Անպտղությունը դատավճիռ չէ

Ինչպես ասում են՝ երեխաները կյանքի ծաղիկներն են: Այդ նրանք են մեծերի դժգույն առօրյան ներկում վառ գույներով, և հենց նրանց ժպիտն է ստիպում հավատալ, որ ամեն ինչ դեռ առջևում է:

Սակայն, ցավոք սրտի, ոչ բոլորի տներն են լցվում մանկական զրնգուն ծիծաղով, և ոչ բոլոր ընտանիքներն ունեն այդ երջանկությունը՝ վայելելու երեխայի ամեն նոր արարքը, խոսքը:

Իսկ ի՞նչ կարող են անել այն կանայք, որոնք բախվել են դաժան իրականությանը՝ անպտղություն հետ: Այս հարցին վստահ կպատասխանի հայ-իսրայելական վերարտադրողական բժշկության կլինիկայի ռեպրոդուկտոլոգիայի բաժանմունքի կլինիկական ղեկավար ՄԱՐԻՆԱ ՄԿՐՏՉՅԱՆԸ,  ով աշխատել է պրոֆեսոր Օրվիետոյի ղեկավարության ներքո, վերապապատրաստվել Մոսկվայում՝ ակադեմիկոս Վ.Կուլակովի անվան մանկաբարձության եւ գինեկոլոգիայի կենտրոնում, անցել վերապատրաստումներ Բարսելոնայում: Հաճելի կին ու հետաքրքիր զրուցակից է, ով իր բազմավաստակ աշխատանքային փորձով ու բացառիկ գիտելիքների շնորհիվ կանանց մայր դառնալու մեծագույն բերկրանք է պարգևել : 

Դրանում կարող եք համոզվել և դուք, սիրելի՛ կանայք, քանզի բժշկուհի ՄԱՐԻՆԱ ՄԿՐՏՉՅԱՆԸ միշտ պատրաստ է ձեռք մեկնել մանկան ճիչին այնքա՜ն սպասող կանանց: Հենց նրա՛ շնորհիվ են այսօր բազմաթիվ ընտանիքներ վայելում սպասված երջանկությունը:

Բժիշկ ՄԱՐԻՆԱ ՄԿՐՏՉՅԱՆԻ հետ կարող եք է կապ հաստատել +374 93 -45- 84- 21 հեռախոսահամարներով կամ այցելել Դ. Վարուժանի փ. 28/1 Հայ-իսրայելական վերարտադրողական բժշկության կլինիկա, «Աստղիկ» ԲԿ:

Առաջ նայենք, լավատես լինենք ու չլքենք հայրենիքը

Բժշկի պրոֆեսիոնալիզմի, գործին նվիրվածության, ինչպես նաեւ կնոջ վերատադրողական առողջության հետ կապված տարաբնույթ խնդիրներին քաջածանոթ լինելու շնորհիվ բազմաթիվ կանայք բուժվել են տարբեր խնդիրներից, մայրացել եւ լույս աշխարհ են բերել առողջ փոքրիկների: Սակայն, ցավոք, կնոջ համար ամեն ինչ չի սահմանափակվում միայն վերարտադրողական առողջությամբ, կյանքի ընթացքում նա տառապում է գինեկոլոգիական բազմաթիվ հիվանդություններից, եւ դրանց բուժումը դառնում է շատ հրատապ, երբեմն պահանջում վիրահատական միջամտություն: http://bestgroup.am/ զրուցակիցն է «Շենգավիթ» բժշկական կենտրոնի գլխավոր տնօրենի՝ ծննդօգնության գծով տեղակալ, մանկաբարձական բաժնի ղեկավար ԱՇՈՏ ՍԻՐՈՒՆՅԱՆԸ, մարդ, ով, ընտրելով բժշկի մասնագիտությունը, պատվով է կատարում իր գործը: Կայուն գիտելիքներով եւ մարդկային բարձր առաքինություններով օժտված բժիշկը վստահ կանգնած է յուրաքանչյուր հիվանդի կողքին եւ, որ ամենակարեւորն է, ամեն մի վայրկյան պայքարում է ամենաարժեքավորի` կնոջ առողջության պահպանման համար:

-Ո՞րն է թթվածնային քաղցը, ինչպե՞ս է այն արտահայտվում:

-Թթվածնային քաղցը (հիպօքսիան) թթվածնի պակասն է հյուսվածքներում: Այդ գործընթացը կարող է սկսվել ներարգանդային կյանքում, ծննդաբերության ընթացքում, նաեւ ծնվելուց հետո՝ նորածնի մոտ: Հիպօքսիայի հիմնական պատճառներն են՝ ընկերք-արգանդային անբավարարությունը, մոր ծանր սոմատիկ հիվանդությունները, շաքարային դիաբետը, հիպերտենզիան, հղիությունը բարդացնող տարբեր վիճակները՝ գերջրությունը, սակավաջրությունը, անհասությունը, ներարգանդային կյանքում աճի դանդաղումը, բազմապտուղ հղիությունները, մայրերին նշանակվող որոշակի դեղորայքը: Այն երկու տեսակի է (քրոնիկ ու սուր), կարող է ի հայտ գալ ե՛ւ մեծահասակների, ե՛ւ երեխաների, ե՛ւ նորածինների մոտ: Քրոնիկն սկսում է ներարգանդային կյանքում, կոչվում է նաեւ պերինատալ հիպօքսիա եւ զարգանում է հղիության ընթացքում: Սուր հիպօքսիան զարգանում է ծննդաբերության ժամանակ, երբ առաջանում են որոշակի խնդիրներ: Այդ խնդիրներից են՝ տրավմատիկ ծանր ծննդաբերությունները, հատկապես, երբ գործիքային միջամտությունների կարիք է լինում՝ վակուում էքստրակցիա եւ աքցանադրում, պտղաշրջում, շտապ կեսարյան հատում, սրտի բաբախի տուժում, երկարատեւ ծննդաբերություն, պորտալարի արտանկում, պորտալարի ամուր փաթաթում պտղի պարանոցի կամ իրանի շուրջը, որը ծննդաբերության ընթացքում ավելի է սեղմում, կեղտոտ պտղաջրերի դեպքում ՝ մեկոնիալ կամ արյունային, ծննդաբերության ժամանակ նարկոտիկների օգտագործում (այսօր ընդհանուր անզգայացում քիչ են կատարում, բայց մոր վիճակից ելնելով՝ երբեմն կիրառվում է), մայրերի մոտ` հիպոտենզիաներ, երբ մոր մոտ զարգանում է ճնշման անկում, շոկային վիճակ: Նորածինը կարող է հիպօքսիա ունենալ նաեւ ծնվելուց հետո, որի պատճառ են թոքային խնդիրները՝ թոքաբորբը, շնչառական խանգարումները, սրտի բնածին արատները, սեպսիսը, վարակները, հաճախ կրկնվող ապնոէները, որոնք բնորոշ են անհաս նորածիններին:

Հիպօքսիայի ամենաբարդ հետեւանքը մանկական ուղեղային կաթվածն է, որը զարգանում է, եթե երեխան շատ ծանր ներարգանդային քրոնիկ հիպօքսիա կամ ծանր շնչահեղձուկով է ծնվել: Մանկական ուղեղային կաթվածն արտահայտվում է կայուն, երկարատեւ նյարդաբանական խանգարումներով, որոնց բնորոշ են անկառավարելի մկանային տոնուսը, շարժումները՝ առանց այլ ախտաբանության կամ հիվանդության:

-Ինչպե՞ս կանխարգելել հիպօքսիան:

-Դրա կանխարգելման համար կարեւոր է հղիության ճիշտ վարումը, հսկողությունը, որը հնարավորություն է տալիս հղիության ընթացքում վաղ հայտնաբերել ներարգանդային քրոնիկ եւ սուր հիպօքսիաները: Բայց կան դեպքեր, երբ հնարավոր չէ այն կանխարգելել, որովհետեւ մայրն այնպիսի հիվանդություններ ունի, որոնք քրոնիկ են: Նման դեպքերում պետք է այնպիսի պայմաններ ապահովել, որոնք ամենահամապատասխանն են պտղի համար:

-Հիմնականում երիտասարդ տարիքում ինչի՞ց է առաջանում արգանդի միոման:

-Արգանդի միոման կամ մկանուռուցքը բավական տարածված հիվանդություն է, որն առավել հաճախ հանդիպում է 30 տարեկանից բարձր կանանց մոտ: Ըստ էության, դա բարորակ գոյացություն է, որն օնկոլոգիական հիվանդությունների հետ ոչ մի ընդհանուր բան չունի: Ժամանակին արված ախտորոշումն ու ճիշտ բուժումը թույլ կտան ամբողջությամբ ազատվել ուռուցքից եւ վերականգնել հիվանդի առողջությունը:

Այսօր պարզ չեն այդ հիվանդության արմատները, միայն կարող եմ նշել, որ մեծ նշանակություն ունի ժառանգական նախատրամադրվածությունը: Այդ եզրակացությանն ենք հանգել մեր հարցումներից: Հիվանդները հիմնականում նշում են, որ իրենց մոր, մորաքրոջ, հորաքրոջ կամ տատիկի մոտ նույնպես եղել է այդ հիվանդությունը: Բայց ժառանգականությունը միակ պատճառը չէ, ու ցավալի փաստ է, որ երիտասարդ աղջիկների մոտ է արդեն առաջանում միոմա, փաստորեն, հիվանդությունը «երիտասարդանում է»: Որպես կանոն, ուռուցքի փոքր չափերի դեպքում հիվանդը ոչ մի տհաճ զգացողություն չի ունենում, քանի որ վաղ շրջանում ախտանշաններ չեն լինում: Այս դեպքում խնդիրը կարելի է հայտնաբերել միայն բուժզննման միջոցով: Սակայն հիվանդության զարգացման հետ մեկտեղ առաջանում են որոշ ախտանշաններ, որոնք նման են էնդոմետրիոզի կամ կանանց սեռական օրգանների օնկոլոգիական հիվանդությունների ախտանշաններին: Հստակ ախտորոշման համար հարկավոր է խորհրդակցել բժշկի հետ եւ անցնել բուժզննում:

-Ի՞նչ ախտանշաններ են նկատվում:

-Դա արտահայտվում է դաշտանային ցիկլի խանգարմամբ, ցիկլի մեջտեղում արնախառն արտադրությամբ, առատ միզարձակությամբ ու փորկապությամբ, դաշտանից առաջ որովայնի ստորին հատվածի ձգող ցավով, երկարատեւ կամ առատ դաշտանով, կայուն անպտղությամբ, գոտկատեղի եւ որովայնի ստորին հատվածի չափերի մեծացմամբ՝ առանց մարմնի քաշի ավելացման: Եթե ախտանշաններ չկան, սակայն հանգույցներն արդեն առաջացել են, ապա դրանք կարելի է հայտնաբերել հասարակ գինեկոլոգիական հետազոտության միջոցով: Հիվանդի մոտ ուռուցքների հայտնաբերման դեպքում բժիշկն ուղարկում է նրան ուլտրաձայնային հետազոտության, որի միջոցով էլ որոշվում են հանգույցների չափերն ու քանակը: Բարդ դեպքերում կարող է լինել հավելյալ ախտորոշման անհրաժեշտություն, երբ իրականացվում է հիստերոսկոպիա կամ լապարոսկոպիա: Առաջինի դեպքում բժիշկը հատուկ օպտիկական սարքի միջոցով հետազոտում է հեշտոցն ու արգանդի վզիկը, իսկ երկրորդի դեպքում հատուկ արված անցքերի միջոցով հետազոտվում է արգանդի խոռոչը:

-Եթե մեծ չափերի է, ինչպե՞ս են կատարում վիրահատությունը, որպեսզի արգանդը չվնասեն:

-Ելնելով միոմայի չափից, տեսակից ու տեղակայման հատվածից՝ գինեկոլոգը ընտրում է վիրահատության տեսակը: Այդ տեսակները երեքն են: Լապարոսկոպիա. հանգույցները հեռացվում են որովայնի հատվածում արված փոքրիկ անցքերի միջոցով: Հիստերոսկոպիա. հեշտոցի միջով արգանդի խոռոչ է մտցվում տեսախցիկով հատուկ սարք, որի միջոցով հստակ որոշվում է հանգույցի տեղն ու հեռացվում այն: Որովայնային վիրահատություն. այս պրոցեդուրան կիրառվում է շատ հազվադեպ եւ իրականացվում է որովայնի ստորին հատվածում արված կտրվածքի միջոցով: Հանգույցների հեռացման համար առավել հաճախ կիրառվում են լապարոսկոպիկ ու հիստերոսկոպիկ մեթոդները, քանի որ դրանք ունեն մի շարք առավելություններ (արագ վերականգնում, վերարտադրողական գործառույթի պահպանում եւ հետքերի բացակայություն):

 Առավել ծանր դեպքերում, երբ չի հաջողվում ճնշել ուռուցքի աճը հորմոնաթերապիայի միջոցով, իսկ վիրահատություններն այդքան էլ արդյունավետ չեն լինի, նշանակվում է հիստերէկտոմիա՝ արգանդի ամբողջական հեռացում:

 -Ի՞նչ կասեք պոլիկիստոզի մասին:

-Պոլիկիստոզը շատ տարածված է, այն արտահայտվում է ձվարանների մեջ մանր կիստաների առկայությամբ, հիմնականում հիվանդ կանանց մոտ խախտված է լինում ձվազատումը, եւ դրանով է պայմանավորված անպտղության մեծ տոկոսը: Վերջնական բուժում՝ որպես այդպիսին, այդ հիվանդությունը չունի, եւ սովորաբար ամուսնացած կանանց դեպքում մեր նպատակը ձվազատում ստեղծելը, ստանալն է: Ու, եթե ձվազատումից հետո կինը հղիանում է, մեծամասնության մոտ խնդիրը վերանում է: Իսկ չամուսնացած երիտասարդ աղջիկների դեպքում անշնորհակալ գործ է նրանց հետ զբաղվելը. այդ խնդիրը չի վերանում, մենք պարզապես արհեստական դեղորայք ենք տալիս, որը, կարծես թե, փոխարինում է ցիկլը, տպավորություն է թողնում, որ դաշտան է: Բայց դա դաշտան չէ, ուղղակի դեղորայքի ազդեցությամբ առաջացած ցիկլեր են, որոնք, իհարկե, բացասական ազդեցություն են թողնում ձվարանների պաշարի վրա: Այդ աղջիկներին սովորաբար խորհուրդ ենք տալիս ամուսնանալ, որ կարողանանք նորմալ աշխատանք կատարել ձվազատում ստեղծելու ուղղությամբ, որպեսզի հղիանան, մայրանան:

-Իսկ գեստոզն ի՞նչ վտանգներ է պարունակում:

-Գեստոզը շատ լայն պատկերացում է մանկաբարձության մեջ, հիմնականում լինում է առաջին եւ երկրորդ կեսի: Առաջին կեսի գեստոզն արտահայտվում է կնոջ մոտ սրտխառնոցով, փսխումով, ճնշման անկումով, թուլությամբ, սնունդ ընդունելու խանգարումներով: Փաստորեն,կինը չի կարողանում նորմալ սնվել, եւ այդ ամենը տեւում է մինչեւ 14 շաբաթ: Կան հիվանդության ծանրության երեք տեսակներ՝ թեթեւ, միջին, ծանր, վերջինի դեպքում արդեն կինը փսխում է օրը հինգ-վեց անգամ, եւ պետք է անպայման հիվանդանոց պառկի, որովհետեւ հյուծվում է, իրեն սնունդ է անհրաժեշտ, խնդիրը մի քիչ կարգավորել է պետք, որ շատ չխորանա:

Երկրորդ կեսի գեստոզը շատ ծանր տարբերակ է, հիմնականում արտահայտվում է ճնշման բարձրացմամբ, այտուցներով, սպիտակուցի կորուստով, ընդ որում, տուժում են ե՛ւ մայրը, ե՛ւ պտուղը, որովհետեւ սպիտակուցը չի հասնում պտղին, երիկամներն են  տուժում, որովհետեւ սպիտակուցը մեզի հետ կորչում է: Ծանրագույն տեսակների ժամանակ ուղեղի այտուցներ են առաջանում, եւ այդ դեպքում անհրաժեշտ է իրականացնել շուտ ծննդալուծում, որը թույլ կտա փրկել ե՛ւ երեխային, ե՛ւ մորը: Իհարկե, առաջնահերթ պիտի մորը փրկես:

-Ինչպիսի՞ ժամանակակից ներարգանդային պարույրներ կան:

-Եթե կինը մեկ պարտնյոր ունի, ներարգանդային պարույրը իդեալական տարբերակ է, որովհետեւ թույլ է տալիս պաշտպանվել հղիությունից առանց մտածելու որոշակի ժամի դեղ խմելու կամ ուրիշ մեթոդների մասին: Կուզենայի նշել հատկապես «Միրենա» կոչվող պարույրը, որն ընդհանրապես ե՛ւ պաշտպանվելու, ե՛ւ բուժման առումով շատ լավ միջոց է: 

-Ի՞նչ կմաղթեք հանրությանը:

-Կցանկանամ, որպեսզի կանայք ուշադիր լինեն իրենց առողջության նկատմամբ, նույնիսկ փոքր խնդրի դեպքում դիմեն մասնագետի, որովհետեւ պատասխանատու են ոչ միայն իրենց, այլ նաեւ հետագայում լույս աշխարհ եկող երեխայի համար:

Դե, իսկ մենք ընդհանրապես առաջ նայենք, լավատես լինենք ու չլքենք հայրենիքը:           

Շատ կարևոր է, որ վերականգնվի բժշկի հանդեպ եղած հարգանքը

http://bestgroup.am/  կայքի հարցազրույցը «Շենգավիթ» բժշկական կենտրոնի ախտորոշման գծով գլխավոր տնօրենի տեղակալ, բժշկական գիտությունների թեկնածու Տիգրան Քոչարյանի հետ։

- Պարոն Քոչարյան, ինչպե՞ս որոշեցիք բժիշկ դառնալ և ինչո՞ւ ընտրեցիք հատկապես ռադիոլոգիան (ճառագայթաբանություն)։

- Մինչև տասնհինգ տարեկանն այլ մասնագիտությամբ էի տարված և չէի էլ մտածում բժիշկ դառնալու մասին։ Հետագայում իրադարձություններն այնպես զարգացան, որ որոշեցի ընդունվել Երևանի Բժշկական Ինստիտուտ։ Ընտրեցի ռադիոլոգիան, որովհետև շատ հեռանկարային էի համարում։ Այն ժամանակ ամբողջ հանրապետությունում ախտորոշիչ ընդամենը մեկ հաստատություն կար՝ «Դիագնոստիկա» բժշկական կենտրոնը։ Այն տարիներին չկային ախտորոշման այժմյան եղանակները, սոնոգրաֆիայի սարքավորում ունենալն արդեն իսկ լուրջ ձեռքբերում էր։ 1998թ-ին, երբ ավարտեցի օրդինատուրան և եկա այս բուժհաստատությունում աշխատելու, սոնոգրաֆիայի ընդամենը մեկ փոքր սարք կար, որը Սպիտակի երկրաշարժից հետո փրկարարներն էին թողել և որով հնարավոր չէր լուրջ ինֆորմացիա ստանալ։ Իսկ այսօր յուրաքանչյուր մեծ բուժկենտրոն ունի ճառագայթային ախտորոշման գերժամանակակից բազմաթիվ սարքավորումներ։

- Ձեր կարծիքով  ո՞րն է ավելի ճիշտ, նեղ մասնագիտացում ստանալը և միայն այդ ուղղությամբ զարգանալը, խորանալը, թե ավելի ընդհանրական մասնագիտացումը։

- Նեղ մասնագիտացումը աշխարհում վաղուց կիրառվող մեթոդ է։ Եթե որոշ ժամանակ առաջ մենք զարմանում կամ չէինք ընդունում այն, ապա այսօր նեղ մասնագիտացման մոտեցումը քիչ-քիչ արդարացնում է իրեն։ Ընդհանրական մասնագիտացման հարցում մենք դեռևս հաղթում ենք մեր արտասահմանյան գործընկերներին, քանի որ ունենք խորհրդային կրթության տված կլինիկական պատրաստվածությունն ու մտածելակերպը։ Բայց, նեղ մասնագիտացումն ավելի ճիշտ է։ Ժամանակակից բժշկությունն այնքան արագ է զարգանում՝ նոր տեխնոլոգիաներ, փորձարկումներ, գիտական հոդվածներ, լայն տեղեկատվական դաշտ, որ այդ ամենին տարբեր ուղղություններով հետևելն և բոլորին լիարժեք տիրապետելը պարզապես հնարավոր չէ։ Ավելի արդյունավետ է նեղ ուղղությամբ զարգանալը։ Ես ճառագայթաբանություն ընդլայնված մասնագիտությունից ընտրել եմ գերձայնային հետազոտությունը (սոնոգրաֆիա) մանկաբարձությունում և գինեկոլոգիայում, որտեղ և փորձում եմ անել առավելագույնը։ Եթե նախկինում մեկ հղիի հետազոտման համար 5-ից 10-ը րոպե էր պահանջվում, գրանցում էինք պտղի սրտի աշխատանքը, չափումներ կատարում, արատներից բացառում էինք կոպիտ արատները, որոնք 10-15 տոկոս էին կազմում, ապա այսօր 30 րոպեն նույնիսկ չի բավականացնում։

Հիմա ամեն մի օրգանից տասնյակ շեղումներ, արատներ, պաթոլոգիաներ ենք հայտնաբերում։

- Շատացե՞լ են պտղի հետ կապված շեղումները։

- Այո, արատները շատացել են, դա փաստում են վիճակագրական տվյալները, ինչպես նաև ժամանակակից սարքավորումների շնորհիվ ավելի շատ ենք հայտնաբերում։ Այսօր հղիության տասներեքերորդ շաբաթում արդեն արատների մեծ մասը կարողանում ենք ախտորոշել։ Կանխատեսման պարագայում ռիսկի խմբեր ենք ստեղծում, որպեսզի երկրորդ, երրորդ եռամսյակներում այդ հղիներն ուշադրության կենտրոնում գտնվեն։

- Մի փոքր կմանրամասնե՞ք, թե սոնոգրաֆիայի միջոցով այսօր ինչ ինֆորմացիա է հնարավոր ստանալ պտղի մասին։

- Տասներեք շաբաթականում մենք նայում ենք պտղի վերջույթների ձևավորումը, որովայնը, միզապարկը, միզուղիները, երիկամները, ողնաշարի խնդիրները, ողնաշարի ճողվածքը, քիթիկի ոսկորների առկայությունը, օձիքային տարածության լայնացումը, սրտի արատներն ենք հայտնաբերում, կենտրոնական նյարդային համակարգի արատների զարգացումն ենք կանխատեսում, ընկերքի, պղտղաջրերի վիճակն ենք նայում, քրոմոսոմային շեղումների ռիսկայնությունն ենք գնահատում, դոպլերի տվյալներն ենք նայում, այն է՝ բալիկի պորտային ծորանը, սրտի աջ փորոքի հոսքերով հասկանում ենք՝ կա՞ արդյոք ռիսկայնություն, թե ոչ, արգանդային զարկերակների դոպլերն ենք գնահատում, որը վաղաժամ ծննդաբերության ռիսկը հասկանալու հնարավորություն է տալիս։

- Որևէ շեղում հայտնաբերելուց հետո ի՞նչ ցուցում կամ խորհուրդ եք տալիս հղիներին։

- Մենք կարող ենք հիմնվելով գրականության տվյալների վրա ասել, թե տվյալ խնդրով երեխան հետագայում ինչ շանսեր ունի, բայց դա մեր իրավասությունը չէ։ Որևէ խնդիր հայտնաբերելուց հետո մենք հղիին ուղղորդում ենք նեղ մասնագետի մոտ, որովհետև միայն նա կարող է ասել, թե ինչ ռիսկեր կարող են լինել բալիկի ծնվելուց հետո, ապրելու որքան հնարավորություն կա, այդ ամենը վիրահատությամբ կլինի, թե ոչ, վիրահատությունն ինչ բարդություն, ինչ փուլայնություն կունենա և այլն։ Սրտի արատի դեպքում ուղղորդում ենք «Նորք-Մարաշ» բժշկական կենտրոն՝ սրտաբանի մոտ, ուրոլոգիական, միզա-սեռական համակարգի խնդրի դեպքում՝ «Արաբկիր» բժշկական կենտրոն, կրծքավանդակի, վերին որովայնի՝ «Սուրբ Գրիգոր Լուսավորիչ» , խնդրի բնույթից ելնելով՝ ուղղորդում ենք մասնագիտացված բուժհաստատություն։

- Արդյո՞ք ճիշտ է ձևավորված այն կարծիքը, որ արտամարմնային բեղմնավորմամբ (ЭКО - Экстракорпоральное оплодотворение) հղիության պարագայում, հավանականությունը, որ պտուղը շեղումներ կունենա ավելի մեծ է, քան բնական ճանապարհով հղիության դեպքում։

- Հարցը այլ հարթակում է պետք դիտարկել։  Շատ կարևոր է հասկանալ, թե համեմատությունն ինչպես է կատարվում։ Արտամարմնային բեղմնավորման դիմող զույգերի մեծամասնությունն ավելի տարիքով են, որոնք արդեն խնդիրներ ունեն, քանի որ ինքնուրույն չեն կարող երեխա ունենալ։ Եթե նրանց համեմատենք նույն տարիքային խմբի հետ, ապա տարբերությունը շատ չէ։ Իսկ, եթե համեմատենք 20-25 տարեկան երիտասարդ, առողջ զույգերի հետ, իհարկե, ЭКО-ի արատների տոկոսն ավելի բարձր է։ Պետք է նաև հաշվի առնել այն հանգամանքը, որ արտամարմնային բեղմնավորմամբ շատ հաճախ զույգ կամ եռյակ է ծնվում, իսկ այդ խումբը ևս ռիսկային է։

- Շատացե՞լ է կեսարյան հատումով ծննդաբերել ցանկացողների թիվը։  

- Այո, վերջին տարիներին կեսարյան հատումով ծննդաբերել ցանկացողների աճ է նկատվում, ինչը բացասական երևույթ է։ Եթե նախկինում կեսարյան հատումները 5-10 տոկոս էին կազմում, այսօր արդեն 30-40 է։ Ինչ խոսք, ցուցումները ևս շատացել են, դրանք են՝ արյան մակարդելիությունը, ավելորդ քաշը, որը բերում է երակների վարիկոզ լայնացման, ողնաշարի խնդիրների, թուլության։ Կտրուկ աճել է տեսողական խնդիրներ ունեցողների թիվը ինչը նաև համակարգիչներից և սմարտֆոններից անընդհատ օգտվելու հետևանք է։ Բացի ակնհայտ ցուցումներից կեսարյան հատման հիմնականում սուբյեկտիվ պատճառներներով են գնում, պարզապես չեն ցանկանում ավանդական ձևով ծննդաբերել։

- Իսկ ինչո՞ւ ցանկալի չէ կեսարյան հատումը։

- Նախևառաջ դա վիրահատություն է, իսկ յուրաքանչյուր վիրահատություն իր բարդություններն ունի՝ սպի, կար, անզգայացում, դեղերի բացասական ազդեցություն պտղի և մայրիկի վրա, հաջորդ հղիության ուշացում, քանի որ այն երեք տարուց շուտ չպետք է լինի։ Բացի դա, ձևավորվել է նոր արտարգանդային հղիության տեսակ՝ հղիություն կեսարյան սպիի մեջ, ինչը շատ վտանգավոր է և հիմնականում ավարտվում է արգանդի հեռացմամբ։ Երբ սպին լավ կպած չի լինում, պտղաձուն ամրանում է սպիի մեջ և սկսում է աճել վնասելով այլ օրգանները, մինչև անգամ վտանգելով կնոջ կյանքը։ Ցավոք, աշխարհում գրանցված բազմաթիվ մահվան դեպքեր կան։ Այդ առումով չափազանց կարևոր է, որ կեսարյան հատումով ծննդաբերած կանայք ցիկլի 7-ից 12 օրերի ուշացման պարագայում պարտադիր հետազոտվեն, որպեսզի համոզվեն պտղաձուն արգանդի մեջ է, թե իջել և ամրացել է սպիի մեջ։

- Վերջին երկու տարվա ընթացքում շատ է խոսվում կորոնավիրուսի և նրա բացասական հետևանքների մասին։ Ի՞նչ ազդեցություն է այն ունենում հիվանդացած հղիի և պտղի վրա։ Կա՞ն օրինակներ, որոնց հետ առընչվել եք։

- Իհարկե։ Բազմաթիվ դեպքեր են եղել, որոնք թե լավ, թե վատ ավարտ են ունեցել։ Ինչ-որ չափով շատացել է թրոմբների առաջացումը։ Մեկ դեպք եղավ, երբ, ցավոք, ներարգանդային մահ գրանցվեց, պորտալարը թրոմբված էր։ Դժվար է, իհարկե, միանշանակ պնդել, որ դա Քովիդ-19-ի հետևանք էր, պարզապես այլ բացատրություն չկար։ Մեկ այլ հետաքրքիր դեպք եղավ, որը բարեբախտաբար լավ ավարտ ունեցավ։ Քովիդ-19-ով հիվանդացած հղիին 22-23 շաբաթականում հետազոտելիս բալիկի գլխուղեղի թաղանթներում մոտավորապես 4 սանտիմետրանոց թրոմբ հայտնաբերեցինք։ Հայաստանի մասնագետներով հավաքվեցինք, քննարկեցինք, տվյալները տարբեր երկրներ ուղարկեցինք, ի վերջո եկանք այն եզրահանգման, որ ոչինչ պետք չէ ձեռնարկել, պետք է պարզապես հետևել։ Մոտավորապես 6 շաբաթ հետո թրոմբը սկսեց փոքրանալ, իսկ 35-36 շաբաթականում, անմիջապես ծննդաբերությունից առաջ, ամբողջությամբ վերացավ։ Ծնվելուց հետո երեխան մանրակրկիտ հետազոտվեց և որևէ խնդիր չհայտնաբերվեց։ Այսօր նա գրեթե մեկ տարեկան է և առողջ է։

- Պարոն Քոչարյան, եզրափակելով մեր զրույցը, ի՞նչ կցանկանաք ավելացնել ոլորտի վերաբերյալ։

- Շատ կցանկանայի, որ վերականգնվեր բժիշկի հանդեպ նախկինում եղած հարգանքը։ Այն ինչ-որ չափով վերականգնվեց համաճարակի և պատերազմի ժամանակ, բայց հետո կրկին մոտեցումը փոխվեց։ Եթե հանկարծ հազարավոր կյանքեր փրկած բժշկի մոտ մեկ վատ ելքով դեպք է գրանցվում, սկսում են տարբեր հարթակներում շատ տգեղ, անհարգալից վերաբերմունք դրսևորել։ Իրականում նման վարվելաձևը շատ է խանգարում թե՛ լավ մասնագետներին, թե՛ նորեկներին և նպաստում է բժիշկների արտագաղթի։ Առանց այն էլ Հայաստանում շատ խնդիրներ կան կապված ցածր աշխատավարձերի, գիտական աշխատանքների, սարքավորումների սահմանափակման և շատ այլ գործոնների հետ, դրան էլ գումարած վերացել է այն հարգանքը, որը եղել է բժիշկների հանդեպ մեր ծնողների, պապերի ժամանակ։ Շատ շուտով դա կհանգեցնի նրան, որ մարդն այլևս չի ցանկանա բժիշկ դառնալ։ Ես բազմաթիվ բժիշկների ընտանիքներից երեխաներ գիտեմ, որոնք ավարտելով բժշկական համալսարանը՝ չեն ցանկանում աշխատել որպես բժիշկ։ 

Պետք է օրենք լինի, որով պաշտպանված կլինեն բժիշկ պացիենտ հարաբերությունները։ Վստահ եմ՝ ոչ մի բժիշկ իր հիվանդի վատը չի ցանկանում, այդ թվում՝ ինքնապաշտպանական նկատառումներից ելնելով։ Բայց անգամ միտումնավոր անտարբերություն դրսևորելու պարագայում խնդիրը պետք է օրինական դաշտում լուծվի։ Խորհրդային տարիներին գոյություն ունեին բժշկական սխալ և բժշկական անփութություն հոդվածները։ Օրենքի առկայության պարագայում հստակ կսահմանվի, թե որ պահից է սկսվում բժշկական սխալը։

Էնդոկրին համակարգը մեր օրգանիզմի խմբավարն է. Արմինե Խռոյան

Յոդի պակաս կա. այս կամ այն խնդիրն ունենալու դեպքում մարդիկ միմյանց կամ իրենք իրենց հաճախ են նման կերպ «ախտորոշում»: Եվ իսկապես՝ էնդոկրին համակարգի հիվանդությունները մեծ տարածում ունեն ինչպես ամբողջ աշխարհում, անպես էլ՝ մեր երկրում:

Այդպիսի խնդիրների լուծմամբ է զբաղվում «Vitromed» բժշկական կենտրոնի, «Մուրացան» պոլիկլինիկայի և «Հայ-ամերիկյան Առողջության կենտրոնի» էնդոկրինոլոգ, ԵՊԲՀ Էնդոկրինոլոգիայի ամբիոնի դասախոս Արմինե Խռոյանը:

Շփվելով փորձառու բժշկուհու հետ՝ միանգամից վստահություն է առաջանում առ այն, որ նրան դիմող ցանկացած հիվանդ կհայտնվի ապահով և հուսալի ձեռքերում, քանի որ յուրաքանչյուր պացիենտի առողջանալու գրավականը գրագետ և պարտաճանաչ բժիշկն է, իսկ երբ այս հատկանիշները զուգակցվում են նաև իսկապես սրտացավ ու հոգատար վերաբերմունքի հետ, ապա շուտափույթ ապաքինումն ուղղակի «դատավճիռ» է:

Մեր ընթերցողները, բնականաբար, արդեն կռահեցին, որ http://bestgroup.am/ կայքի  չափազանց հաճելի զրուցակիցը Արմինե Խռոյանն է:

-Բժշկուհի՛, որքան գիտեմ՝ էնդոկրինոլոգիան բժշկության ամենաերիտասարդ ու ամենաբուռն զարգացող ճյուղերից է…

-Էնդոկրինոլոգիան վերջին տարիներին մեծ զարգացում է ապրում՝ կապված ախտորոշիչ մեթոդների հետ. հիմա ախտորոշումն ավելի է լավացել, հետևաբար՝ ոչ թե հիվանդություններն են շատացել, այլ ուղղակի ախորոշումն է զարգացել, այդ պատճառով էնդոկրին հիվանդությունների թիվը տարեցտարի աճում է ինչպես ամբողջ աշխարհում, այնպես էլ՝ Հայաստանում: 10-15 տարի առաջ էնդոկրինոլոգիան «մութ անտառ» էր, հիմա ավելի շատ բացահայտումներ կան, ես համարում են էնդոկրինոլոգիան ամենազարգացող գիտություններից մեկը բժշկության մեջ:

Էնդոկրին համակարգը մեր օրգանիզմի խմբավարն է. կարգավորում է բոլոր օրգան-համակարգերի ֆունկցիաները: Էնդոկրին համակարգի կողմից արտադրվող հորմոններրն ունեն մեծ դեր մեր օրգանիզմի համար:

-Ի՞նչ խնդիրներ կարող են առաջանալ էնդոկրին համակարգի հիվանդություններից, և ի՞նչ խնդիրների պատճառով են առաջանում էնդոկրին համակարգի խանգարումները:

-Էնդոկրին հիվանդությունների ժամանակ կարող են լինել տարբեր խնդիրներ ՝ կապված բոլոր օրգանների հետ: Որպես օրինակ՝ վերցնենք շաքարային դիաբետը: Այս դեպքում շաքարի մակարդակն է բարձր արյան մեջ, բայց շաքարի բարձր մակարդակի հետևանքները կարող են առաջացնել բազմաթիվ խնդիրներ՝ սուր բարդություններ, ինչպիսիք են կոմաները՝ հիպերգլիկեմիկ, կետոացեդոտիկ, հիպոգլիկեմիկ, լակտացիդոտիկ, և խրոնիկ բարդություններ՝ կապված երիկամների, աչքերի, նյարդերի, անոթների հետ: Այսինքն՝ շաքարային դիաբետի բարդություններից տարբեր խնդիրեր կարող են առաջանալ:

-Դուք թվարկեցիք շաքարային դիաբետի հետ կապված խնդիրները, սակայն քանի որ մեզանում մեծ տարածում ունեն նաև վահանաձև գեղձի հիվանդությունները, նշեք, խնդրեմ, նաև դրանց առնչվող պաթոլոգիաները:

-Վահանաձև գեղձի հորմոնները դարձյալ մեծ դեր են խաղում մեր օրգանիզմում: Սկսած ներարգանդային կյանքից՝ ապահովում են պտղի նյարդային համակարգի զարգացումը, կմախքի ձևավորումը, ծնվելուց հետո՝ արդեն երեխաների աճը, զարգացումը՝ և՛ մտավոր, և՛ ֆիզիկական, նաև մեծ դեր են խաղում սեռահասունացման շրջանում՝ դաշտանային ցիկլ և այլն: Դրանց դերը մեծ է նաև սիրտ-անոթային, աղեստամոքսային, ռեպրոդուկտիվ համակարգերի մեջ, մի խոսքով՝ կարգավորում են բոլոր օրգան-համակարգերի ֆունկցիաները:

Որպես օրինակ՝ վերցնենք հիպոթիրեոզը, որի ժամանակ կարող են առաջանալ մի շարք խնդիրներ: Այսպիսի տերմին կա՝ հիպոթիրեոզի դիմակ: Դա նշանակում է, որ հիպոթիրեոզի տակ կարող են թաքնված լինել տարբեր խնդիրներ՝ սիրտ-անոթային, գինեկոլոգիական, մաշկային, աղեստամոքսային, նյարդային, հեմատոլոգիական … Օրինակ՝ անեմիայի դեպքում պացիենտները կդիմեն արյունաբանի, որովհետև արյան տոկոսը ցածր է, հեմոգլոբինը, երկաթը ցածր են, սակայն հիմքում կարող է թաքնված լինել զուտ վահանաձև գեղձի խնդիրը, և հետևաբար՝ այդ հիվանդները կարող են մնալ չախտորոշված, այսինքն՝ սիմպտոմատիկ բուժում անցկացվի, կարգավորվի հեմոգլոբինը, և բուժումից երկու-երեք ամիս անց դարձյալ նույն խնդիրը կրկնվի: Կամ՝ պացիենտի մոտ կարող է լինել լեղաքարային հիվանդություն՝ հիպոթիրեոզի ժամանակ, նա դիմի վիրաբույժի, լեղապարկը հեռացնեն, սակայն հիվանդությունը մնա չատորոշված: Ինչու՞ է առաջանում լեղաքարային հիվանդություն, որովհետև հիպոթիրեոզի ժամանակ մի կողմից լեղուղիների դիսկինեզիա է առաջանում՝ շարժունակության խանգարում, մյուս կողմից էլ՝ դիսլիպիդեմիա, լիպիդային պրոֆիլի խանգարում, որոնք բերում են խոլեստերինային քարերի առաջացման, մյուս կողմից էլ՝ լեղու արտահոսքը դանդաղեցված է. լավ պայման է, որպեսզի առաջանան քարեր լեղապարկում:

-Այդ դեպքում լեղարպարկը նու՞յնպես հեռացնում են:

-Ամեն դեպքում, եթե լեղապարկում քար կա, հեռացնում են, բայց պետք է բուժել՝ իմանալով՝ խնդիրը որտեղի՛ց է առաջացել, որպեսզի հետագայում խուսափեն այլ բարդություններից: Ես թվարկեցի բազմաթիվ դիմակներ, օրինակ՝ մաշկային դիմակը. մարդը կարող է ունենալ մաշկի չորություն, մազաթափություն, եղունգների կոտրտվածություն կամ մաշկի վրա ցանավորում և այլն: Այդ դեպքերում նա կդիմի մաշկաբանի: Կամ՝ մաշկն ունենում է դեղին երանգավորում, մտածում են՝ դեղնուկ է, բայց այստեղ հիպերկարոտինեմիայի հետևանք է: Մեկ այլ դեպքում հնարավոր է՝ լինի ռեպրոդուկտիվ դիմակ, այսինքն՝ այդ խնդիրները կարող են հանգեցնել անգամ անպտղության:

-Փաստորեն, կապված լինելով բոլոր օրգան-համակարգերի հետ, էնդոկրին համակարգի խնդիրները լայն բուժում են պահանջում: Արդյոք Հայաստանում այսօր կա՞ միտում, որ այլ ոլորտների բժիշկները որևէ խնդրի դեպքում պացիենտին ուղղորդեն էնդոկրինոլոգի մոտ, առկա՞ է համագործակցված աշխատանք այլ մասնագետների հետ:

-Վերջին տարիներին բժիշկների միջև կապը, խմբային ախտորոշման հետ կապված, շատ ավելի սերտ է, բժիշկներից գրեթե բոլոը տեղեկացված են, թե ինչ խնդիրներից կարող է առաջանալ տվյալ ախտանիշը, և, հետևաբար, անպայման ուղղորդում են էնդոկրինոլոգի մոտ, այսինքն՝ մենք համատեղ աշխատում ենք, ինչը շատ ողջունելի է և շատ է հեշտացնում թե՛ մեր գործը, թե՛ իրենցը, և թե՛ պացիենտի համար է շատ ավելի լավ. շուտ ախտորում ենք, շուտ բուժում:

-Մարդը կարո՞ղ է ունենալ վահանաձև գեղձի խնդիր, բայց չիմանալ դրա մասին, քանի որ այն իրեն չի խանգարում: Պատահաբար ախտորոշվելու դեպքում ի՞նչ է պետք անել:

-Միանշանակ: Շատ հաճախ հենց այդպես էլ կա: Մարդիկ հարմարվում են իրենց վիճակին՝ մշտապես բութ գլխացավեր, թուլություն, շուտ հոգնածություն, էներգիայի դեֆիցիտ, տրամադրության անկում… Ժամանակի ընթացքում հարմարվում են այդ երևույթներին և մտածում, որ դա իրենց համար նորմալ է, սակայն կան որոշակի ախտանիշներ, որոնց դեպքում պարտադիր պետք է դիմել բժշկի: Այդ ախտանիշներն են անբացատրելի գլխացավերը, մաշկի չորությունը, մազաթափությունը, շուտ հոգնելը, երբ առավոտյան արթնանում են արդեն հոգնած, ցիկլի խանգարումները, քաշի անբացատրելի ավելացումը կամ անկումը… Բժշկի չդիմելու դեպքում կարող են առաջանալ խնդիրներ տարբեր օրգան- համակարգերի կողմից՝ սիրտ-անոթային, աղեստամոքսային և այլն:

-Բժշկուհի՛, էնդոկրին համակարգի խնդիրները բնածի՞ն են, թե՞ ձեռքբերովի:

-Էնդոկրին համակարգի հիվանդությունները կարող են լինել և՛ բնածին, և՛ ձեռքբերովի: Նույն հիպոթիրեոզը կարող է լինել և՛ բնածին, և՛ ձեռքբերովի, այսինքն՝ կյանքի ընթացքում առաջանալ տարբեր խնդիրներից: Հիպոթիրեոզի ամենահաճախ հանդիպող պատճառն աուտոիմուն թիրեոիդիտն է: Նման խնդիր հիմնականում ծագում է սթրեսներից, վիրուսներից, ինֆեկցիաներից հետո, բայց այստեղ պարտադիր է HLA նախատրամադրվածությունը: Եթե այն կա, արդեն տրիգգերները՝ հրահրիչ գործոննները, ինչպիսիք են սթրեսները, վիրուսները, ինֆեկցիաները, ինչու չէ՝ նաև սնունդը, բերում են իմուն համակարգի պատասխանի խեղաթյուրման, և առաջանում է այդ հիվանդությունը, որի վերջնական փուլը հիպոթիրեոզն է, այսինքն՝ դրանք բերում են վահանաձև գեղձի քայքայման ու հիպոթիրեոզի առաջացման:

Էնդոկրին համակարգի շատ մեծ և արդիական խնդիրներ են նաև հիրսուտիզմը, ձվարանների պոլիկիստոզ ախտահարումը… Հիրսուտիզմը նշանակում է մազակալում: Աղջիկները դիմում են տարբեր կոսմետոլոգիական միջամտությունների՝ մազահեռացման, բայց էֆեկտիվությունը ցածր է, որովհետև ունեն հորմոնալ խանգարումներ: Առաջին հերթին պետք է կարգավորեն հորմոնները, հետագայում նոր դիմեն մազահեռացման  մեխանիկական միջոցների: Կամ՝ պոլիկիստոզ ձվարանների համախտանիշը, որի  հիմքում ընկած են դարձյալ հիպերանդրոգենեմիան, ավելորդ քաշը և իհարկե՝ ժառանգական նախատրամադրվածությունը: Այդ բոլորը բերում է նրան, որ ձվարաններում փոքր ֆոլիկուլները մնում են, ատրեզիայի են ենթարկվում, ձվազատում տեղի չի ունենում, և անօվուլյատոր ցիկլը բերում է անպտղության՝ դրանից բխող մյուս հետևանքներով:

-Քանի որ բազմաթիվ խնդիրներ նշեցիք՝ կապված վերարտադրողական համակարգի հետ, կարո՞ղ ենք պնդել, որ կանայք ավելի շատ են դիմում էնդոկրինոլոգի:

-Անշուշտ, կան վիճակագրական տվյալներ, որ կանայք շատ ավելի հաճախ են հիվանդանում էնդոկրին հիվանդություններով, քան տղամարդիկ: Վահանաձև գեղձի խնդիրների դեպքում 7-ից 10-15 անգամ ավելի հաճախ կանայք են դիմում, քան տղամարդիկ: Դիաբետի դեպքում հստակ ստատիստիկա չունենք, սակայն դարձյալ գերակշռում են կանայք: Էնդոկրին ցանկացած պաթոլոգիա կանանց մոտ շատ ավելի հաճախ է հանդիպում, քան տղամարդկանց: Դա կապված է այն բանի հետ, որ կանայք կյանքի ընթացքում ավելի հաճախ են ենթարկվում հորմոնալ տեղաշարժերի՝ դաշտանային ցիկլ, ծննդաբերություն, հետծննդաբերական շրջան, դաշտանադադար և այլն:

-Բժշկուհի՛, ի՞նչ կցանկանաք հավելել:

-Կհավելեմ այն, որ պացիենտները հաճախ անցնեն սքրինինգային հետազոտություններ: Պոլիկլինիկաներում հիմա կոնկրետ դիաբետի հետ կապված ունենք սքրինինգային ծրագրեր: Ովքեր ռիսկի խմբում են՝ տարին մեկ, ովքեր ոչ՝ երեք տարին մեկ՝ 40-42 տարեկանից հետո, կարող են գալ և անցնել այդ հետազոտությունը, ինչպես նաև՝ որոշել շաքարի մակարդակը: Այդ ամբողջը կատարվում է անվճար, թող այդ հետազոտություններն անցնեն, որպեսզի վաղ հայտնաբերեն խնդիրները՝ հետագայում բարդություններից խուսափելու համար: Պոլիկլինիկաներում կարող են անցնել ուլտրաձայնային հետազոտություն, արյան մեջ շաքարի որոշում, ստուգել վահանաձև գեղձի ֆունկցիան, քանի որ Հայաստանում այդ խնդիրները շատ տարածված են:

-Իսկ ովքե՞ր են ռիսկի խմբում:

-Նախ՝ ժառանգական նախատրամադրվածություն ունեցողները, երբ ընտանիքում կան դեպքեր, բացի այդ՝ ավել քաշ, զարկերակային ճնշում, նստակյաց աշխատանք ունեցողները…

-Բժշկուհի՛, ի՞նչ կմաղթեք մեր ընթերցողներին:

-Կմաղթեմ մեր ընթերցողներին, որ հետևեն իրենց առողջությանը, զգոն լինեն և առողջ: