Եթե օտար մարմին է ընկնում աչքի մեջ, թող այն հեռացնի բժիշկը. ակնաբույժ

Ասում են՝ մասնագիտության ընտրության հարցում պետք չէ ազդել երեխայի նախասիրությունների վրա, անհրաժեշտ է ազատ ընտրելու հնարավորություն ընձեռել: Սակայն լինում են դեպքեր, երբ երեխաները, նույնիսկ չցանկանալով, բայց գնում են ծնողների ճանապարհով, և արդյունքն ավելի քան գերազանց է լինում:

Այդպես է պատահել նաև Ս. Վ. Մալայանի անվան ակնաբուժական կենտրոնի Գլաուկոմայի բաժանմունքի ղեկավար, դոցենտ Լիլիթ Ոսկանյանի գեղեցկուհի դստեր՝ երիտասարդ, բայց արդեն իսկ բավականաչափ փորձառու և գրագետ բժշկուհի Աստղիկ Ղազարյանի դեպքում:

http://bestgroup.am/ կայքի  զրուցակիցն է Ս. Վ. Մալայանի անվան ակնաբուժական կենտրոնի Գլաուկոմայի և Վիտրեոռետինալ բաժանմունքների բժիշկ-ակնաբույժ Աստղիկ Ղազարյանը:

-Բժշկուհի՛, տեղյակ եմ, որ Դուք հայտնի, սիրված ակնաբույժ Լիլիթ Ոսկանյանի դուստրն եք: Ինչպե՞ս եք ընտրել Ձեր մասնագիտությունը, մայրիկի ճանապարհո՞վ եք գնացել, թե՞ ինքներդ էլ ցանկանում էիք ակնաբույժ դառնալ:

-Սկզբնական շրջանում գնացել եմ երևի թե մայրիկիս ճանապարհով, որովհետև այդքան էլ չեմ ցանկացել բժշկություն: Սկզբնական փուլում համոզելով էր, բայց հիմա, իհարկե, ոչ, արդեն ինքս շատ ուրախ եմ, շատ գոհ եմ և վստահ, որ ճիշտ ընտրություն կատարեցի:

-Գլաուկոմայի և վիտրեոռետինալ բաժանմունք. Դրանք տարբե՞ր ուղղություններ են:

-Այո, խոսքը տարբեր բաժանմունքների մասին է՝ աչքի տարբեր հատվածներին վերաբերող, ուղղակի գլաուկոման ավելի շատ զուտ մայրիկիս ուղղությունն է, բայց իմ ավելի սիրելի ու ցանկալի ճյուղը, որ հետագայում փոխեմ, վիտրեոռետինալն է, դա իմ մեծագույն երազանքն է, հուսով եմ՝ կփոխեմ:

-Ինչո՞վ է այդ ուղղությունը Ձեզ համար ավելի հետաքրքիր:

-Վիրահատությունների առումով, քանի որ, գիտեք, բժիշկների մեծամասնության ամենասիրելի կողմը բժշկության մեջ վիրահատությունն է, բազմաթիվ բժիշկների համար վիրահատական պրոցեսը տարերք է, վիտրեոռետինալի դեպքում վիրահատություններն ավելի մասշտաբային են, ավելի հզոր:

-Իսկ կարելի՞ է ասել, որ պատասխանատվությունն այդտեղ ավելի մեծ է:

-Ոչ, յուրաքանչյուր  վիրահատություն՝ ամենափոքրից մինչև ամենամեծ, շատ պատասխանատու գործողություն է, ուղղակի վիտրեոռետինալն ավելի բարդ է, բարդություններն ավելի ծանր են, քան մնացած հատվածներինը, թեև գլաուկոման էլ է մտնում բավականին բարդ վիրահատական պրոցեսների մեջ, ոչ թե բարդ՝ վիրաբույժի համար, այլ ընդհանուր ռիսկերի առումով:

-Ի՞նչ խնդիրներով են դիմում Ձեզ:

-Կատարակտայով, իհարկե, բացի դա՝ ներակնային ճնշման բարձրացում, վատ, մշուշոտ տեսողություն, ցավ, քանի որ գիտեն՝ սա գլաուկոմայի բաժանմունքն է, հիմնականում այս խնդիրներով են դիմում, իսկ վիտրեոռետինալ՝ ավելի շատ շաքարային  դիաբետի, բարձր զարկերակային ճնշման, ուռուցքային հիվանդությունների պարագայում:

-Դրանից կարելի՞ է եզրակացնել, որ ավելի շատ բարձր տարիքի մարդիկ են Ձեզ դիմում:

-Գլաուկոմայի առումով՝ այո, չնայած երկու բաժանմունքներում էլ տարիքային շեմն ավելի բարձր է՝ համեմատած լազերային բաժանմունքի հետ, որտեղ հիմնականում երիտասարդ տարիքային խումբն է, իսկ այստեղ ընդհանուր ավելի ծանր հիվանդություններ ունեցողներն ավելի շատ են:

-Նույն շաքարային դիաբետը նաև երեխաների շրջանում է լինում, Դուք աշխատու՞մ եք երեխաների հետ:

-Այո, ավելի եզակի, ճիշտ է, երեխաների մոտ լինում է, բայց կան նաև բնածին ցանցաթաղանթի հիվանդություններ, ինչպես, օրինակ, պիգմենտային ռետինոպաթիաները: Սկզբում նման երեխաները գտնվում են մանկական բաժանմունքի հսկողության տակ, հետագայում, եթե կարիք է լինում, միանում են այլ բաժանմունքների բժիշկներ, բայց հիմնական նորածնայինն փուլում նրանք գտնվում են մանկական բաժանմունքում:

-Գաղտնիք չէ, որ երբ, օրինակ, 80-ն անց մարդիկ դիմում են՝ զուտ տեսողությունը բարելավելու նպատակով, միշտ չէ, որ արդյունքը գոհացուցիչ է լինում՝ հաշվի առնելով նաև նրանց տարիքը: Այդպիսի դեպքերում արժե՞ վիրահատության դիմել:

-Միանշանակ, եթե, օրինակ, բարձր տարիքային խմբում մարդն ունի սովորական կատարակտա, և հետազոտություններից պարզվում է, որ այդ մարդն այս աստիճան վատ է տեսնում միմիայն կատարակտայի պատճառով, ինչու՞ չվիրահատվի և ավելի լավ տեսնի, տարիքն այդ դեպքում նշանակություն չունի, եթե կարող է տեսնել ավելի լավ, ինչու՞ ոչ: Բայց տարեց հիվանդների մոտ ավելի շատ ցանցաթաղանթում կան հիվանդություններ, ինչպես, օրինակ, տարիքային մակուլոդեգեներացիան, դա բավականին տարածված է 55-60-ից բարձր տարիքային խմբում, երիտասարդների մոտ չի հանդիպում, դա շատ տարածված խնդիր է, այդ հիվանդներն արդեն պիտի գտնվեն ստաբիլ հսկողության տակ: Բայց վիրահատություն՝ միանշանակ, եթե մարդը կարող է թեկուզ մեկ տող ավելի տեսնել, ինչու՞ չէ: Մեզ մոտ մեծամասամբ վիրահատությունները կատարվում են տեղային անզգայացմամբ (ընդհանուր նարկոզ չի տրվում հիվանդներին, եթե ծանր դեպք չէ), շատ երկար չեն տևում, հիվանդները գտնվում են հսկողության տակ… Ինչու՞ ավելի լավ չտեսնեն, եթե կարող են…

-Բժշկին դիմելու կուլտուրայի առումով ի՞նչ կասեք, պացիենտները սպասում են, մինչև «դանակը հասնի ոսկորին», նո՞ր դիմեն:

-Պատկերացրեք՝ տարեցտարի փոխվում է այդ մտածելակերպը, արդեն աչքի մի փոքրիկ դիսկոմֆորտի ժամանակ դիմում են բժշկի, անգամ այնպիսի բաների դեպքում, որ ասում ենք՝ լավ, դրա համար ինչու՞ եք եկել, չնչին խնդիր է: Սակայն, իհարկե, դա շատ ճիշտ է, որովհետև սկզբից հայտնաբերել հիվանդությունը և կանգնեցնել՝ ավելի հեշտ է, քան երբ գալիս են արդեն ծայրահեղ վիճակում, իսկ հատկապես գլաուկոմայի դեպքում, շաքարային դիաբետով հիվանդների պարագայում ինչ էլ անենք՝ վիրահատություն, սրսկումներ, դեղորայք, միևնույն է, արդյունքը լինում է շատ թերի: Արդյունքում՝ պացիենտը գնում է դժգոհ՝ ասելով, որ, միևնույն է, մշուշոտ, ծուռ, անհարթ է տեսնում… Դա անցկացնել չի լինում, դրա համար որքան շուտ դիմեն, այդքան արդյունքը շատ ավելի լավ կլինի: Ե՛վ բուժման գործընթացն է լինում ավելի կարճ, և՛ արդյունքն է լինում ավելի բարձր, և՛ բժշկի, վիրաբույժի համար է հեշտ լինում այդ պրոցեսը կազմակերպել:

-Իսկ նշված ախտանիշները, որոնք, ինչպես ասացիք, վերացնել չի լինում, գոնե կանգնեցնել, թողնել այն մակարդակում, ինչպես կա, հնարավո՞ր է:

Այո, օրինակ՝ վիտրեոռետինալ ծառայության պայմաններում, եթե շաքարային դիաբետ կա, մենք պատճառը չենք վերացնում, որովհետև պատճառը հենց շաքարն է, այն անբուժելի է, չի վերանում: Մենք սրսկումներ ենք անում, վիրահատություն ենք կատարում, լազերային միջամտոթյուններ ենք անում, բայց հիվանդությունը կա, այն անընդհատ պրոգրեսիվում է: Այդ պատճառով ցանկալի է, որ շաքարային դիաբետով հիվանդներն ամիսը մեկ դիմեն վիտրեոռետինոլոգի, որ հսկողությունը ճշգրիտ պահպանվի, եթե միջամտության կարիք կա, արվի, եթե ոչ՝ հնարավորինս ձգեն, պարտադիր չէ ամեն ամիսը մեկ միջամտություն կատարել, բայց հսկողություն պետք է:

Իսկ գլաուկոմայի պայմաններում կանգնեցվում է: Մենք միշտ մեր պացիենտներին ասում ենք, որ չենք վերացնում, հետ չենք բերում եղածը, քանի որ վնասվում է տեսողական նյարդը, իսկ դա չի վերականգնվում, մենք ուղղակի կանգնեցնում ենք պրոցեսը, որ չտանի կուրության, որովհետև այն շատ արագ, անվերադարձ հանգեցնում է կուրության:

Գլաուկոմայի պայմաններում հիվանդներն ավելի շատ նշում են կողքի՝ պերիֆերիկ տեսողության բացակայությունը: Մարդը կարող է ունենալ 100 տոկոս տեսողություն, բայց կարծես տեսնի կլոր անցքի միջով, կողքը ընդհանրապես ոչինչ չի նկատում, իսկ շաքարային դիաբետի դեպքում՝ վիտրեոռետինալ ծառայության ժամանակ, հակառակն է, հիմնականում սկսում է կենտրոնը վնասվել, տարիքային մակուլոդեգեներացիայի դեպքում այդ պրոցեսը սկսվում է կենտրոնից: Գլաուկոմայի պայմաններում կենտրոնական տեսողությունը կարող է մինչև վերջ պահպանվել բարձր, բայց հիվանդը կողքից ուրիշ ոչինչ չտեսնի. դա, ցավոք սրտի, չի էլ վերականգնվելու:  

-Բայց, փաստորեն, եթե ավելի շուտ դիմեին…

-Շատ ուշադիր մարդիկ նշում են, որ մի քիչ մշուշոտ են տեսնում, այդքան էլ հստակ տեսողություն չունեն, շատ պերիֆերիկ հատվածը չեն տեսնում: Դա ոչինչ, մարդիկ դրան հարմարվում են, բայց երբ արդեն հասնում է այն աստիճանի, որ տեսողության միմիայն կենտրոնականն է մնում, միևնույն է, վիրահատությունն անում ենք, ներակնային ճնշումն իջնում է, տեսողությունը լինում է շատ բարձր, բայց կողքի տեսողություն չի լինում…

-Նշեցիք, որ բժշկին դիմելու առումով առաջընթաց է նկատվում, իսկ ավելի շատ կանա՞յք են դիմում, թե՞ տղամարդիկ:

-Երևի թե տղամարդիկ, նրանք շատ ուշադիր են, ամեն ծակոցի համար գալիս են, դա շատ լավ է, երանի կանայք էլ այդպես լինեին, երևի Հայաստանում կանայք հոգսաշատ են, զբաղված են լինում ընտանիքով, երեխաներով, ասում են՝ ոչինչ, հետո կգնանք…

Երբ գալիս են տարեց մարդիկ, որոնք ունենում են ծանր խնդիրներ, ասում ենք՝ գիտեք, վիրահատելու ենք, ոչինչ չի փոխվելու, ուղղակի պետք է վիրահատենք, քանի որ լինում են դեպքեր, երբ վիրահատում ենք զուտ աչքը՝ որպես այդպիսին պահպանելու համար, որովհետև, օրինակ, գլաուկոմայի պայմաններում բարձր ճնշման տակ կարող է հասնել նրան, որ անգամ եղջերաթաղանթը ծակվի, և աչքի միջի պարունակությունը  դուրս գա: Այդ դեպքում աչքի պարունակությունը ստիպված հեռացնում ենք: Տարեց մարդիկ սովորաբար խնդրում են որևէ դեղ նշանակել, ասում են՝ չենք ուզում մտնել վիրահատական ծանր գործընթացի մեջ: Այդ պայմաններում ինչ-որ տեղ ընդառաջում ենք, փորձում ենք դեղով աչքը պահել, բայց եթե սովորական կատարակտա է տարեց մարդու մոտ, կամ որևէ այլ ավելի մեղմ միջամտության կարիք, որից ինքը կարող է ավելի լավ տեսողություն ունենալ, միանշանակ վիրահատում ենք:

-Բժշկուհի՛, տեղյակ եմ, որ Դուք բազմաթիվ տեղերում վերապատրաստումներ եք անցել: Հրաշալի է, իհարկե, երբ բժիշկը գրագետ է ու պատրաստված, իսկ ի՞նչ կասեք սարքավորումների առումով, հագեցա՞ծ է Ձեր բաժանմունքը:

-Ամբողջությամբ. չկա ոչ մի հետազոտություն, որ մենք ցանկանանք անել և չկարողանանք ու հիվանդին ուղարկենք արտերկիր:

-Պարկտիկան ի՞նչ է ցույց տալիս, երբ դիմում են Ձեզ, մեծ մասամբ գործը հասնու՞մ է վիրահատության, թե՞, այնուամենայնիվ, հնարավոր է լինում դեղերով երկարաձգել…

-Գլաուկոմայի պայմաններում, եթե, իհարկե, ներակնային ճնշումը շատ բարձր չէ, երևի թե մի կարճ ժամանակ կարողանում ենք պահել, սակայն երբ տեսնում ենք, որ ներակնային ճնշումը շատ բարձր է, և արդեն տեսողական նյարդն է վնասվել, հիվանդի տեսողության վրա է ազդում, իհարկե, միանգամից պատրաստում ենք վիրահատության: Բայց եթե դիմել են գլաուկոմայի նոր սկսվող փուլում, ճնշումը հնարավոր է դեղերով կարգավորել, մի որոշ ժամանակ պահում ենք: 90 տոկոս դեպքերում, սակայն, միևնույն է, գործը հասնում է վիրահատության, իսկ վիտրեոռետինալ ծառայության մեջ՝ ավելի հաճախ: Վիտրեոռետինալի դեպքում սկսվում է վիրահատությունից, հետո ամբողջ կյանքում՝ հսկողություն: Գլաուկոմայի դեպքում՝ հսկողություն, հետո վիրահատություն, իսկ վիրահատությունից հետո գոնե երեք ամիսը մեկ պետք է ներակնային ճնշումը չափել, տեսանյարդը նայել, կոմպյուտերային պերիմետրիա անել, որպեսզի տեսնենք՝ ինչպիսի՛ փոփոխություններ կան, և այլն:

-Բժշկուհի՛, ի՞նչ է ենթադրում աչքի հիգիենան:

-Հիգիենայի առումով երևի ամենացանկալին սովորական սառը ջրով լվացումներն են, պետք է հետևել կոպերի խնդիրներին, քանի որ կոպերի քրոնիկ չորություն է լինում՝ բլեֆարիտ, այդ ժամանակ շատ կարճ կուրս ենք նշանակում, և դա լինում է մեր պացիենտների ստաբիլ խնամքը: Հատկապես երիտասարդները հաճախ ունենում են աչքի չորություն՝ կապված այփադների կիրառման հետ, դրանք անմիջապես ազդում են աչքերի վրա՝ հանգեցնելով չորության: Այդ դեպքերում ուղղակի արհեստական արցունք ենք նշանակում: Եթե չորությունը հասնում է շատ բարձր մակարդակի, կամ եթե լինում են երիտասարդներ, որոնք նշում են, թե չեն հասցնում կաթեցնել արհեստական արցունքը, մոռանում են և այլն, նման դեպքերում իմպլանտներ ենք տեղադրում արցունքային կետրիկների մեջ, փակում ենք կետիկը, որպեսզի արցունքը մնա աչքի մեջ ամբողջ օրվա ընթացքում:

Նաև ուզում եմ հատկապես շեշտել, որ եթե օտար մարմին է ընկնում աչքի մեջ, շատ եմ խնդրում, թող դա հեռացնի բժիշկը, որովհետև մարդկանց թվում է, որ իրենք դա հեռացնում են, բայց եթե դա հատկապես երկաթային մասնիկ է, հետագայում ժանգի նստվածքներ են լինելու, իսկ դրանց հետքը միշտ մնալու է եղջերաթաղանթի վրա, ու մարդիկ ամբողջ կյանքի ընթացքում այդ կետիկն աչքի առաջ տեսնելու են: Մաքրել հնարավոր է, ամբողջությամբ հեռացվում է, բայց մարդիկ հանում են փայտը, երկաթային մնացորդները, սակայն դա սխալ է, հետագայում չեն իմանում ի՛նչ կաթեցնել, որպեսզի բորբոքումից խուսափեն, բացի այդ՝ եթե մի փոքր մնացորդ էլ մնում է, դա հետագայում խանգարելու է ամբողջ կյանքում:

-Երբ հատկապես երեխաները, օրինակ, համակարգչի առջև երկար նստելուց հետո աչքերի կարմրություն են ունենում, մեծերը խորհուրդ են տալիս աչքերի բորբոքումն անցկացնելու նպատակով թեյով լվացումներ անել. արդյոք դա ճի՞շտ է:

-Թեյով լվացումն ուղղակի մեղմացնում է, բայց այն ամբողջությամբ չի կարող լվանալ աչքը, օրինակ՝ արհեստական արցունքն իր մեջ պարունակում է խտացված այն ամենը, ինչ ունի մեր արցունքը, այն, ինչ աչքին անհրաժեշտ է՝ լվանալու, սնուցելու, փափկացնելու համար, իսկ թեյը չունի: Ինչու՞ է տարածված թեյը, որովհետև այն անվնաս է, լվացումներն անում են, բայց խնդիրը դրանից չի վերանում: Կարելի է լվացում անել, կարելի է և չանել, ամեն դեպքում՝ դա, միանշանակ, հարցի լուծում չէ: Օրինակ՝ երեխաները, որոնք շատ են նստում համակարգչի մոտ, կամ տարեց մարդիկ, որոնք շատ են աշխատում համակարգչով ու խնդիրներ են ունենում, դիսկոմֆորտը մեղմելու նպատակով պիտի միմիայն արհեստական արցունք օգտագործեն: Աչքի չորությունը դարի խնդիրն է, ամենաշատ տարածված սինդրոմն է:

-Բժշկուհի՛, ի՞նչ կմաղթեք մեր ընթերցողներին:

-Ես ցանկանում եմ, որ մեր ազգը տեսնի որքան հնարավոր է սուր, ունենա բարձր տեսողություն, լինի առողջ, և թող դիմեն մեզ, մենք սիրով պատրաստ ենք ընդունել մեր բոլոր պացիենտներին, բոլորին շատ ենք սիրում և փորձում ենք անել ամեն ինչ, որպեսզի իրենց բուժումը լինի հնարավորինս արդյունավետ:

 Բժշկի համար առաջնայինը պետք է լինի անկեղծությունն ու ազնվությունը

Կանանց չարորակ նորագոյացությունների ընդհանուր կառուցվածքում կրծքագեղձի քաղցկեղը գրավում է առաջին հորիզոնականը: Տնտեսապես զարգացած երկրներում կրծքագեղձի քաղցկեղը բնութագրվում է հիվանդացության բարձր ցուցանիշներով, աճի կայուն տեմպերով` հիվանդների միջին տարիքի նվազման պարագայում:
Հայաստանում նույնպես նկատվում է հիվանդացության ցուցանիշների աճ, այն բնութագրվում է նաեւ հիվանդության երկարատեւ նախակլինիկական փուլով ու վաղ փուլերում բուժման  բարձր  արդյունավետությամբ:

http://bestgroup.am/ կայքի  զրուցակիցն  է երկար տարիների մասնագիտական փորձ, վճռականություն, Հայաստանի բժշկագիտության մեջ մեծ ավանդ, ներդրում ունեցող բժշկուհի, Վ.Ա. Ֆանարջյանի անվան ուռուցքաբանության ազգային կենտրոնի համալիր ախտորոշման բաժանմունքի ռադիոլոգ, բժշկական գիտությունների թեկնածու, Երեւանի բժշկական համալսարանի դոցենտ ՀԱՍՄԻԿ ԴԱՎԹՅԱՆԸ: Իսկական բժիշկը նա է, որը ոչ մի դեպքում չի կորցնում զսպվածությունը, համբերատար փորձում է օգտակար լինել հիվանդին, կարողանում է դրական ազդել հիվանդի ու նրան շրջապատող մարդկանց վրա: Եվ հենց այդպիսին է մեր զրուցակիցը, որն ունի նաեւ խղճի թելադրանքով առաջնորդվելու հատկանիշ, հրաշալի պատկերացնում է իր մասնագիտության ամբողջ բարդությունն ու պատասխանատվությունը:

-Բժշկուհի՛, կրծքագեղձի քաղցկեղը երիտասարդացում ապրե՞լ է:

-Այո, եթե նախկինում քառասուն տարեկանից հետո էինք սկսում մամոգրաֆիկ հետազոտություններ կատարել, ապա ցավով պետք է նշեմ, որ այսօր արդեն երեսունհինգ տարեկանից կատարում ենք մամոգրաֆիա, որովհետեւ 30-40 տարեկան տարիքային խմբում բավականին հաճախ ենք հանդիպում քաղցկեղի դեպքերի: Սակայն շատ գովելի փաստ է, որ հիվանդները ակտիվ են,  հետեւում են իրենց առողջությանը: Վերջին ժամանակներում հետազոտվում են նաեւ սոցիալական փաթեթներով, որն ունի իր թե՛ դրական, թե՛ բացասական կողմերը: Մի կողմից լավ է, որ կանայք պոլիկլինիկաներում հետազոտվում են, իմանում իրենց կրծքագեղձի պատկերը, պոլիկլինիկայի բժշկուհին, սոնոգրաֆիստը երբեմն մամոգրաֆիայի ցուցումներ է նշանակում: Բայց երբեմն շատ ցավալի դեպքերի ենք ականատես լինում: Կինը պոլիկլինիկայում ամեն տարի հետազոտություն է անցնում, որի արդյունքում նշում են, որ գոյացությունը բարորակ է, սակայն, երբ արդեն մեզ մոտ է հետազոտվում, արդեն բավականին բարդացած աստիճանի կրծքագեղձի քաղցկեղ ենք հայտնաբերում:  Այնպես որ՝ այդ սոցիալական փաթեթները դրական նշանակություն էլ ունեն, սակայն, ցավոք, բացթողումներն էլ են շատ:

-Ընդհանրապես ի՞նչ կարծիք ունեք առաջնային օղակի մասին:

-Առաջնային օղակի աշխատակիցները պետք է գիտակցեն, որ սոնոգրաֆիայով միշտ չեն կարող քաղցկեղ հայտնաբերել, ու, երբ հետազոտում եւ կիստաներ, բարորակ գոյացություններ են հայտնաբերում, պացիենտին պետք է խորհուրդ տան անպայման հետազոտվել նաեւ թվային մամոգրաֆիայով: Հատկապես դա վերաբերում է քառասունից բարձր տարիքի կանանց:

-Ի՞նչ է իրենից ներկայացնում թվային մոմոգրաֆիայի սարքը, ի՞նչ առավելություններ ունի:

-Ուռուցքաբանության ազգային կենտրոնում իրականացվում է կրծքագեղձի հետազոտություն նոր թվային մամոգրաֆով եւ տոմոսինթեզով: Դրա հիմնական առավելությունն այն է, որ ճառագայթման չափաբաժինը նվազագույնի է հասցվում, իսկ հետազոտության արդյունքներն ավելի հավաստի են լինում։
Տոմոսինթեզով թվային մամոգրաֆիա հետազոտության առանձնահատկություններն են՝ փոքր քաղցկեղների հայտնաբերումը, գոյացությունների եզրերի, չափի, տեղակայման ավելի ստույգ որոշումը, ինչպես նաեւ բոլոր ուռուցքների հայտնաբերումը՝ քաղցկեղի բազմաօջախային աճի դեպքում:

Թվային մամոգրաֆիայի շնորհիվ մեծացել է հետազոտությունների արագությունը, ռենտգեն պատկերները ստացվում են համակարգչի էկրանին, կրճատվել է հետազոտության ժամանակը, հեշտացել է կրծքագեղձի ռենտգեն պատկերների պահպանումը։ Մասնագետը կարող է աշխատել էկրանին ռենտգեն պատկերների վրա՝ մեծացնելով դրանց չափսը ու ինտենսիվությունը, նաեւ կարող է համեմատության համար էկրանի վրա նոր պատկերների կողքին հին պատկերները դիտել։ Տվյալ մեթոդի եւս մեկ կարեւոր առավելություն է ավելորդ բիոպսիաների կրճատումը։ Փոքր, չշոշափվող նորագոյացությունների հայտնաբերման դեպքում թվային մամոգրաֆիան թույլ է տալիս ասեղային ուղեցուցային տեղայնացում կատարել:

-Դեպքերի քանի՞ տոկոսն է բարորակ լինում:  

-Դեպքերի 80 տոկոսում կրծքագեղձի նորագոյացությունները կանանց մոտ բարորակ են լինում: Երբեմն լինում են կասկածներ քաղցկեղի վերաբերյալ, կամ էլ այդ ուռուցքները քաղցկեղային են լինում։ Ամենից հաճախ հանդիպող գոյացություններից են կիստաները, որոնց խոշոր չափերի դեպքում կատարվում է ասպիրացիա, եւ հիվանդը մնում է հսկողության տակ։ Երիտասարդ տարիքում հաճախ են հանդիպում ֆիբրոադենոմաներ, ադոնեմաներ, կերակրող մայրերի մոտ լինում է գալակտոցելե։ Հանդիպում են նաեւ ինտրակիստոզ պապիլոմաներ, որոնք խորհուրդ է տրվում հեռացնել։

-Չարորակ ուռուցքը դատավճի՞ռ է:

-Չարորակ ուռուցքով հիվանդների կյանքի տեւողությունը պայմանավորված է բազմաթիվ գործոններով՝ ուռուցքի տեղակայմամբ եւ վերջինիս ագրեսիվությամբ, հիվանդի առողջական վիճակով ու տարիքով, ինչպես նաեւ ստացած բուժմամբ: Շատ կարեւոր է, թե որ փուլում է հայտնաբերվել հիվանդությունը: Չարորակ նորագոյացությունները վաղ շրջանում հայտնաբերելու դեպքում 5 տարվա ապրելիությունը կազմում է 85 տոկոս: Որոշ տեղակայումների դեպքում (օրինակ` կրծքագեղձի քաղցկեղի դեպքում) բուժված հիվանդների թիվը կազմում է 95 տոկոս: Սակայն, ցավոք, հիվանդների 50 տոկոսը բժշկի տեսադաշտում հայտնվում է հիվանդության 3-4-րդ փուլում:

-Որո՞նք են կրծքագեղձի քաղցկեղի ռիսկի գործոնները:

-Կրծքագեղձի քաղցկեղի ռիսկի գործոններն են՝ հղիությունների կամ ծննդաբերությունների բացակայությունը, վաղ դաշտանային ցիկլը, ուշ դաշտանադադարը, ժառանգականությունը, կրծքագեղձի քաղցկեղի պատմությունը, ճարպակալումը, երկարատեւ հարմոնաթերապիան, կրծքագեղձի տրավման եւ, իհարկե, տարիքը:

-Ո՞րն է Ձեր հաջողության գրավականը:

-Աշխատել, աշխատել, աշխատել… Ես չեմ հոգնում ու մինչեւ վերջին հիվանդը պետք է հետազոտեմ:

-Ո՞րն է վերջին շրջանում Ձեզ հանդիպած բարդագույն դեպքը, ինչպիսի՞ ապրումներ եք ունեցել:

-Այդ հիվանդը մի տարի առաջ էր վիրահատվել, բայց հետազոտությունից պարզեցինք, որ կարի տակ քաղցկեղ է առաջացել: Նախկինում վիրաբույժն այդ գոյացությունը հեռացրել էր, բայց այն կրկին առաջացել էր:     

- Երբևէ չե՞ք զղջացել, որ ընտրել եք այս մասնագիտությունը:

-Ոչ, եթե հնարավորություն տրվեր, նորից կընտրեի այս նույն մասնագիտությունը: Ես շատ եմ սիրում իմ մասնագիտությունը, ապրում նրանով:

-Երիտասարդ կադրեր կա՞ն ձեր նեղ մասնագիտական ոլորտում:

-Ռադիոլոգիայի բնագավառում կան լավերը, բայց ոչ մեկը չի ուզում մամոգրաֆիայի ոլորտում աշխատել: Երեւի թե բարդ է, այդ իսկ պատճառով վախենում են ընտրեն այդ ոլորտը:

-Ըստ Ձեզ, ինչպիսի՞ն պետք է լինի բժիշկը:

-Բժշկի համար առաջնայինը պետք է լինեն անկեղծությունը, ազնվությունը, փողին եւ  շահին չնվիրվելը: Ես պացիենտների հետ միշտ անկեղծ եմ լինում ու, երբ, ասենք, կասկածելի օջախ եմ տեսնում, զգուշացնում եմ, որ այն ինձ դուր չի գալիս, ու նրանցից մեկը որոշում է անմիջապես վիրահատվել, մեկ ուրիշն էլ ցանկանում է բուժվել:
-Որպես վերջաբան Ձեր մաղթանքը մեր հասարակությանը:

-Մեր հասարակությանը կցանկանամ միմիայն առողջություն, համբերատարություն եւ լավատեսություն: Կցանկանամ, որ առաջնահերթ սիրեն իրենց, իրենց մարմինը, հոգ տանեն նրա մասին, եւ մեր երկրում վերջապես վերանա հայկական այն մտածելակերպը, երբ դանակը ոսկորին հասնելու դեպքում միայն դիմեն բժշկի: Եթե ունենանք արդեն վտանգված օրգանիզմ, ապա կյանքն էլ, բնականաբար, կդրվի հարցականի տակ: Ուրախալի փաստ է, որ այսօր մեր երկրում կան ժամանակակից սարքավորումներ եւ լավագույն մասնագետներ, որոնք կարող են օգնել հայտնաբերելու հիվանդությունները վաղ փուլերում եւ կցուցաբերեն անհրաժեշտ արդյունավետ բուժօգնություն: Սիրեք ձեզ եւ ձեր մարմինը:

Աստված է ապրեցնողն ու տանողը, իսկ բժիշկը միջոց է, որը պիտի ծառայի մարդկանց ֆիզիկական առողջությանը. Գևորգ Ոսկանյան

Կյանքում ամենաշատ մահերը տեսնում են թերևս բժիշկներն ու զինվորները, ու միևնույն ժամանակ դարձյալ նրանք են, որ ամենից հաճախ են վերապրում փրկության բերկրանքը:

«Աստղիկ» բժշկական կենտրոնի Կրծքային վիրաբուժության ծառայության ղեկավար, թոքային վիրաբույժ, փոխգնդապետ Գևորգ Ոսկանյանի դեպքում, այսպես ասած, երկուսը մեկում է՝ զինվորական և բժիշկ, մարդ, որը ողջ գիտակցական կյանքում պայքարի մեջ է՝ մի դեպքում՝ հանուն հայրենիքի, մյուս դեպքում՝ հանուն այլոց առողջության:

Արցախյան առաջին պատերազմի մասնակից բժիշկն այսօր միևնույն քաջությամբ, ինչ մարտի դաշտում էր, մարդկանց օգնելու իր առաքելությունը շարունակում է վիրահատական սեղանի մոտ՝ փրկելով բազմաթիվ կյանքեր:

http://bestgroup.am/   չափազանց հետաքրքիր զրուցակիցն է իր գործին անսահման նվիրված, փորձառու և հմուտ բժիշկ և պարզապես՝ կյանք ու կռիվ տեսած մարդ՝ Գևորգ Ոսկանյանը:

-Պարոն Ոսկանյան, մանրամասնեք, խնդրում եմ, թե կրծքային վիրաբուժությունը ո՛ր օրգանների խնդիրներով է զբաղվում:

-Նախ՝ մի փոքր թյուրըմբռնում կա կրծքային վիրաբուժության տերմինի վերաբերյալ: Կոչվում է կրծքային, և մարդիկ հասկանում են կրծքագեղձի վիրահատություն, բայց այդպես չէ, կրծքային՝ այսինքն՝ կրծքավանդակի վիրահատություն: Մեր ոլորտն ընդգրկում է կրծքավանդակի օրգանների վիրաբուժական հիվանդությունների սպասարկումը: Կրծքավանդակի օրգանները բավականին շատ են՝ շնչափող, կերակրափող, թոքեր, կրծքավանդակի պատ, պատի վրա նաև կրծքագեղձն է, սակայն դրանցից առանձին վիրաբուժական ուղղություն է սրտային վիրաբուժությունը, որը չի մտնում մեր գործունեության մեջ: Մեր ոլորտը ներառում է կրծքավանդակի մնացած օրգանների վիրաբուժությունը, հիմնականում թոքերի, որովհետև հիվանդություններն ավելի շատ թոքերի հետ են կապված լինում, քան կերակրափողի, շնչափողի, միջնորմի և այլն՝ պարանոցից սկսած՝ մինչև ստոծանի:

-Ավելի շատ ի՞նչ հիվանդությունների դեպքում են Ձեզ դիմում:

-Մեր բաժանմունքը սկսել է զարգացնել Հայաստանում մեծերի էնդոսկոպիկ վիրաբուժական առանձին ուղղությունը, որը հիմնական ծավալով կատարվում է մեզ մոտ: Դրանք թորակոսկոպիկ վիրահատություններն են, երևի լսել եք լապարասկոպիայի մասին, այդ նույն ձևով կատարվում են նաև թոքերի և միջնորմի վիրահատությունները՝ էնդոսպկոպիկ եղանակով, այսինքն՝ փակ վիրահատություններ, որոնք մենք ենք սկսել: Հիմա էլի կան անողներ, բայց հիմնական ծավալներն արվում են «Աստղիկ» ԲԿ-ում:

Սկսել ենք մոտ վեց տարի առաջ, բայց մեծ ծավալները վերջին երեք տարում հնարավորություն ունեցանք իրականացնելու՝ կապված թե՛ տեխնիկական հագեցվածության, թե՛ վերապատրաստումների հետ: Սա հեշտ ուղղություն չէ, պահանջում է շատ ներդրումներ և՛ տեխնիկական առումով, և՛ վերապատրաստումների: Այսօր մենք այդ վիրահատություններն անում ենք նույն մակարդակի, ինչ շատ զարգացած երկրների կլինիկաներում։

-Տեղյակ եմ, որ նման վիրահատություններն արվում են նաև ռոբոտի միջոցով. ի՞նչ առավելություններ ունի ռոբոտը:

-Ավելի կոմֆորտ է վիրաբույժի համար, պացիենտի համար որևէ տարբերություն չկա, հակառակը, ռոբոտն աշխատում է նվազագույնը չորս անցքով, իսկ մենք հիմա աշխատում ենք մեկ կամ երկու անցքով, կողմնակից ենք քիչ ինվազիայի, և մեր վիրահատությունների մեծ մասը մեկ անցքով ենք անում, մեծ, ծավալուն վիրահատություններինը՝ երկու անցքով, երեք անցք վերջին 2-3 տարում 1-2 անգամ ենք դրել: Սովորաբար ֆուլ թորակոսկոպիան երեքից չորս անցք է, բայց սա նոր մոդիֆիկացիա է, որը մեզ թույլ տվեցին մեր վերապատրաստումները:

-Որտե՞ղ են վերապատրաստվում Ձեր բաժանմունքի բժիշկները, ի՞նչ արդյունքներ ունեք:

-Տարբեր երկրներում, կոնկրետ՝ մերոնք հիմա Պետերբուրգ պիտի գնան, իսկ իմ ամենամեծ մասնագիտական վերապատրաստումը եղել է Շանհայում, որտեղ նեղ մասնագիտացած կլինիկա կա, այն կոչվում է հենց Թոքային հոսպիտալ, որտեղ տարեկան մոտ 10 հազար վիրահատություն է արվում՝ միայն թորակոսկոպիկ մեթոդով: Իհարկե, թող մեզ մոտ այդքան չլինի, տա Աստված՝ մարդիկ առողջ լինեն…

Ցավալին այն է, որ մարդիկ առողջ չեն և իրենց հիվանդության համար ուշ են դիմում: Մարդու բժշկական սպասարկունը պետական խնդիր է, պետությունը պարտավոր է դնելու հետազոտման այնպիսի ցենզեր, որ հիվանդին շուտ հայտնաբերի, իսկ հիվանդի ինքնագիտակցության մասին 3-4-5-րդ հերթին պետք է խոսել: Դա զուտ դաստիարակություն է, մարդը պետք է հասկանա, որ ինքը պարտավոր է այսինչ  տարիքում այսինչ հետազոտությունն անցնել: Հիմա ինչպե՞ս է, մարդն աշխատում է, կազմակերպությունները ռենտգենը պարտադրում են, բայց դա քիչ է, աշխարհն առաջ է գնում, թոքերի համար, օրինակ, հակածխախոտային լուրջ միջոցառումներ են պետք…

-Ձեր ոլորտի հիվանդություններն ինչո՞վ են պայմանավորված, բնածի՞ն են, թե՞ ձեռքբերովի, ինչպե՞ս են առաջանում մարդու մոտ:

-Կան բնածին հիվանդություններ, բայց հիմնականում ձեռքբերովի են և կոնկրետ կախված են նաև մարդկանց ապրելակերպից: Մեր մասնագիտության մեջ ամենաշատ հանդիպող հիվանդությունները կերակրափողի և թոքերի չարորակ ուռուցքներն են: Թոքերի ուռուցքների 60 տոկոսի պատճառը ծխելն է: Եթե մարդը չի ծխում, 60 տոկոսով պակասեցնում է իր հիվանդանալու հավանականությունը, իսկ մեզ մոտ շատ են երկրորդային ծխողները: Ի՞նչ է դա՝ ծնողը տանը ծխում է, երեխան չի ծխում, բայց ծուխը շնչում է, նա ենթարկվում է այդ ռիսկին: Աշխատողն իր առանձնասենյակում ծխում է, ինչն ուղղակի անընդունելի է: Ծխելու դեմ պայքարը շատ մեծ արդյունք է տվել աշխարհում, դա ապացուցված է…

-Մեզանում  նու՞յնպես:

-Մեզ մոտ դեռևս չունենք, ի՞նչ միջոցառում ունենք որ… Եթե համեմատենք, օրինակ, ՌԴ-ի հետ, մեզ մոտ անհամեմատ թույլ է պայքարը ծխելու դեմ՝ քարոզչությունից սկսած՝ հեռուստատեսություն, ռադիո, թերթեր… Այսպիսի բան կա՝ դպրոցի, մանկապարտեզի շրջակայքում մի քանի մետր հեռավորության վրա ծխող մարդն իրավունք չունի ծխախոտը ձեռքին կանգնելու: Կա ցենզ՝ հեռուստատեսությունում ծխելիս փակում են ծխախոտը, իսկ մեզ մոտ ինչպե՞ս է. մեր սերիալները վերցրեք, այնտեղ ոչ թե պայքարում են, այլ քարոզում են ծխել, որովհետև այնտեղ ցանկացած «կռուտոյ» տղա ծխում է, երեխան տեսնում է, ուզում է նմանվել… Ոչ մի պայքար ես չեմ տեսնում ծխախոտի դեմ:

Պետք է ապրելակերպի ճիշտ քարոզչություն: Մեր հասարակությունը, սկսած ինձնից, փնթի է, մենք փնթի ենք ոչ միայն աղբ նետելու առումով, այլև մեր ապրելակերպի մեջ փնթիություն ունենք: Ամեն մարդ որքանո՞վ է անդրադառնում ինքն իր կյանքին, ինքն իր օրգանիզմը պահպանու՞մ է, թե՞ ոչ: Փնթիությունը մսխելն է: Մենք կարող ենք ուտել-խմել, քանի երիտասարդ ենք, ու չմտածել, որ այդ օրգանիզմը մեզ հավերժ չէ տրված և անսահմանափակ չէ:

Մեծ անելիք կա առողջապահության կազմակերպչական առումով, պետական առումով, անհատական քարոզների առումով… Եթե ինձ հետ շփումից հետո Դուք Ձեր շրջապատում կարողանաք գոնե երկու հոգու վրա ազդել այնպես, որ ծխելը թողնեն, դա արդեն արդյունք է: Աստված մեզ ի՞նչ է ասում, չի ասում, որ մարդկային հասարակությունը ազատվելու է մեղքից, բայց ամեն անհատին կանչել է, ասում է՝ դու կարող ես փրկվել և քո շրջապատում օրինակ ծառայել: Մենք երբեք չենք մտածում, որ հիվանդությունը կվերացնենք, բայց եթե ես կարողանամ իմ շրջապատում գոնե մի քանի հոգու փրկած լինել, արդեն արդյունք է, չէ՞:

-Անշուշտ, իհարկե… Իսկ ի՞նչ մեթոդներով է կատարվում ախտորոշումը:

-Ախտորոշման հիմնական մեթոդը կրծքավանդակի ռենտգեն հետազոտություններն են: Դրանց մեջ ներկայումս ամենաընդունված հետազոտությունը կոմպյուտերային տոմոգրաֆիան է, և աշխարհը հիմա անում է սկրինինգ, այսինքն՝ պլանային կոմպյուտերային տոմոգրաֆիա: Ռիսկի խումբ են վերցնում (որը մեր երկրում դեռ չկա, հուսով եմ՝ կլինի, մենք փորձում ենք նախարարությանը ներկայացնել), այդ ռիսկի խումբը լինում է 40-ից բարձր, այսինչ տեղում ապրող, ծխող, փոշոտ քաղաքում ապրող և այլն, այդ խմբին տարին մեկ անգամ պարտադիր ԿՏ են անում, ինչը թույլ է տալիս հիվանդությունը հայտնաբերել առաջին ստադիայում:

Ի՞նչ է նշանակում թոքի ուռուցք՝ առաջին ստադիայում. դա 90 տոկոսով լիարժեք բուժվող հիվանդություն է: Թոքի ուռուցքը 3-րդ ստադիայում 2-3 տարի ապրելիությամբ հիվանդություն է, պատկերացրեք՝ ինչ մեծ է տարբերությունը: Ճիշտ է, այն թանկ հետազոտության ձև է, ճառագայթման ծանրաբեռնվածություն ունի, բայց անհամեմատ է, և ամբողջ Եվրոպան հիմա աստիճանաբար անցնում է դրան, պետականորեն ներմուծում են սկրինինգային հետազոտությունը:

-Ձեզ հիմնականում ո՞ր ստադիայում են դիմում:

-Թոքի ուռուցքների պարագայում մեզ մոտ ամենաշատը 3-րդ ստադիայում են դիմում, հետո՝ 4-րդ: Առաջին, երկրորդ ստադիայում հազվադեպ են դիմում: Մենք ԿՏ-ի ռեալ ազդեցությունը զգացինք վերջին մեկ տարում՝ աշխատելով կորոնավիրուսային իրավիճակում, ի դեպ՝ մեր կլինիկայում ծառայությունը ես եմ ղեկավարել: Հազարավոր պացիենտների ԿՏ արեցինք, զուտ դրանով  պայմանավորված՝ շատերի մոտ  առաջին ստադիայի ուռուցք կարողացանք հայտնաբերել: Այդ մարդիկ հաստատ չէին դիմելու, որովհետև իրենք  գանգատ չունեին: Այսինքն՝ մարդը ԿՏ չի անցնում, ինքն առողջ է՝ դեռևս,  դրանից հետո՝ ևս մի տարի, իսկ արդեն մյուս տարի լինում է գանգատը, որն արդեն երրորդ ստադիան է:

-Մենք նման պետական ծրագիր ունենք:

-Չունենք, մեր կլինիկան, օրինակ, մինչև քովիդը մի քանի ամիս սկրինինգ կատարեց կես գնով՝ ցածր ճառագայթման դոզայով՝ մեր ՀՇ ապարատն ունի այդ հնարավորությունը, դա եղավ զուտ կլինիկայի կողմից, բայց հուսով եմ, որ կլինի պետական ծրագիր. մեր պետությունը հիմա շատ խնդիրներ ունի, դրան ևս հերթը կհասնի…

-Իսկ ցածր դոզայովը և՞ս հայտնաբերում է հիվանդսւթյունը:

-Այո, լիարժեք հայտնաբերում է, ուղղակի ցածր դոզայով էինք անում, որպեսզի մարդկանց շատ չճառագայթենք:

-Պարոն Ոսկանյան, ԿՏ-ի վերաբերյալ մարդիկ մտավախություններ ունեն՝ նույն կանխարգելիչ ստուգումների առումով՝ կապված ճառագայթման հետ. այս մասին ի՞նչ կասեք:

-ԿՏ-ով սկրինինգը ռիսկային խմբին է արվում, ոչ բոլորին, այն չի արվում ամբողջ ազգաբնակչությանը, ռիսկային խմբերի համար կան տարբեր ցենզեր, որոնցով արվում է։ Երեխաներին չի կարելի, տարիքը սկսվում է 40-ից: Հիսուն էր, հիմա իջեցրել են քառասունի, և ոչ բոլոր 40-ից բարձր մարդկանց է արվում, արվում է կոնկրետ ռիսկային խմբին:

-Բժի՛շկ, Ձեր խոսքում հաճախ եք շեշտում Աստծուն, Ձեր սենյակում էլ բազմաթիվ սրբապատկերներ կան, «Նարեկ» կա…

-Ես փորձում եմ ապրել որպես քրիստոնյա… Ես քրիստոնյա եմ, մկրտված եմ, ուշ եմ մկրտվել, ցավոք սրտի, որովհետև կոմունիստների ժամանակ եմ ծնվել, մեր գյուղում եկեղեցի չկար… Ես մինչև դպրոցն ավարտելը քահանա տեսել եմ մի երկու անգամ՝ թաղման ժամանակ, ու մենք՝ երեխաներս, կարծում էինք, թե քահանան թաղում անելու համար է: Հիմա Երևանում էլ մեր շենքերի մոտ երբ մարդիկ քահանա են տեսնում, ասում են՝ թաղու՞մ կա: Մոռանում են, որ քահանան Աստծո ներկայացուցիչն է, կյանք տվող է: Բժիշկներն առավել ևս պետք է մտածեն հոգու մասին, որովհետև բժիշկն այն մարդն է, որն առավել հաճախակի է առնչվում մահվան հետ, հիվանդության հետ, տարբեր տարիքում կյանքից հեռանալու մարդկային անուժության հետ, դրա համար ինքն ավելի շատ պետք է փորձի հասկանալ ու կարևորել հոգին:

-Այն էլ՝ փոխգնդապետ բժիշկը, այն էլ՝ կյանք ու կռիվ տեսած զինվորական բժիշկը… Եթե դեմ չեք, մի փոքր էլ զրուցենք նաև Ձեր կյանքի այդ շրջանի մասին…

-Ես առաջին պատերազմին որպես ազատամարտիկ մասնակցել եմ պարտիզանական ջոկատում: Ուսանող էի, ընկերներով պայմանավորվեցինք, որ ճիշտն ասեմ՝ իմ նախաձեռնությունը չէր, ես նույնիսկ չէի ուզում ուսումն ընդհատել զուտ պատերազմի գնալու համար, բայց երբ ընկերս այնտեղ էր, մեջս մի այդպիսի բան արթնացավ… Հանրակացարանում էի ապրում, կոլեկտիվ ունեինք ՝աղջիկներ, տղաներ, մեր ընկերուհիներից մեկի վիրավոր եղբայրը հայտնվեց հանրակացարանում՝ վերականգնողական շրջանում, դա էլ դեր խաղաց, որ ես ինձ մեղավոր զգացի, որ չեմ գնում մասնակցելու… Պատերազմի ավարտից հետո դա առիթ եղավ, որ ֆակուլտետս փոխեմ, ես բուժֆակ էի ընդունվել, բայց ավարտել եմ ռազմաբժշկականը, փոխեցի ֆակուլտետը… 2018 թվին գնացել եմ թոշակի, թողել եմ զինվորական ծառայությունը:

Իմ կյանքի նշանակալից դեպքերից մեկն էլ այն էր, որ երբ 2017 թ. Չինաստանից վերապատրասումից վերադարձա, «Ավրորայից» ինձ դիմեցին, որ Նուբա գնամ: Ինձ մի քանի բառով ներկայացրին, որ նոմինանտ կա, որը չի կարողանում գալ, փոխարինող չունի, ու ես գնացի: Հարավային Սուդան գնալն իմ կյանքում կարևոր դեր խաղաց, որովհետև երբ դու ապրում ես առանց ուրիշ կյանքեր, իրավիճակներ տեսնելու,  հեշտ է դժգոհելը, բայց երբ գնում տեսնում ես, թե ի՛նչ ավելի վատ իրավիճակում մարդիկ կարող են լինել, դրանից հետո ավելի շատ ես փառք տալիս Աստծուն: Դրա համար միշտ, ամեն օր, անկախ մեր վիճակից՝ կլինենք բանտում, հիվանդ, թե այլ, ամեն արևածագն ու մայրամուտը տեսնելու համար պիտի Աստծուն փառք տանք… Սուրբ Ջբրանն ասում է՝ ամեն ննջելուց մի սիրո խոստովանությամբ գլուխներս բարձին դնենք. «Սիրածիս համար մի աղոթք սրտում, և փառաբանանքի մի երգ շուրթերի վրա՝ պետք է ննջել»:

-Ի՞նչ է զգում բժիշկը՝ մահ տեսնելիս, և ի՞նչ է զգում իր փրկած հիվանդին տեսնելիս՝ զուտ մարդկային զգացողությունների, զգացմունքների առումով:

-Սկզբից, երբ երիտասարդ ես, ամեն փրկված հիվանդի համար սկսում ես հպարտանալ, ամեն մի կորստի համար՝ ընկնել դեպրեսիայի մեջ, բայց տարիքի հետ դա փոխվում է, որովհետև  սկսում ես հասկանալ, որ ո՛չ ապրեցնողն ես դու, ոչ էլ տանողն ես դու, դու միջոց ես, որ  պետք է ծառայի մարդկանց ֆիզիկական, մարմնական առողջությանը, իսկ եթե որևէ մեկը պիտի գնա՝ պիտի գնա, դու չես կարող փրկել, Աստված է ապրեցնողն ու տանողը, բայց այդ միջոցի գնահատականը, երբ դու ինքդ քեզ որպես միջոց ես գնահատում, շատ ավելի կարևոր է, որովհետև այդ միջոցը՝ անոթը, պետք է լինի մաքուր, պետք է լինի լավ որակի …

Եթե դու ուզում ես հստակ ծառայել մարդկանց, պիտի ուղղակի հնարավորին չափ ամեն վայրկյան ավելի որակով դառնաս՝ գիտելիքներով, պրոֆեսիոնալ բոլոր հնարավորություններով, որովհետև դա էլ է Աստծո շնորհ, որ գիտություն է տվել, որը զարգանում է: Դու պետք է վերցնես այդ գիտությունը, եթե հետ ես մնում, արդեն խնդիր է: Եվ շատ կարևոր է, որ հոգևոր առումով դու լինես մաքուր, որովհետև ինչքան մաքուր լինես, այնքան ավելի լավ ես ծառայում, դու կարող ես մարդուն խոսքով էլ բուժել: Եթե ուզում ենք՝ Աստծուց շնորհն ավելանա, պարզապես պիտի հնարավորին չափ ապաշխարենք, մաքրվենք, ու այդ դեպքում մենք մեր սիրած գործին ավելի լավ, անվախ կծառայենք, նեղ պահերին չենք ընկրկի, չենք փախչի, իսկ բժշկի կյանքում այդ նեղ պահերը շատ հաճախակի են լինում, ցավոք սրտի, թե՛ ֆիզիկական ծանրաբեռնվածությունների առումով, թե՛ նաև կարող է իրավիճակ լինել, որ հիվանդին կորցնելուց հետո հիասթափվես, ընդհանրապես ուզենաս թողնել մասնագիտությունդ… Այդ բոլոր պահերը միայն Աստված մեզ կարող է օգնել ճիշտ հաղթահարելու, առաջ գնալու…

-Բժի՛շկ, ի՞նչ կմաղթեք մեր ընթերցողներին:

Առաջինը՝ խորհուրդ կտամ, որ ամեն մարդ իմանա՝ ինքն ո՛վ է, ինքնաճանաչողություն է պետք, մենք չգիտենք՝ մենք ո՛վ ենք: Մարդը միայն մարմին չէ, մարդը միտք է, հոգի և մարմին: Շատ կուզենամ, որ մենք պարտադիր մեր երեխային սովորեցնենք, թե ինքն ով է, որպեսզի ինքը հոգ տանի իր մտքի, հոգու և մարմնի համար: Երբ այդ երեքն էլ հոգատար ձեռքերում են, իրենց փոխհարաբերությունը ճիշտ մարդ է ստեղծում: Առանձին միտք չի կարող լինել, հիվանդ մարմնի մեջ հոգին էլ է ընկճվում, հիվանդ հոգին բերում է մարմնի հիվանդության: Շատ կարևոր է, որ մենք նաև հոգևոր ու մտավոր սով զգանք, չլինենք թերի կրթված, մեր խնդիրները թերի կրթվածությունից են, մտավոր, և հատկապես՝ հոգևոր գիտելիքների առումով կրթվածության պակասից են: Երբ մենք բավականաչափ կկրթենք մեր միտքն ու հոգին, այդ ժամանակ մեր մարմինն էլ կլինի ավելի ապահով ձեռքերում, ավելի առույգ կլինի և ժամանակից շուտ չի ծերանա:

Իսկ ամենամեծ խորհուրդս այն է, որ գնան եկեղեցի, մասնակցեն մեր սուրբ պատարագներին, ստանան հաղորդություն, որովհետև ամենամեծ բժշկությունը Աստծո հետ շփումն է, որի համար երեք ճանապարհ կա՝ բառն է՝ Բանն է Աստված, խոսքով կարող ենք շփվել, Սուրբ հոգու միջոցով, որը մենք չենք գնահատում, միայն մկրտության ճանապարհով է բացվում, մեզնից կախված չէ, և մյուսը սրբությունների միջոցով է՝ օրհնած ջուր, սուրբ մյուռոն, կարագ ենք օրհնում, խաղող ենք օրհնում… Դրանցից լավագույնը՝ Աստծո մարմինն ու արյունը, ամենամեծ սրբությունը, որը գոյություն ունի:

-Հացն ու գինին, Տեր կենդանին…

-Այո, դա պապենական խոսք է, մենք երբեմն առանց հասկանալու ենք ասում՝ հացն ու գինին, Տեր կենդանին, այսինքն՝ կենդանի Տիրոջ հետ շփում: Մենք ունենք այդ հնարավորությունը, փառք Աստծո, մեր ազգը քրիստոնյա է: Երբ հիվանդ ենք, բժշկի ենք գնում, սակայն մենք պիտի նաև մեր հոգու ցավը զգանք…

Կրծքային վիրաբուժության ծառայության ղեկավար

Թոքային վիրաբույժ

Կրթություն

2016թ. Դեկտեմբեր - 2017                                       կերակրափղի և թոքային վիրաբուժության

Փետրվար    Շանհայ Չինաստան                            կուրս Շանհայի chest hospital թորակալ և

                                                                                  կերակրափողային վիրաբուժության բաժ.

2015թ.սեպտեմբեր-հոկտենբեր

Պետերբուրգ Ռուսասատան                                Կիրովի անվան զինվորական ակադեմիա

                                                                               թորակալ վիրաբուժություն ֆելոշիպ

2009թ սեպտեմբեր- նոյեմբեր                                Բլոխինի անվան ուռուցքաբանության ազգային

Մոսկավա, Ռուսաստան                                       ինստիտուտ: Թորակոաբդոմինալ ուռուցքաբանություն

1999-2002թթ Երևան                                            Երևանի բժիշկերի կատարելագործման իստիտուտ

Հայաստան                                                             կլինիկական օրդինատուրա թորակալ

                                                                                Վիրաբուժություն մասնագիտությամբ

1996-1997թթ Երևան                                           Ինտերնատուրա ընդհանուր պրակտիկայի

Հայաստան                                                             բժիշկ կնտրոնական կլինիկական զինվորա

                                                                               Կան հոսպիտալ( ԿԿԶՀ)

1990-1996թթ. Երևան                                        Մխիթար Հերացու անվան պետական

Հայաստան                                                          բժշկական համալսարան

1979-1989թթ Հայաստան                                  Ծովասարի միջնակարգ դպրոց

Մասնագիտական աշխատանք

2017-մինչ հիմա                                                     Աստղիկ բկ-ի թորակալ վիրաբուժության

                                                                              բաժանմունքի վարիչ

2016- 2018թթ                                                       ԿԿԶՀ գլխավոր վիրաբույժ

2003-2016թթ                                                       ԿԿԶՀ թորակալ վիրաբուժության

                                                                             բաժանմունքի պետ

Լեզուներ .                                                          հայերեն, ռուսերեն , անգլերեն

Ամուսնացած է ունի երկու դուստր և երկու որդի

Կրծքագեղձի ֆիբրոադենոմաները երիտասարդ կանանց մոտ ամենահաճախ հանդիպող ոչ քաղցկեղային (բարորակ) ուռուցքներն են: Ի՞նչ ախտանշաններ ունեն դրանք, ինչպե՞ս են առաջանում և ինչպե՞ս են ախտորոշվում: Այս մասին պատմում է «Մաստեր ֆարմ» և «Մեդիկուս» բժշկական կենտրոնների սոնոգրաֆիստ, բժիշկ-ռադիոլոգ Մելինե Գևորգի Նավասարդյանը:

Այսպես՝ կրծքագեղձի ֆիբրոադենոմաները կարող են լինել եզակի կամ բազմակի, ինչպես նաև՝ տեղակայվել մեկ կամ երկու կրծքագեղձերում:

Ախտանիշները՝

Կլորավուն են,

Ունեն հարթ եզրագծեր (սահմաններ),

Շարժուն են,

Պինդ կամ ռետինանման են,

Անցավ են:

Բժիշկը նշում է, որ առաջացման պատճառներն են հորմոնալ դիսբալանսը, ժառանգական նախատրամադրվածությունը, սթրեսները, ինչպես նաև՝ վահանաձև գեղձի և գինեկոլոգիական հիվանդությունների առկայությունը:

Ֆիբրոադենոմաները հայտնաբերվում են սոնոգրաֆիայի և մամոգրաֆիայի միջոցով:

Մինչև 20-25 մմ ֆիբրոադենոմաները ենթակա են դինամիկ հսկողության՝ վեց ամիսը մեկ անգամ, իսկ ավելի մեծ չափերի դեպքում ենթակա են վիրահատական միջամտության:

Եթե դուք նկատել եք վերոնշյալ ախտանշանները, ապա վախենալու կամ սարսափելու փոխարեն պարզապես պետք է դիմել գրագետ և բանիմաց բժշկի: Յուրաքանչյուր այցելուին անհատական մոտեցում ցուցաբերող ճառագայթաբան, սոնոգրաֆիստ Մելինե Գևորգի Նավասարդյանի հետ կապ հաստատելու համար կարող եք զանգահարել 091 000-662 հեռախոսահամարով և նախապես գրանցվել: 

Ուռուցքաբան, քիմիաթերապևտ

Գիտական աստիճան

Կրթություն /համալսարան, կլինիկական օրդինատուրա, ասպիրանտուրա, և այլն/

1997-2003    ԵՊԲՀ, Ընդհանուր բժշկության ֆակուլտետ

2003-2005  ԵՊԲՀ , Ուռուցքաբանության ամբիոն, ՈՒռուցքաբանության Ազգային Կենտրոնում

 2009-2010  Diplome Universitaire Europeen de Recherche Clinique  et Cancerologie (D.U.E.R.C.C.), republique France , Paris ( IGR- Institute Gustave Roussy ).

Բժշկական պրակտիկա

2003-2005  Կլինիկական օրդինատոր, ԵՊԲՀ , Ուռուցքաբանության ամբիոն,

2006 - ից մինջ օրես ՈՒռուցքաբանության Ազգային Կենտրոնի Մանկական Ուռուցքաբանության և Քիմիաթերապիայի բաժանմունք, բժիշկ- քիմիաթերապևտ

Վերապատրաստումներ՝

2009-2010: Կատարել եմ գիտական աշխատանք Գուստավ Ռոսսի Ինստիտուտի մոլեկուլյար բժշկության և պաթո լոգիայի բաժանմունքում, (D.U.E.R.C.C.) ծրագրի սահմանում, Պարիզ, Ֆրանսիա 

Անդամակցություններ՝

                         Հայ ուռւոցքաբանների ասոցիացիայի անդամ      

                       Երիտասարդ ԳԻտնականների Խորհուրդ (2006-2010թթ)

                          Երտասարդ Ուռուցքաբանների Խումբ ( YOgA)

                        European school of Oncology (ESO)

                        European Society for Medical Oncology (ESMO)

                        American Society of Clinical Oncology (ASCO)

Պարգևատրումներ՝

 XXVրդ on Antitumor Chemotherapy & Medical treatment of Cancer, from 11-22 January 2010 in  Villejuif, France.Սերտիֆիկատ

Dix-huitieme journee de Cancerologie Endocrinienne & de Medecine Nucleaire, 26 mars 2010, a l’Institute de Cancerologie Gustave-Roussy. Սերտրֆիկատ

ESO Course on Gastrointestinal Cancers ,Tbilisi, Georgia - 17/18 October 2014.

1st  ASCO Multidistiplinary Cancer Managment Cours in Armenia, Yerevan 12-15 May, 2014.

OMI Visiting Professorship in Oncology under the auspices of Wiel Medical College of Cornel University Memorial Sloan-Kattering Cancer Center, 20 October 2014, Armenia, Yerevan.

Making Sense of the New Chemotherapy Options for Advanced Pancreatic Cancer. For attending the live presentation by Dr. Hedy Kindler on September 11th, from 12pm-1pm EST, via webcast.

NCCN 2016  Congress Webinar Series: Breast Cancer  - Supportive Care: Fertility Preservation & Use of Bone Modifying  Agents in Patients with Breast Cancercomleted,Mart 18,2016.

NCCN 2016  Congress Webinar Series: Breast Cancer  - Late Stage Breast Cancer, Including SABCS  Updates, Cancercomleted,Mart 18,2016.

Eurasia Masterclass in Clinical Oncology, 21-23 April 2016, Moscow, Russian Federation

CONQUERING CANCER IN ARMENIA WITH A SMILE , May18, 2016, Armenia, Yerevan.

Melanoma Day in Armenia, 9-11 June, 2016, Armenia, Yerevan.

World Lung Day, August 1, 2016, Armenia, Yerevan.

Molecular Diagnostics, Genomics and Epigenetics in Clinical Oncology, 25-26.11.16 Rome, Italy

Հասարակության շրջանում կա կարծրատիպ, որ եթե մարդը դիմում է հոգեբույժի, ուրեմն՝ «խելագարվել» է: Այս կարծրատիպի պատճառով բազմաթիվ մարդիկ կա՛մ չեն դիմում բժշկի, կա՛մ արդեն իսկ սկսած բուժումն ընդհատում են «բարի կամեցողների» խորհուրդներով:

Հոգեկան առողջության մասնագետին այցելելն իրականում նշանակում է «ճանապարհ գտնել» զգացողությունների, վարքի հետ կապված խնդիրների լուծման համար: Դա նույնն է, օրինակ, ինչ տեսողության հետ կապված խնդիրների դեպքում աչքի բժշկին այցելելը:

Բուժման ընթացքում դրվում է ախտորոշում, որն իրենից ներկայացնում է եղած խնդիրների հակիրճ նկարագրություն: Այն անհրաժեշտ է հետագա բուժական, իրավական, վերականգնողական և այլ ծառայություններ կազմակերպելու համար:

Կարևոր է հիշել, որ ախտորոշումը «դրոշմ», «խարան» կամ «պիտակ» չէ և չի խոսում անձի ով լինելու մասին:

Ո՞ր դեպքում է պետք դիմել հոգեբանի, հոգեբույժի խորհրդատվությանը. hարցը պարզաբանում է «Magnus» կենտրոնի տնօրեն, բ. գ. թ., դոցենտ Մարգարիտ Թադևոսյանը:

1. Տրամադրության անկում, որը կարող է տևել մոտ 2 շաբաթ, նույնիսկ եթե չկա որևիցե էական պատճառ:
2. Վարքային խանգարումներ՝ կապված տարած սթրեսային իրավիճակի, կոնֆլիկտների, մտերիմի կորստի հետ:
3. Տագնապային վիճակ, խուճապային գրոհներ, կպչուն մտքեր, լարվածություն:
4. Քնի խանգարումներ:
5. Քրոնիկական հոգնածություն, հյուծվածություն, թուլություն, հետաքրքրությունների կորուստ՝ ակնառու սոմատիկ պաթոլոգիայի բացակայության դեպքում և այլն:

Այս և նման խնդիրների դեպքում կարող եք զանգահարել «Magnus» կենտրոն՝ հասցե Բայրոնի 6  +374 91 28- 44- 14 ,+374 77 -28 -44 -15 հեռախոսահամարով:

Ադենոիդներից մինչև քթային արյունահոսություն երեխաների մոտ. ինչ խորհուրդ է տալիս բժիշկը

Միջնապատի ծռություն, ադենոիդներ, օտիտ, տոնզիլիտ՝ սրանք ախտորոշումներ են, որոնք ծանոթ են բազմաթիվ ծնողների, ովքեր իրենց երեխային տարել են քիթ-կոկորդ-ականջաբանի մոտ, իսկ հատկապես տարատեսակ վիրուսների սրման շրջանում դրանցից խուսափելը գրեթե անհնար է լինում՝ հատկապես փոքր երեխաների պարագայում:

Ծնողներին հաճախ են անհանգստացնում այս ու նմանատիպ խնդիրները, և նրանք պատասխանները երբեմն փորձում են գտնել ծանոթների շրջանում, երբեմն էլ՝ համացանցում, որտեղ իսկապես տեղեկատվական հեղեղ է: Սակայն, բնականաբար, ցանկացած խնդրի դեպքում ամենաճիշտ քայլը միանգամից բժշկին դիմելն է՝ թե՛ հետագա բարդություններից խուսափելու և թե՛ հարցերին գրագետ պատասխաններ ստանալու համար:

«Արաբկիր» բժշկական համալիրի, «Վարդանանց» նորարարական բժշկական կենտրոնի և Երկրորդ բուժմիավորման քիթ-կոկորդ-ականջաբան Նունե Մալխասյանն արդեն երկար տարիներ ամենայն սիրով և հոգատարությամբ ընդունում է բազմաթիվ հիվանդների, իսկ վերջին երեք տարիներին՝ հատկապես մանկական տարիքի պացիենտների, որոնք դիմում են իրեն ԼՕՌ համակարգի ամենատարբեր խնդիրներով:

Բանիմաց և հմուտ բժշկուհին իր գրագետ խորհուրդներով և բուժման ճիշտ եղանակներով առողջություն է պարգևում երեխաներին և հանգստություն՝ նրանց ծնողներին:

http://bestgroup.am/ կայքի զրուցակիցն է քիթ-կոկորդ-ականջաբան Նունե Մալխասյանը:

-Բժշկուհի՛, Ձեզ ամենից շատ ո՞ր տարիքի երեխաներն են դիմում և ի՞նչ խնդիրներով:

-Ավելի հաճախ դիմում են նորածնից մինչև երկու-երեք տարեկան երեխաներ, որոնց մոտ հիմնականում լինում են օտիտներ, սուր շնչառական վարակներ, սուր տոնզիլիտներ… Երեխաները քթահոսություն են ունենում, ինչի պատճառով լորձային արտադրությունը կարող է անցնել դեպի ականջ, քանի որ երեխաների մոտ եվստախյան խողովակը մի քիչ ավելի կարճ և լայն է: Իսկ վիրահատական միջամտություններ կատարում ենք չորս և բարձր տարիքի երեխաներին, քանի որ վիրահատել կարելի է չորս տարեկանից հետո:

-Նկատի ունեք՝ որևէ պաթոլոգիայի դեպքու՞մ, ոչ թե որպես վիրուսի հետևանք:

-Այո, կոնկրետ քրոնիկ տոնզիլիտներ, ադենոիդներ, քթի միջնապատի ծռվածություն, քթի պոլիպներ, հայմորյան ծոցերի բորբոքումներ… Լինում են դեպքեր, երբ կարող է պահանջվել վիրահատություն:

-Ի՞նչ են ադենոիդները, և ո՞ր տարիքից կարելի է վիրահատել:

-Ադենոիդը հյուսվածք է, որը կարող է գերաճած և մեծացած լինել կամ մնալ նորմալ չափի: Ադենոիդ հյուսվածքը մտնում է լիմֆոիդ օղակի շարքի մեջ: Այդ օղակի մեջ են մտնում նաև քմային նշիկները, լեզվային նշիկը, եվստախյան փողի նշիկները: Ռինոսկոպիայի ժամանակ խոանների դիմաց երևում է ադենոիդ հյուսվածքը՝ քթըմպանի հետևի պատին: Իրենից ներկայացնում է լիմֆոիդ հյուսվածք, որը մասնակցում է օրգանիզմի իմունիտետի զարգացմանը: Եթե ադենոիդները չեն խանգարում երեխային, վիրահատելու կարիք չկա:

-Ի՞նչ նկատի ունեք՝ խանգարել ասելով, ծնողը կարո՞ղ է հասկանալ, որ դա երեխային խանգարում է:

-Երեխան դժվարաշնչություն է ունենում, հաճախակի, երկարատև քթահոսություն, որի պատճառը անհայտ է: Օրինակ՝ երեխան գրիպոզ վիճակում չէ, բայց քթից անընդհատ հոսում է, կամ երբ վիրուսով է հիվանդանում, քթահոսությունը երկարատև է լինում: Այս գանգատների պատճառը ադենոիդ հյուսվածքն է, երեխան սկսում է հիմնականում շնչել բերանով, ինչի հետևանքով երեխայի ծնոտի ձևը փոխվում է, դա կոչվում է ադենոիդիկ դեմք: Ադենոիդով երեխաները կարող են ունենալ լսողության խանգարումներ, դժվարալսություն, գիշերները խռռացնել, նրանց մոտ կարող է լինել քնի ապնոէ: Ապնոէն քնի ընթացքում  կարճատև շնչառական դադար է՝ մի քանի վայրկյանից մինչև մի քանի րոպե տևողությամբ:

-Իսկ ինչո՞վ է պայմանավորված այդ հյուսվածքի մեծ կամ փոքր լինելը:

-Դա ուղղակի օրգանիզմի առանձնահատկություն է, հաճախակի հիվանդացող երեխաների մոտ ադենոիդները չեն հասցնում փոքրանալ, ամեն հաջորդ հիվանդություն է՛լ ավելի է մեծացնում ադենոիդները: Կա երեխա, որի ադենոիդները կյանքի ընթացքում կարող են մեծանալ` երկրորդ աստիճանից փոխվել երրորդի:

-Իսկ ո՞ր աստիճանի դեպքում են վիրահատում:

-Եթե առաջին, երկրորդ աստիճանի է, փորձում ենք կոնսերվատիվ բուժում անել, այսինքն՝ կաթիլներով, պրեպարատներով, որոնք օգտագործելու դեպքում դրական դինամիկա է նկատվում, և երեխան ավելի քիչ է հիվանդանում, ադենոիդներն էլ ժամանակի ընթացքում հետ են զարգանում: Այդ ժամանակ վիրահատելու կարիք չկա, իսկ երկրորդ, երրորդ և ավելի աստիճանների դեպքերում դեղորայքային բուժումը չի օգնում, դրա համար պետք է վիրահատել, որ երեխայի շնչառությունը կարգավորվի, և նա չունենա թթվածնային քաղց, գլխացավեր, հիշողության, ուշադրության վատացում և այլ գանգատներ:

-Ինչպե՞ս է ախտորոշվում ադենոիդների առկայությունը:

-Ախտորոշում ենք հիմնականում ռենտգենով, մատնային հետազոտությամբ, ռինոսկոպիայով, էնդոսկոպիայով, ինչպես նաև՝ անհրաժեշտության դեպքում համակարգչային տոմոգրաֆիայով: Կան հատուկ բառեր, որոնք երեխան կրկնում է, և ադենոիդները ավելի լավ են երևում:

Մատնային հետազոտություն ներկայում հաճախ չեն կիրառում, քանի որ ավելի բարձր է տրավմատիզացիայի հավանականությունը: Էնդոֆիբրոսկոպիայի ժամանակ քթային անցուղիով մուտք են գործում քթըմպան, և ադենոիդները ավելի պարզ են երևում:

-Երբ իսկապես խնդիրներ կան, երեխան դժվար է շնչում, ե՞րբ կարելի է վիրահատել:

-Վիրահատում ենք չորս տարեկանից բարձր երեխաներին, սակայն լինում են դեպքեր, երբ ցուցում է հանդիսանում վիրահատել ավելի ցածր տարիքի երեխաների: Շատ ծանր դեպքեր են լինում, երբ երեխան քթով ընդհանրապես չի շնչում, խեղդվում է, այդ դեպքում անում ենք պոլիսոնոգրաֆիա, այսինքն՝ քնի ընթացքում ստուգում ենք՝ թթվածնային քաղցը ո՛ր աստիճանի է, և եթե ծանր է, ապա արդեն կա ցուցում վիրահատության:

-Հետվիրահատական բարդություններ լինու՞մ են:

-Իհարկե, կարող են հանդիպել՝ կախված օրգանիզմի առանձնահատկություններից, սպիերը կարող են արագ լավանալ, իսկ երբեմն՝ առաջանալ կելոիդներ: Կախված մաշկից և լորձաթաղանթից՝ կարող են առաջանալ կպումներ: Կելոիդները երբեմն ենթակա են վիրահատման:

-Տիկին Մալխասյան, խնդրում եմ, անդրադարձեք նաև երեխաների քթային արյունահոսություններին, քանի որ դա էլ է հաճախակի հանդիպող խնդիր, և վստահ եմ՝շատերը կցանկանան ճիշտ տեղեկություններ ստանալ այս մասին:

-Քթային արյունահոսությունը շատ հաճախ հանդիպող պաթոլոգիա է: Այն ավելի հաճախ ամռանն է հանդիպում, պատճառը օդի չորությունն է, դրան միանում է տաքությունը, և լորձաթաղանթը չորանում է: Քթի միջնապատի լորձաթաղանթի վրա կա հանգույց՝ մազանոթների խուրձ: Չորության ֆոնին քթի լորձաթաղանթին առաջանում են կեղևներ, որոնք կարող են պոկվել, և պատճառ հանդիսանալ արյունահոսությունների:

Սակայն կան հիվանդություններ, որոնց ժամանակ ևս լինում են քթային արյունահոսություններ: Որպեսզի դրանք հերքենք, սկզբնական շրջանում պետք է արյան ընդհանուր քննություն անել՝ ավելի ճիշտ ու ամբողջական ախտորոշման համար: Եթե լաբորատոր քննությունը նորմայի սահմաններում է, շեղումներ չկան, ապա արյունահոսությունը կապում ենք արդեն հանգույցի հետ, նշանակում ենք փափկացնող կաթիլներ, իսկ անհրաժեշտության դեպքում հանգույցը այրում ենք արծաթի նիտրատով:

-Այս ամենը, ինչ նշեցիք, նաև գիշերային պատահական արյունահոսությունների՞ն է վերաբերում:

-Այո, արյունահոսությունը պատահական կարող է սկսվել գիշերը, որովհետև երեխան կարող է շարժվել, դիպչել քթին և, մեխանիկորեն վնասելով, հանգեցնել արյունահոսության: Դրա համար փափկացնող կաթիլներ ենք նշանակում, նաև՝ վիտամիններ (օր.` ասկորուտին):

-Դա ո՞ր տարիքին է վերաբերում:

-Երեք-չորս տարեկանից կարող է սկսվել, նույնիսկ լինում են դեպքեր, որ ավելի վաղ տարիքում է լինում: Փոքր տարիքում առավել վտանգավոր է: Այդ դեպքերում ավելի զգոն ենք հետազոտում, որովհետև պատճառը կարող է որևէ հիվանդություն լինել:

-Իսկ միջնապատի ծռվածության պատճառով կարո՞ղ է լինել քթային արյունահոսություն:

-Այո, կարող է լինել միջնապատի ծռվածության պատճառով, հատկապես եթե թեքվածությունը հենց այդ մասում է, կամ թեքվածության պատճառով կարող է չորություն առաջանալ և հանգեցնել լորձաթաղանթի վնասման:

-Իսկ այս վիճակը, որ երեխաների մոտ պարբերաբար կարող է արյունահոսություն լինել, մինչև ո՞ր տարիքն է տևում:

-Այն նույնպես օրգանիզմի առանձնահատկություն է: Կարող է անցնել կամ պակասել հասունացման շրջանին զուգընթաց:

-Ի՞նչ խորհուրդ կտաք՝ կանխարգելելու համար քթային արյունահոսությունը:

-Աղաջրով, ծովային աղի լուծույթներով օրը մեկ-երկու անգամ մաքրել քիթը, եթե չորություն են զգում, ապա կարող են օգտագործել փափկացնող յուղային կաթիլներ: Շատ արդյունավետ է վազելինը, որը կարելի է ձեռք բերել դեղատներից:

-Բժշկուհի, արդեն քանի տարի է՝ տարբեր վիրուսներ են տարածվում՝ ադենովիրուսներ և այլն, դրանց հետևանքով երեխաների մոտ ԼՕՌ համակարգի ի՞նչ հիվանդություններ են զարգանում:

-Հիմնականում օտիտ, ավելի մեծ տարիքում կարող են զարգանալ սինուսիտներ, տոնզիլիտներ, թարախային անգինաներ:

-Այս ամենն ախտորոշելու համար ժամանակակից սարքավորումներ են հարկավոր, այդ առումով հայաստանյան կլինիկաներում վիճակը նորմա՞լ է:

-Այո, բարձրակարգ բժշկական սարքավորումները և նորագույն տեխնոլոգիաներն ապահովում են հիվանդների լիարժեք հետազոտում: Մեր բժիշկներն էլ հաճախակի վերապատրաստումներ են անցնում, թեև համավարակի պատճառով վերջին երկու տարիներին օնլայն վերապատրաստումների ենք մասնակցում, փորձում ենք ժամանակին հնարավորինս համընթաց քայլել, ժամանակակից մեթոդներին, նորույթներին ծանոթանալ:

-Խոսեցինք համավարակի մասին. կորոնավիրուսից ի՞նչ բարդություններ են լինում ԼՕՌ համակարգում:

-Հիմնական բարդությունը հոտառության կորուստն է կամ աղավաղումը, երբ մարդը կարող է որևէ տհաճ հոտ զգալ կամ ընդհանրապես չզգալ: Համի ու հոտի բացակայությունը խիստ անհատական է, կարող է տևել մեկ օրից մինչև ամիսներ: Կորոնավիրուսի ժամանակ կարող է զարգանալ ֆարինգիտ, որն ուղեկցվում է ուժեղ ցավով:

-Տիկին Մալխասյան, ի՞նչ կմաղթեք մեր ընթերցողներին:

 -Հնարավորինս զերծ մնան հիվանդություններից և անհրաժեշտության դեպքում դիմեն բժշկի, որպեսզի հիվանդությունը չբարդանա և ստանա ճիշտ բուժում: Առողջ եղեք:

Սա իմ կոչումն է. բժիշկ-ճառագայթաբանը՝ իր մասնագիտության մասին

Բժշկությունն օրըստօրե զարգանում է՝ մարդկությանը թույլ տալով այլևս չվախենալ այս կամ այն հիվանդությունից, քանի որ հայտնաբերվել է բուժման միջոցը: Գնալով կատարելագործվում են նաև բժշկական տեխնոլոգիաները. մարդն իր ուղեղի անսահման հնարավորությունների գործադրմամբ հորինում ու ստեղծում է այնպիսի սարքավորումներ, որոնք թույլ են տալիս մարդու օրգանիզմն ուսումնասիրել անգամ ներսից: Այսօր այդպիսի զանազան հնարավորություններ կան՝ մագնիսառեզոնանսային տոմոգրաֆիա, կոմպյուտերային տոմոգրաֆիա, սոնոգրաֆիա և այլն: Եվ հիմնականում հենց այս մեթոդներն են, որոնք հստակ ու վերջնականապես կարողանում են ախտորոշել՝ առկա՞ է արդյոք մարդու մոտ այս կամ այն հիվանդությունը, թե՞ ոչ:

Անկախ ախտորոշումից՝ բժիշկը պիտի կարողանա հիվանդությունն այնպե՛ս ներկայացնել պացիենտին, որ նա երբեք չմտածի, թե դա դատավճիռ է: Բժիշկ-ճառագայթաբան և բժիշկ-սոնոգրաֆիստ Եվա Ռևազյանը, որն աշխատում է ոչ միայն մեծերի, այլև երեխաների հետ՝ սկսած նորածնային տարիքից, կարողանում է հիվանդներին այնպիսի մոտեցում ցուցաբերել, որի շնորհիվ բարեհամբույր և սրտացավ բժշկուհու մոտից բոլոր պացիենտները հեռանում են հանգիստ և հույսով ու հավատով առ այն, որ իրենց հիվանդությունը բուժելի է, և իրենք, անշուշտ, կապաքինվեն:

http://bestgroup.am զրուցակիցն է Վլադիմիր Ավագյանի անվան բժշկական կենտրոնի բժիշկ-սոնոգրաֆիստ, «Էրեբունի» բժշկական կենտրոնի բժիշկ-ճառագայթաբան, «Վալիդուս» բժշկական կենտրոնի բժիշկ-սոնոգրաֆիստ, ՀՀ ԱՆ «Ակադեմիկոս Ս․ Ավդալբեկյանի անվան առողջապահության ազգային ինստիտուտ» ՓԲԸ-ի դասախոս և պարզապես՝ անչափ հմայիչ ու բարի հայուհի Եվա Ռևազյանը:

-Բժշկուհի՛, նշեք, խնդրեմ, թե ինչո՛վ է զբաղվում բժիշկ-ճառագայթաբանը, և ինչով՝ բժիշկ-սոնոգրաֆիստը:

-Ես, որպես բժիշկ-սոնոգրաֆիստ, զբաղվում եմ բոլոր խոշոր և մանր հոդերի ու մկանների, ինչպես նաև՝ նորածինների և հղիների սիմֆիզների ու նյարդերի սոնոգրաֆիկ հետազոտություններով, իսկ որպես բժիշկ-ռադիոլոգ՝ կատարում եմ գլխուղեղի, ողնաշարի և հոդերի ու մկանների ՄՌՏ հետազոտություն:

Սոնոգրաֆիկ հետազոտությունն իր առաձնահատկություններն ունի, ՄՌՏ-ն՝ իր:

-Ո՞րն է ավել արդյունավետ:

-Սոնոգրաֆիկ հետազոտությունն ունի մի շարք առավելություններ: Նախ՝ այն բացարձակ անվնաս է, չի ճառագայթում, կատարվում է ռեալ ժամանակահատվածում, հետազոտության ժամանակ կարող ենք կատարել բազմաթիվ պրոբաներ, հետևել ջլի աշխատանքին, համեմատել աջ և ձախ սիմետրիկ հոդերը մեկը մյուսի հետ և այլն:

ՄՌՏ հետազոտությունն այդ առումով մի քիչ զիջում է սոնոգրաֆիկ հետազոտությանը. ՄՌՏ-ով չենք կարող համեմատություն կատարել, ՄՌՏ հետազոտությունը տևում է քիչ ավելի երկար, այն ունի որոշ հակացուցումներ, օրինակ՝ նոր վիրահատված, ստենտավորված պացիենտներին մինչև 15-րդ օրը հետազոտելու իրավունք չունենք, նաև մետաղական պրոթեզներ ունեցող պացիենտներին չի կարելի հետազոտել մագնիսի պատճառով… Պրոթեզները, էնդոպրոթեզները, սրտի պեյսմեկերները, ականջի լսողական սարքերը և այլն՝ դրանց առկայությունը դարձնում է հետազոտությունը անհնար:

Բացի այդ՝ ՄՌՏ հետազոտության կատարելու համար կարևորագույն պայման է հիվանդի բացարձակ անշարժ պառկելը: Այդ պատճառով նորածիններին, փոքր երեխաներին, ցնցումներ ունեցող պացիետներին չենք կարող կատարել ՄՌՏ հետազոտություն (ՄՌՏ կարող ենք կատարել անզգայացմամբ), իսկ սոնոգրաֆիկ հետազոտություն կարող ենք կատարել անգամ շարժվող, լացող երեխային:

Սոնոգրաֆիայի մյուս առավելությունն այն է, որ այստեղ տարածական խնդիր չկա՝ ի տարբերություն ՄՌՏ-ի, որի ժամանակ պացիենտները նեղ խողովակի մեջ են պառկում, ինչը շատ դժվար է կլաուստրոֆոբիկների համար. նրանք գրեթե չեն դիմանում 15-20 րոպե՝ ՄՌՏ հետազոտություն կատարելիս:

-ՄՌՏ-ի մասին, կարելի է ասել, առասպելներ են տարածված: Կարո՞ղ ենք պնդել, որ այն լիովին անվտանգ է:

-ՄՌՏ հետազոտությունն օֆիցիալ համարվում է անվտանգ, այն կարող ենք կատարել նորածիններին, միջին տարիքի մարդկանց, մեծերին, ծերերին, կարող ենք հստակ կատարել հղիներին՝ առանց կոնտրաստային նյութի ներարկման, այն չի ճառագայթում, ոչ մի կողմնակի էֆեկտ չի առաջացնում, համարվում է բացարձակ անվնաս հետազոտություն՝ ի տարբերություն ԿՏ և ռենտգեն հետազոտությունների, որոնք ճառագայթում են:  ՄՌՏ-ն կարող ենք կրկնել բազմաթիվ անգամեր՝ մեկ օր հետո, մեկ շաբաթ հետո՝ չվախենալով նրա բացասական ազդեցություններից, հետևանքներից: Կարող ենք մի քանի անգամ հետազոտել՝ անգամ կոնտրաստով: Ճիշտ է, տրավմաների դեպքում առաջնային ցուցված է ԿՏ հետազոտությունը, սակայն հղիության առկայության պարագայում, երբ հակացուցված են ԿՏ-ն ու ռենտգենը, կատարում ենք ՄՌՏ և դարձյալ կարողանում ենք պատասխանել շատ հարցերի:

Իսկ սոնոգրաֆիկ հետազոտության ժամանակ մենք կարող ենք ուսումնասիրել հոդերի բոլոր փափուկ կոմպոնենտները՝ ի տաբերություն ռենտգենի և ԿՏ-ի, որոնք կարողանում են վիզուալիզացնել ոսկրային համակարգը՝ պարզելու համար՝ արդյոք կա՞ կոտրվածք և այլն: Մինչդեռ հոդերի սոնոգրաֆիկ հետազոտության միջոցով կարողանում ենք վիզուալիզացնել փափուկ հյուսվածքները, ջլային, կապանային համակարգը, սինովյալ թաղանթները, հոդաշապիկը, մենիսկալ ապարատը, մկանային համակարգը:

Բազմաթիվ սպորտսմենների մոտ, օրինակ, մկանային խնդիրներ են լինում, և շատ կարևոր է ճիշտ ժամանակին դիագնոզել, տարբերակել մկանային վնասվածք և մկանային ձգվածություն հասկացությունները, որովհետև դրանք տակտիկական տարբեր բուժումներ են պահանջում, նաև սպորտով զբաղվելու կամ դադարեցնելու հարց պետք է որոշվի, դրա համար այդ դիֆերենցումը շատ կարևոր նշանակություն ունի, որը սոնոգրաֆիկ հետազոտությունից բացի՝ ՄՌՏ-ի միջոցով ևս կարող ենք կատարել:

-Բժշկուհի, Ձեզ համար ո՞ր հետազոտությունն է ավելի հետաքրքիր՝ սոնոգրաֆիա՞ն, թե՞ մագինսառեզոնանսային տոմոգրաֆիան, և առհասարակ՝ ի՞նչն է գրավում Ձեզ Ձեր մասնագիտության մեջ, ինչու՞ ընտրեցիք այս մասնագիտությունը:

Ինչ վերաբերում է հարցին, թե վիզուալիզացիայի ո՛ր տարբերակն է ինձ համար ավելի հետաքրքիր, նշեմ, որ ՄՌՏ-ն այլ աշխարհ է, սոնոգրաֆիան՝ մեկ այլ, յուրաքանչյուրով տարբեր բաներ ենք ակնկալում տեսնել: Դժվարանում եմ առաձնացնել, ուղղակի ՄՌՏ-ում պատրաստի պատկերներ ենք ստանում, ապարատը ստանում է պատկերները, որոնք մենք պարզապես թերթում ենք և տեսնում խնդիրը, իսկ սոնոգրաֆիկ հետազոտությունն ունիկալ է նրանով, որ մենք ինքներս ենք ստեղծում, ստանում մեր պատկերները և դրանով համապատասխան ախտորոշում կատարում:

Մանկուց երազել եմ զբաղվել բժշկությամբ, մեծացել եմ բժշկի ընտանիքում, հայրս իր գործին նվիրված բժիշկ է, միշտ տեսել եմ և ինձ շատ-շատ է դուր եկել մարդկանց օգնելու, միշտ պատրաստ լինելու նրա կարողությունը: Ես ինքս շատ մարդասեր եմ ու նույնիսկ մանկուց, երբ իմ ներկայությամբ որևէ մեկը վատ էր զգում, կամ որևէ միջադեպ էր լինում, ներքուստ ինչ-որ բան ինձ ուղղակի մղում էր այդ ուղղությամբ: Եվ ես հասկացա, որ դա իմ կոչումն է: Անցա այս աշխատանքին՝ հասկանալով, որ իմ մասնագիտությունը շատ կարևոր է, որոշիչ, օգնում է շատ կյանքեր փրկել, մարդկանց ճիշտ ուղու վրա կանգնեցնել…

Շատ կարևոր է ճիշտ խոսելը պացիենտի հետ: Անկախ այն բանից, թե ինչ ենք ախտորոշել, շատ կարևոր է դա ճիշտ մատուցելը՝ ինչ է կատարվում, ինչ կարելի է անել, ինչ կլինի հետո, և ում պետք է դիմել, որպեսզի հիվանդը ճիշտ ընկալի, հասկանա, չշփոթվի, գիտակցի, թե ինչ է կատարվում իր հետ և չհուսահատվի; Օրինակ՝ իմ պացիենտները, անկախ դիագնոզից, միշտ հեռանում են բավարարված, հանգիստ և մեծ հույսով ու հավատով լի:

-Սահուն մոտեցանք մեր մյուս հարցին. այսպես ասած՝ վատ ախտորոշումներն ինչպե՞ս եք հայտնում պացիենտին, դժվա՞ր է:

-Նախ՝ ինքս եմ շատ ծանր տանում, երբ «վատ» ախտահարումներ եմ տեսնում պացիենտների մոտ, հատկապես, երբ տարիքային շեմն ավելի ցածր է լինում:  Առաջին հերթին փորձում եմ հաղթահարել իմ էմոցիաները, այնուհետև խոսում եմ նախ հարազատների հետ, բացատրում, հուշում հետագա քայլերը՝ ուղղորդելով համապատասխան մասնագետների մոտ, և հարազատների որոշմամբ է լինում՝ տեղեկացնե՞լ պացիենտին իր ախտորոշման մասին, թե՞ ոչ: Շատ դեպքերում հարազատները պարզապես չեն ցանկանում, որ պացիենտն իմանա իր ախտորոշման մասին:

-Իսկ տոկոսային առումով ավելի շատ «լավ»՝ դրակա՞ն ախտորոշումներ են լինում, թե՞ «վատ»՝ բացասական:

-Ավելի շատ դրական ախտորոշումներ են լինում: Հատկապես քովիդային պայմաններում, երբ բոլորը մի քիչ ահաբեկված և շփոթված են, առավել ևս՝ երբ քովիդով հիվանդանալուց հետո բոլորի մոտ անհասկանալի գլխապտույտներ և գլխացավեր են լինում, շատերն անհանգստացած դիմում են մեզ՝ գլխուղեղի ՄՌՏ հետազոտություն կատարելու նպատակով, և մենք հիմնականում ժխտում ենք վտանգավոր պաթոլոգիաների առկայությունն ու հանգստացնելով՝ ճանապարհում մեր պացիենտներին:

-Ո՞ր հիվանդությունների ախտորոշումներն են ավելի հաճախակի դարձել:

-Դիագնոստիկ մեթոդների զարգացման ֆոնին, ցավոք, սկսել է շատ ախտորոշվել ցրված սկլերոզը: Ցավալի փաստ է, որ միջազգային գրականության մեջ էլ է նշված, և իմ դիտարկումները ևս փաստում են, որ դա հայերի մոտ շատ է հանդիպում:

-Ինչո՞վ է դա պայմանավորված:

-Առայժմ դժվարանում ենք ասել, երևի գենետիկան է:

-Բժշկուհի՛, ի՞նչ կմաղթեք մեր ընթերցողներին:

-Բոլորին կմաղթեմ սիրել իրենց, հետևել առողջությանը և այցելել բժշկի ոչ միայն խնդիրների առկայության դեպքում, այլև պրոֆիլակտիկ նպատակներով, քանի որ վաղ ախտորոշման դեպքում բուժման ելքը միանշանակ ավելի բարենպաստ է լինում: