Առողջությունը ֆիզիկական, հոգեկան եւ սոցիալական բարեկեցիկ վիճակ է, որին հասնելու համար չափազանց կարեւոր են այցելուի դրական տրամադրվածությունն ու հիվանդությանը հաղթելու հաստատակամ որոշումը: http://bestgroup.am/  կայքի զրուցակիցը Ս. Վ. Մալայանի անվան ակնաբուժական կենտրոնի անոթային պաթոլոգիայի բաժանմունքի վարիչ, բ.գ.թ., դոցենտ ԳԵՈՐԳԻ ԳՐԻԳՈՐՅԱՆՆ իր բազմամյա փորձից գիտի՝ սա ճշմարտություն է, որ գործում է միշտ եւ անխափան:  «Բուժում ոչ միայն դեղորայքով, այլեւ ժպիտով ու բարի խոսքով: Պացիենտի առողջությունը կախված է ոչ միայն բժշկի պրոֆեսիոնալիզմից եւ փորձից, այլեւ այցելուի հաղթական տրամադրվածությունից:Միայն այդ դեպքում ոչ մի հիվանդություն չի կարող հաղթել»,- ընդգծում է բժիշկը:

 Իրեն առանց բժշկական խալաթի չի պատկերացնում: Դեպի անցյալ հետ հայացք ձգելով՝ նկատում է, որ երբեք էլ չի պատկերացրել:Բժշկի ուղին ինքնըստինքյան է ստացվել, քանի որ գիտեր` իր գործը մարդկային կյանքեր փրկելն է լինելու: Որոշումը՝ նպատակ, նպատակը իրականություն ու ապրելակերպ դարձավ: Ռազմական ոլորտում աշխատելը բազմապատկում է բժշկի դրական  հատկանիշները:Ռազմական  բժշկի համար խնդիրների լուծման ճանապարհներն  ավելի  մասշտաբային  են: Նրա  ուսերին պատասխանատվության ու զգոնության շատ մեծ  չափաբաժին կա: 

«Ավելի շուտ բժշկի մոտ, ավելի շուտ ու առողջ՝ բժշկի մոտից». ոսկե կանոն է, որը մշտապես գործում է անխափան»,- նկատում է նա: Վիրահատական սեղանին չհայտնվելու առաջին նախապայմաններից է հիվանդությունը վաղ շրջանում հայտնաբերելը: Խնդիրը, որ հնարավոր էր լուծել դեղորայքի միջոցով, ժամանակի ընթացքում լրջանում է, երբեմն դառնում նաեւ կյանքին սպառնացող վտանգ: Բժշկի խորհուրդն է բոլորին՝ հետեւողական լինել ու պահպանել  ի վերուստ տրված ամենամեծ պարգեւը՝ առողջությունը: «Չափազանց կարեւոր է նաեւ գտնել մասնագետի, որին կվստահես հարյուր տոկոսով: Պացիենտ-բժիշկ վստահությունը շատ մեծ նշանակություն ունի բուժման ամբողջ գործընթացի համար: Բուժման ընթացքը բարդ ճանապարհ է, որ հիվանդն ու բժիշկն անցնում են միասին, ձեռք ձեռքի տված: Վստահելով բժշկին՝ հիվանդը նպաստում է իր իսկ արագ ապաքինմանը»,- ընդգծում է բժիշկը:

Այսօր էլ բժշկագիտության բնագավառում երկար ճանապարհ անցած, փայլուն կրթություն ու փորձառություն ունեցող բժիշկը շարունակում է շատերի աչքերի լույսը վերականգնել: «Բժիշկը պետք է սիրի կյանքը, մարդուն եւ ժամանակի հետ համաքայլ գնա՝ անընդհատ  կատարելագործվի ու ապահովի շարունակական կրթություն»,- վստահ է նա: 

-Իրականում բաժանմունքը կոչվում է անոթային պաթոլոգիայի բաժանմունք, բայց վաղուց արդեն կորցրել է անվան էությունը: Նրա գործառույթների մեջ մտնում են աչքի հետ կապված բոլոր խնդիրները: Մեր բաժանմունքը մեծ գործունեություն է ծավալել 90-ական թվականներից, երբ ռազմական հոսպիտալը դեռ ստեղծման փուլում էր, եւ բոլոր խնդիրներով հիվանդները մեզ էին դիմում: Մեծ դերակատարություն ենք ունեցել նաեւ ապրիլյան քառօրյա պատերազմից տուժածներին բուժօգնություն ցուցաբերելու հարցում, եւ այսօր էլ, եթե հոսպիտալում լինում են ծանր դեպքեր, հիվանդներին մեզ մոտ են բերում:  

-Ընտրել եք շատ ռիսկային եւ պատասխանատու աշխատանք: Ինչպե՞ս որոշեցիք գնալ այդ քայլին:

-Իմ ուղին կարծես ինքնըստինքյան ստացվեց: Պատերազմի տարիներին բոլորս մեկ մարդու պես ծառայում էինք մեր հայրենիքին, օգնում մեր զինվորներին: Հենց այդ ժամանակ ԱՄՆ-ից օգնության եկան մեր գործընկերները, իսկ արդեն 1993 թվականին ես մեկնեցի ԱՄՆ վերապատրաստման եւ բարդ վերահատություններ կատարելու փորձ ձեռք բերեցի: Եվ մինչ այսօր էլ այդ մեթոդները կիրառելի են մեզ մոտ: 

Ասեմ, որ իմ արմատներում չկան բժիշկներ, եւ իմ ընտրությունը եղավ ինքնըստինքյան: Տղաս է ընտրել իմ ճանապարհը, աշխատում է ինձ հետ, աղջիկս նույնպես ընտրել է բժշկական ճյուղը: 

-Ի՞նչ կարծիք ունեք երիտասարդ կադրերի մասին, մեր ակնաբուժությունը վստահելի՞ ձեռքերում է:

-Պետք է ասեմ, որ երկու ծայրահեղության կա: Կան մեր ոլորտի նվիրյալներ, բայց կան նաեւ բացարձակապես չհետաքրքրվողներ:Ցավալին այն է, որ նորավարտների թիվը շատ է, իսկ մեր հանրապետությունն էլ այդքան մեծ չէ, եւ նրանց մի մասը ստիպված սովորում է գերմաներեն, որպեսզի ապագայում գնա Գերմանիա աշխատելու: Տեղի է ունենում ուղեղների արտահոսք, որը լավ բանի չի հանգեցնի:  

-Մեր հասարակությունը բժշկության առաջնային օղակին կարեւորություն չի տալիս, որովհետեւ չի  վստահում, ի՞նչ կասեք այդ առումով:

-Ցավոք, պոլիկլինիկաներն աշխատում են ոչ բարվոք պայմաններում: Այս պահին տեղյակ չեմ, թե ինչպես են վարձատրվում, բայց կարծում եմ` պետք է շատ լավ վարձատրվեն: Պետք է կատարվի օրվա հիվանդների սահմանափակում, որ գոնե իրենց պացիենտները ստանան լիարժեք խորհրդատվություն, որ աշխատանքը լինի ոչ թե քանակական, այլ որակական: Ուրախալի փաստ է, որ մեր առողջապահության նախարարն այսօր շատ է կարեւորում առաջնային օղակի աշխատանքը: Դա մեր ոլորտի բարելավման ուղղությամբ մեծ քայլ է: 

-Ո՞ւմ եք համարում Ձեր ուսուցիչը:

- Արդեն հանգուցյալ Սերգեյ Վարդանիչին, ում հետ իմ աշխատանքը տեւեց մի քանի ամիս, չհասցրեցի նրա հետ երկար ճանապարհ անցնել, բայց ցանկանում եմ իմ մեծ երախտագիտությունը հայտնել նրան եւ մեր կլինիկայի ղեկավարին` Ալեքսանդր Սերգեյի Մալայանին, ով ինձ տվեց ոչ միայն գիտելիքների մեծ բազա, այլ նաեւ, այսպես ասած, աճելու հնարավորություն ընձեռեց: Իսկ մեր հարաբերությունները ոչ թե ղեկավար-ենթակա, այլ ամուր ընկերական մակարդակի են:

-Մենք ասոցիացիա ստեղծել ենք մոտավորոպես 3 տարի առաջ, բայց ցավոք, դրանք ստեղծվում եւ մարում են: Իմ կարծիքով, պետք է ասոցիացիաների մասին օրենք լինի, առանց ասոցիացիայի իմացության, նրա վերահսկողության ոչ մի գիտական թեզի պաշտպանություն, ոչ մի վերապատրաստում չպետք է լինի: Մենք այսօր այդ ճանապարհին ենք, փորձում ենք վերականգնել մեր գործունեությունը լիարժեքորեն եւ կատարյալ: 

-Կվերհիշե՞ք Ձեր առաջին վիրահատությունը, որով տպավորված եք մինչ օրս:

-Ես փորձում եմ ապրել իմ ամեն հաջողությամբ մինչ օրս եւ բնավորությամբ այնպիսին եմ, որ ինձ վրա շատ ծանր հետք է թողնում անհաջող դեպքը: Նման դեպքից հետո ուղեղումս շատ հարցեր են առաջանում, եւ ուզում եմ հասկանալ,  թե ինչու դա այդպես եղավ: Ես ապրում եմ ամեն մի հիվանդի խնդրով, փորձում դրան տալ վերջնական լուծում: 

-Որպես վերջաբան Ձեր մաղթանքը հայ հասարակությանը:

-Կցանկանամ այս մթնոլորտը, որ ստեղծվել է պարոն Փաշինյանի շնորհիվ, բարի եւ լավ ավարտ ունենա մեր հասարակության համար: Կցանկանամ, որ մենք ապրենք եվրոպական եւ ամերիկյան երկրների պես խաղաղ ու անհոգ կյանքով, սակայն այսօր ագրեսիան եւ նեգատիվը մեզ մոտ, ցավոք, շատ-շատ են: Կցանկանամ մեր հասարակությանը տեսնել միշտ առողջ: Ոչինչ, թող մենք` բժշիկներս, լինենք գործազուրկ, բայց մեր ազգին տեսնենք առողջ եւ առանց հոգսերի: Առողջ եղեք, սիրեք ձեզ: