կարող է դուրս գրվել հիվանդանոցից, բացի այդ՝ հետվիրահատական բարդությունների տոկոսն է մինիմալ լինում, կպումներ չի առաջացնում, ուստի և չի ազդում ռեպրոդուկտիվ ֆունկցիայի վրա, և չի զարգանում չբերություն: Արդեն 20 տարուց ավելի է՝ զբաղվում եմ նման վիրահատություններով, բայց մի դեպք չեմ հիշում, որ դրա հետևանքով առաջանան կպումներ: Իհարկե, կարող են այլ պատճառներով կպումներ լինել, օրինակ՝ ինֆեկցիոն բնույթի և այլն, կամ եթե կինն ունենա էնդոմետրիոզ, եթե չբուժեն, կպումներ կառաջանան, սակայն գրեթե 90 տոկոսից ավելի դեպքերում կպումներ չեն առաջանում:

-Ի՞նչ հնարավորություններ է ընձեռում էնդոսկոպիան:

-Էնդոսկոպիան անսահման հնարավորություններ ունի, օրինակ՝ արգանդի բնածին արատների շտկման դեպքում հիվանդը մեկ օր էլ չի մնում. առավոտյան գալիս է, երեկոյան գնում տուն: Կամ՝ տարբեր միոմաների ժամանակ, երբ նախկինում դա ավարտվում էր արգանդի հեռացմամբ, այսօր էնդոսկոպիկ վիրահատությունը թույլ է տալիս բացարձակ առանց կտրվածքի նույն միոմաները լիովին անվնաս հեռացնել:

-Դրանից հետո կինը կարո՞ղ է նորմալ հղիություն ունենալ:

-Այո՛, կարող է:

-Իսկ ի՞նչ կնշեք հենց Ձե՛ր պրակտիկայից:

-Եղել են կանայք, որոնք ունեցել են բավականին ծանր պաթոլոգիա, երբ, օրինակ, ներարգանդային տարբեր միջամտություններից հետո առաջանում են կպումներ արգանդի խոռոչում, ինչի հետևանքով կանայք դաշտան չեն տեսնում և զրկվում են հղիանալու հնարավորությունից: Մի քանի էնդոսկոպիկ վիրահատություններ են անցնում, ձևավորվում է  նոր արգանդի խոռոչ, լորձաթաղանթը վերականգնվում է դեղորայքային միջամտություններով, երկու-երեք նման վիրահատությունից հետո վերանակնգնում է դաշտանը, և կանայք հղիանում են: Դա համարում ենք մեծ արդյունք, որովհետև նախկինում ոչ միայն չէին կարող հիանալ, անգամ դաշտանը չէր վերականգնվում:

-Իսկ հետո ծննդաբերությունը բնական ճանապարհո՞վ է լինում, թե՞ կեսարյան հատմամբ:

-Բնական ճանապարհով:

-Ձեզ ամենից հաճախ ո՞ր հիվանդությունների դեպքում են դիմում:

-Գրեթե բոլոր հիվանդությունների դեպքում էլ դիմում են՝ չբերության, միոմաների, կիստաների, բնածին արատների դեպքում… Սկսած 20 տարեկանից մինչև 80 և ավելի՝ դիմում են: Ամենամեծը, որ վիրահատել ենք, եղել է 87 տարեկան, խնդիրը կապված էր արգանդի իջեցման հետ:

-Պարոն Կարապետյան, տարիներ առաջ Դուք մեր կայքին հարցազրույց էիք տվել՝ նշելով, որ կցանկանաք, որ մեր կանանց շրջանում ձևավորվեր բժշկին դիմելու կուլտուրա: Այսօր՝ տարիներ անց, այս առումով փոփոխություն տեսնու՞մ եք:

-Չեմ կարող ասել, թե իդեալական է, բայց միտում կա, այդ ամենին գումարվել են առաջնային օղակներում պարտադիր հետազոտությունները, նաև փաթեթների շրջանակներում արվող հետազոտությունները, որոնք հնարավորություն են տալիս հիվանդությունը հայտնաբերել վաղ շրջանում:

Կան հիվանդություններ, որոնք երբ արդեն սկսում են անհանգստացնել, բավականին բարդացած են լինում, գրեթե անլուծելի են դառնում: Օրգանիզմը միշտ ինչ-որ կերպ ահազանգում է, հիմնականում մարդիկ անտեսում են, սակայն դրանք հետագայում վերաճում են օնկո հիվանդությունների, որոնք  կարելի էր կանխել շատ ավելի շուտ:

Օրինակ՝ գալիս է կինը, ասում է՝ խնդիր ունեմ: Հետազոտում ենք, հայտնաբերում արգանդի պարանոցի քաղցկեղ՝ բավականին բարդ ստադիայում: Պարզ հարց է՝ երբվանի՞ց եք այս վիճակում, ասում է, որ յոթ տարվա դաշտանադադարի ֆոնի վրա նախանցած տարի քսվող արյունային արտադրություն է ունեցել, անցած տարվա ընթացքում ևս մեկ-երկու անգամ եղել է արյունային արտադրություն, սակայն բժշկի չի դիմել: Անցել է ևս վեց ամիս, նորից արյուն է տեսել, դարձյալ չի դիմել, և երբ հետո արյունը սկսել է հաճախանալ, կինը դիմել է բժշկի, և արդեն հայտնաբերվել է բարդ ստադիայում արգանքի պարանոցի քաղցկեղ:

-Որքա՞ն հաճախ կինը պիտի հետազոտվի՝ նման խնդիրներց խուսափելու համար:

-Կինը պիտի գոնե տարին մեկ անգամ հետազոտվի, մինիմալ բաներ կան, որ պետք է արվեն՝ սկսած կրծքագեղձերի հետազոտությունից և այլն… Եթե գոնե տարին մեկ անգամ կանայք ստուգվեին, մենք այսօր չէինք ունենա այն պատկերը, որն ունենք…

-Կնշե՞ք օրգանիզմի այսպես ասած՝ ահազանգ, ազդակ, ըստ որի՝ մարդը կարող է հասկանալ, որ բժշկին այցելելու ժամանակն է:

-Օրինակ՝ մանկական հասակում՝ 13-14-15 տարեկանում, երբ աղջիկ երեխան դաշտան չի տեսնում, դա ծնողի համար պիտի անհանգստանալու առիթ լինի: Երբեմն լինում են դեպքեր, որ հետազոտությունը պարզում է՝ այդ երեխան ունի բնածին արատ՝ արգանդի բացակայություն, ինչի հետևանքով էլ դաշտան չի տեսնում: Մարդ կա՝ մինչև 20 տարեկան չի դիմում, իհարկե, շատ բան չի փոխում դա, սակայն որքան շուտ հայտնաբերես, այնքան ավելի վաղ կկարողանաս պլանավորել ապագայում կատարվելիք վիրահատությունները:

Օրինակ՝ հեշտոցի բացակայության դեպքում կարողանում ենք վիրահատության միջոցով ստեղծել այն. այդ վիրահատությունը կոչվում է կոլպոպոեզ: Այս դեպքում հիվանդը մինիմալ ժամանակ է անցկացնում հիվանդանոցում: Անգամ նման աղջիկները, օգտվելով փոխնակ մայրության ծրագրից, արտամարմնային բեղմնավորման մեթոդով երջանկանում են՝ ունենում են երեխա: Ձվաբջիջները վերցնում ենք, բեղմնավորում ամուսնուց և տեղադրում փոխնակ մոր արգանդում. ամիսներ անց զույգն ունենում է երեխա, և ընտանիքը դառնում է է՛լ ավելի լիարժեք:

Հիմա բնածին բազմաթիվ արատներ ենք սկսել հայտնաբերել. արգանդի խոռոչը ձևափոխված է, և առաջանում է կրելախախտ: Մի քանի անգամ վիժումից հետո դիմում են մեզ, երբ արդեն հետազոտում ենք, էնդոսկոպիկ միջամտություն ենք անում, հասկանում ենք պատճառը: Խնդիրն այն է, որ այն այլ մեթոդով չի հայտնաբերվում, իսկ այս մեթոդն այնքան էլ տարածված չէ: Գուցե սերնդափոխություն լինի բժշկության մեջ, և ավելի շատ բժիշկներ սկսեն զբաղվել սրանով… Մեր կլինիկա եկած երիտասարդներին մենք, իհարկե, սովորեցնում ենք, և ես վստահ եմ, որ 5-10 տարուց արդեն այլ պատկեր կլինի:   Իսկ այսօր կարող ենք ասել, որ այս ճյուղը զարգանում է, ընթացքի մեջ է, տարբեր սարքավորումներով հագեցվածության առումով էլ մեզ մոտ իրավիճակը վատ չէ, լավ է:

-Բժի՛շկ, ի՞նչ կմաղթեք հայ կանանց:

Կցանկանամ, որ երջանիկ լինեն, դրանով ամեն ինչ ասված է…

Ինձ գրավել է այն, որ մարդկանց կարող եմ օգնել. Միքայել Շուքուրյանը պատվով շարունակում է պապիկի և հայրիկի գործը

Երեք սերունդ՝ պապ, հայր, որդի, և երեքն էլ՝ քիթ-կոկորդ-ականջաբաններ: Այո՛, դուք չսխալվեցիք, խոսքը Շուքուրյանների անվանի ընտանիքի մասին է՝ Կիմ Շուքուրյան, Արթուր Շուքուրյան, և այսօր արդեն՝ Միքայել Շուքուրյան՝ երիտասարդ ու խոստումնալից, ընդամենը 25 տարեկան, սակայն արդեն բավականաչափ փորձված, իսկ ամենակարևորը՝ պատասխանատվության մեծագույն զգացում ունեցող բժիշկ:

Միքայել Շուքուրյանը ՀՀ վաստակավոր բժիշկ, Երևանի Մ. Հերացու անվան պետական բժշկական համալսարանի Քիթ-կոկորդ-ականջաբանության ամբիոնի վարիչ, «Էրեբունի» բժշկական կենտրոնի Քիթ-կոկորդ-ականջի հիվանդությունների բաժանմունքի ղեկավար, ՀՀ ԳԱԱ թղթակից անդամ, բժշկական գիտությունների դոկտոր, պրոֆեսոր Արթուր Շուքուրյանի որդին է՝ պապիկի և հայրիկի գործն արժանավոր շարունակողը: Նա նույնպես աշխատում է «Էրեբունի» բժշկական կենտրոնում և արդեն հասցրել է ճանաչվել ու սիրվել շատերի կողմից՝ շնորհիվ մասնագիտության հանդեպ իր մեծագույն սիրո և պարտաճանաչության:

http://bestgroup.am/ կայքի  զրուցակիցն է Միքայել Շուքուրյանը։

-Բժի՛շկ, իսկապե՞ս ցանկանում էիք ընտրել այս մասնագիտությունը, թե՞, այնուամենայնիվ, Ձեր ծնողներն են ուղղորդել:

-Փոքր ժամանակվանից միշտ աչքիս առաջ են եղել բժշկի մասնագիտությունը, հորս կերպարը, թեև, ցավոք, կարճ ժամանակահատված, սակայն հասցրել եմ տեսնել պապիկիս՝ որպես բժշկի, իսկ հայրս կուռքի պես էր, որ տեսնում էի՝ մարդիկ ինչպե՛ս են իրեն շնորհակալություն հայտնում, գնում էի հիվանդանոց, տեսնում էի՝ ի՛նչ է անում հայրս հիվանդների համար, որքա՛ն երախտապարտ են նրան մարդիկ…

Քիթ-կոկորդ-ականջաբանությունը ես ինքս եմ ընտրել, ծնողներս ինձ չեն ուղղորդել, դա ինձ հարազատ մասնագիտություն է եղել փոքրուց, միշտ երազել եմ նմանվել հորս, իսկ ընտրությունը եղել է միայն իմ ցանկությամբ:

-Ի՞նչն է Ձեզ գրավում այս ոլորտում:

-Մեր ոլորտը նեղ մասնագիտական է, իմ մեջ ի սկզբանե սեր է եղել հենց այս մասնագիտության հանդեպ, հատկապես ականջն է հետաքրքրել, որովհետև փոքր ժամանակվանից հայրս ինձ ու քրոջս ասում էր՝ մեծանաք՝ ձախ ականջը քեզ, աջ ականջը՝ իրեն (ծիծաղում է-խմբ.), ու դա փոքրուց մնացել է մեջս:

Ինձ գրավել է այն, որ մարդկանց կարող եմ օգնել, դպրոցական տարիքից արդեն գիտեի՝ ինչ եմ դառնալու, համալասարանում էլ արդեն քիք-կոկորդ-ականջաբանության ոլորտում էի ցանկանում մասնագիտանալ, գալիս էի հիվանդանոց, մեր բաժնի վարիչի հետ մտնում էի վիրահատարաններ, նրան հարցեր էի տալիս, դրա հետ մեկտեղ՝ սերս գնալով ավելի էր շատանում:

-Հայրիկը հաճա՞խ է Ձեզ օգնում իր խորհուրդներով:

-Իմ ողջ կյանքում հայրս ինձ օգնում է ոչ միայն բժշկության ոլորտին վերաբերող խորհուրդներով, այլև՝ կյանքի: Ես մեծացել եմ բժիշկների ընտանիքում, որն ինձ այնպիսի լավ դաստիարակություն, կյանքի այնպիսի օրինակ է տվել, որ ես դրա շնորհիվ հասել եմ շատ բաների, իսկ խորհուրդներ հայրս միշտ տալիս է, մենք միշտ էլ ընկերական հարաբերությունների մեջ ենք եղել, մինչ օրս ինձ օգնում է:

-Ձեր ծնողներից ստացած ամենակարևոր խորհուրդը ո՞րն է:

-Մայրս ինձ ասել է՝ դու մտնում ես մի բնագավառ, որտեղ ոչ բոլորն են քեզ նման պարզ, քեզ նման ճշմարտախոս, բարի… Աշխատիր այդ ոլորտում կարողանալ քեզ այնպես դրսևորել, որ մարդիկ քեզ սխալ չհասկանան: Մենք որքան էլ փորձում ենք օգնել մարդկանց, նախ՝ ոչ բոլորն են դա հասկանում, երկրորդ՝ բժիշկը չի կարող հարյուր տոկոսով իդեալական լինել, դուք էլ գիտեք, որ բժշկական սխալներ լինում են: Մայրս խորհուրդ է տվել՝ երբ գա մի օր, որ դու քո արարքից փոշմանես, հիշիր, որ դա ոչ առաջին արարքն է, ոչ վերջինը, ուղղակի պիտի չընկճվես, աշխատիր միշտ ուժեղ լինել, որովհետև ընտրել ես այնպիսի մասնագիտություն, որն անմիջապես առնչվում է մարդու կյանքին:

-Ի՞նչ զգացողություն ունեիք, երբ առաջին հվանդին էիք հետազոտում:

-Բոլորը պատկերացնում են՝ դու բժիշկ ես, նստած ես, հիվանդը գալիս է, դու հետազոտում ես. նման բան գոյություն չունի: Դու գալիս ես, մտնում ես մի կոլեկտիվ, որին պիտի հարմարվես: Առավոտվանից սկսվում է մեր հինգ րոպեանոց ժողովը, գալիս ես, տեսնում՝ նստած է բաժնի վարիչը, կոլեգաների հետ քննարկում է հիվանդնությունների ընթացքը… Ես միշտ իմ հոր հետ եմ աշխատում: Առաջին հիվանդի ժամանակ ձեռքերիդ մեջ դող է ընկնում, գործիքային հետազոտություն պիտի անես, սկսում ես մարդուն հետազոտել ու զգում ես, որ դա արդեն ռեալ կյանք է, այնպես չէ, որ համալսարանում նստած ինչ-որ բաներ ես լսում, այլ իրական մարդու ես հետազոտում: Իհարկե, ձեռքերը դողում են, կարող է լեզուն էլ կապ ընկնել, բայց մարդուց է կախված… Ես, որքան հնարավոր է, փորձում եմ ցույց չտալ, որ կարող է որևէ բանից խառնված լինեմ, աշխատում եմ հնարավորինս զուսպ մնալ, բայց շատ դժվար էր… Առաջին հիվանդի քիթն էի նայում, գործիքային հետազոտություն էր, ես զգում էի՝ ձեռքս ինչպե՛ս է դողում, բայց աշխատում էի գոնե այնպես անել, որ ձայնիցս չհասկանա, որ ինքն իմ առաջին հիվանդն է:

-Իսկ առաջին վիրահատությու՞նը:

-Առաջին վրահատությանը մասնակցել եմ Արթուր Կիմիչի՝ հորս հետ, եթե չեմ սխալվում՝ եղել է բերանի խոռոչում՝ նշիկների վրա: Առաջին անգամ էր, հայրս ասաց՝ միշտ պետք է համբերատար լինես: Ես լվացվեցի, կտրվածք արեցի, դրանով վստահություն մտավ մեջս, որովհետև ստացվեց առաջին անգամ…

-Մասնագիտական ասպարեզում երազանք, նպատակ ունե՞ք:

-Ես ունեմ պապ, որը կազմավորումն է դրել այս մասնագիտության, շարունակողն է հայրս, նա շարունակել է իր հոր գործը, ավելի է ընդլայնել… Հասնում է մի պահ, որ ես պետք է շարունակեմ: Իմ երազանքն այն է, որ ես ինձ հավասարազոր համարեմ իմ հորը, կարողանամ հասնել նրա մակարդակին, կամ գոնե կարողանամ ինձ վստահ զգալ, որ ինչ-որ ձևով նմանվել եմ հորս:

Առաջին նպատակս այն է, որ զարգացնեմ մեր բաժանմունքը: Սարքավորումների առումով մեր ԼՕՌ բաժանմունքը եվրոպական բոլոր ստանդարտներին համապատասխանում է, բացի այդ, ինչ վերաբերում է արտերկրի բժիշկների հետ համագործակցությանը, մեր բաժնի վարիչի սերտ կապերի շնորհիվ արտերկրում գործընկերներ ունենք, համագործակցում ենք, գնում ենք վերապատրաստման, մեր փորձը բերում ենք այստեղ:

Ես երկու շաբաք առաջ եմ վերադարձել ՌԴ-ից, գնացել եմ այնտեղի պետական հիվանդանոց, որի բաժնի վարչը մեր բաժնի վարիչի հետ է համագործակցում, հետագայի համար պլաններ կան, որ այնտեղ իրականացվող վիրահատությունները մեզ մոտ էլ իրականացվեն: Սեպտեմբերին, հոկտեմբերին սեմինարների հրավեր ենք ստացել իրենցից: Ես եղել եմ նաև Կիևում, որտեղ դարձյալ մեծ սիրով մեզ հետ կիսվել են փորձով: Փարիզում  մասնակցել եմ սեմինարի, մեր ֆրանսահայ բժիշկը՝ Եղիա Կարապետյանը, այս տարի եկել էր, մեր զինվորներին էր վիրահատում, ԱՄՆ-ից մեզ մոտ խխունջի հետ կապված վերականգնողական վիրահատություն անող մասնագետ էր եկել, ՌԴ-ից էլ ունենք հայ մասնագետ… Շատերի հետ ենք համագործակցում, և բոլորը նշում են, որ ամեն ինչով պատրաստ են օգնել մեզ:

-Ի՞նչ հետաքրքրություններ ունեք բժշկությունից դուրս, ինչպե՞ս եք անցկացնում Ձեր ազատ ժամանակը:

-Բժշկությունից դուրս՝ իմ կյանքն անցնում է ծնողներիս, շրջապատիս հետ, տան անդամներից հետո ինձ համար շրջապատս է՝ ընկերներս, հետաքրքրությունս նրանց հետ ժամանակ անցկացնելն է, ինչպես տնեցիների հետ եմ ժամանակ անցկացնում, այնպես էլ՝ նրանց, նրանք էլ իմ տան անդամների հետ նույնպես ընկերություն են անում: Բացի այդ՝ սպորտով եմ զբաղվում՝ լողով, բայց դա ինձ չի հետաքրքրում (ժպտում է-խմբ.), ես ֆուտբոլ եմ սիրում:

-Ի՞նչն է կյանքում ամենաթանկը:

-Ծնողներս են ամենաթանկը, առաջնային դեր ունեն իմ կյանքում, ինչպիսին որ ես կամ՝ մեծ մասամբ նրանց շնորհիվ է, երկրորդ՝ իմ շրջապատի: Ինձ համար իմ ընտանիքն ու ընկերներն են ամենաթանկը, նրանք իմ ընտանիքի անդամների պես են:

-Կցանկանա՞ք, որ Ձեր երեխաները շարունակեն Ձեր գործը:

-Հետաքրքիր հարց եք տալիս, կյանքում չէի մտածել այդ ուղղությամբ, ուզում էի այդ ճանապարհն ամբողջովին անցնել, նոր հասկանալ՝ արդյոք կուզենա՞մ իմ երեխաներն էլ այդ մասնագիտությունն ընտրեն, թե՞ ոչ: Եթե զուտ ցանկությամբ նշեմ, այո, կուզեմ, բայց երբ մտածում եմ, թե հիմա ես ի՛նչ ապրումներ եմ ունենում և ի՛նչ պատասխանատվությամբ եմ վերաբերվում… Մարդիկ կան, որ ուղղակի որոշում են բժիշկ դառնալ ու դառնում են, ես էլ եմ այդպես եղել, բայց այնպես է ստացվել, որ իմ ընտանիքում հայրս է բժիշկ, պապիկս է բժիշկ եղել, ու իրենք հասել են իրենց մասնագիտության գագաթնակետին, և ես միշտ մտածել եմ՝ կարո՞ղ եմ արդյոք նրանց հասնել: Եվ երբ մտածում եմ՝ իմ երեխան էլ պիտի իմ պապիկին հիշի, իր պապիկին, իր հորը… Ես իմ երեխային չեմ ստիպի, ընտրության հնարավորություն կտամ, թող ինքը որոշի, ինչպես ինձ չեն ստիպել և թույլ են տվել որոշել: Եթե իմ երեխային հետաքրքրի իմ մասնագիտությունը, ես ամենուրախ մարդը կլինեմ:

-Ի՞նչ կմաղթեք մեր ընթերցողներին:

-Ես ընթերցողներին կմաղթեմ այն, ինչ լսել եմ իմ ավագ ընկերներից՝ եթե դուք ընտրում ենք որևէ մասնագիտություն, ու դա ձեզ դուր է գալիս, փորձեք մինչև վերջ տրվել դրան, տրվել ՝ չի նշանակում մի օր գնալ աշխատանքի, հաջորդ օրը մոռանալ դրա մասին, տրվել՝ նշանակում է ապրել այդ մասնագիտությամբ: Դու կարող ես լավ մասնագետ դառնալ, միայն եթե տրվես քո աշխատանքին, կարդաս, զարգանաս, տեղեկություններ ստանաս այդ ամենի մասին, ամեն շարժին հետևես… Իսկ ամենաշատ տեղեկությունները մենք գրքերից ենք ստանում, ես միշտ զղջացել եմ, որ համալսարանական տարիներին ավելի շատ չեմ կարդացել, նաև դա է եղել մորս խորհուրդներից մեկը: Մայրս միշտ ասում էր՝ մի օր գլխիդ ես տալու, դու այնպիսի մասնագիտություն ես ընտրել, որ կարդալը քեղ շատ է պետք, անընդհատ պետք է զարգանալ, շատ կարդալ…

Բժիշկը վստահ է՝ ՀՀ-ին բազմազավակ ընտանիքներ են պետք

Կանանց խնդիրների մասին իրենցից էլ լավ գիտեն երևի թե միայն գինեկոլոգները: Հենց նրանք են, որ քաջատեղյակ են թե՛ դեռահաս աղջնակի, թե հասուն կնոջ խնդիրներին, իսկ երբ խոսքը հղիության մասին է, ապա այս դեպքում վստահելի գինեկոլոգն ուղղակի, կարելի է ասել, ընտանիքի բարեկամն է:

Հղիության ընթացքում, բնականաբար, գերխնդիր է այն ճիշտ ու գրագետ վարելը, իսկ այդ հարցում կնոջը հսկող բժիշկը պարզապես անփոխարինելի է. շատ դեպքերում նրա աշխատանքից կախված է նույնիսկ կնոջ տրամադրությունը, իսկ այն նման կարևոր շրջանում, անշուշտ, երկրորդական չէ:

Աշոտ Սիրունյան՝ այս անունն արդեն տարիներ շարունակ ծանոթ ու հարազատ է բազմաթիվ կանանց, որոնց բերկրանքն ու երջանկությունն ապահովվել են բժիշկ Սիրունյանի հոգատարության, ճշտապահության և աշխատանքին անսահման նվիրվածության շնորհիվ:

 http://bestgroup.am այս անգամ զրուցել է հենց նրա՝ իր գործի իսկական գիտակ, անգամ մանրուքներում բարձր պրոֆեսիոնալիզմ դրսևորող բժշկի՝ «Շենգավիթ» բժշկական կենտրոնի գլխավոր տնօրենի՝ ծննդօգնության գծով տեղակալ, մանկաբարձական բաժնի ղեկավար Աշոտ Սիրունյանի հետ:

-Պարոն Սիրունյան, այս անգամ ցանկանում ենք անդրադառնալ սեռավարակներին: Ինչպե՞ս են դրանք ազդում հղիության վրա:

-Մի քիչ ավելի լայն մոտենանք այս հարցին. կա սեռավարակների մի շարք, ինչպես, օրինակ, տրիխոմոնադան, գոնորեան, որոնք այնքան էլ հաճախ չեն հանդիպում, գոնորեան ավելի քիչ է հանդիպում, քան տրիխոմոնադան: Կա նաև սիֆիլիս ինֆեկցիան, բայց, անկեղծ ասած, վաղուցվանից չեմ հանդիպել: Դրանք, ինչպես բոլոր վարակները, կարող են փոխել հեշտոցի միջավայրը և ներարգանդային ինֆեկցիայի համար առաջացնել նպաստավոր պայմաններ, ինչի հետևանքով կարող են առաջանալ երեխայի զարգացման խնդիրներ, չափերի, ջրերի քանակի փոփոխություններ և այլն: Դրանք, որպես բորբոքային պրոցեսներ, կարող են բերել անգամ վաղաժամ ծննդաբերության, ինչպես նաև՝ վիժման:

Այդ ինֆեկցաների հետ մեկտեղ կան պայմանական ինֆեկցիաներ, որոնք ապրում են սեռական ուղիներում և, տարբեր պատճառներով միջավայրը փոխվելու ժամանակ, կարող են գլուխ բարձրացնել, օրինակ՝ գարդներելան, ուրեապլազման, միկոպլազման և այլ ինֆեկցիաներ: Դրանք իրենց հերթին կարող են բերել վերոնշյալ խնդիրներին:

Խոսքը ավելի հաճախ հանդիպող վարակների մասին է, որոնք ստանդարտով հետազոտվում են, սակայն անպայման չէ, որ լինեն սեռավարակներ: Այդպիսին է, օրինակ, ցիտոմեգալովիրուսը: Եվ շատ հաճախ գալիս են կանայք, որոնք ցանկանում են բուժել պապիլոմա վիրուսը:

Եթե նշածս նախորդ վիրուսները բուժման կարիք ունեն, ապա, օրինակ, ցիտոմեգալովիրուսը բուժման կարիք չունի, ուղղակի պետք է պատշաճ ձևով ստուգել, հետազոտություններ անցկացնել՝ պարզելու համար՝ այն կա՞, թե՞ ոչ: Նույնիսկ առկայության դեպքում բուժել հնարավոր չէ, դա այն վիրուսն է, որը դիմադրողականության բարձր շեմին դառնում է քրոնիկ:

-Իսկ պապիոմա վիրու՞սը:

-Ինչ վերաբերում է պապիլոմա վիրուսին, այն ոչ մի ազդեցություն պտղի վրա չի թողնում, անպտղության պատճառ չի հանդիսանում, և միակ վտանգն այն է, որ եթե պապիլոմա վիրուսն առկա է ծննդաբերության ժամանակ, ցանկալի չէ, որ պտուղը մոր ուղիներով դուրս գա, ուստի կեսարյան հատում են անում, որովհետև երեխայի մոտ դիմադրողականություն չկա, պապիլոմա վիրուսն անմիջապես կարող է լուրջ խնդիրներ առաջացնել:

-Իսկ կնո՞ջ համար ինչով է վտանգավոր պապիլոմա վիրուսը:

-Պապիլոմա վիրուսը վտանգավոր է նրանով, որ կարող է առաջացնել արգանդի պարանոցի քաղցկեղ, պետք է ուղղակի հաճախ հետազոտվել՝ տեսնելու համար, թե ինչ վիճակ է:

-Նշված մյուս վարակները կարո՞ղ են անպտղության հանգեցնել:

Վերը նշված վարակներն ավելի շատ կրելախախտ են առաջացնում, քան անպտղություն, հղիությունը չի շարունակվում, ինչ-որ էտապում կարող է ընդհատվել:

-Իսկ լինու՞մ է անպտղություն՝ անհայտ պատճառներով:

Միանշանակ. լինում է անբացատրելի պատճառներով անպտղություն, որը միջազգային տվյալներով բավականին մեծ տոկոս է կազմում՝ 17-18 տոկոս, սակայն անպտղությունը կարող է արտահայտված լինել նաև, օրինակ, կնոջ օրգանիզմի, այսպես ասած, սխալ դասավորմամբ:

-Պարոն Սիրունյան, անդրադառնանք կորոնավիրուսին՝ հղիության ժամանակ:

-Ցանկացած վիրուս, իսկ կորոնավիրուսը՝ հատկապես, կարող է առաջացնել խնդիրներ՝ կապված հղիության հետ՝ ընդհուպ մինչև ներարգանդային պտղի մահ: Հղիության դեպքում ամենավտանգավոր գործոնն այն է, որ կորոնավիրուսը կարող է բարձրացնել արյան մակարդելիությունը. եթե բարձրացավ, կարող է լինել ցանկացած խնդիր՝ թրոմբոզներ և այլն… Վտանգավոր վիրուս է…

Հետկորոնավիրուսային շրջանում հղիների մոտ շատ անգամ պտղի աճի հապաղում է նկատվում, ջրերի քանակն է քիչ լինում, բայց սա անպայման չէ, մեծ մասը նորմալ է անցկացնում հղիությունը:

-Նշված երեք վարակները՝ միկոպլազմա, գարդներելա, ուրեապլազմա, բուժման առումով միմյանցից շա՞տ են տարբերվում, նաև հղիության վրա իրենց ազդեցությամբ որքանո՞վ են տարբեր:

-Ազդեցությունը նույնն է, բուժումն էլ գրեթե նույնն է:

-Իսկ ոչ սեռական ճանապարհով փոխանցվող վիրուսների մասին ի՞նչ կասեք:

-Դրանք տարբեր են, սեռավարակները փոխանցվում են սեռական ճանապարհով, իսկ պայմանական միկրոֆլորայի խախտումը անպայման չէ, որ փոխանցվի սեռական ճանապարհով: Դրան կարող է հանգեցնել նույն կորոնավիրուսը. երբ դիմադրողականությունն ընկնում է, կարող են գլուխ բարձրացնել և՛ սունկը, և՛ գարդներելան, և՛ ուրեապլազման:

-Բժի՛շկ, իսկ ճի՞շտ է, որ հանրային լողավազաններից օգտվելիս այդպիսի վարակներ կարող են անցնել, թե՞ դա պարզապես մարդկանց շրջանում տարածված հերթական առասպելն է:

-Չեմ կարծում, ճիշտ է՝ ժողովուրդը խոսում է, բայց չկա այդպիսի բան, սակայն եթե ջուրը ֆիլտրացիա չի անցնում, ոչ միայն սեռավարակներ, այլև ուրիշ վարակներ կարող են անցնել:

-Քանի որ անդրադարձանք այսպես կոչված առասպելներին, հերքեք կամ հաստատեք, խնդրում եմ, թե ճի՞շտ է արդյոք, որ կեսարյան հատման ժամանակ մեջքից սրսկումը վտանգավոր է, հետագայում ցավեր է առաջացնում և այլն:

-Բացարձակ վտանգավոր չէ, պատկերացրեք՝ միայն մեր ծննդատանը տարեկան կեսարյանների քանակը հազարից ավելի է, դա նշանակում է, որ մենք տասնյակ տարիներ հաշմանդամնե՞ր ենք այստեղից թողնում. դա աբսուրդ է:

Բազմաթիվ կանայք բողոքում են մեջքի ցավերից, դա կապում են սրսկման հետ, որովհետև սրսկումը կատարվում է գոտկամասում, բայց կանայք մոռանում են, որ անմիջապես ծննդաբերելուց կամ կեսարյանից հետո իրենք սկսում են գրկել բալիկին, ինչու չէ՝ 1-2-3 բալիկի, ու ամբողջ օրը երեխան ձեռքի վրա է, դիրքային խնդիրներ են առաջանում, ողնաշարի խնդիրներ են առաջանում, որոնք կանայք կապում են դրա հետ:

-Որպես մեր զրույցի վերջաբան՝ ի՞նչ կմաղթեք հայ կնոջը:

Հաշվի առնելով Հայաստանի Հանրապետության այսօրվա ծանր վիճակը, ու այն, թե ի՛նչ ճանապարհով է անցնում հիմա մեր երկիրը՝ մեզ նոր մարդիկ են պետք, հնարավոր դեպքում՝ շատ երեխաներ…

Գլաուկոման արդեն վաղուց չի համարվում անբուժելի հիվանդություն

 Բժշկի մասնագիտությունը երբեք հեշտ ճանապարհ չի ենթադրում, բայց, երբ արդեն հաշվարկում ես, թե ինչ ներդրեցիր եւ ինչ ստացար, ինչ ձեռքբերումներ եղան բժշկության ասպարեզում, համոզվում ես, որ աշխատանքդ եղել է բազմաբովանդակ եւ հետաքրքիր: Դա առավել ցայտուն զգացվում է, երբ մարդկանց լիարժեք տեսողություն պարգեւելու, կյանքը լիաթոք վայելելու շնորհակալ գործն ես անում` քո բազմավաստակ աշխատանքային փորձով ու բացառիկ գիտելիքների շնորհիվ իրականացնելով ակնաբուժական մի շարք բարդագույն վիրահատություններ: Այս ամենը վերաբերում է  Ս․Վ.․Մալայանի անվան ակնաբուժական կենտրոնի գլաուկոմայի բաժանմունքի ղեկավար, դոցենտ ԼԻԼԻԹ ՈՍԿԱՆՅԱՆԻ, ով  նաեւ հաճելի կին է ու, ինչպես պարզվեց, հետաքրքիր զրուցակից:

-Երկար տարիներ գլաուկոման համարվում էր ամենավտանգավոր հիվանդություններից մեկը, քանի որ անխուսափելիորեն բերում էր կուրության: Գիտության զարգացման եւ բանիմաց բժիշկների շնորհիվ այսօր պահպանվում են առկա տեսողական ֆունկցիաները եւ կանխարգելվում հնարավոր բարդությունները: Տիկի՛ն Ոսկանյան, ինչպե՞ս կբնութագրեք գլաուկոմա հիվանդությունը:

-Գլաուկոման առաջացնում է տեսողական ֆունկցիաների անվերադարձ կորուստ: Հաճախ ուղեկցվում է երկու աչքի ախտահարումով: Ռիսկի գործոններ են տարիքը (հիմնականում 60-ից բարձր տարիքային խումբը), ժառանգականությունը, կարճատեսությունը, շաքարային դիաբետը, զարկերակային հիպերտենզիան, գլյուկոկորտիկոիդային նյութափոխանակության խանգարումները, վաղ տարիքային հեռատեսությունը, անատոմիական առանձնահատկությունները (ակնագնդի փոքր չափերը, հեռատեսությունը, առաջային խցիկի նեղ անկյունը, ծանծաղ առաջային խցիկը, խոշոր ոսպնյակը եւ այլն), աչքի տարած վնասվածքները եւ բորբոքային հիվանդությունները (ուվեիտ), միգրենը, համակարգային գիշերային հիպոտենզիան, ծայրամասային վազոսպազմը (Ռեյնոյի համախտանիշ), ստերոիդների երկարատեւ օգտագործումը եւ այլն:

-Գլաուկոման, ըստ ծագման, քանի՞ տեսակի է լինում:

-Գլաուկոման, ըստ ծագման, լինում է առաջնային, երկրորդային եւ բնածին: Բնածին գլաուկոման երեխաների մոտ զարգանում է ծնված օրվանից մինչեւ 35 տարեկանի շեմը, ինֆանտիլ գլաուկոմա, երբ 3-4 տարեկանից հետո երեխայի մոտ զարգանում է հիվանդությունը, եւ յուվենիլ` երիտասարդական, որը զարգանում է մինչեւ 35 տարեկանը: Ավելի շատ պացիենտներին, երեւի թե, կհետաքրքրեն առաջնային եւ  երկրորդային գլաուկոման, ընդհանրապես սովորական գլաուկոման, որը զարգանում է 50 տարեկանից հետո եւ համարվում է առաջնային: Կհետաքրքրի նաեւ առաջնային գլաուկոման, որը զարգանում է աչքում առանց որեւէ այլ ներակնային հիվանդության առկայության: Այսինքն՝ զարգանում է ինքն իրեն, քանի որ մարդն ունի այդ գենը, որը պատասխանատու է հիվանդության զարգացման համար, որի ժամանակ տեսողական նյարդը սկսում է սպեցիֆիկ փոխվել, վնասվել: Երկրորդային համարվում է այն գլաուկոման, որը զարգանում է աչքում որպես այլ ներակնային հիվանդության, ասենք, չբուժված կատարակտայի, շաքարային դիաբետի հետեւանք: Երբ ոչ թե ընդհանուր, այլ շաքարային դիաբետը թերի է բուժված, բուժումը լիրաժեք չէ, աչքում զարգանում են տարբեր խնդիրներ, որոնք կարող են հանգեցնել գլաուկոմայի: Օրինակ, ներակնային ուռուցքները, բորբոքումները: Եթե առաջնային գլաուկոման բուժելու համար արդի բժշկության մեջ բազմաթիվ մոտեցումներ ունենք, ապա երկրորդային գլաուկոմայի բարդությունն այն է, որ պետք է բուժվի նաեւ բուն հիվանդությունը, որպեսզի հիմնական պատճառը չզարգանա:

Գոյություն ունի գլաուկոմայի բուժման 3 եղանակ, որոնք ուղղված են ներակնային ճնշման իջեցմանը մինչեւ նպատակային ճնշման մակարդակ ու եղած տեսողությունը հնարավորինս պահպանելուն: Դրանք են՝ դեղորայքային, լազերային եւ վիրահատական: Լազերային բուժման տեսակներից լազերային իրիդէկտոմիայի դեպքում ներակնային հեղուկի արտահոսքը հետին խցիկից դեպի առաջային խցիկ հեշտացնելու նպատակով ծիածանաթաղանթի ծայրամասային հատվածում ձեւավորվում է փոքր անցք: Կատարվում է բբի ֆունկցիոնալ կամ օրգանական բլոկի ժամանակ, կանխարգելիչ նպատակով փականկյուն եւ նեղանկյուն գլաուկոմաների դեպքում:

Իսկ լազերային տրաբեկուլոպլաստիկայի ժամանակ տրաբեկուլյար ցանցի ներքին մակերեսին բազմաթիվ լազերային ազդակներով ազդելով՝ լավանում է ցանցի թափանցելիությունը ներակնային հեղուկի արտահոսքի համար: Կատարվում է բացանկյուն գլաուկոմայի դեպքում:

Եվ վերջապես, դիոդլազերային ցիկլոկոագուլյացիայի ժամանակ լազերով ազդելով թարթչային մարմնի ելունների վրա եւ առաջացնելով դրանց ատրոֆիա՝ նվազեցվում է հեղուկի արտադրությունը: Կիրաովում է ցավացող նեովասկուլյար գլաուկոմայի վերջին փուլում կամ գլաուկոմայի ուշ փուլերում:

Վիրահատությունները բազմազան են, ուղղված են արտահոսքի նոր ճանապարհ ստեղծելու եղանակով հիմնականում ներակնային հեղուկի արտահոսքը լավացնելուն:

-Բժշկուհի՛, եթե աչքի մեկը բնածին գլաուկոմայով է տառապում, հավանականությունը մե՞ծ է, որ մյուս աչքն էլ կկրի այդ հիվանդությունը:

-Բնածին գլաուկոմայի տեսակները տարբեր են: Կան դեպքեր, երբ ախտահարվում է միայն մեկ աչքը, եւ, եթե բժիշկը հետազոտելիս հայտնաբերում է հենց այդ տեսակը, պացիենտին զգուշացնում է, որ երկրորդ աչքը վտանգված չէ: Բայց կա բնածին գլաուկոմայի տեսակ, երբ երկու աչքը միաժամանակ են ախտահարվում, ու նման դեպքերում մի աչքում հիվանդությունը հայտնաբերելուց հետո պացիենտին զգուշացնում ենք, որ մյուս աչքում էլ շուտով գլաուկոմա կլինի, քանի որ կան նախանշաններ, օրինակ, տարբեր փոփոխություններ աչքի կառուցվածքում: Երբեմն հանդիպում են դեպքեր, երբ 14 տարեկանի մոտ է հայտնաբերվում զարգացած գլաուկոմա, քանի որ կարող է տեսողությունը նորմայում լինել, եւ չնկատվի, որ աչքում կան փոփոխություններ, որոնք կբերեն գլաուկոմայի զարգացման:

-Բժշկուհի՛, ինչո՞ւ է հիվանդությունը ստացել «գող» անվանումը:

-Ընդհանրապես չարորակ հիվանդություններին բնորոշ «կոմա» անվանումը եկել է հնուց, քանի որ այդ հիվանդությունը աննկատ զարգանում էր եւ խլում տեսողությունը:  «Տեսողության գող» ասվածը վերջերս է զարգացում ապրել, քանի որ կան գլաուկոմայի բացանկյուն տեսակներ, երբ առանց որեւէ նախանշանների, 100 տոկոսանոց տեսողություն պահպանելով՝ խլում են տեսադաշտից բավականին մեծ ծավալ, ազդում տեսողական նյարդի վրա, եւ մարդը չի նկատում, որ տեսողոթյունը վնասվում է: Ցավի ժամանակ աչքը տրորում է, ցավն անցնում է, կամ աչքի խավարումը կարող է առավոտյան լինել, երեկոյան՝ ոչ, այսպես ասած, գնում-գալիս է տեսողությունը: Եվ «տեսողության գող» անվանումը ստացավ այն բանից հետո, երբ մարդը  աստիճանաբար կորցնում է տեսողությունը՝ չզգալով դա, քանի որ այդ պահին անհանգստանալու պատճառ, նշան չկա: Բայց որեւէ փուլում հիվանդը ստիպված է լինում դիմել բժշկի օգնությանը:

-Գլաուկոմայի բուժման ոսկե միջինը Դուք ո՞րն եք համարում:

-Կատարյալ, լիարժեք եւ վերջնական բուժում հնարավոր է իրականացնել վիրաբուժական միջամտության միջոցով: Այն դեպքերում, երբ տեսողական նյարդը մեծ վնասվածք է ստացել, ինձ համար ոսկե միջինը միմիայն վիրահատական միջամտությունն է, իսկ եթե նյարդը դեռ պահպանված է, ապա կարող ենք դիմել դեղորայքային բուժման: Ավելի վաղ փուլում առավել արդյունավետ է շունտավորումը:

-Գլաուկոմայի դեպքում մե՞ծ է կրկնակի վիրահատության հավանականությունը:

-Մեծ չէ, բայց լինում են դեպքեր, որ պետք է կատարվի երկրորդ, երրորդ վիրահատական միջամտությունը: Առաջնային գլաուկոմայի դեպքում մեկ վիրահատությունը բավականին արդյունավետ է: Ընդհանրապես վիրահատությունը պետք է կատարվի այն դեպքում, երբ մարդը տարիներ շարունակ դեղորայքային բուժում է ստանում, երբ վնասվում է լորձաթաղանթը, որի վրա հետագայում պետք է աշխատես:

-Ակնային վիրահատությունների համար պետության կողմից աջակցություն կա՞:

-Այո՛, սոցիալապես անապահով խավի, զինվորականների, ուժային կառույցների ներկայացուցիչների գլաուկոմայի վիրահատությունները Մալայանի անվան ակնաբուժական կենտրոնում իրականացվում են անվճար հիմունքներով: Բացառություն են կազմում ամենաժամանակակից մեթոդներով արվող վիրահատությունները:

-Հետվիրահատական բարդություններ լինո՞ւմ են:  

-Մենք բոլորս ցանկանում ենք խուսափել մեծ վիրահատություններից, քանի որ երկար տեւող վիրատահական միջամտության դեպքում կլինեն հետվիրահատական բարդություններ: Իսկ մինիմալ ինվազիվ վիրահատությունների դեպքում բարդությունների աստիճանը իջեցված է 0,01 տոկոսի, գրեթե չկա:

-Աչքի վիրահատություների դեպքում նշվում է, որ պետք է աչքի ճնշումը լինի նորմայում, կմանրամասնե՞ք:

-Բարձր ճնշմամբ կատարվող վիրահատությունների դեպքում մենք լինում ենք ռիսկի գոտում, բայց դա չի նշանակում, որ բարձր ճնշում ունեցող աչքը չի կարելի վիրահատել: Եթե կան ուղեկցող ակնային վիրահատություններ, այդ դեպքում պետք է կարգավորել ճնշումը, ապա նոր միայն իրականացնել վիրահատությունը:

Ընդհանրապես գլաուկոմայի վիրահատություն կատարվում է եղած տեսողությունը պահպանելու համար: Լինում են դեպքեր, երբ տեսանյարդը ընկճված է, ոչ թե վնասված, եւ այն վիրահատությունից հետո առողջանում է: Բայց ամեն մեկին յուրովի մոտեցում է անհրաժեշտ ցուցաբերել, որովհետեւ մեկի մոտ կարող է արդյունքը բավարար լինել, մյուսի մոտ`ոչ: Տարիքի հետ բոլորն էլ նյարդաթել կորցնում են, անկախ նրանից՝ տեսողությունը 100 տոկոսանոց է, թե՝ ոչ, կան աշխույժ եւ թույլ նյարդաթելեր:

-Գլաուկոմայի բուժման համար կա՞ն գիտական արդի մոտեցումներ:

-Իհարկե կան վիրահատական միջամտությունների ավելի արագ եւ արդյունավետ նորարարական մոտեցումներ: Սովորական շուտավորմամբ բացվում է արտահոսքը, կան տարբեր շուտավորման ձեւեր, որոնք ուղղում են վնասված հատվածները, կան նաեւ դեղապատ շունտեր, որոնց օգնությամբ դեղն է ազդեցություն գործում: Բոլորն էլ գիտեն, որ գլաուկոման արդեն վաղուց չի համարվում անբուժելի հիվանդություն, գլաուկոման կատարակտայի հետ զուգորդվելու դեպքում էլ ավելի լավ արդյունքներ է տալիս միջամտությունից հետո: Մարդիկ 100 տոկոսանոց տեսողությամբ ցանկանում են լազերային կորեկցիայի դիմել, բայց լավ կլինի, որ այդպես հանգիստ դիմեն նաեւ մինիմալ ինվազիվ ակնային վիրահատության:

-Որպես վերջաբան Ձեր մաղթանքը եւ հորդորը մեր հասարակությանը:

-Կցանկանամ, որ մեր հասարակությունը զգոն լինի: Մենք տարել ենք դառը պարտություն, եւ մեր հիշողության մեջ այն դեռ երկար դաջված կմնա, ու ժամանակ է պետք, որպեսզի երկիրն ապաքինվի: Հույս ունեմ, որ այդ կորուստը մեզ կմիավորի, ու մեր երկիրը իր ծաղկունքը դեռ կապրի, քանի որ մեր ազգը արժանի է լավագույնին: Մենք դեռ պիտի հասնենք մեր նվիրական երազանքների երկրին: