Ռեւմատոլոգիան շատ հետաքրքիր ոլորտ է, մի ամբողջ աշխարհ

 Ընդ­հան­րա­պես ցան­կա­ցած շփում են­թադ­րում է երկ­կող­մա­նի պա­տաս­խա­նատ­վու­թյուն: Իսկ բժշ­կի պա­տաս­խանատ­վու­թյան չա­փա­բա­ժինն ավե­լի մեծ է: Ին­չու՞: Որով­հետեւ նա ավե­լի կոմ­պե­տենտ է եւ պետք է այն­պես տանի զրույ­ցը, որ հի­վանդն իրեն առա­վել պաշտ­պան­ված եւ ապա­հով զգա: Հի­վան­դը տագ­նա­պած է, մտա­հոգ իր առող­ջա­կան վիճա­կով ու, հետ­եւա­բար, ավե­լի խո­ցե­լի: Սա ոչ թե մե­թոդ, այլ պար­զա­պես      սրտացավու­թյուն է: Եթե բժիշկն իրա­պես, զուտ մարդ­կայ­նո­րեն շա­հագրգռ­ված չէ իր հի­վանդ­նե­րի ան­ձով, նրանց բուժ­մամբ, ապա ոչ մի մե­թոդ չի փր­կի: Իսկ եթե նա իս­կա­պես կա­րե­կից է, ու­շա­դիր եւ զգա­յուն, ապա առանձ­նա­կի մե­թոդ­նե­րի կի­րառ­ման կա­րիք չի լի­նի: Դա են­թադ­րում է, որ նա արժ­եւո­րում է իր հի­վան­դին`ան­կախ նրա սո­ցիալա­կան կար­գա­վի­ճա­կից, ար­ժե­հա­մա­կար­գից, կրո­նա­կան պատ­կա­նե­լու­թյու­նից: Բո­լոր հի­վանդ­նե­րը հա­վա­սար են եւ հավասարա­չափ կար­եւոր:

http://bestgroup.am/  կայքի զրուցակիցն է «Սուրբ Գրիգոր Լուսավորիչ» բժշկական կենտրոնի ներքին հիվանդությունների բժիշկ-ռեւմատոլոգ Սուսաննա Մանուկյանը:  Իսկական բժիշկը նա է, ով ոչ մի դեպքում չի կորցնում զսպվածությունը, համբերատար փորձում է օգտակար լինել հիվանդին, կարողանում է դրական ազդել հիվանդի ու նրան շրջապատող մարդկանց վրա: Հենց այդպիսին է ժպտադեմ, բարեհամբույր բժշկուհին, որը բավականին բանիմաց է, փորձառու իր մասնագիտության մեջ: Ինչ խոսք, նրա կերպարը հարուստ է տարբեր նրբերանգներով, որոնց մեջ ամենացայտունը անսահման բարությունն ու լավատեսությունն է, որը նա սփռում է իր շուրջը: Բժշկուհին տիրապետում է մարդկային իսկական որակներին` միեւնույն ժամանակ պահպանելով կնոջը բնորոշ նուրբ եւ փխրուն հատկությունները:

-Բժշկուհի, որո՞նք են ռեւմատոլոգիական գանգատները եւ ինչպե՞ս են արտահայտվում:

- Ռեւմատոլոգիական հիվանդների գանգատները շատ բազմազան են։ Հիվանդությունը կարող է սկսվել հոդացավով, հոդերի այտուցով, շարժումների սահմանափակմամբ ցանկացած հոդում, ընդհուպ՝ մինչեւ ողնաշարի անշարժացմամբ: Իսկ համակարգային հիվանդությունները կարող են սկսվել ջերմության բարձրացմամբ, տարբեր տեսակի մաշկային ցանավորումներով, մազաթափությամբ, կարճ ժամանակահատվածում  քաշի զգալի կորստով: Եվ շատերի մոտ առկա է թյուր կարծիքը, որ ռեւմատոլոգիական հիվանդությունները  սահմանափակվում են հոդացավերով, չնայած որ, որպես առաջին նշաններ կարող են դիտվել մազաթափություն, թոքերի բորբոքում, պլեւևրիտներ, որովայնային ցավեր, աչքերի բորբոքում, եւ այդ իսկ պատճառով  մեծ զգոնություն են պահանջում  ցանկացած նեղ մասնագետի կողմից:

-Ի՞նչ մակարդակի վրա է դիմելիության մշակույթն  այսօր:

-Կցանկանայի, որ լիներ ավելի բարձր: Շատ պացիենտներ դիմում են  բավականին ուշ՝ ունենալով արդեն իսկ ծանր օրգանական ախտահարումներ: Մեծ նշանակություն ունեն ախտորոշման  նկատմամբ պացիենտի սեփական վերաբերմունքը, բուժվելու եւ բժշկի ցուցումները կատարելու մեծ պատրաստակամությունը: Եվ միայն այս դեպքում է հնարավոր լիարժեք համագործակցություն պացիենտի եւ բժշկի միջեւ հիվանդության դեմ պայքարում:

- Ինչո՞վ է պայմանավորված Ձեր կողմից բժշկի մասնագիտության ընտրությունն ու նեղ մասնագիտացումը:

- Բժիշկ դառնալու ցանկությունս, մեծ սերն ու ձգտումը դեպի բժշկությունը գալիս է մանկությունիցս: Բոլոր ժամանակներում ինձ համար որպես իդեալ համարում եմ մորաքրոջս` Կիմա Խաչատրյանին: Նա կրում էր Խորհրդային Միության ժողովրդական բժշկի բարձր կոչումը, երկար տարիներ եղել է Գառնի գյուղի բուժկենտրոնի գլխավոր բժշկուհին, հրաշալի մարդ էր եւ թերապեւտ: Իսկ նեղ մասնագիտացումս ընտրեցի այն ժամանակ, երբ ինստիտուտում սկսեցինք ուսումնասիրել ներքին հիվանդությունները: Եվ թերապեւտիկ ուղղություններից ինձ ամենից շատը գրավեց ռեւմատոլոգիան, որն այն տարիներին առավել  չբացահայտված ու քիչ ուսոււմնասիրված գիտություններից մեկն էր ու ամենահետաքրքիրն ինձ համար:

-Ո՞ւմ եք համարում  Ձեր ուսուցիչը:

-Արմինե Անդրեյի Հարոյանին, ում գլխավորությամբ անցել  եմ կլինիկական օրդինատուրան եւ արել իմ առաջին քայլերը ռեւմատոլոգիայում: Ես նաեւ ուսանել եմ Մոսկվայի Ռեւմատոլոգիայի ինստիտուտում, որտեղ նույնպես ունեցել եմ հրաշալի ուսուցիչներ:

-Ըստ Ձեզ, բժշկությունը մասնագիտությո՞ւն է, թե կոչում:

 Իհարկե՝ կոչում: Ու, եթե սիրեցիր, կմնաս քո բնագավառում, եթե չսիրեցիր, միանշանակ չի ստացվի քո ուղին:

-Ունե՞ք մասնագիտական ասոցիացիա:

-Առաջինը  կնշեի Հայաստանի ռեւմատոլոգների ասոցիացիան, որի նախագահը Արմինե Հարոյանն է, եւ նրա կողմից հաճախակի կազմակերպվում են գիտաժողովներ, որոնց մասնակցում են նաեւ բժշկության մեջ համաշխարհային ճանաչման մասնագետներ: Ունենք նաեւ եվրոպական ու ամերիկյան ասոցիացիաներ եւ աշխատում ենք առավելագույնս ընդգրկվել դրանց շրջանակներում, քանի որ մեզ տալիս են գիտելիքների մեծ բազա, մասնակցում ենք ամենամյա  կոնգրեսների եւ վերադառնում  նոր գիտելիքների մեծ պաշարով:  Ըստ իս, մեծ նշանակություն ունի  հատկապես նորագույն  բժշկական գրականության ուսումնասիրումը, քանի որ բժշկությունը զարգանում է մեծ տեմպերով, եւ, եթե բժիշկը չկարդա,  չի կարող աշխատել  իր մասնագիտական որակների բարձրացման վրա:

 - Բժշկուհի, ի՞նչ կարծիքի եք երիտասարդ կադրերի մասին: Հուսալի ձեռքերո՞ւմ է մեր բժշկությունը:

-Մենք շատ խելացի եւ նորը սովորելու մեծ ձգտում ունեցող  երիտասարդություն ունենք: Շատերը կրթությունը շարունակելու նպատակով  մեկնում  են արտերկիր  եւ  շատ հաճախ չեն վերադառնում հասկանալի պատճառներով: Հուսով եմ, որ մեր երկիրը կզորանա այնքան, որ մեր ուղեղները, ուսանելով արտերկրում, կվերադառնան Հայաստան եւ իրենց ձեռք բերած  փորձն ու գիտելիքները կկիրառեն ի նպաստ հայրենի երկրի ու բժշկության զարգացման: 

-Այսօր համացանցը ողողված է ամենաբազմազան բժշկական տեղեկատվությամբ, ցանկացած ոք կարող է օգտվել ու զբաղվել ինքնաբուժությամբ: Ի՞նչ կասեք այդ մասին:

-Սարսափելի բան է, երբ պացիենտը համացանցով է փորձում  գտնել իր ախտորոշումը: Եթե ամեն ինչ այդքան հեշտ լիներ, ապա ոչ ոք տասը տարի չէր չարչարվի ու բժիշկ չէր դառնա:  Իրականում հիվանդությունը չի սահմանափակվում գրքային նկարագրությամբ, այն հասկանալու եւ բուժելու համար երբեմն տարիների մեծ փորձ է անհրաժեշտ: Կցանկանայի, որ մեր երկրում ներդրվեր բժշկական ապահովագրական համակարգը եւ հասանելի լիներ բոլորի համար, քանի որ նման պայմաններում շատ դժվար է թե՛ բժշկի, թե՛, հատկապես, սոցիալապես անապահով հիվանդի համար: Ինձ համար ամենասարսափելին այն է, որ հիվանդը չի կարողանում զբաղվել իր առողջական խնդրի լուծմամբ: Ռեւմատոլոգիական հիվանդությունները  քրոնիկական բնույթ են կրում, շատ դեպքերում թիրախավորվում են երիտասարդները, որոնք հաշմանդամ են դառնում, քանի որ նյութական հնարավորություններն անչափ սուղ են:  Մեծ ցանկություն ունեմ, որ այս հարցը հնարավորինս շուտ ստանա իր լուծումը, եւ  հիվանդը ոչնչից չվախենալով ու  հավատով մտնի հիվանդանոց` վստահ լինելով, որ այնտեղից բուժված դուրս կգա:

-Իսկ որպես վերջաբան` Ձեր մաղթանքը մեր հասարակությանը:

-Որպես բժիշկ ցանկանում եմ մաղթել  մեր ազգաբնակչությանը  բարձր ինքնագիտակցություն սեփական առողջության հանդեպ,  վստահություն բժիշկների նկատմամբ, հավատ, որ ցանկացած բժշկի համար իր պացիենտի առողջացումը բարձրագույն արժեք է, ձգտման բարձրագույն նպատակ: