Լավագույն վիրաբույժի առաջին կինը վիրաբուժությունն  է

 Լապարասկոպիկ կամ քիչ ինվազիվ վիրաբուժությունը համարվում է նորարարական վիրաբուժական մեթոդ եւ, ավանդական վիրաբուժության համեմատ, ունի մի շարք առավելություններ: Որովայնի խոռոչի եւ փոքր կոնքի օրգանների լապարասկոպիկ վիրահատությունները՝ առանց ավանդական կտրվածքի եւ նորագույն տեխնոլոգիաների կիրառմամբ, բնորոշվում են հիվանդի վնասումը նվազագույնի հասցնելով, արյունահոսության քիչ հավանականությամբ, հետվիրահատական բարդությունների ցածր մակարդակով, հոսպիտալացման սեղմ ժամկետով, ապաքինման կարճ ժամանակահատվածով եւ գոհացուցիչ կոսմետիկ արդյունքներով:

Լապարասկոպիկ վիրաբուժությունն իր ոլորտում համարվում է բեկումնային եւ առավել հաճախ փոխարինում է ավանդական վիրաբուժությանը: Մի շարք վիրաբուժական միջամտությունների դեպքում այն ապահովում է բարձր ճշգրտություն եւ որակյալ արդյունք: Միեւնույն ժամանակ, լապարասկոպիկ վիրաբուժությունը պահանջում է վիրաբույժի` առավել խորը հմտություններ եւ նմանատիպ վիրահատությունների համար նախատեսված բժշկական սարքավորումների հետ աշխատելու փորձառություն:

Միքայելյանի անվան ինստիտուտում վերոնշյալ մեթոդով վիրահատվելու կարիք ունեցող անձանց տարեցտարի աճող թիվը թելադրում էր համընթաց քայլերով առաջ շարժվել: Ժամանակակից տեխնիկայով հագեցած ընդհանուր եւ լապարասկոպիկ վիրաբուժության բաժանմունքը, բուժման նորագույն մեթոդները եւ կլինիկայի բժիշկների գիտելիքների շարունակական հարստացումը հնարավորություն են ընձեռում բուժման գործընթացում ներգրավել վիրաբուժության ամբողջ սպեկտրը:

http://bestgroup.am/ կայքի զրուցակիցն է Միքայելյանի անվան ինստիտուտի ընդհանուր եւ լապարասկոպիկ վիրաբուժության բաժանմունքի վարիչ ԱՐՄԵՆ ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆՅԱՆԸ: Երկար տարիների վաստակ ունեցող եւ մեծ հեղինակություն վայելող բժիշկն իր գործի գիտակն է, բազմաթիվ մարդկային կյանքեր է փրկել եւ դեռ շարունակելու է փրկել: Բժիշկը, կենտրոնին մշտապես թարմ շունչ հաղորդելով, պահպանում է նախորդների ստեղծած ավանդույթները` բարձր պահելով Միքայելյանի անվան ինստիտուտի վաստակած կոչումը: Մարդու, առավել եւս, բժշկի համար մասնագիտությունն առաջին հերթին առաքելություն է: Լինել բժիշկ՝  նշանակում է աշխատել անձնվեր, հանդես գալ նախաձեռնողականությամբ, աչքի ընկնել խոհեմությամբ, պատասխանատվություն կրել յուրաքանչյուր արածի կամ չարածի համար:

-Պարո´ն Հարությունյան, ե՞րբ գնացիք այդ պատասխանատու քայլին, ինչո՞ւ որոշեցիք հենց վիրաբույժ դառնալ:

- Ես դեռ մանկուց ցանկացել եմ բժիշկ դառնալ եւ, երբ կանգնեցի մասնագիտության ընտրություն կատարելու խնդրի առջեւ, վիրաբույժ դառնալու աներկբա որոշում կայացրի: Այլ պատկերացում չունեի, ինձ տեսնում էի միայն վիրաբուժության ոլորտում: Ավելին, եթե ինձ նորից հնարավորություն տրվի մասնագիտության ընտրություն կատարել, առանց վարանելու կրկին կընտրեմ վիրաբուժությունը: Ոչինչ չեմ փոխի իմ կյանքում, որովհետեւ կարծում եմ` բավականին պատվավոր ճանապարհ եմ անցել, սիրում եմ ու նվիրված եմ մասնագիտությանս: Միշտ ասել եմ եւ կկրկնեմ, որ լավագույն վիրաբույժի առաջին կինը վիրաբուժությունն է, այլ տարբերակ չկա: Պետք է անհագ սիրահարված լինես մասնագիտությանդ, որպեսզի հասնես խոստումնալից եւ ցանկալի արդյունքների, որպեսզի նվիրվես ու պատշաճ կատարես աշխատանքդ:

-Բժի´շկ, որո՞նք են Ձեր ղեկավարած բաժանմունքի գործունեության հիմնական ուղղությունները։

-Մեր բաժանմունքն ընդհանուր վիրաբուժության եւ լապարասկոպիայի բաժանմունք է, որտեղ իրականացվում է ընդհանուր վիրաբուժությունն ամբողջ ծավալով` աբդոմինալ, ճողվածքների, աղիքային խնդիրների, ստամոքս-աղիքային տրակտի, լեղուղիների, եւ մեր բաժանմունքի յուրահատկությունն այն է, որ հատկանշական տոկոս է կազմում լապարասկոպիկ վիրահատությունների թիվը: Մենք արդեն 23 տարի է, ինչ օրեցօր զարգացնում ենք այդ մեթոդիկան: Ես ու մեր բաժանմունքի բժիշկները մշտապես վերապատրաստումներ ենք անցնում տարբեր երկրներում: Պետք է նշեմ, որ ես նաեւ երկար տարիներ աշխատել եմ ԱՄՆ-ի «Կոլումբիա» համալսարանում, Փարիզում, Բեռլինում, Համբուրգում եւ վերադարձել Հայաստան` աշխատանքս շարունակելու եւ ձեռք բերածս փորձը Հայաստանում կիրառելու նպատակով: Արտերկրի մասնագետների հետ մեր համագործակցությունն ունի շարունակական բնույթ, նրանց այցերը մշտական բնույթ են կրում, իրականացվում է փորձի փոխանակում, եւ մենք ամեն կերպ ջանում ենք հետ չմնալ աշխարհում անընդհատ զարգացող նորարարություններից: Նշեմ, որ մենք դարձել ենք կլինիկական բազա, ինչի արդյունքում հնարավորություն ունենք թռիչքային փոփոխություններ գրանցել եւ նորարարություններ մտցնել մեր ասպարեզ, նոր սարքավորումներ ձեռք բերել, նորագույն մոտեցումներ կիրառել մեր աշխատանքում: Ես համոզված եմ, որ այս տեմպերով առաջ ընթանալու պարագայում Միքայելյանի անվան ինստիտուտը կդառնա վիրաբուժության ասպարեզում առաջատարը: Այն արդեն իսկ լավագույններից է եւ դառնալու է այն դարբնոցը, որտեղից ծնվելու են լավագույն վիրաբույժները, քանի որ բոլոր փորձառու եւ հմուտ վիրաբույժները Միքայելյանի անվան ինստիտուտի սաներն են եղել, այստեղ ուսանած եւ աշխատած բժիշկներ են: Մեր կենտրոնն այլ ավանդույթների եւ այլ մտածելակերպի բուժհաստատություն է:

Ընդհանրապես մի քիչ դժվար է բժշկի ճանապարհը, ու այսօրվա ուսանողը պետք է գիտակցի, որ ինքը բժիշկ կդառնա 10-12 տարի ուսանելուց հետո միայն եւ պետք է պատրաստ լինի յուրաքանչյուր դժվարության, չգայթակղվի այլ բաներով: Նա պետք է սպասի իր պատվավոր ժամին, որպեսզի դրսեւորվի: Սա յուրահատուկ մասնագիտություն է, եւ ոչ բոլորին է շնորհված դառնալ լավագույնից լավագույնը:

 -Բժի´շկ, կհիշե՞ք Ձեր կատարած առաջին եւ տպավորիչ վիրահատությունը:

-Իմ կատարած առաջին վիրահատությունը եղել է պրոֆեսոր Համլետ Թամազյանի հետ, ում ես համարում եմ ոչ միայն իմ ուսուցիչը,  այլեւ իմ կյանքի կարեւորագույն մարդկանցից մեկը: Նա յուրահատուկ, մեծ մարդ էր, յուրօրինակ վիրաբույժ, ով ուրույն ձեռագրով ձեւավորեց բոլորից տարբերվող դպրոց, կադրերի դարբնոց: Իմ բախտը բերել է այն առումով, որ մեր ճանապարհները խաչվեցին, ու ես հնարավորություն ունեցա վիրաբուժություն ասվածը ընկալել լիովին: Ես լավ հիշում եմ իմ կատարած առաջին վիրահատությունը, երբ պրոֆեսորն ինձ ասաց. «Ես կօգնեմ քեզ, դու պետք է կատարես վիրահատությունը»: Ես երբեք չեմ մոռանա այդ երջանիկ պահը, որը դաջվել է իմ հիշողության մեջ: Նա ամբողջ վիրահատությունը վստահեց ինձ, եւ ես այդ վիրահատական միջամտությունից հետո վեց օր տուն չէի գնում, հիվանդին պահում էի իմ հսկողության տակ: Իսկ, երբ ամեն ինչ բարեհաջող ընթացք ստացավ, հիվանդն ապաքինվեց եւ տուն գնաց, ինձ համար այդ վիրահատությունը մնաց որպես ամենատպավորիչներից մեկը: Ի դեպ, այդ վիրահատությունից հետո մոտ վեց հազար վիրահատություն եմ կատարել: 

-Ո՞րն եք համարում Ձեր ամենակարեւոր ձեռքբերումը։

-Նախ ասեմ, որ եղել եմ լապարասկոպիկ վիրահատության ներդրողներից մեկը Հայաստանում, ինչն այն տարիներին շատ դժվար ճանապարհ էր: 1995 թվականից ի վեր մի քանի բժիշկներով տարբեր բժշկական կենտրոններում սկսեցինք միաժամանակ կիրառել նոր մեթոդիկան, երբ իրականում հասարակությունն էլ դեռ պատրաստ չէր լապարասկոպիկ վիրահատություն հասկացությանը: Վիրահատական եւ հետվիրահատական արդյունքների վիճակագրությունը բերեց նրան, որ այն հիրավի դարձավ շատ ժամանակակից եւ արդարացված մեթոդ, որն օրեցօր զարգացում է ապրում: Ես համարում եմ, որ Հայաստանում այդ մեթոդը զարգացնելու եւ լավագույն արդյունքեր ստանալու առումով բավականին ծանրակշիռ ներդրում ունեմ: Մոտ 22 տարի առաջ ձեւավորել եմ մեր բաժանմունքը, որն առաջինն է եղել Հայաստանում ապահովագրական բժշկության իրականացման առումով: Մենք առաջիններից էինք, քանի որ այդ տարիներին չկային ապահովագրական ընկերություններ, իսկ մեր բժշկական կենտրոնն այդ տարիներին ապահովագրական բժշկության շրջանակներում իրականացրեց 12-13 հազար վիրահատական միջամտություն, այսինքն` հիվանդները մատչելի տարբերակով կարողացան վերականգնել իրենց առողջությունը: Մենք ամեն օր, գիշեր-ցերեկ կատարում էինք 20-25 վիրահատություն: Ասեմ նաեւ, որ ունեմ բավականին շատ ուսանողներ, որոնք այսօր կայացած մասնագետներ են ու տարբեր բժշկական կենտրոններում պատվով եւ նվիրումով կատարում են իրենց աշխատանքը: Ես ղեկավարել եմ նաեւ Միքայելանի անվան ինստիտուտը: Ծանր տարիներ էին, բայց մեզ հաջողվեց մասնակից լինել նշանակալի նախաձեռնության, երբ համաձայնություն ձեռք բերվեց Մխիթար Հերացու անվան բժշկական համալսարանի հետ, եւ Միքայելյանի անվան ինստիտուտը դարձավ բժշկական համալսարանի կլինիկական բազան:

-Ի՞նչ կարծիք ունեք դիմելիության կուլտուրայի մասին:

-Դիմելիության կուլտուրան տարիների ընթացքում էականորեն փոխվել է. մարդիկ հասկացել են, որ պետք է վստահեն իրենց բժշկին, որպեսզի հասնեն լավագույն արդյունքների: Մարդիկ շատ են սիրում դիմել մի քանի բժշկի, ինչը ես համարում եմ նորմալ երեւույթ, եւ ընդհանրապես պետք է փոխվստահության մթնոլորտ ձեւավորվի բժիշկների եւ հիվանդների միջեւ: Եթե հիվանդը վստահի իր բժշկին, դա կօգնի մեզ հետագա բուժման գործընթացում: Շատ բան կախված է նաեւ պացիենտի ֆինանսական վիճակից, եւ ես համոզված եմ, որ, երբ բժշկական ապահովագրությունը լիովին ու ամբողջապես մուտք գործի բժշկության ոլորտ, խանգարող հանգամանքները կվերանան: Բոլորս էլ գիտենք, որ Հայաստանն այն երկրներից է, որտեղ հասարակությունը ֆինանսական խնդիրների պատճառով դժվարանում է դիմել բժշկի: Քանի որ բնակչության շատ քիչ տոկոսն է ընդգրկված ապահովագրության շրջանակներում, մենք փորձում ենք հիվանդներին օգնել բարեգործական հիմունքներով, բայց դա արդյունավետ գործընթաց չէ. բժիշկն էլ մարդ է ու պետք է վաստակի իր կատարած ծանր աշխատանքի դիմաց: Այն արտահայտությունը, որ ամենավտանգավոր բանը սոված վիրաբույժն է, միշտ էլ ակտուալ է եղել: Երբ մարդը նորմալ վաստակում է, նորմալ եւ ազնիվ է վերաբերվում իր աշխատանքին:

-Բժի´շկ, սփյուռքից դիմողներ լինո՞ւմ են:

-Այո´: Եվ նրանք հիմնականում մեր հայրենակիցներն են, որոնք, ամառային ամիսներին այցելելով հայրենիք, զուգահեռ կատարում են պլանային վիրահատություններ: Նրանց համար նախընտրելի եւ ավելի հեշտ է իրենց հայրենակցի հետ առնչվելը: Բացի այդ, մեր երկրում բուժօգնությունը համեմատաբար մատչելի է, այդ իսկ պատճառով արտերկրից ժամանած մեր հայրենակիցները բավականին մեծ տոկոս են կազմում:

-Որպես վերջաբան Ձեր մաղթանքները մեր ընթերցողներին։

-Առաջին հերթին մեր երկրին մաղթում եմ խաղաղություն, ցանկանում, որպեսզի տեղի ունեցած հեղափոխությունը տա իր պտուղները, բոլոր ասպարեզներում դրական տեղաշարժեր արձանագրվեն: Եվ ես համոզված եմ, որ այդպես էլ կլինի: Կցանկանամ, որ մեր երկրում լինի կայունություն, ամեն ոք զբաղվի իր աշխատանքով, այլ ոչ թե քաղաքականությամբ: Իսկ բոլոր բժիշկներին էլ մաղթում եմ պրոֆեսիոնալիզմ: Թող սիրեն իրենց աշխատանքը, ձգտեն միշտ կատարելագործվել: Թող մեր բոլոր ջանքերն ուղղված լինեն միայն կանխարգելիչ քայլերին: Ցանկանում եմ, որ մեր երկիրը ազատ, անկախ, հարուստ եւ զարգացած լինի, որ մեր ժողովուրդը երջանիկ ապրի հայրենի հողի վրա, որ մեզանից յուրաքանչյուրն իր երկրի մասին այնպես մտահոգվի, ինչպես իր տան, ընտանիքի մասին:

Մալայանի անվան ակնաբուժական կենտրոնը Հայաստանի ամենամեծ բազմապրոֆիլ ակնաբուժական հաստատությունն է

Տեսողության տարբեր խանգարումների շտկման մեթոդներն ամբողջ աշխարհում  պարբերաբար զարգանում ու նոր նշաձող են սահմանում, Հայաստանը եւս    անմասն չի մնում ակնաբուժության ոլորտի բոլոր առաջադեմ մոտեցումները  ներդնելուց  եւ կիրառելուց։  Վաղուց արդեն հայաստանյան ակնաբուժական կլինիկաներում կատարվում են այնպիսի վիրահատություններ, որոնք հնարավորություն են տալիս ձերբազատվել աչքի տարբեր հիվանդություններից եւ կանխարգելել որոշ հիվանդությունների զարգացումն ու  խորացումը։ 

Մալայանի   անվան ակնաբուժական կենտրոնը Հայաստանի ամենամեծ բազմապրոֆիլ ակնաբուժական հաստատությունն է`  հագեցած   ժամանակակից  սարքավորումներով, որոնցով իրականացվում է միջազգային չափանիշներին համապատասխան ախտորոշիչ, բուժիչ եւ գիտահետազոտական գործունեություն: Այս ամենը հնարավորություն է տալիս  կատարել աշխարհում առկա գրեթե բոլոր տեսակի վիրահատական միջամտությունները: Կենտրոնում աշխատում են բարձրակարգ մասնագետներ, որոնց մեծ մասը որակավորվել է արտասահմանում, մասնավորապես` ԱՄՆ-ում: Հենց նրանց շնորհիվ իրականություն են դառնում  անգամ   անսպասելի  հրաշքները. մարդկանց է վերադարձվում ամենաթանկը`աչքի  լույսը:

Ս.Վ.Մալայանի անվան ակնաբուժական կենտրոնը 1992 թվականին հանդես եկավ մի նախաձեռնությամբ, որն իսկապես լույս բերեց հայի աչքերին` մեր հայրենակիցներին հնարավորություն տալով տեսնելու եւ ապրելու լիարժեք կյանքով: Ալեքսանդր Մալայանի նախաձեռնությամբ, ով ավելի քաջատեղյակ էր երկրի կարիքների եւ առաջնահերթ խնդիրների մասին, եւ Ռոջեր Օհանեսյանի   մարդասիրական առաքելության շնորհիվ 2002թ.-ից կազմավորվեց «Հայկական ակնաբուժության աախագիծ» ԲՀ-ը, եւ  իրականացվեց «Լույս հայի աչքերին» ծրագիրը: Հայկական ակնաբուժության նախագծի կողմից իրականացված ծրագրերի շնորհիվ ակնաբուժությունն այսօր Հայաստանում առաջատար ոլորտներից մեկն է։

http://bestgroup.am/ կայքի զրուցակիցն է կենտրոնի ակնավիրաբույժ, վիրասրահի վարիչ, «Հայկական ակնաբուժության նախագիծ» ԲՀ-ի «Լույս հայի աչքերին» ծրագրում աչքի շարժական հիվանդանոցի (ԱՇՀ) ավագ ակնավիրաբույժ ԱՍԱՏՈՒՐ ՀՈՎՍԵՓՅԱՆԸ. բժիշկ, ում շնորհիվ արդեն վերականգնվել է բազմաթիվ մարդկանց աչքի լույսը, կատարվել են նորագույն մեթոդներով վիրահատություններ: Նա իր հաջողության գաղտնիքը վաղուց է  հասկացել. դա սերն է իր հիվանդների հանդեպ: Կարող ես լինել հոյակապ բժիշկ, սակայն, եթե հիվանդը մարդկային վերաբերմունք չտեսնի, չի ձեւավորվի բժիշկ-հիվանդ անչափ կարեւոր փոխադարձ  կապը:

-Պարո´ն Հովսեփյան, ինչպե՞ս եւ ե՞րբ ընտրեցիք Ձեր մասնագիտությունը:

-Նշեմ, որ, չնայած հայրս ինժեներ, գյուտարար է, բայց չցանկացավ, որ ընտրեմ իր մասնագիտական ուղին: Նա ինձ մշտապես հորդորում էր, որ ընտրեմ բժշկության ոլորտը: Դպրոցն ավարտեցի 1985 թվականին եւ հինգ տարի   անց, բանակում ծառայելուց հետո նոր միայն ընդունվեցի բժշկական ինստիտուտ: Ասեմ, որ մեկ վայրկյան անգամ չեմ փոշմանել իմ ընտրության մեջ. սիրում եմ մասնագիտությունս եւ մեծ նվիրումով կատարում մասնագիտական ցանկացած աշխատանք:

-Բժի´շկ, ո՞ւմ  եք համարում Ձեր ուսուցիչը:

-Իմ առաջին ուսուցիչը հայրս է եղել. նա մանկուց ինձ դաստիարակել եւ դրել է ճիշտ ուղու վրա, որպեսզի դժվարին պահերին ճիշտ կողմնորոշվեմ: Իսկ բժշկի մասնագիտություն ստանալու տարիներին շատ են եղել դասախոսներ, եւ նրանցից ամեն մեկն ունեցել է իր լուման իմ մասնագիտության ամրապնդման եւ ընդհանուր բժշկության մեջ: Ես ավարտել եմ մանկաբուժության ֆակուլտետը, իսկ ակնաբուժության նեղ մասնագիտացման մեջ, իհարկե, իմ անմիջական ուսուցիչներ համարում եմ պրոֆեսոր Ալեքսանդր Մալայանին, Կարեն Շաղբաթյանին:

-Բժի´շկ, կարո՞ղ եք այս պահին հիշել Ձեր իրականացրած առաջին վիրահատությունը:

-Բոլոր սկսնակ բժիշկներն էլ սկսում են թեթեւ վիրահատական միջամտությունից, որն այդ պահին քեզ համար լինում է լավագույն նվաճումը: Ես էլ իմ առաջին վիրահատությունը կատարեցի 1999 թվականին`օրդինատուրան ավարտելուց հետո:

-Ունեք երկար տարիների աշխատանքային փորձ, Ձեր կարծիքով ի՞նչ մակարդակի վրա է այժմ դիմելիության կուլտուրան:

-Ինձ թվում է` բավականին քչացել են բարձիթողի վիճակները, չնայած հիմա էլ կարող ես նման դեպքեր տեսնել մեր ծրագրի շրջանակում մարզեր այցելության ժամանակ: Կան հաճախակի դիմողներ, որոնք միշտ էլ դժգոհ են ինչ-որ բանից: Լինում են, սակայն, հիվանդներ, ում մեկ աչքի տեսողությունը կորչում է, սկսում է երկրորդ աչքի տեսողությունը վատանալ, եւ միայն այդ ժամանակ են դիմում բժշկի: Ընդհանրապես կան մարդիկ, որոնք շատ ուշադիր են իրենց առողջության նկատմամբ, կան նաեւ մարդիկ, որոնց համար, այսպես ասած, սեփական առողջությունը էական չէ, կարեւորը աշխատանքն ու ընտանիքն են: Եվ նրանք ամեն ինչով կզբաղվեն, բայց ոչ իրենց առողջությամբ` այն թողնելով բարձիթողի վիճակում: Սակայն, փառք Աստծո, կարծես թե մեր հանրապետությունում պարտադիր ժամանակացույցային բուժզննումները վերականգնելու առումով դրական տեղաշարժ կա:

 -Խոսենք «Հայկական ակնաբուժության նախագիծ» ԲՀ-ի «Լույս հայի աչքերին» ծրագրի մասին:

-Ծրագիրը ստեղծվել եւ, ինչպես սկզբում պատմեցի, կյանքի է կոչվել երկրաշարժի տարիներին` պրոֆեսոր Ալեքսանդր Սերգեյի Մալայանի եւ ամերիկահայ բարերար, պրոֆեսոր Ռոջեր Օհանեսյանի համատեղ նախաձեռնության արդյունքում: Իսկ դրա նպատակը Հայաստանում ակնաբուժական ծառայությունները մարզաբնակներին հասանելի դարձնելն ու ձեռքբերովի կուրության կանխարգելումն էր: Տեսնելով, որ ակնաբուժության ոլորտում օգնության կարիք կա, ամերիկյան բարերարները սկզբնական շրջանում սկսեցին ուղարկել դեղորայք եւ տեխնիկա, իսկ, երբ արդեն պարզվեց, որ հեռավոր շրջաններում միայն դեղորայքով եւ պարագաներով բուժօգնություն ցուցաբերելով վերջնական դրական արդյունք չի ստացվում, այդ  ժամանակ արդեն շարժական հիվանդանոց ստեղծելու գաղափար առաջացավ: Այն տեխնիկապես եւ դեղորայքով հագեցած մի մեքենա է, որը կարողանում է հասնել հեռավոր շրջաններ, որտեղի բնակչությունը ֆինանսապես ի վիճակի չէ  մայրաքաղաք գալ բուժօգնություն ստանալու համար: Մեքենան Հայաստան բերվեց 2002 թվականին, իսկ 2003 թվականից սկսած` աշխատում ենք այդ ծրագրի շրջանակներում, գնում բոլոր շրջանները, կատարել ենք արդեն յոթ այց  յուրաքանչյուր մարզ: Այդ ծրագրի շրջանակում ակնաբուժական անվճար ծառայություններից օգտվում են հանրապետության բոլոր մարզերի բնակիչները: Անհրաժեշտ սարքավորումներով եւ համապատասխան մասնագետներով հագեցած Աչքի շարժական հիվանդանոցի (ԱՇՀ) նպատակն է մարզաբնակներին հենց տեղում հետազոտելը եւ բուժօգնություն ցուցաբերելը: ԱՇՀ-ում գործում է աչքի առաջային հատվածի վիրահատարան եւ երկու հետազոտման սենյակ՝ հագեցած լազերային սարքավորումներով: Բավական մեծ է այս ծրագրի դերն ու նշանակությունը ազգաբնակչության առողջության վերականգնման հարցում, եւ իմ ընդգրկվածությունն այդ ծրագրում բավական լայնամասշտաբ է:

Քանի որ մեքենան արդեն մաշվում էր, 2013-2014թթ.-ին որոշեցին հեռու շրջաններում հիմնել տարածաշրջանային հիվանդանոցներ, որոնք պետք է հագեցած լինեին այնպես, ինչպես շարժական հիվանդանոցն է: Առաջինը բացվեց Իջեւան քաղաքում, այնուհետեւ` Սպիտակում, Կապանում, վերջերս բացվեց արդեն Գյումրի քաղաքում եւ առաջիկաերկու տարվա ընթացքում պետք է բացվի Վայոց Ձորի մարզում: Ծրագրի մեջ ընդգրկվում են հաշմանդամություն ունեցող եւ սոցիալապես անապահով խավերը, որոնք ամենաշատը 1-4ամիս հերթագրվելուց հետո մեր կողմից անվճար հիմունքներով ապահովվում են նաեւ վիրահատական միջամտություններով:

-Որո՞նք են  Ձեր ամենամեծ մասնագիտական ձեռքբերումները, ուժեղ ու թույլ կողմերը:

-Ասեմ, որ ինձ համար վիրաբուժության բնագավառում վստահ քայլերով առաջ գնալը, բարդ իրավիճակներից պատվով դուրս գալն արդեն իսկ մեծ ձեռքբերում է: Իմ բնավորության թույլ կողմ կարող եմ համարել այն, որ շուտ եմ մարդկանց վստահում, ինչը երեւի իմ գենետիկայի մեջ է, բնությունից է ինձ շնորհված: Եվ ընկերներս ինձ միշտ զգուշացնում են, որ դա կարող է իմ դեմ օգտագործվել: Իսկ ուժեղ կողմ կարող եմ համարել իմ` ֆիզիկապես եւ հոգեպես դիմացկուն լինելը. երբեւէ չեմ ընկճվում հիվանդների մեծ հոսքից:

-Որպես վերջաբան, Ձեր մաղթանքը մեր հասարակությանը:

-Ցավոք, Հայաստանում ռիսկային կապիտալ գոյություն չունի, եւ ես կցանկանամ, որ մեր երկրում լինի անաչառությամբ օժտված ռիսկային ֆոնդ, որտեղ չգործի խնամի-բարեկամ հասկացողությունը, անաչառ սկզբունքով ընտրվեն նոր գաղափարներ,  դրանք ներդրվեն եւ կյանքի կոչվեն: Ըստ իս, հենց սա է հասարակության եւ տնտեսության վիճակի բարելավման ուղին: Կցանկանամ, որ մեր հասարակությունն ուշադիր լինի իր առողջության նկատմամբ, հաճախ դիմի բժշկի, որպեսզի մենք կարողանանք ժամանակին հայտնաբերել հիվանդությունները եւ արդյունավետ բուժօգնություն ցուցաբերել: Առողջ եղե´ք: 

Оториноларинголог (ЛОР)

Образование

2006 – 2011 Ереванский Государственный медицинский университет имени Мхитара Гераци

2011 – 2013 Магистратура в Ереванском Государственном медицинском университете имени Мхитара Гераци

2013 – 2016 Ординатура в Ереванском Государственном медицинском университете имени Мхитара Гераци

Курсы по повышению квалификации

Апрель, 2016 – XIX Съезд оториноларингологов России в Казани

2016 – переподготовка по направлению оториноларингологии в Государственной больнице №17

2017 – курс пластической хирургии лица и тела на конгрессе Астон Бэйкер, в США, Нью-Йорке

2017 – курсы пластической хирургии лица в клинике «Джакомо», в Нью-Йорке, США

Опыт работы

С 2016 года по сей день – оториноларинголог во 2ом медицинском учреждений

Յուրաքանչյուր ճառագայթաբան պետք է լինի նաեւ լավ հոգեբան

 Ճշգրիտ ախտորոշումն արդյունավետ բուժման գրավական է. Նման ձեւաչափերը ոչ միայն բարձրացնում են մեր ազգաբնակչության իրազեկվածության մակարդակն այս կամ այն առողջական խնդիրների վերաբերյալ, այլեւ հուշում, թե նկարագրված առողջական խնդիրների ժամանակ ինչպես գրագետ վարվել ախտորոշման եւ բուժման հարցերի դեպքում, ինչպես չվատնել թանկարժեք ժամանակը թե՛ ինքնաբուժության, թե՛ ներկայում շատ տարածված «ինտերնետային» ինքնախտորոշման եւ բուժումների վրա: Մեր օրերում ուռուցքային հիվանդությունները դարձել են բավականին լուրջ խնդիր, քանի որ տարեցտարի քաղցկեղն ավելի է «երիտասարդանում»: Կանանց շրջանում շատ մեծ տեղ է գրավում հատկապես կրծքագեղձի քաղցկեղը: Անկախ նրանից, թե որքան շատ աշխատանք է կատարվում այս խնդրի կանխարգելման եւ բուժման համար, միեւնույն է, ոչ բոլոր կանայք են պատշաճ ուշադրություն դարձնում այդ խնդրին: Ախտորոշումից հետո շատերն են ընկնում ցայտնոտի մեջ: Չգիտեն` ում դիմել, ինչպես բուժվել: Դա հոգեբանական վիճակ է, որը պետք է հնարավորինս արագ հաղթահարել ու սկսել բուժումը: Երբ ժամանակին եւ տեղին կատարվում են ճշգրիտ ախտորոշումներ, ապա կարող ենք համարել, որ բուժման առաջին եւ կարեւոր քայլն արդեն արված է: 

http://bestgroup.am/ կայքի զրուցակիցն է ԵՊԲՀ հետբուհական և շարունակական ուսուցման Ճառագայթային ախտորոշման ամբիոնի դասախոս, «Սուրբ Աստվածամայր» բժշկական կենտրոնի համակարգչային շերտագրման բաժանմունքի վարիչ,  «Էրեբունի» բժշկական կենտրոնի մամոգրաֆիկ ծառայության ղեկավար ԼՈՒՍԻՆԵ ՀԱԿՈԲՅԱՆԸ: Կայացած, ինքնաբավ ու անկախ կնոջ կերպարը որքան գրավիչ, այնքան էլ երբեմն վախեցնող է թվում, քանի որ հակասում է կարծրատիպային մտածողությանն ու արժեքներին: Սակայն 21-րդ դարի կինը կոտրեց այդ մոտեցումը` ապացուցելով, որ հնարավոր է լինել նվիրված կին, մայր, սիրել ընտանիքն ու երեխաներին, բայց ունենալ նաեւ ընտանիքից դուրս սեփական աշխարհը, ուր դրսեւորվում եւ նյութական են դառնում կնոջ մասնագիտական երազանքները: 
Մեր զրուցակիցն այդ կանանցից մեկն է, ով, առաջնորդվելով մարդկանց աջակցելու մարդասիրական մղումներով, ընտրեց բժշկի` ճառագայթաբանի մասնագիտությունը:

-Տիկի´ն Հակոբյան, ինչպե՞ս ընտրեցիք ճառագայթաբանի մասնագիտությունը, որո՞նք էին բժշկության այս ճյուղն ընտրելու շարժառիթները:

-Բժշկական համալսարանում  ուսանելու տարիներին  ճառագայթաբանությունը, որպես համալիր մասնագիտություն, դեռ ձեւավորված չէր: Հայաստանում ունեինք զարգացած ռենտգենաբանություն եւ նոր էին մուտք գործում ուլտրաձայնային հետազոտությունը (ՈւՁՀ) եւ համակարգչային շերտագրումը (ՀՇ) որպես ախտորոշիչ մեթոդներ: Ինձ մոտ մեծ հետաքրքրություն առաջացրեց հետազոտման այս մեթոդների կիրառումը, եւ ես ընտրեցի հենց ճառագայթաբանի մասնագիտությունը` դառնալով Հայաստանում զարգացող այս ճյուղի առաջին շրջանավարտներից մեկը: Իմ աշխատանքային գործունեության մեջ եւս մեկ որոշիչ նշանակություն ունեցավ այդ տարիներին մամոգրաֆիայի ներդրումը Հայաստանում, եւ ես, ընտրվելով, անցա աշխատանքի նորաբաց Հայ-ամերիկյան մամոգրաֆիայի կենտրոնում: Իսկ ներկայումս աշխատում եմ «Սուրբ Աստվածամայր» բժշկական կենտրոնում որպես համակարգչային շերտագրման բաժանմունքի վարիչ եւ «Էրեբունի» բժշկական կենտրոնում` որպես մամոգրաֆիկ ծառայության ղեկավար:

- Բժշկուհի, ճիշտ ախտորոշումը արդյունավետ բուժման առաջին գրավականն է համարվում: Կցանկանայինք խոսեք, թե ախտորոշման ինչ նորագույն  մեթոդներ են կիառվում Ձեր բաժանմունքում, դրանք մեկը մյուսին լրացնո՞ւմ են, թե՞ փոխարինում: Ծառայությունների ի՞նչ շրջանակ եք ներկայացնում:

-Բնականաբար ճշգրիտ ախտորոշումից է կախված պացիենտի եւ հիվանդության ճիշտ վարումը, ուստի շատ եմ կարեւորում բժշկական հաստատության հագեցվածությունը նորագույն  ախտորոշիչ սարքավորումներով եւ, իհարկե, դրանց ճիշտ օգտագործումը որակավորված մասնագետի կոմից: «Էրեբունի» բժշկական կենտրոնում մամոգրաֆիկ ծառայությունը գործում է 2014թ.-ից, իսկ վերջերս՝ 2018 թ.-ին, բացվեց մամոլոգիայի բաժանմունքը, որը մեզ թույլ է տալիս ոչ միայն ախտորոշել, այլեւ իրականացնել պատշաճ բուժօգնություն ժամանակակից մեթոդներով: Բաժանմունքում կիրառվում են վերջին սերնդի թվային «Hologic Selenia Dimensions», «Digital mammography system» մամոգրաֆը եւ «Simens» ՈւՁ սարքը, որոնց միջոցով կատարվում է կրծքագեղձի Ռ-մամոգրաֆիկ եւ ուլտրաձայնային հետազոտություններ: Կատարվում են նաեւ տարբեր տիպի բիոպսիաներ, ասեղային ուղեցույցային բիոպսիաներ մամոգրաֆիայի եւ ՈՒՁ հետազոտության ուղեկցությամբ: Հետազոտման յուրաքանչյուր մեթոդ ունի իր առավելությունները, ուստի դրանց համատեղ կիրառումը բարձրացնում է ախտորոշման ճշգրտությունը:

-Ի՞նչ կարծիքի եք` որոշակի տեխնիկական բացը լրացվո՞ւմ է մասնագիտական բարձր որակի միջոցով:

-Որոշ դեպքերում մասնագիտական բարձր որակավորումը թույլ է տալիս լրացնել տեխնիկական որոշակի բացեր, սակայն չի կարելի անտեսել նորագույն տեխնոլոգիաների հնարավորությունները: Ճշգրիտ ախտորոշման հասնելու համար ես կարեւորում եմ ժամանակակից ախտորոշման սարքավորումների եւ բարձր մասնագիտական գիտելիքների համատեղումը: Թե´ մեկի եւ թե´ մյուսի թերացումը կարող է բերել ճակատագրական բացթողումների:

-Ըստ Ձեզ, կանխարգելիչ բժշկությունն աճ գրանցու՞մ է մեր երկրում: Ինչպիսի՞ն  է  «Էրեբունի» բժշկակական կենտրոնի ներդրումն այս  գործում:

-Իհարկե մեր երկրում վերջին տարիներին մեծ նշանակություն է տրվում բուժօգնության առաջնային օղակին, թեեւ դեռ շատ անելիքներ ունենք: «Էրեբունի» բժշկական կենտրոնում նույնպես իրականացվում են մի շարք միջոցառումներ, այդ թվում` ուղղված կրծքագեղձի քաղցկեղի վաղ հայտնաբերմանը, ինչն էլ արդյունավետ բուժման ամենակարեւոր գրավականներից է: Պարբերաբար կազմակերպվում են բաց դռների օրեր, ինչպես «Էրեբունի» բժշկական կենտրոնում, այնպես էլ «Տավուշ» բժշկական կենտրոնում: Հոկտեմբեր  ամիսը  համարվում է կրծքագեղձի քաղցկեղի դեմ պայքարի ամիս, եւ մենք նախորդ հոկտեմբեր ամսին կատարեցինք բազմաթիվ անվճար հետազոտություններ:

-Ո՞ր հիվանդություններն այսօր մեծ տարածում ունեն: Ձեր աշխատանքային բազմամյա փորձի ընթացքում նկատու՞մ եք արդյոք հիվանդացությունների աճ կամ նվազում:

-Մեզ  մոտ` Հայաստանում, բավականին  մեծ տարածում ունեն կրծքագեղձի բարորակ հիվանդությունները, առավելապես` մաստոպաթիաների տարբեր տիպերը:  Բարորակ գոյացություններից հաճախ հանդիպում են ֆիբրոադենաները, ադենոմաները, պապիլոմաները, լիպոմաները: Սակայն ցավով կարող եմ նշել, որ Հայաստանում, ինչպես նաեւ ամբողջ աշխարհում, դիտվում է կրծքագեղձի քաղցկեղի հիվանդացության աճ եւ երիտասարդացում: Ճիշտ է, դրանք ուղղակիորեն կարելի է կապել ախտորոշիչ մեթոդների զարգացման հետ, չնայած որոշիչը այս պարագայում ռիսկի գործոններն են:

-Հայ կանայք որքանո՞վ են ուշադիր սեփական առողջության նկատմամբ: Ո՞ր խնդիրներն են ամենից շատ տարածված կանանց շրջանում:

-Եթե նախկինում կանանց մեծ մասը դիմում էր բժշկի հիվանդության վերջին փուլերում` անտեսելով սեփական առողջությունը, ապա ներկայումս վիճակը որոշակիորեն փոխվել է,  հայ կանանց ուշադրությունը դեպի սեփական առողջությունը` մեծացել: Աճել են տարեկան սքրինինգային հետազոտությունների թիվը եւ կանանց դիմելիությունը առաջին իսկ գանգատների դեպքում:

- Լինո՞ւմ են դեպքեր, երբ հիվանդի մոտ  չարորակ ուռուցք հայտնաբերելուց հետո հայտնում եք նրան իր հիվանդության մասին։ Ձեր իրավասությունների մեջ մտնո՞ւմ է խոսել հիվանդի հետ դրա մասին:

-Մեծամասնությամբ հենց մեր` ճառագայթաբաններիս առջեւ է դրվում հիվանդության առկայության դեպքում դրա մասին պացիենտին հայտնելու պարտականությունը: Յուրաքանչյուր մարդ պետք է տեղեկացված լինի իր առողջության մասին եւ հիվանդություն ունենալու դեպքում, իհարկե, իրավունք ունի իմանալ դրա մասին: Այստեղ ծագում է ուրիշ այլ խնդիր, թե ինչ կերպ է հիվանդին մատուցվում այդ ինֆորմացիան: Բժիշկը պարտավոր է ցուցաբերել անհատական մոտեցում յուրաքանչյուր պացիենտի նկատմամբ` հաշվի առնելով նրա հոգեբանական վիճակը եւ անձնային առանձնհատկությունները, ուստի, իմ կարծիքով, յուրաքանչյուր ճառագայթաբան պետք է լինի նաեւ լավ հոգեբան:

- Ամեն լավ մասնագետ պետք է ունենա լավ ուսուցիչներ, իսկ ո՞ւմ եք համարել եւ մինչ օրս համարում Ձեր ուսուցիչը:

-Իրականում լավ բժիշկներ շատ կան, բայց քչերին է հաջողվում ճիշտ մատուցել իրենց գիտելիքները եւ սիրվել աշակերտների կողմից: Բարեբախտաբար, իմ մասնագիտական զարգացման տարիներին այդպիսիք շատ են եղել: Կուզենայի առանձնացնել դոցենտ Մ.Ս. Իսահակյանին, Ա.Կ. Ղազարյանին, Գ.Գ. Աղաբեկյանին, Ռ.Հ. Խոնդկարյանին, էն Արչերին եւ շատ ուրիշներին թե´ հայաստանյան եւ թե´ արտերկրի բժիշկ-դասախոսներից:

-Ո՞րն եք համարում Ձեր ամենակարեւոր ձեռքբերումը։

-Ինձ համար ամենակարեւորը, թերեւս, սիրված եւ գնահատված լինելն է իմ հիվանդների կողմից: Մեծ ձեռքբերում եմ համարում նաեւ այն, որ հնարավորություն ունեմ որպես ԵՊԲՀ դասախոս իմ գիտելիքներն ու փորձը փոխանցել ուսանողներին եւ երիտասարդ բժիշկներին:

-Որպես վերջաբան Ձեր մաղթանքները մեր ընթերցողներին։

-Պետք չէ վախենալ բժշկի դիմելուց: Որքան էլ զբաղված լինեք, ժամանակ գտեք ձեր առողջության համար, այցելեք տարեկան ստուգումների`  անկախ գանգատներից, իսկ գանգատներ ունենալուն պես մի´ հետաձգեք բժշկին այցելությունը: Հիշեք, որ նույնիսկ հիվանդություն ունենալու պարագայում դրա վաղ ախտորոշումը մի քանի անգամ մեծացնում է բարեհաջող ելքի` հիվանդության բուժման հավանականությունը:

Գլաուկոման այսօր բուժելի հիվանդություն է

Աչքը երկնքի եւ ծովերի անսահմանությունների համեմատական հանրագումարն է ամփոփում իր մեջ, ընձեռում հնարավորությունների մի ողջ համակարգ, որտեղ թափանցելը անհնարինության աստիճանի դժվարամատույց է ու «պարսպավոր», բայց տվյալ դեպքում` հաճելի, քանզի խոսքը «Լույս երանելիի» մասին է: Տեսողության վատթարացման դեպքում փոխվում է նաեւ մարդու կենսակերպը, կյանքի որակը: Այսօր Հայաստանում ակնաբուժությունը, շնորհիվ Ս.Մալայանի անվան ակնաբուժական կենտրոնի, գտնվում է բարձր մակարդակի վրա: Բուժհաստատությունում գործող գլաուկոմայի բաժանմունքում մեծ հաջողությամբ կիրառվում է ամերիկյան «Գլաուկոս» կորպորացիայի մշակած «Այ-ստենտ» տրաբեկուլյար միկրոիմպլանտը: Այն առաջարկում է գլաուկոմայի  առաջխաղացման կանխարգելման  նոր, հեղափոխական  մեթոդ:

Գլաուկոման հիվանդություն է, որի ժամանակ ներակնային ճնշման տատանումների պատճառով տուժում է տեսողական նյարդը: Եվ տեսողական նյարդի` որպես  նյարդային հյուսվածքի, վնասման դեպքում վերականգնումն անհնարին է: Իսկ շունտավորումը իդեալական միջամտություն է եւ ոչ մի բարդություն չի առաջացնում. Բարդությունը կարող է առաջանալ միայն այն դեպքում, երբ միայն շունտավորումը բավարար չէ ներակնային ճնշումը իջեցնելու համար:

http://bestgroup.am/ կայքի զրուցակիցն է Ս.Մալայանի անվան ակնաբուժական կենտրոնի գլաուկոմայի բաժանմունքի ղեկավար, դոցենտ  ԼԻԼԻԹ ՈՍԿԱՆՅԱՆԸ, բժշկուհի, ում երկարատեւ, անմնացորդ աշխատանքը, ինչպես նաեւ բժշկագիտության զարգացման գործում ներդրած ավանդը մշտապես բարձր է գնահատվել եւ այսօր էլ գնահատվում է հանրության կողմից: 

-Տիկի´ն Ոսկանյան, ամեն ոք չի կարող բժիշկ դառնալ. դա լուրջ ու առաքինի մասնագիտություն է, եւ ոչ բոլորին է հաջողվում լավագույնը լինել իր ոլորտում: Ինչպե՞ս եւ ե՞րբ գնացիք այդ պատասխանատու քայլին, որո՞նք էին բժշկության այս ճյուղն ընտրելու շարժառիթները:

-Անկեղծորեն ասեմ, որ սկզբում մտադրված էի զբաղվել միջազգային հարաբերություններով եւ որոշել էի ուսանել Մոսկվայի միջազգային հարաբերությունների համալսարանում: Բայց ժամանակի ընթացքում աստիճանաբար որոշմանս ուղղվածությունը փոխվեց: Չնայած մայրս ցանկանում էր, որ ես բժիշկ դառնամ, սակայն ես դեռ վերջնական որոշում չէի կայացրել: Իսկ երբ սովորում էի բարձր դասարանում, հերթական բուժզննում անցնելու համար գնացել էինք մի բուժհաստատություն: Մեզ զննող բժշկուհին բավականին հաճելի կին էր` համակրելի կեցվածքով եւ բարձր գիտելիքներով, եւ հենց այդ պահից սկսած` ավելի մեծացավ հետաքրքրությունս բժշկության նկատմամբ, ու կայացրեցի բժշկուհի դառնալու վերջնական որոշում, որը նաև ծնողներիս սրտով էր: Եվ այսօր բացարձակ չեմ փոշմանել իմ մասնագիտության ընտրության համար, որն ինձ օրեցօր ավելի  է գրավում, սերս եւ նվիրումս այդ մասնագիտության հանդեպ մեծանում է ժամ առ ժամ: Իսկ ակնաբուժության ոլորտն ընտրելու հարցում օգնել է իմ ակնաբույժ ավագ ընկերներից մեկը, ով մշտապես պատմում էր ակնաբուժության մասին այնպես, կարծես այն մի հետաքրքիր հեքիաթային աշխարհ լիներ: Երբ արդեն բուհի չորրորդ կուրսում էի ուսանում, սկսեցինք անցնել ակնաբուժություն առարկան, եւ, հենց այդ օրվանից սկսած, ավելի տարվեցի այդ մասնագիտությամբ: Ու ամենահետաքրքրիրն այն էր, որ ինձ ակնաբուժության մեջ դուր եկավ ակնոցների ստուգման գործընթացը, եւ, իմ կարծիքով, ակնոց դուրս գրելը մի այլ մեծ գիտությունն է:

-Կարծես թե ավանդույթ է, որ երեխաները մշտապես ընտրում են ծնողների մասնագիտությունը: Ձեր դեպքում է՞լ է այդպես:

-Մայրս բժշկության հետ առնչություն ուներ, բայց մասնագիտությամբ  աշխարհագրագետ է, կլիմատոլոգ, որտեղ միավորվել են երկու տարբեր ճյուղեր: Մայրս աշխատում էր բժշկական միջավայրում, ես էլ հաճախ լինում էի նրա աշխատավայրում եւ, բնական է, շփվում էի բժշիկների հետ, այսպես ասած, մեծանում բժիշկների շրջապատում:

-Բժշկուհի´, այսօր գլաուկոմա հիվանդության բուժման գործընթացում կա՞ն նորարարական, արդիական մոտեցումներ:

-Գլաուկոման, լինելով տեսողական նյարդի հիվանդություն, անընդմեջ գրավում է բժիշկների ուշադրությունը, այդ հիվանդությամբ տառապողների թիվն աճում է թե´ ամբողջ աշխարհում, թե´, հատկապես, Հայաստանում: Աճի պատճառներից մեկը ժամանակին ախտորոշումն է. մարդիկ շուտ են դիմում բժշկի: Լինում են նաեւ դեպքեր, երբ գալիս են արդեն ծայրահեղ բարդացած, բարձիթողի վիճակում գտնվող հիվանդներ: Եվ պետք է մշտապես հետամուտ լինել, որ գլաուկոման շուտ ախտորոշվի ու բուժվի, քանի որ կան վիրահատություններ, որոնք հղի են հետվիրահատական բարդություններով: Երեւի թե ամենամեծ նորամուծությունն ամբողջ աշխարհում ստենտավորումն է, եւ այդ բնագավառում մենք արդեն մոտ 12 տարվա փորձ ունենք ու  լավ արդյունքներ ենք արձանագրել: Բայց, միեւնույն է, ստենտի որակը, ձեւը տարեցտարի կատարելագործվում են: Մենք համագործակցում ենք ամերիկյան «Գլաուկոս» կորպորացիայի հետ եւ նրանց անմիջապես տեղեկացնում ենք, եթե «Այ-ստենտ» տրաբեկուլյար միկրոիմպլանտի հետ կապված որոշակի թերացումներ են նկատվում: Բացասական պատկեր լինելու դեպքում առաջարկում ենք, թե ինչը կարելի է փոխել, ինչ մոտեցումներ ցուցաբերել: Մարդիկ սովորաբար խուսափում են վիրահատական միջամտությունից եւ պատրաստ են գնալ ցանկացած բուժօգնության, բայց ոչ վիրահատության, քանի որ վախենում են հետվիրահատական բարդություններից: Ասեմ, որ ստենտավորման միակ հետվիրահատական բարդությունը այն է, որ ցածր տոկոս կազմող դեպքերում կարող է արդյունք չտալ: Բայց իրականում բարդություն չկա, ի տարբերություն այն վիրահատությունների, որոնք ճնշումը իջեցնում են: Ստենտավորումն այսօր բավականին լավ վիրահատություն է համարվում, եւ ես հպարտ եմ, որ մեր բուժհաստատությունում այն իրականացվում է շատ բարձր մակարդակով: Որպես նորամուծություն կարող եմ նշել այն հանգամանքը, որ մանկաբույժները վաղ հասակում հայտնաբերում են գլաուկոման, իսկ մենք բավականին մեծ քանակությամբ կատարում ենք այն վիրահատական միջամտությունները, որոնք ցուցված են երեխաներին: Վստահ կարող եմ ասել, որ այսօր մեզ մոտ գլաուկոմա հիվանդության բուժման համար կիրառվում են անհրաժեշտ բոլոր հին եւ նոր լավագույն, արդյունավետ մեթոդները:  

- Որո՞նք են գլաուկոմա հիվանդության առաջացման դրդապատճառները:

-Գլաուկոման լինում է բնածին, առաջնային եւ երկրորդային տեսակների:  Առաջնային գլաուկոման սովորական տարիքային գլաուկոման է, որն ի հայտ է գալիս 50 տարեկանի շեմը հաղթահարածների մոտ, երբ նյութափոխանակությունը խաթարվում է մարդու օրգանիզմում, որին էլ գումարվում է սթրեսը: Դրդապատճառները կարող են շատ տարբեր լինել եւ հանգեցնել նրան, որ մարդու օրգանիզմում գլուխ բարձրացնի գենը, ասենք, շաքարային դիաբետը, արյան ճնշման տատանման հետ կապված խնդիրները, իմունային համակարգի խախտումը, ներակնային հիվանդության առաջացումը… Մարդը պետք է ունենա հատուկ գեն, որը պատասխանատու է գլաուկոմայի զարգացման համար, բայց դա չի նշանակում, որ այն պետք է ժառանգել ծնողներից գենետիկորեն եւ պետք է անպայման նկատվի ծնողներից մեկի մոտ: Իհարկե, առկա է նաեւ ժառանգական գործոնը, որի դեպքում ժառանգի մոտ հիվանդության առկայության հավանականության տոկոսը մեծանում է: Ուրախությամբ պետք է նշեմ, որ գլաուկոման այսօր անբուժելի հիվանդությունների շարքին չի դասվում, այն բուժելի է: Մի քիչ այլ է պատկերը բնածին գլաուկոմայի դեպքում, որն առաջանում է հղիության ընթացքում որոշ խոչընդոտների պատճառով: Իհարկե, ինչպես ասացի, գենետիկական տրամադրվածությունն առկա է, բայց դրդապատճառ կարող է դառնալ երեխայի ներարգանդային զարգացման ընթացքում աչքի ոչ ճիշտ ձեւավորումը, երբ այն հեղուկի արտահոսքին խոչընդոտ է դառնում: Իսկ երկրորդային գլաուկոման կարող է առաջանալ տարբեր ներակնային հիվանդությունների, օրինակ, շաքարային դիաբետի դեպքում, երբ այն լիարժեք չի բուժվում կամ ենթակա չէ բուժման: Կատարակտան լուրջ հիվանդություն չի համարվում, բայց եթե ժամանակին չբուժես, այն կարող է առաջացնել երկրորդային գլաուկոմա: Կան մարդիկ, ովքեր առանց բժշկի նշանակման եւ հսկողության աչքերի մեջ դեղ են կաթեցնում, որը կարող է առաջացնել գլաուկոմա: Մի շարք այսպիսի ներակնային հիվանդությունների անտեսման կամ ոչ լիարժեք բուժման դեպքում նույնպես կարող է ի հայտ գալ երկրորդային գլաուկոմա: Դրդապատճառներից մեկն էլ ներակնային ճնշման մակարդակն է, ինչպես նկատեցիք, ասացի` մակարդակը, չասացի` մակարդակի բարձրացումը, որովհետեւ, եթե այն բարձր է, անպայման կլինի գլաուկոմա հիվանդությունը, բայց երբեմն նույնիսկ նորմալ ճնշումը տվյալ տեսողական նյարդի համար համարվում է բարձր: Նշեցի ճնշման գործոնը, որովհետեւ այսօր գիտությունն ի վիճակի է ազդել միայն ճնշման թվի փոփոխման վրա, եւ այս պարագայում անչափ կարեւոր է այդ հիվանդությունների վաղ ախտորոշումը, ինչը, բնականաբար, ավելի կմեծացնի ապաքինվելու հավանականությունն ու բուժման արդյունավետությունը: Եվ ես համարում եմ, որ կատարում եմ իմ առաքելությունը` այս ոլորտում ներդնելով գիտական, պրակտիկ եւ մասնագիտական բոլոր հնարավորությունները: Կարեւոր գործոն է նաեւ իրազեկվածության ապահովումը ե՛ւ բժիշկների, ե՛ւ հանրության շրջանում:

- Ամեն լավ մասնագետ պետք է ունենա լավ ուսուցիչներ, իսկ ո՞ւմ եք համարել եւ մինչ օրս համարում Ձեր ուսուցիչը:

-Իհարկե, առաջին հերթին Ալեքսանդր Սերգեեւիչ Մալայանին, ով ստեղծեց մի մեծ դպրոց, մի դարբնոց, որի ամեն ճյուղն այսօր իր ղեկավարն ունի, եւ բոլորիս ուսուցիչը պարոն Մալայանն է: Բայց պետք է անպայման նշեմ, որ իմ նեղ մասնագիտացման մեջ իրենց մեծ ներդրումն ունեն նաեւ արտերկրի լավագույն մասնագետները: Նախ նշեմ բաժանմունքի ղեկավար Էլմիրա Երվանդովնային, ով ինձ սովորեցրել է գլաուկոմայի հետ կապված շատ նրբություններ, բայց մասնագիտական վերելքս ապրել եմ Ամերիկայի Միացյալ Նահանգների բժիշկ Ռիչարդ Հիլի  ղեկավարության ներքո: Իսկ Ռոջեր Օհանիսյանն ավելի շատ նպաստել է իմ ակնաբուժական ընդհանուր գիտելիքների զարգացմանը, որի հիմքը դրել էր Ալեքսանդր Մալայանը:

- Որո՞նք են Ձեր բնավորության թույլ եւ ուժեղ կողմերը:

-Կարծում եմ`ուժեղ մարդ եմ իմ էությամբ, եւ ընդհանրապես կանայք էլ իրականում ուժեղ են: Որպես ուժեղ կողմ կնշեմ պատասխանատվությանս զգացումը իմ ամեն մի քայլի նկատմամբ` անկախ դրա արդյունքից: Երեւի թույլ կողմ կարելի է համարել իմ` անչափ ներողամիտ լինելը. եթե որեւէ մեկն ինձ նեղացրել է, նրա տված բացատրությունը բավարար է եղել, որպեսզի ներեմ նրան:

-Բժշկուհի´, ո՞րն է եղել Ձեր ամենատպավորիչ վիրահատությունը:

-Երեւի մի քանի տպավորիչ վիրահատական միջամտություններ եմ ունեցել: Դրանցից են, օրինակ, երեխաների վիրահատությունները: 13-14 տարի առաջ գրեթե տեսողություն չունեցող երեք տարեկան մի երեխայի վիրահատեցի, նա մեր աչքի առաջ մեծացավ եւ  այդ վիրահատության շնորհիվ այսօր ակնոցով 100 տոկոսանոց տեսողություն ունի: Շատ լավ հիշում եմ կատարակտա եւ գլաուկոմա հիվանդություններ ունեցող մի կնոջ: Նա արդեն վիրահատական սեղանին պատմեց, որ երազում Աստված իրեն ասել է`գնա Լիլիթ Ոսկանյան անուն ազգանունով ակնաբույժի մոտ, որպեսզի ստանաս անհրաժեշտ բուժօգնությունը: Նրա տղան հետաքրքրվել էր եւ տեղեկացել, որ կա նման անուն ազգանունով ակնաբույժ եւ մորը բերել ինձ մոտ: Մի անգամ էլ շուրջ երկու տասնամյակ ոչինչ չտեսնող 107 տարեկան կնոջ վիրահատեցինք եւ, փառք Աստծո, ստացանք 80 տոկոսանոց արդյունք:

- Գերծանրաբեռնված օրվանից հետո որտե՞ղ եք վերգտնում Ձեր անդորրը:

-Միանշանակ` ընտանիքում, իհարկե, նաեւ ընկերներիս հետ: Պետք է ուրախությամբ նշեմ, որ ընկերներիս հարցում շատ բախտավոր եմ. ինձ վիճակվել է ունենալ լավագույն հավատարիմ ընկերներ, որոնցից երբեք բացասական լիցքեր չեմ ստացել: Էներգիայի աղբյուր են իմ հիվանդներիս գովասանքի, օրհնանքի խոսքերը: Բոլորիս, բնականաբար, մտահոգում է մարդկանց սոցիալական վիճակը, եւ ես կցանկանամ, որ մեր հիվանդները երբեք կախված չլինեն ֆինանսական վիճակից, քանի որ դա հաճախ հիվանդի եւ բժշկի միջեւ կոնֆլիկտային լարված հարաբերությունների պատճառ է դառնում, եւ հիվանդը չի կարողանում հետագայում հետվիրահատական լիարժեք բուժում ստանալ: Իսկ երբ հիվանդն ունենում է բժշկական ապահովագրություն, ամեն ինչ ավելի հեշտ է լինում` չնայած թղթաբանությունը երկար ժամանակ է խլում:

Շատ կարեւոր է, որ բժիշկներն անպայման իրենց գիտելիքները փոխանցեն ապագա սերնդին, ունենան աշակերտներ, արժանի հետեւորդներ: Շատ լավ հիշում եմ, թե ինչպես ժամանակին Ալեքսանդր Սերգեեւիչ Մալայանը, լինելով իմ տեսած լավագույն վիրաբույժներից մեկը, իր գիտելիքները փոխանցելուց հետո աստիճանաբար գործառույթները զիջեց մեզ եւ հանձնարարեց յուրաքանչյուրիս մեր գործով զբաղվել:

 -Ձեր մաղթանքը մեր հասարակությանը:

-Կցանկանամ, որ մեր հասարակությունը միշտ ապրի բարեկեցիկ, ավելի ուշադիր լինի իր սեփական առողջության նկատմամբ, դիմի մեզ, որպեսզի կարողանանք ժամանակին բուժօգնություն ցուցաբերել լիարժեք դրական արդյունքի հասնելու համար: Կցանկանամ, որ նոր հեղափոխություն տեսած Հայաստանում գնանք ճիշտ ուղիով,  ապրենք որպես հպարտ հայ, ու արդարացվեն մեր սպասելիքները: ԱՄՆ-ի բժիշկները միշտ ասում էին, որ ամեն ստեղծագործող ու արարող միջավայրում մեկ հայ հաստատ կա, հայերը միշտ կարողանում են շենացնել եւ ծաղկեցնել: Կցանկանամ, որ հինգ տարի հետո մենք գոհ լինենք մեր ընտրությամբ եւ մեր ապրած կյանքով: Առողջ եղեք, սիրեք Ձեզ:

Ռադիոլոգիան Հայաստանում զարգանում է բավականին արագ տեմպերով

Այսօր միանշանակ չեն ախտաբանական վիճակների ճառագայթային ախտորոշման արդյունավետության մասին կարծիքները, մշակված չեն հիվանդների ճառագայթային հետազոտման առավել արդյունավետ ախտորոշիչ ալգորիթմներ: Բայց, ամեն դեպքում, ռենտգեն հետազոտությունն այսօր էլ մնում է որպես կարեւոր ախտորոշիչ միջոց հատկապես վնասվածքների եւ մի շարք այլ հիվանդությունների ժամանակ:

Ռենտգեն հետազոտությունը (ռադիոգրաֆիա) օգտագործում է ճառագայթումը, որպեսզի արտածվեն ներքին օրգանների պատկերները: Մարմնի տարբեր կառուցվածքները (օրինակ՝ ոսկրերը եւ փափուկ հյուսվածքները) ռենտգենյան ճառագայթները կլանում են տարբեր չափով, որն էլ թույլ է տալիս ստանալ ախտորոշման համար պիտանի պատկերներ: Սովորական լույսը թույլ չի տալիս մեզ տեսնել փակ դռների, պատերի կամ մարդկային մարմնի միջով: Դրա համար անհրաժեշտ է բարձր հզորության ճառագայթ, որը կկարողանա թափանցել մարմնի միջով, ինչպիսին ռենտգենն է: Սովորական ռենտգենոգրաֆիայի միջոցով բժիշկը կարող է տեսնել այնպիսի փափուկ հյուսվածքներ, ինչպես, օրինակ, թոքերը, սիրտը, այնպիսի կարծր հյուսվածքներ, ինչպիսիք են՝ ոսկրերը, հոդերը:

Այն օրգանների դիտարկման համար, որոնք հնարավոր չէ տեսնել ռենտգեն ճառագայթներով կամ ռենտգեն կոնտրաստ օրգան չեն, կիրառվում է կոնտրաստ նյութ, ինչի օգնությամբ կոնտրաստավորվում է հետազոտվող օրգանը կամ հյուսվածքը՝ դարձնելով այն տեսանելի: Նման տարբերակով հետազոտվում են մարսողական համակարգը, երիկամները եւ անոթները: Չնայած այն փաստին, որ այժմ առկա են նորագույն տեխնոլոգիաներ, ռենտգեն հետազոտության մեթոդները մնում են առաջատար բազմաթիվ ախտահարումների ախտորոշման ժամանակ, քանի որ ռենտգեն հետազոտությունները կատարվում են ավելի արագ եւ պահանջում են  պացիենտի ավելի քիչ նախապատրաստման միջոցառումներ, ինֆորմատիվ են եւ մատչելի: Ռենտգեն հետազոտությունները թույլ են տալիս  նախ հայտնաբերել եւ ախտորոշել պաթոլոգիան, հետո որոշել տվյալ  փոփոխությունների տեղակայությունը եւ բուժման ընթացքի  դինամիկան:

Ռադիոլոգիայի կենտրոնը Երեւանի պետական բժշկական համալսարանի «Ճառագայթային ախտորոշման» ամբիոնի բակալավրերի, մագիստրների եւ կլինիկական օրդինատորների ուսումնական բազան է: Կենտրոնի հիմնադրմանը մեծ աջակցություն է ցուցաբերել Հայ բարեգործական ընդհանուր միությունը` ի դեմս նախագահ Պերճ Սեդրակյանի եւ, իհարկե, մեծ բարերարներ Նազար եւ Արտեմիս Նազարեանների, ովքեր այդ նպատակի համար մեծ նվիրատվություն են կատարել: Ի պատիվ նրանց որդի, ամերիկահայ ճանաչված ռադիոլոգ Լեւոն Նազարեանի, կենտրոնն անվանակոչվել է Լեւոն եւ Քլոտիա Նազարեանների անվամբ: Տարածաշրջանային կարեւորությամբ այս կենտրոնը համալրված է գերժամանակակից սարքավորումներով, ինչը հնարավորություն է տալիս իրականացնել մանրակրկիտ բժշկական հետազոտություններ եւ ապահովել ճշգրիտ ախտորոշում:

http://bestgroup.am/ կայքի զրուցակիցն է ԵՊԲՀ  ճառագայթային   ախտորոշման ամբիոնի դասախոս, համալսարանական կլինիկաների ճառագայթային անվտանգության պատասխանատու, «Հերացի» թիվ 1 համալսարանական հիվանդանոցի «Լեւոն եւ Քլոտիա Նազարեան» ռադիոլոգիայի կենտրոնի բժիշկ-ռենտգենաբան ԳԱՅԱՆԵ ԳԱԼՍՏՅԱՆԸ, բժշկուհի, ով հոգատար է յուրաքանչյուր հիվանդի նկատմամբ, ունի հզոր կամքի ուժ եւ անկոտրում համբերություն: Իսկ բժիշկ լինելը նշանակում է ստանձնել շատ մեծ պատասխանատվություն, սիրել մարդկանց, ամեն հիվանդին մոտենալ յուրովի ու պատրաստ լինել անելու առավելագույնը սեփական ուժերի գերլարման հաշվին։ Եվ քիչ չեն դեպքերը, երբ բժիշկն իր հիվանդի մասին գիտի ավելին, քան նրա շատ հարազատները: Բժշկի համար ամենամեծ շնորհակալությունը հիվանդի գոհունակությունն է, վստահությամբ ու հավատով լի նրա հայացքը, աշակերտների հիացմունքը:

-Տիկի´ն Գալստյան, ե՞րբ եւ ինչո՞ւ որոշեցինք ընտրել ռիսկային մասնագիտական մի ոլորտ, որտեղ պատասխանատվությունը շատ մեծ:

-Դպրոցական տարիներին որոշել էի դառնալ ուսուցչուհի եւ շատ սիրում էի խաղալ տիկնիկներիս հետ, ակնոց էի դնում, նրանց ցուցափայտով նստեցնում, ինչ-որ «գիտելիքներ» տալիս: Իսկ բժշկի մասնագիտության ընտրության հարցում շատ մեծ էր մայրիկիս ավանդը, նա ուղղորդեց ինձ դեպի բժշկությունը, եւ ես գործերս հանձնեցի Մխիթար Հերացու անվան բժշկական համալսարան (այն տարիներին ինստիտուտ էր կոչվում), որն ավարտել էր մեծ քույրս, իսկ միջնեկը դեռ սովորում էր: Արդեն առաջին կուրսի երկրորդ կիսամյակում ես վերջնականապես հասկացա, որ հայտնվել եմ այնպիսի բնագավառում եւ միջավայրում, որտեղ  պետք է իրականում լինեի: Նեղ մասնագիտացումս ընտրել եմ արդեն ավարտական 6-րդ կուրսում, որն ավարտելուց հետո պարտադիր անցնում էինք ինտերնատուրա: Այդ ընթացքում աշխատում էի «Էրեբունի» բժշկական կենտրոնում, եւ ինձ շատ գրավեցին հիվանդանոցում իրականացվող սոնոգրաֆիկ հետազոտությունները: Այդ տարիներին բացվեց ճառագայթային ախտորոշման դիագնոստիկ կլինիկական օրդինատուրան, եւ ես միանգամից որոշեցի ու երկու ամիս հետո փաստաթղթերս հանձնեցի օրդինատուրա, դարձա բժիշկ-ռադիոլոգ` ճառագայթային ախտորոշման մասնագետ:

-Բժշկուհի´, Ձեր բաժանմունքում հիմնականում ի՞նչ ծառայություններ են մատուցվում:

- Պետական բժշկական համալսարանում բացվեց ճառագայթային ախտորոշման եւ բուժման կենտրոն, որն անվանվել է «ՀԲԸՄ-ԵՊԲՀ «Հերացի» թիվ 1 համալսարանական հիվանդանոցի «Լեւոն եւ Քլոտիա Նազարեան» ռադիոլոգիայի կենտրոն»` ի պատիվ Նազար Նազարեանի որդու` ամերիկահայ հայտնի ռադիոլոգ Լեւոն Նազարեանի եւ նրա կնոջ: Ինչպես գիտեք, բաժանմունքը ստեղծվել է նրանց հովանավորությամբ: Մեր բուժհաստատությունում իրականացվում է լայնածավալ գործունեություն, ունենք համակարգչային շերտագրություն, մագնիսառեզոնանսային տոմոգրաֆիա, սոնոգրաֆիա, դուպլեքս, դոպլեր հետազոտություններ  եւ ռենտգեն ծառայություն: Այստեղ նաեւ կրթվում է նոր սերունդը, որն ապագայում պիտի աշխատի եւ ծառայի հայրենիքին: Վստահ եմ, որ մեր կենտրոնը հսկայական դեր կունենա Հայաստանի բժշկության զարգացման բնագավառում: Ես ռենտգեն ծառայության բժիշկ եմ, զբաղվում եմ ռենտգեն հետազոտություններով, որտեղ ինձ զգում եմ ինչպես «իմ ափսեի մեջ»: Ունեմ նաեւ համակարգչային շերտագրության բնագավառում աշխատելու որակավորում:

-Ախտորոշման մեթոդները մեկը մյուսին լրացնո՞ւմ են, թե ոչ:

-Այո´, ախտորոշման մեթոդները մեկը մյուսին լրացնում են, ոչ մեկը չի կարող փոխարինել մյուսին, եւ արդյունքում մենք ստանում ենք վերջնական պատկեր, որն էլ հետագայում օգնում է արդյունավետ եւ լիարժեք բուժմանը:

-Բժշկուհի´, ռենտգեն հետազոտությունը հակացուցումներ ունի՞:

-Ռենտգեն հետազոտությունը իրականում ունի հակացուցումներ, նախեւառաջ` տարիքային խմբերի: Մանկահասակների եւ տարեցների հետազոտությունը կատարվում է պարտադիր բուժող բժշկի համապատասխան ուղեգրի առկայության դեպքոմ: Չմոռանանք, որ տվյալ հետազոտությունն օրգանիզմում առաջացնում է փոփոխություններ, եւ այդ իսկ պատճառով այն հակացուցված է նաեւ հղիներին, որոնք միայն կոտրվածքների կամ կյանքի ցուցումով լուրջ խնդրի դեպքում կարող են ենթարկվել ռենտգեն հետազոտության:

-Բժշկուհի´, ռադիոլոգիան ի՞նչ մակարդակի վրա է գտնվում մեր երկրում:

-Ռադիոլոգիան Հայաստանում համարվում է բավականին երիտասարդ մասնագիտություն, սակայն կարող եմ ասել, որ զարգանում է բավականին արագ տեմպերով,  բոլոր բուժհաստատություններն արդեն ձեռք են բերում ժամանակակից եւ ինֆորմատիվ սարքավորումներ: Ունենք շատ լավ կլինիկական օրդինատուրա` լավ մասնագետներով, բավականին բանիմաց եւ խելացի երիտասարդներ կան, ովքեր նպաստում են ռադիոլոգիայի շատ արագ տեմպերով զարգացմանը, ուսանողները վերապատրաստվում են տարբեր բազաներում: Իհարկե, դեռ ունենք որոշակի բացեր, որոնք, հուսանք, շուտով կվերացնենք: Ես դասավանդում եմ կլինիկական օրդինատուրայում, շփվում երիտասարդ սերնդի, հատկապես ռադիոլոգների հետ եւ կարող եմ փաստել, որ նրանք մեծ նվիրումով, ես կասեի` պահանջատիրությամբ են մոտենում իրենց ընտրած ուղուն` մեզ պարտադրելով տեղեկացնել մասնագիտական ամեն մի նրբության մասին: Եվ ինձ շատ է ոգեշնչում այն փաստը, որ մեր երիտասարդները ձգտում են հասնել առավելագույնին: Հուսանք, որ նրանք էլ ավելի կբարելավեն, կլավացնեն մեր բժշկության որակը:

-Չարորակ գոյացությունների պատկերը կարո՞ղ է հստակ ի հայտ գալ ռենտգեն հետազոտությամբ:

-Այնքանով է այն ի հայտ գալիս, որքանով որ թույլ է տալիս ռենտգեն հետազոտության պատկերը: Իհարկե, շատ գոյացություններ հայտնաբերվում են, բայց այսօր արդեն արդիական է առավել ինֆորմատիվ համակարգչային շերտագրությունը, որը նույնպես  ռենտգեն հետազոտություն է, ուստի անհրաժեշտության դեպքում կատարվում է նաեւ այդ հետազոտությունը:

-Ձեզ համարո՞ւմ եք ուժեղ կին:

-Իմ բնավորության ուժեղ կողմ կարող եմ համարել այն, որ չեմ հանձնվում ցանկացած իրավիճակում` կլինի դա անձնական թե գործնական բնույթի: Իսկ թույլ կողմ երեւի կարելի է համարել իմ` չափից ավելի մարդկանց վստահելը, որի արդյունքում երբեմն, այսպես ասած, տանուլ եմ տալիս:

-Օրվա գերլարված աշխատանքային օրվանից հետո որտե՞ղ եք գտնում Ձեր անդորրը:

-Անդորրս գտնում եմ տանը` ամուսնուս եւ տղայիս հետ միասին: Ընդհանրապես ես ինձ համարում եմ երջանիկ կին, ունեմ 15 տարեկան տղա, որին նույնպես պատկերացնում եմ բժշկության ոլորտում: Ի դեպ, հայրական պապիկիս կողմից կային բժիշկներ, որոնք ժամանակին համարվել են հեքիմներ: Մայրս տնտեսագետ էր, հայրս` ճարտարապետ, բայց երեք քույրերով ընտրեցինք բժշկի մասնագիտությունը; Ի դեպ, երկու քույրս էլ ամուսնացել են բժշկի հետ, եւ նրանց երեխաներն էլ ընտրել են ծնողների մասնագիտությունը:  

Ճառագայթաբան

ԵՊԲՀ  ճառագայթային   ախտորոշման ամբիոնի դասախոս, <<Հերացի>> թիվ համալսարանական հիվանդանոցի Լևոն և Քլոտիա  Նազարյանների  անվ. Ռադիոլոգիական կենտրոնի  ճառագայթաբան, համալսարանական կլինիկաների ճառագայթային անվտանգության պատասխանատու

1978-1988 - Ք.Երևան, Րաֆֆու  անվ. Միջնակարգ  դպրոց

1988-1994 - ԵՊԲՀ, բուժական ֆակուլտետ, <<բուժական գործ>>մասնագիտություն, գերազանցության դիպլոմ

1994-1995 - ք.Երևան, Առողջապահության ազգային ինստիտուտ, Կլինիկական օրդինատուրա`,,ճառագայթային ախտորոշում ,, մասնագիտությամբ

1997 - ՆԳՆ պոլիկլինիկայի  ռենտգեն կաբինետի բժիշկ

1997 - Երևանի  թիվ  ,,1,, հիվանդանոցի  ռենտգեն բաժանմունքի բժիշկ

1997 - 2008  Թիվ ,, 1 ,,հիվանդանոցի  ռենտգեն բաժանմունքի  վարիչ

2000 - ՌԴ ,ք. Մոսկվա - Գ.Ն Սպերանսկու  անվ մանկական քաղաքային հիվանդանոց`մանկական ահետաձգելի ռենտգենաբանական ախտորոշման  ժամանակակից խնդիներ-Կատարելագործում

2003 - Երևան,Առողջապահության ազգային ինստիտուտ`<<Ռենտգեն  ախտորոշման արդի  հարցերը>> Կատարելագործում

2009 - Երևան, ԱԱԻ`<<ՀՇ  ախտորոշման արդի  հարցերը` կատարելագործում

2008 - 2009  ԵՊԲՀ  համալսարանական թ. 1 հիվանդանոցի ճառագայթային ախտորոշման բաճանմունքի  վարիչ

2010 - 2018 ԵՊԲՀ Լևոն և  Քլոտիա  Նազարյանների  անվան ռադիոլոգիական կենտրոնի  բժիշկ-ճառագայթաբան

2014 - ԵՊԲՀ,  ռաճագայթային ախտորոշման  ամբիոն, հետբուհական   և շարունակական ուսուցում`<<Ճառագայթային ախտորոշման  արդի մեթոդներ>>Կատարելագործում

2014 - Առողջապահության Նախարարության  դատաբժշկական փորձագիտական  խմբի  բժիշկ-փորձագետ

2016 - Հայ  Ռադիոլոգների  ասոցիացիայի անդամ

2017 - ԱՄՆ, ԼԱ, Կալիֆոռնիա,Սեդար-Սինայ   Բժշկական Կենտրոն,ռադիոլոգիայի բաժանմունք

2018 - /մարտ - մայիս/ - <<Համակարգչային շերտագրման ախտորոշման մոտեցումներ>>թեմայով`կատարելագործում

ՊԱՐԳԵՎԱՏՐՈՒՄՆԵՐ

2010 - ԵՊԲՀ  ռեկտոր պրոֆ. Գ.Պ.Քյալյանի կողմից <<Մխիթար  Հերացու  անվան  արծաթե մեդալով>>`աշխատանքային  և մասնագիտական հմտությունների  բարձր որակավորում դրսեվորելու  համար

2017 - ԵՊԲՀ ռեկտոր, պրոֆ.Ա. Ա. Մուրադյանի կողմից  շնորհվել  է Պատվոգիր`աշխատանքային և  մասնագիտական գնահատելի հաջողությունների համար

• Treatment Methods
  • Aesthetic Dental Restoration
  • Non-Surgical Treatment: Teeth
  • Prosthodontic Treatment (Prosthodontics)
• Treatment of Diseases
  • Treatment of Oral (Dental) Diseases / Dentist Services